Το πρόβλημα στην ελληνική πολιτική δεν είναι ότι διαπράττονται λάθη, αλλά το ότι πάνω στα παλιά λάθη σωρεύουμε καινούργια και πιο περίπλοκα και «μεταρρυθμισμένα», διατηρώντας τη φρούδα (μάταιη, ανώφελη) ελπίδα ότι στην κορυφή του βουνού των λαθών θα στηθεί, ως διά μαγείας η σημαία του ορθού και του δικαίου.
Ποτέ, όμως, το ορθόν δεν το κτίζουν τα λάθη επί λαθών, εκτός εάν πρόκειται για λάθη που συγχωρέθηκαν από τον λαό, αφού πρώτα τα...
αναγνώρισαν οι διαπράξαντες με ειλικρίνεια και διάθεση έμπρακτης μετάνοιας, οπότε τα λάθη, πολιτικά και ατομικά, ξεχρεώνονται. Τα λάθη που νομίζουμε ότι παραγράφηκαν ή θάφτηκαν, μέσα στην ιστορία ή στ’ αρχεία ή στις συνειδήσεις των «μυστικών κύκλων», δεν εξαγνίζονται και δεν μπορεί οι «δράστες» να εξαγγέλλουν ή να συμμετέχουν σε νέες πορείες, νέους αγώνες και νέους στόχους με χρεωμένα τα παλαιά λάθη, τα οποία πόνεσαν όσον οι «επτά πληγές του Φαραώ»... Και τούτο συνέβη επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ.
Γι’ αυτό και καταφεύγω σ’ ένα πολιτικοποιημένο παραμύθι, που εκφράζει το κατάντημά μας. Ζούσε κάποτε ένα ευτυχισμένο παραγωγικό μυρμήγκι, που του άρεσε πολύ να εργάζεται αλλά ήταν άτυχο γιατί στην επιχείρησή του δεν υπήρχε μάναντζερ για να εκτιμήσει την ικανότητά του. Έτσι ο Κηφήνας πρόεδρος της εταιρείας έφερε μια μάναντζερ, την Πασχαλίτσα, για να επιβλέπει το ωράριο του μυρμηγκιού. Η Πασχαλίτσα κατά τα σοσιαλιστικά ειωθότα προσέλαβε γραμματέα την Αράχνη για να οργανώσει το γραφείο. Ο Κηφήνας πρόεδρος είπε στην Αράχνη να ετοιμάσει μια μελέτη και προσέλαβε γι’ αυτό την Κατσαρίδα, που της αγόρασαν και ένα υπολογιστή.
Το μυρμήγκι άρχισε να διαμαρτύρεται για όλη αυτή τη σοσιαλιστική γραφειοκρατία και άρχισε σιγά-σιγά να μην αποδίδει – όσο έπρεπε – γιατί παρακουράστηκε. Ο πρόεδρος Κηφήνας έφερε γι’ αυτό έναν ειδικό αρμόδιο για να επιβλέπει το εργατικό μυρμήγκι. Τη θέση αυτή την κάλυψε με τον τζίτζικα, ο οποίος, αφού άλλαξε γραφεία και πολυθρόνες, κατά τα πρότυπα του υπαρκτού και τριτοκοσμικού σοσιαλισμού, ασχολήθηκε με την αντίδραση του εργαζομένου. Διαπίστωσε δε ότι ο εργαζόμενος δεν προσφέρει εργασία στην επιχείρηση. Γι’ αυτό προσέλαβε την Κουκουβάγια για να εισηγηθεί κάποια λύση στο θέμα της εργασίας. Αφού λοιπόν μελέτησε όλη την υπόθεση... πρότεινε: Στην επιχείρηση υπάρχει πλεόνασμα προσωπικού. Έτσι ο πρόεδρος Κηφήνας με συνοπτικές σοσιαλιστικές διαδικασίες απέλυσε το εργατικό μυρμήγκι γιατί πέραν των άλλων ενοχλούσε τους τεμπέληδες, που ήσαν και οι περισσότεροι.
Τα συμπεράσματα φυσικά είναι πάρα πολλά: Από το να είσαι εργατικός και παραγωγικός προτιμότερο να είσαι ένα ανίκανο τίποτα. Εάν είσαι εργατικός και επαξίως δημιουργήσεις μια δική σου επιχείρηση πλην όμως θρέφεις και συντηρείς Κηφήνες, Πασχαλίτσες, Αράχνες, Κατσαρίδες, Τζιτζίκια, Κουκουβάγιες... σίγουρα θα πέσης έξω.
Δυστυχώς το ίδιο συνέβη και συμβαίνει με τη χαροκαμένη Ελλάδα μας. Το ψευδοπροοδευτικό κηφηνάριο που εδώ και χρόνια διοικεί και διευθύνει, ανακυκλώνεται και δεν εξαρθρώνεται δυστυχώς! Υπάρχει ριζωμένη μια ισχυρή αρρωστημένη μειοψηφία, «μάγκες και ξύπνιοι», που επέβαλε και εξακολουθεί να επιβάλλει τις νοσηρές και καταστροφικές ιδεοληψίες της, αλλοιώνοντας σε βάθος την εθνική μας ταυτότητα και συνείδηση. Αυτή η ανικανότητα, η αυθάδεια του λόγου, η ανεπάρκεια, που γι’ αυτούς ήταν ο «οδικός χάρτης» για το μέλλον μας, μας οδήγησαν στο κρεβάτι των ασθενειών μας. Αυτοί οι αδρανείς ανθέλληνες έφεραν τη χώρα μας στο χείλος του γκρεμού. Η Ελλάδα έθρεψε ακαμάτηδες, ψωροκαταλυτές, ανάξιους ...έλεγε ο ποιητής και διηγηματογράφος Γεώργιος Βιζυηνός (1849-1896) και εξακολουθεί... Η σήψη και ο εσμός έγιναν θεσμός, οι μισοί Έλληνες ήταν της αραχτής και οι άλλοι μισοί της αρπαχτής. Οι υγιείς δυνάμεις είχαν περιθωριοποιηθεί με αποτέλεσμα η ανευθυνότητα και η ήσσονος προσπάθεια να είναι νομιμοποιημένες, ώστε καθημερινά η ζωή μας να οδεύει προς στο χειρότερο και να έχει γεμίσει η Ελλάδα μας φτωχούς με ...παλάτια.
Κατάντησαν έτσι τη χώρα, από Ελλάδα της βιοπάλης, Ελλάδα της κραιπάλης και της απόγνωσης. Μας έβαλαν σε μια βάρκα τώρα όλους και με πολύ φόβο αντιμετωπίζουμε το παγόβουνο που έρχεται... Όλοι οι εχθροί μας δεν μπόρεσαν να κάνουν το κακό που κάνει ο Έλληνας και δη ο κατ’ επίφαση «προοδευτικός». Σήμερα η ευφυΐα και η αρετή επιβραβεύονται με πείνα, δυστυχία και μετανάστευση. Επιβραβεύονται οι ολίγιστοι ακόμη και τα «τούβλα», αυτοί που έπρεπε να τους πάρουμε με τις πέτρες. Εξακολουθούν οι αρετές να θεωρούνται μειονεκτήματα και τα μειονεκτήματα επιτυχίες, έτσι ώστε οι άξιοι να αποθαρρύνονται και οι ανάξιοι να αποθρασύνονται. Όλα αυτά τα μηδενικά κατάντησαν την Ελλάδα διάτρητη παντού τρύπες σαν το κεφαλοτύρι. Τρύπα του όζοντος, τρύπα του προϋπολογισμού, τρύπα στο παντελόνι, τρύπια η τσέπη μας, τρύπα στα όνειρά μας ...όλα μια τρύπα στο νερό!
