Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Ας μιλήσουμε και λίγο για τέχνη με την ευκαιρία του θανάτου του Θ. Αγγελόπουλου...

Οι ταινίες του Αγγελόπουλου ήταν το καλύτερο μέσο για να γεράσεις πριν την ώρα σου και να έλθεις πιο κοντά στο θάνατο. 
Κάθε ταινία του, σου έκοβε μέχρι και 5 χρόνια από τη ζωή σου. Όταν θα το καταλάβουν αυτό οι φανς του, θα είναι αργά γιατί μόνο από τον Άγιο Πέτρο θα το μάθουν. Αλλά γιατί να είναι έτσι η καταξιωμένη, αναγνωρισμένη και τιμημένη τέχνη; 
Μα είναι απλό. Αν θέλεις να γίνεις γνωστός καλλιτέχνης, πρέπει να βρεις ένα καλό... κόλπο για να ξεχωρίζεις στα μάτια των ηλιθίων που δεν σκαμπάζουν μία. 
Η επιτυχία στην τέχνη στηρίζεται στο πρωτεύον ζήτημα, να μη σε καταλάβουν. 
Πρέπει να τους αφήνεις να διερωτώνται, "τι θέλει να πει ο ποιητής;" Και άστους να ψάχνονται. 
Εάν ο καλλιτέχνης σε αφήσει να τον καταλάβεις, τότε θα φάει μπουκέτο ή απλά θα πεθάνει χωρίς να τον μάθει ποτέ ούτε η μάνα του. 
Έτσι λοιπόν άλλος καλλιτέχνης πετάει ντομάτες και αυγά στον καμβά και βγάζει αριστουργήματα ζωγραφικής που θα μπορούσαν κάλλιστα να ψηθούν και στον φούρνο προσθέτοντας στον πειναλέο κουλτουριάρη ένα πακέτο που εμπεριέχει και τη γεύση, άλλος φτιάχνει γλυπτά από σκατά και ξεχωρίζει αμέσως γιατί πρόσθεσε και την όσφρηση στο δικό του πακέτο, άλλος γυρίζει ταινίες πιο αργές και από τον θάνατο και γίνεται Αγγελόπουλος, με το αζημίωτο πάντα. 
Γιαυτό και τον εκδικήθηκε έτσι ξαφνικά ο θάνατος γιατί κόντευε να του πάρει την δουλειά...

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου