Φιλόλογος - Συγγραφέας
Δεν ξέρω αν η γαλλική λέξη που χρησιμοποίησε, σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, αποδόθηκε σωστά στην ελληνική με τη λέξη "μαλάκες", όπως υποστήριξαν μερικά μέσα ενημέρωσης, ή με τη λέξη "ηλίθιοι", όπως υποστήριξαν τα υπόλοιπα. Όποια όμως κι αν είναι η απόδοση της γαλλικής λέξης στην ελληνική, φαίνεται πως ταιριάζει σε μας τους περισσότερους Έλληνες. Ας αποδεχτούμε πάντως την πιο επιεική και τη λιγότερο εξευτελιστική λέξη «ηλίθιοι».
Μαζί με τους φασίστες και τους κομμουνιστές ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης... θεωρεί «ηλίθιους» όλους όσοι διαμαρτύρονται και αντιδρούν, σε τούτη τη δύσμοιρη χώρα, με αυτά που συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Και αυτοί που διαμαρτυρόμαστε και αντιδρούμε είμαστε οι περισσότεροι. Αυτό το ξέρει –πολύ καλά μάλιστα– ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και θα πρέπει οπωσδήποτε, μετά λόγου γνώσεως, να μας απέδωσε αυτό το χαρακτηρισμό.
Και πρέπει – επιτέλους – να παραδεχτούμε ότι είμαστε «ηλίθιοι». Διαφορετικά δεν θα συνέβαιναν όλα αυτά που συνέβησαν στο δημόσιο βίο χώρας, όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, κατά τα οποία ζήσαμε – μολονότι κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε – μια «ιδιωτική δημοκρατία που μέσα από τις γνωστές πολιτικές δυναστείες κατέληξε σε κλεπτοκρατία».
Είμαστε «ηλίθιοι», γιατί τόσα χρόνια βλέπαμε ασήμαντα μηδενικά – με τη δική μας ανοχή, συνενοχή, αλλά και ψήφο, άτομα ανεπάγγελτα στη ζωή, που μέσα από τους κομματικούς σωλήνες, μέσα από την εύνοια των ισχυρών παραγόντων και την προβολή των Μ.Μ.Ε. αναρριχήθηκαν σε ανώτατα κυβερνητικά, κρατικά και κομματικά αξιώματα, εξυπηρέτησαν, κατά τρόπο ιδιοτελή τα συμφέροντα τα δικά τους και των δικών τους, πλούτισαν αθέμιτα σε βάρος του ελληνικού λαού, μεταβλήθηκαν σε τυχοδιώκτες, αρριβίστες και αμοραλιστές, και οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό οικονομικό, πολιτικό και ηθικό βάραθρο.
Είμαστε, πράγματι, «ηλίθιοι», γιατί, ενώ η καταιγίδα βρισκόταν προ των πυλών, εδώ και αρκετά χρόνια, βρεθήκαμε «ξαφνικά» μπροστά σε μια «Ελλάδα στιγματισμένη σαν λεπρή, στο έπακρο εξευτελισμένη σαν χώρα, μπροστά σε ένα κράτος διαλυμένο, αποσυντεθειμένο σε τόσα κομμάτια, όσα τα εγωιστικά συμφέροντα που το νέμονται». Και όπως το ομολογούν, ως τραγικοί επιμηθείς, οι πρωταγωνιστές αυτής της τραγωδίας «η πολιτική έχει χάσει το αξιακό της υπόβαθρο, τα ηθικά της θεμέλια έχουν διαρραγεί». Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, έρχονται από πάνω και μας επισημαίνουν ότι «μόνο ο επώδυνος ανηφορικός δρόμος της ηθικής επαναθεμελίωσης της πολιτικής μπορεί να οδηγήσει στην ανάκτηση της αξιοπιστίας και της εμπιστοσύνης της κοινωνίας». Και αυτό το δρόμο είναι –πρόθυμο– όπως αδιάντροπα μας λένε –να τον ακολουθήσουν οι ίδιοι, καλούν δε εμάς τους «ηλίθιους» να συνοδοιπορήσουμε μαζί τους.
Είμαστε, πράγματι, «ηλίθιοι», όταν μένουμε ακόμα απαθείς και ανεκτικοί μπροστά στο «μικρονοϊκό παραλήρημα –πάντοτε γραπτό– ενός πρώην πρωθυπουργού που ντρεπόμασταν να τον ακούμε και να τον βλέπουμε, που ούτε την αλήθεια έλεγε, ούτε αυτά που αποφάσιζε και νομοθετούσε ενδιαφερόταν να υλοποιήσει, με συνέπεια η Ελλάδα να παραδοθεί στην παγκόσμια χλεύη», καθώς επίσης «μπροστά στην παιδαριωδία μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης ξελιγωμένης για επιστροφή στην εξουσία, μπροστά στο νεοαναδειχθέντα ηγέτη της, ο οποίος, με τους αμφιλεγόμενους χειρισμούς του παγιδεύτηκε και αυτός σε ένα αυτοκαταστροφικό αδιέξοδο, πήραν τα μυαλά του αέρα και δεν κατάλαβε πως ο ρόλος του Δον Κιχώτη γοητεύει τους φίλους της λογοτεχνίας και των μύθων, αλλά στην πολιτική σκέψη και πράξη είναι αυτοκαταστροφικός».
Είμαστε, πράγματι, «ηλίθιοι» όταν διαβάζουμε σε ολοσέλιδο άρθρο του τον Πάγκαλο να διακηρύττει πως «αποτύχαμε στην οικονομική πολιτική, δεν ολοκληρώσαμε τις μεταρρυθμίσεις, φέρουμε την ευθύνη για τη διαχείριση της κρίσης, ήταν κατάρα η επιλογή Παπανδρέου για το δημοψήφισμα, ότι στη δεύτερη τετραετία Σημίτη βρίσκονται οι ρίζες της δυσπιστίας των ξένων προς την Ελλάδα» και παρ’ όλα αυτά να μας προτρέπει ότι «πρέπει να μπουν κανόνες και εμείς –σ’ αυτούς κατατάσσει και εμάς τους «ηλίθιους»– ως πλέον άσωτοι –αφού, άλλωστε, όλοι μαζί τα φάγαμε– είμαστε οι πρώτοι που οφείλουμε να τους τηρήσουμε».
Είμαστε πράγματι «ηλίθιοι», όταν ακούμε αδιαμαρτύρητα το, επί δεκαετίες, κυβερνητικό και κομματικό στέλεχος –το Μιχάλη Χρυσοχοΐδη– να δηλώνει τώρα που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού ότι «με ευθύνη του τέως πρωθυπουργού η προηγούμενη κυβέρνηση –στην οποία και αυτός μετείχε, ενεργά μάλιστα– οδήγησε τη χώρα σε αδιέξοδα οικονομικά, εθνικά, κοινωνικά, σε φτώχια και αποσύνθεση, εθνική ταπείνωση και εθνική αναξιοπρέπεια και εθνική αποδιοργάνωση». Και όλα αυτά μεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά αυτός και ο υπόλοιπος θίασος των πενήντα υπουργών, υφυπουργών και λοιπών αξιωματούχων δεν τα έβλεπαν; Αλλά είπαμε: απευθύνονται σε «ηλίθιους».
Είμαστε, πράγματι, «ηλίθιοι» εφόσον εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι με αυτά τα ίδια τα πολιτικά κόμματα που –όπως έδειξαν μέχρι τώρα- «συμπεριφέρονται όχι ως εντολοδόχοι του λαού, αλλά ως σπάταλοι εισοδηματίες με εγγυημένο εισόδημα», με αυτούς τους ίδιους πολιτικούς που μας οδήγησαν στην καταστροφή και στη χρεοκοπία, και τώρα παρουσιάζονται ως σωτήρες» θα μπορέσουμε να βγούμε απ’ την κρίση.
Μήπως όμως –για να έρθουμε και στα άμεσα δικά μας– δεν μας θεωρούν «ηλίθιους» εμάς τους Ηπειρώτες, όταν, επί δεκαετίες ολόκληρες, ανεχόμαστε εδώ στην Ήπειρο –και μάλιστα στην πρωτεύουσά της– ξενόφερτοι μητροπολίτες, χωρίς κανένα λαϊκό έρεισμα, χωρίς καμιά δημοκρατική και ηθική νομιμοποίηση, να διοικούν και να διαχειρίζονται, ανεξέλεγκτα, με διορισμένους απ’ τους ίδιους ανθρώπους του περιβάλλοντός τους, τεράστιες περιουσίες των Εθνικών μας Ευεργετών που ανήκουν στους Γιαννιώτες πολίτες, να εκπροσωπούν την πόλη και τα Κληροδοτήματά της στο Διοικητικό Συμβούλιο της Εθνικής Τράπεζας και να έχουν επιβάλει ένα καθεστώς χειρότερο και από αυτό της Τουρκοκρατίας; Τότε τα μέλη των διαχειριστικών επιτροπών εκλέγονταν, με μυστική ψηφοφορία, από τους Γιαννιώτες πολίτες, τώρα – σε εποχή, λέει, «Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας!» – διορίζονται απ’ τους μητροπολίτες.
Δεν ξέρω αν η γαλλική λέξη που χρησιμοποίησε, σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, αποδόθηκε σωστά στην ελληνική με τη λέξη "μαλάκες", όπως υποστήριξαν μερικά μέσα ενημέρωσης, ή με τη λέξη "ηλίθιοι", όπως υποστήριξαν τα υπόλοιπα. Όποια όμως κι αν είναι η απόδοση της γαλλικής λέξης στην ελληνική, φαίνεται πως ταιριάζει σε μας τους περισσότερους Έλληνες. Ας αποδεχτούμε πάντως την πιο επιεική και τη λιγότερο εξευτελιστική λέξη «ηλίθιοι».
Μαζί με τους φασίστες και τους κομμουνιστές ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης... θεωρεί «ηλίθιους» όλους όσοι διαμαρτύρονται και αντιδρούν, σε τούτη τη δύσμοιρη χώρα, με αυτά που συμβαίνουν στην πολιτική σκηνή, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Και αυτοί που διαμαρτυρόμαστε και αντιδρούμε είμαστε οι περισσότεροι. Αυτό το ξέρει –πολύ καλά μάλιστα– ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και θα πρέπει οπωσδήποτε, μετά λόγου γνώσεως, να μας απέδωσε αυτό το χαρακτηρισμό.
Και πρέπει – επιτέλους – να παραδεχτούμε ότι είμαστε «ηλίθιοι». Διαφορετικά δεν θα συνέβαιναν όλα αυτά που συνέβησαν στο δημόσιο βίο χώρας, όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης, κατά τα οποία ζήσαμε – μολονότι κάναμε πως δεν καταλαβαίναμε – μια «ιδιωτική δημοκρατία που μέσα από τις γνωστές πολιτικές δυναστείες κατέληξε σε κλεπτοκρατία».
Είμαστε «ηλίθιοι», γιατί τόσα χρόνια βλέπαμε ασήμαντα μηδενικά – με τη δική μας ανοχή, συνενοχή, αλλά και ψήφο, άτομα ανεπάγγελτα στη ζωή, που μέσα από τους κομματικούς σωλήνες, μέσα από την εύνοια των ισχυρών παραγόντων και την προβολή των Μ.Μ.Ε. αναρριχήθηκαν σε ανώτατα κυβερνητικά, κρατικά και κομματικά αξιώματα, εξυπηρέτησαν, κατά τρόπο ιδιοτελή τα συμφέροντα τα δικά τους και των δικών τους, πλούτισαν αθέμιτα σε βάρος του ελληνικού λαού, μεταβλήθηκαν σε τυχοδιώκτες, αρριβίστες και αμοραλιστές, και οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό οικονομικό, πολιτικό και ηθικό βάραθρο.
Είμαστε, πράγματι, «ηλίθιοι», γιατί, ενώ η καταιγίδα βρισκόταν προ των πυλών, εδώ και αρκετά χρόνια, βρεθήκαμε «ξαφνικά» μπροστά σε μια «Ελλάδα στιγματισμένη σαν λεπρή, στο έπακρο εξευτελισμένη σαν χώρα, μπροστά σε ένα κράτος διαλυμένο, αποσυντεθειμένο σε τόσα κομμάτια, όσα τα εγωιστικά συμφέροντα που το νέμονται». Και όπως το ομολογούν, ως τραγικοί επιμηθείς, οι πρωταγωνιστές αυτής της τραγωδίας «η πολιτική έχει χάσει το αξιακό της υπόβαθρο, τα ηθικά της θεμέλια έχουν διαρραγεί». Και σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, έρχονται από πάνω και μας επισημαίνουν ότι «μόνο ο επώδυνος ανηφορικός δρόμος της ηθικής επαναθεμελίωσης της πολιτικής μπορεί να οδηγήσει στην ανάκτηση της αξιοπιστίας και της εμπιστοσύνης της κοινωνίας». Και αυτό το δρόμο είναι –πρόθυμο– όπως αδιάντροπα μας λένε –να τον ακολουθήσουν οι ίδιοι, καλούν δε εμάς τους «ηλίθιους» να συνοδοιπορήσουμε μαζί τους.
Είμαστε, πράγματι, «ηλίθιοι», όταν μένουμε ακόμα απαθείς και ανεκτικοί μπροστά στο «μικρονοϊκό παραλήρημα –πάντοτε γραπτό– ενός πρώην πρωθυπουργού που ντρεπόμασταν να τον ακούμε και να τον βλέπουμε, που ούτε την αλήθεια έλεγε, ούτε αυτά που αποφάσιζε και νομοθετούσε ενδιαφερόταν να υλοποιήσει, με συνέπεια η Ελλάδα να παραδοθεί στην παγκόσμια χλεύη», καθώς επίσης «μπροστά στην παιδαριωδία μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης ξελιγωμένης για επιστροφή στην εξουσία, μπροστά στο νεοαναδειχθέντα ηγέτη της, ο οποίος, με τους αμφιλεγόμενους χειρισμούς του παγιδεύτηκε και αυτός σε ένα αυτοκαταστροφικό αδιέξοδο, πήραν τα μυαλά του αέρα και δεν κατάλαβε πως ο ρόλος του Δον Κιχώτη γοητεύει τους φίλους της λογοτεχνίας και των μύθων, αλλά στην πολιτική σκέψη και πράξη είναι αυτοκαταστροφικός».
Είμαστε, πράγματι, «ηλίθιοι» όταν διαβάζουμε σε ολοσέλιδο άρθρο του τον Πάγκαλο να διακηρύττει πως «αποτύχαμε στην οικονομική πολιτική, δεν ολοκληρώσαμε τις μεταρρυθμίσεις, φέρουμε την ευθύνη για τη διαχείριση της κρίσης, ήταν κατάρα η επιλογή Παπανδρέου για το δημοψήφισμα, ότι στη δεύτερη τετραετία Σημίτη βρίσκονται οι ρίζες της δυσπιστίας των ξένων προς την Ελλάδα» και παρ’ όλα αυτά να μας προτρέπει ότι «πρέπει να μπουν κανόνες και εμείς –σ’ αυτούς κατατάσσει και εμάς τους «ηλίθιους»– ως πλέον άσωτοι –αφού, άλλωστε, όλοι μαζί τα φάγαμε– είμαστε οι πρώτοι που οφείλουμε να τους τηρήσουμε».
Είμαστε πράγματι «ηλίθιοι», όταν ακούμε αδιαμαρτύρητα το, επί δεκαετίες, κυβερνητικό και κομματικό στέλεχος –το Μιχάλη Χρυσοχοΐδη– να δηλώνει τώρα που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού ότι «με ευθύνη του τέως πρωθυπουργού η προηγούμενη κυβέρνηση –στην οποία και αυτός μετείχε, ενεργά μάλιστα– οδήγησε τη χώρα σε αδιέξοδα οικονομικά, εθνικά, κοινωνικά, σε φτώχια και αποσύνθεση, εθνική ταπείνωση και εθνική αναξιοπρέπεια και εθνική αποδιοργάνωση». Και όλα αυτά μεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά αυτός και ο υπόλοιπος θίασος των πενήντα υπουργών, υφυπουργών και λοιπών αξιωματούχων δεν τα έβλεπαν; Αλλά είπαμε: απευθύνονται σε «ηλίθιους».
Είμαστε, πράγματι, «ηλίθιοι» εφόσον εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι με αυτά τα ίδια τα πολιτικά κόμματα που –όπως έδειξαν μέχρι τώρα- «συμπεριφέρονται όχι ως εντολοδόχοι του λαού, αλλά ως σπάταλοι εισοδηματίες με εγγυημένο εισόδημα», με αυτούς τους ίδιους πολιτικούς που μας οδήγησαν στην καταστροφή και στη χρεοκοπία, και τώρα παρουσιάζονται ως σωτήρες» θα μπορέσουμε να βγούμε απ’ την κρίση.
Μήπως όμως –για να έρθουμε και στα άμεσα δικά μας– δεν μας θεωρούν «ηλίθιους» εμάς τους Ηπειρώτες, όταν, επί δεκαετίες ολόκληρες, ανεχόμαστε εδώ στην Ήπειρο –και μάλιστα στην πρωτεύουσά της– ξενόφερτοι μητροπολίτες, χωρίς κανένα λαϊκό έρεισμα, χωρίς καμιά δημοκρατική και ηθική νομιμοποίηση, να διοικούν και να διαχειρίζονται, ανεξέλεγκτα, με διορισμένους απ’ τους ίδιους ανθρώπους του περιβάλλοντός τους, τεράστιες περιουσίες των Εθνικών μας Ευεργετών που ανήκουν στους Γιαννιώτες πολίτες, να εκπροσωπούν την πόλη και τα Κληροδοτήματά της στο Διοικητικό Συμβούλιο της Εθνικής Τράπεζας και να έχουν επιβάλει ένα καθεστώς χειρότερο και από αυτό της Τουρκοκρατίας; Τότε τα μέλη των διαχειριστικών επιτροπών εκλέγονταν, με μυστική ψηφοφορία, από τους Γιαννιώτες πολίτες, τώρα – σε εποχή, λέει, «Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας!» – διορίζονται απ’ τους μητροπολίτες.
Ποια «προεδρευόμενη» και ποια «Κοινοβουλευτική Δημοκρατία»;
Εδώ έχουμε ακόμα οθωμανική δεσποτοκρατία, εδώ έχουμε τουρκοκρατία! Και εμάς μεν –τους τάχα «ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες»– μας θεωρούν δικαιολογημένα «ηλίθιους» που τους ανεχόμαστε. Και καλά κάνουν. Προσβάλλουν όμως με τη δική μας ανοχή και συνενοχή– βάναυσα τη μνήμη και τη βούληση των Εθνικών μας Ευεργετών. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το ασυγχώρητο «έγκλημά» μας, συνέπεια και αυτό της –κατά Πάγκαλο- «ηλιθιότητάς» μας.
Ας μη κάνουμε, λοιπόν, ότι θιγόμαστε από τέτοιου είδους διακηρύξεις, όπως αυτή του Πάγκαλου. Όσο ακόμα θα ανεχόμαστε αυτό το υπό κατάρρευση πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του, χωρίς καμιά διαμαρτυρία και αντίδραση, όσο εδώ στα Γιάννινα θα ρυθμίζει τις τύχες της πόλης μας το σκληρό μητροπολιτικό κατεστημένο, με φιρμάνια του σουλτάνου και αντισυνταγματικά διατάγματα των τριών φασιστικών καθεστώτων, ο χαρακτηρισμός «ηλίθιοι» που μας απέδωσε ο Πάγκαλος, θα μας ταιριάζει και ας κάνουμε πως μας ενοχλεί.
Μια λύση υπάρχει για να αποσείσουμε αυτό το δυσβάσταχτο βάρος. Την υπέδειξαν, πριν από χρόνια, ο Δημήτρης Τσάτσος και ο Γεώργιος Μαγκάκης: Είναι η λύση της προσδοκίας της μεγάλης –της άγιας– οργής μας, της αγανάκτησης, της διαμαρτυρίας και της αντίδρασης, που θα φέρει, σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, τη μεγάλη ανατροπή. Τότε μόνο θα μπορούμε να κάνουμε λόγο για «Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» –για την οποία μιλάει και το Σύνταγμα– τότε μόνο δε θα επιτρέπουμε στον κάθε Πάγκαλο να μας αποκαλεί και να μας θεωρεί «ηλίθιους».
Και μην ξεχνάτε: ο Πάγκαλος, αυτά που νιώθει, βγαίνει και τα λέει. Υπάρχουν όμως πολλοί «Πάγκαλοι», σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, που νιώθουν για μας ακριβώς τα ίδια, αποφεύγουν όμως –ιδιοτελείς, αρριβίστες και αμοραλιστές καθώς είναι– να μας τα λένε, γιατί έτσι κατορθώνουν και επιπλέουν αυτοί και οι δικοί τους, ενώ ταυτόχρονα απεργάζονται τη χρεοκοπία και την καταστροφή μας. Αυτοί είναι και οι πιο επικίνδυνοι. Και εναντίον αυτών πρέπει, κατά κύριο λόγο, να εκδηλώνουμε την οργή μας.
Ας μη κάνουμε, λοιπόν, ότι θιγόμαστε από τέτοιου είδους διακηρύξεις, όπως αυτή του Πάγκαλου. Όσο ακόμα θα ανεχόμαστε αυτό το υπό κατάρρευση πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του, χωρίς καμιά διαμαρτυρία και αντίδραση, όσο εδώ στα Γιάννινα θα ρυθμίζει τις τύχες της πόλης μας το σκληρό μητροπολιτικό κατεστημένο, με φιρμάνια του σουλτάνου και αντισυνταγματικά διατάγματα των τριών φασιστικών καθεστώτων, ο χαρακτηρισμός «ηλίθιοι» που μας απέδωσε ο Πάγκαλος, θα μας ταιριάζει και ας κάνουμε πως μας ενοχλεί.
Μια λύση υπάρχει για να αποσείσουμε αυτό το δυσβάσταχτο βάρος. Την υπέδειξαν, πριν από χρόνια, ο Δημήτρης Τσάτσος και ο Γεώργιος Μαγκάκης: Είναι η λύση της προσδοκίας της μεγάλης –της άγιας– οργής μας, της αγανάκτησης, της διαμαρτυρίας και της αντίδρασης, που θα φέρει, σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, τη μεγάλη ανατροπή. Τότε μόνο θα μπορούμε να κάνουμε λόγο για «Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία» –για την οποία μιλάει και το Σύνταγμα– τότε μόνο δε θα επιτρέπουμε στον κάθε Πάγκαλο να μας αποκαλεί και να μας θεωρεί «ηλίθιους».
Και μην ξεχνάτε: ο Πάγκαλος, αυτά που νιώθει, βγαίνει και τα λέει. Υπάρχουν όμως πολλοί «Πάγκαλοι», σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, που νιώθουν για μας ακριβώς τα ίδια, αποφεύγουν όμως –ιδιοτελείς, αρριβίστες και αμοραλιστές καθώς είναι– να μας τα λένε, γιατί έτσι κατορθώνουν και επιπλέουν αυτοί και οι δικοί τους, ενώ ταυτόχρονα απεργάζονται τη χρεοκοπία και την καταστροφή μας. Αυτοί είναι και οι πιο επικίνδυνοι. Και εναντίον αυτών πρέπει, κατά κύριο λόγο, να εκδηλώνουμε την οργή μας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου