Κάθε δύο με τρεις ημέρες η κυβέρνηση λέει κάτι άλλο και σωρεύει καινούρια άδικα μέτρα. Η ίδια δεν έχει σχέδιο για να πορευτεί ή έστω να το διαπραγματευτεί. Ταυτόχρονα, συνειδητά προσπαθεί να συσκοτίσει την πραγματικότητα. Από την άλλη, η τρόικα, μας έχει βάλει σε «ένα παιχνίδι τριμήνου». Κάθε τρεις μήνες αποφασίζει αν η Ελλάδα θα πάρει την επόμενη δόση του δανείου. Κάθε φορά επί δύο μήνες... πριν αυτή δοθεί κινδυνολογεί, προκαλεί, καταστροφολογεί. Από πίσω της βαράνε τα τύμπανα υποστήριξης, οι υπουργοί της κυβέρνησης και διάφοροι έλληνες επίσημοι στους οργανισμούς του εξωτερικού. Κατόπιν οι δόσεις δίνονται, αλλά στο ενδιάμεσο η ελληνική αγορά και η κοινωνία έχουν γίνει σμπαράλια και η ατμόσφαιρα μελαγχολίας και κατάθλιψης έχει εξαπλωθεί παντού.
Η τρόικα βρίσκει και τα κάνει. Πιέζει την κυβέρνηση σε όποιο τυχόν ζήτημα δεν έχει συμφωνήσει μαζί της, πράγμα, βέβαια, που σπάνια συμβαίνει. Κατόπιν, από κοινού σχεδιάζουν πώς θα εκβιάσουν την ελληνική κοινωνία. Πώς θα αυξήσουν τα αισθήματα φόβου και απελπισίας, ώστε να περάσουν σωρηδόν μέτρα. Μέτρα που στο πρόσφατο παρελθόν δεν θα μπορούσε να έχει περάσει ούτε ένα από αυτά. Βέβαια, στην παρούσα συγκυρία, δημιουργούνται για τους δύο παίκτες που μας εκβιάζουν ορισμένα προβλήματα. Η τρόικα, επί παραδείγματι, επιβάλλει τα μέτρα που επιθυμεί. Αλλά η κατάσταση του ασθενή χειροτερεύει. Το αποτέλεσμα είναι ότι το χρονοδιάγραμμα που έχει κατασκευάσει μέχρι να έρθει η στιγμή της ελεγχόμενης και στοχευμένης χρεοκοπίας της Ελλάδας, κινδυνεύει σοβαρά. Αυτό αυξάνει τους συστημικούς κινδύνους για τους «πελάτες» της τρόικας και πιθανόν το όλο χρονοδιάγραμμα να συντομευτεί. Από το 2013 στο 2012.
Από την άλλη η κυβέρνηση, προκειμένου να περάσει τα μέτρα της, ρίχνει κάθε φορά και μία δόση πανικού. Ετσι ναι μεν τα επιβάλλει, αλλά η ατμόσφαιρα στην ελληνική κοινωνία και οι δείκτες στην οικονομία χειροτερεύουν. Αποτέλεσμα, να προκαλεί συνεχείς φόβους στους πολίτες. Εκείνοι να μην καταναλώνουν παρά το ελάχιστο αναγκαίο. Να σηκώνουν ότι λεφτά έχουν από τις τράπεζες. Ετσι αυξάνονται οι προϋποθέσεις χρεοκοπίας.
Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί και μία δεύτερη μέθοδο. Μόλις περνάει τα μέτρα κατόπιν παριστάνει την επιτυχούσα και διαβεβαιώνει τον λαό ότι δεν πρόκειται να υπάρξουν καινούρια. Αυτό άρχισε ήδη από τις 29.9.2010, όταν μετά τη Σύνοδο Κορυφής, στη συνέντευξη που ακολούθησε, ο Γ. Παπανδρέου βεβαίωσε ότι ουδείς «ζητά νέα μέτρα»...
Η συνεχής αλλαγή πλεύσης τρόικας και κυβέρνησης. Οι εκβιασμοί και εκφοβισμοί. Τα μέτρα «που είναι τα τελευταία», για να ακολουθήσουν λίγο μετά τα επόμενα προκειμένου «να μην χαθούμε». Το ατέλειωτο βασανιστήριο της σταγόνας, κάθε μέρα και άλλη μία σταγόνα πάνω στην τσέπη και την ίδια τη ζωή μας, είναι το χείριστο εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Το οποίο αποδιοργανώνεται. Δεν έχει προσδοκίες. Δεν βλέπει μπροστά του προοπτικές. Πέφτει σε κατάθλιψη και δεν έχει καμιά διάθεση να δουλέψει και να διεκδικήσει.
Ομως, αν κυριαρχήσει και άλλο αυτή η ατμόσφαιρα, χάρη στα κόλπα της κυβέρνησης, τότε δεν πρόκειται να υπάρξει καμία έξοδος από την κρίση.
Τελειώνει το άρθρο με την φράση ότι θα φταιει η κυρίαρχη πολιτική και κανείς άλλος. Μα φταίμε εμείς που βγάλαμε αυτούς τους αλήτες και πάλι φταίμε εμείς που τους αφήνουμε πάνω και δεν ξεχυνώμαστε στους δρόμους, Τουλάχιστον εγώ έχω την συνείδηση μου ήσυχη ότι δεν τους ψήφισα ΠΟΤΕ και ότι είμουν αγανακτισμένη πολίτης στο Σύνταγμα (πάνω) και συνεχίζω να δειχνω την παρουσία μου όπου χρειάζεται.
ΑπάντησηΔιαγραφή