Η καμαρίλα των πολιτικών μας

Το πιο «ερμητικά κλειστό επάγγελμα» στην Ελλάδα, το οποίο ούτε άγγιξε ούτε πρόκειται να αγγίξει κανείς, είναι το «πολιτικό σύστημα». Το οποίο, ενώ είναι υπαίτιο για την τραγική κατάσταση της χώρας, όχι μόνο δεν εγκαλείται να λογοδοτήσει και να υποστεί τον ανάλογο κολασμό, αλλά και ανέλαβε να διορθώσει τα εγκλήματά του δαπάναις του λαού.
Παγκόσμια πρώτη δηλαδή.
Διότι αν ένας εργοδότης του Δημοσίου ή του Ιδιωτικού τομέα καλέσει δύο ή περισσότερα διευθυντικά στελέχη του και τους αναθέσει τη διοίκηση της... επιχείρησής του κι εκείνοι με δόλια μέσα ή με υπερβάλλουσα κουφότητα καταχρεώσουν την επιχείρηση ή τη ζημιώσουν υπέρμετρα ή την υποχρεώσουν σε παράλογες δαπάνες, διώκονται για απιστία - και μάλιστα σε βαθμό κακουργήματος.
Η «ερμητικά κλειστή λέσχη των πολιτικών» δεν υπάγεται στους νόμους της χώρας. Έχουν αυτοτοποθετηθεί στο απυρόβλητο. Και όχι μόνο δεν τιμωρούνται από τους νόμους που οι ίδιοι ψηφίζουν αλλά κάνουν ό,τι τους καπνίσει χωρίς καμία απολύτως συνέπεια.
Πώς γίνεται αυτό;
Μόλις κάποιος αρχηγός κόμματος («κληρονομικός» συνήθως) πάρει την πλειοψηφία και γίνει κυβέρνηση, κάνει κουρέλια τη διάκριση των εξουσιών που υπάρχει μόνο στα χαρτιά. 

Διότι η εκάστοτε κυβέρνηση του εκάστοτε μονάρχη θέτει αμέσως υπό τον έλεγχό της:

1. Τη Νομοθετική εξουσία (Βουλή), διά της κομματικής πειθαρχίας και της απειλής διαγραφών...
2. Τη Δικαστική λειτουργία διά της επιλογής των κορυφαίων οργάνων της και διά των παρεμβάσεων στη Διοίκηση της Δικαιοσύνης...
3. Τη Δημόσια Διοίκηση (άρα, το κράτος και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα), διά των χιλιάδων κομματικών στελεχών που καταλαμβάνουν τις θέσεις γενικών γραμματέων, γενικών διευθυντών, συμβούλων, ειδικών συμβούλων, προέδρων, διοικητών κ.λπ. κ.λπ.
4. Τα περισσότερα ΜΜΕ -δηλαδή, την Ενημέρωση ή Προπαγάνδα διά της διαπλοκής- αφού οι μιντιάρχες έχουν κι άλλες δραστηριότητες...

Έτσι, ο εκάστοτε πρωθυπουργός («κληρονομικός» συνήθως), με δεδομένη και την αποψίλωση του Προέδρου της Δημοκρατίας από κάθε αρμοδιότητα, και η «αυλή» του αποτελούν μονάρχη με την καμαρίλα του, που δεν δίνει λόγο για τίποτε και για κανέναν! 
Πώς θ’ «ανοίξει» το «ερμητικά κλειστό επάγγελμα του πολιτικού»; Δυστυχώς, χρειάζεται μια Επανάσταση: Αλλο Σύνταγμα, άλλος Κανονισμός της Βουλής, κατάργηση του Νόμου για την Ευθύνη των Υπουργών, πραγματική (και όχι εικονική) ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, εκδημοκρατισμός των κομμάτων, επιλογή όλων των υποψηφίων βουλευτών από το Λαό, απεριορίστως μετακλητοί από τους εντολείς τους οι βουλευτές, σπάσιμο της οικογενειοκρατίας κ.λπ. κ.λπ.
Το να πιστεύει, δηλαδή, ο ελληνικός λαός, ότι η «εφτασφράγιστη Λέσχη των Πολιτικών» θέλει και μπορεί να ανοίξει τα «κλειστά» επαγγέλματα, να κλείσει τις πληγές που η ίδια άνοιξε στην κοινωνία και στον τόπο και να ανατάξει την Οικονομία και τη χώρα είναι κάτι περισσότερο και από παράλογο.
Οι λύκοι δεν φυλάγουν πρόβατα. Κατά κανόνα τα κατασπαράζουν. Γι’ αυτό και η Επανάσταση είναι αναγκαία.

adesmeytos