Όσο, Ελλάδα μου, θα σε κυβερνούν αόμματοι... ποτέ δεν θα σε δούμε καλοχτενισμένη. Όσο οι μηδίζοντας πολιτικοί και δημοσιογράφοι δρουν ανενόχλητοι και δεν τιμωρούνται κατά την ισχύουσα νομοθεσία, τότε η ιστορική σου πορεία, Ελλάδα μου, είναι προδιαγεγραμμένη. Όσο, Ελλάδα μου, θα καταλαμβάνουν υψηλόβαθμες θέσεις στην κρατική μηχανή οι πάσης φύσεως ασεβείς, οι αρνησιπάτριδες, οι φυγόστρατοι, μη περιμένεις «άσπρη» μέρα. Όσο, Ελλάδα μου, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες θα πουλούν τα συμφέροντα των εργαζομένων στα κόμματα που τους προσφέρουν βουλευτικές και υπουργικές καρέκλες (όπως συνέβη επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ) τότε οι βανδαλισμοί και το κάψιμο της Αθήνας, καθώς και των λοιπών μεγάλων πόλεων, θα σε μαραζώνει. Όσο, Ελλάδα μου, στην πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν αποκαθίσταται η αξιοκρατία που απωλέσθηκε μετά την Μεταπολίτευση, και δη από της ανόδου του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, το 1981, τότε μη περιμένεις να δεις φως στο βάθος του τούνελ, γιατί η λεγομένη «δωρεάν παιδεία» κατέστη «δωρεάν αμάθεια» με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Όσο, Ελλάδα μου, ο κρατικός μηχανισμός ελέγχεται από τις σοσιαλιστικές και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις καμιά Κυβέρνηση ακόμη και η πλέον ικανή δεν μπορεί να μας βγάλει από την κρίση.
Η Ελλάδα, λοιπόν, χρειάζεται Ανάσταση. Η Ανάσταση θέλει σταύρωση. Η σταύρωση θέλει θυσίες. Αν είμαστε διατεθειμένοι για θυσίες που να πιάνουν τόπο, θα τη βγάλουμε – ενωμένοι φυσικά όλοι – από το τραγικό αδιέξοδο, όπου την οδηγήσαμε.
Για την πλήρη ενημέρωση του κοινού θα ήθελα να περιγράψω ορισμένους τύπους που κατά την διετία του ΠΑΣΟΚ (2009-2011) διέπραξαν τραγικά λάθη, τα οποία είμαι βέβαιος πως δεν θα δουν το φως της δημοσιότητας.
Πρώτον, οι (υπέρ) προστατευόμενοι: Αυτοί έδρασαν «αυθαίρετα» καλυπτόμενοι υπό αρχηγίσκου τινός. Έδρασαν εκτός γραμμής, αλλά εντός παρεούλας και παρομοιάζονται με αδένες καρκινογόνους.
Δεύτερον, τα τρωκτικά: Αυτοί δρουν στα υπουργεία και γενικότερα τη δημόσια διοίκηση κερδίζοντας ψιλορουσφέτια, αλλά χωρίς πολιτική εμβέλεια. Τέτοιοι τύποι ίσως δεν θα λείψουν ποτέ κι από κανένα πολιτικό μηχανισμό, ίσως γιατί κουβαλάνε μέσα τους όλη τη «μίζερη» πλευρά της νεότερης ελληνικής ιστορίας.
Τρίτον, οι διπρόσωποι: Αυτοί δρουν σε δύο επίπεδα. Ως «πολιτικά όντα» παραβιάζονται, πιστοί στην ηγεσία, δραστήριοι, με σχέσεις και επαφές. Ως «κοινωνικά όντα» έχουν καταθέσει την «πίστη τους» στην ακριβώς αντίθετη πολιτική όχθη, σ’ εκείνη που το βράδυ στα κομματικά γραφεία βρίζουν ως αναχρονιστική, λαομίσητη κλπ., αλλά το πρωί στα επαγγελματικά γραφεία υπηρετούν πέραν του επιτρεπτού βαθμού που θα μπορούσε να συγχωρέσει η ανάγκη για επιβίωση.
Τέταρτον, οι «έμμισθοι»: Αυτοί μοιάζουν με τους διπρόσωπους, μόνο που έχουν δημιουργήσει οικονομικές εξαρτήσεις.
Πέμπτον, οι «επιχειρηματίες» (businessmen). Αυτοί έδρασαν πιο «έξυπνα». Δεν κατέλαβαν πολιτικές θέσεις που είναι φθοροποιές. Προτίμησαν να διοριστούν από το κόμμα π.χ. ως νομικοί σύμβουλοι ή δικηγόροι σε αρκετές εταιρίες, αυξάνοντας κατά νόμιμο τρόπο τα εισοδήματά τους κατά 5.000% επειδή δήλωναν ΠΑΣΟΚ.
Σ’ αυτή την κατηγορία εντάσσονται όλοι οι «νεοπλουτίσαντες» τη διετία Γ. Παπανδρέου.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου