Οι ένοχοι της κρίσης το έριξαν στην ...ιδεολογία.!

Την εποχή των μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου, του PSI, του κουρέματος, των spreads και των υπολοίπων νεοπαγών όρων που έγιναν αχώριστοι σύντροφοι της καθημερινότητάς μας, φαντάζει ίσως παράτερη η αναζήτηση εννοιών και όρων με ιδεολογικό περιεχόμενο. Και όμως, η κρίση μας έκανε καταρχάς να θυμηθούμε λέξεις όπως αυτάρκεια, εθνική οικονομία, μας ανάγκασε να αναψηλαφήσουμε την ταυτότητα των τοκογλύφων. Έπειτα, παρ' όλες τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, την ανεργία και τα λουκέτα, και ίσως ακριβώς εξαιτίας όλων αυτών, πολλοί είναι οι... Έλληνες που αν μη τι άλλο, άρχισαν να ψάχνονται: από τους Αγανακτισμένους του Συντάγματος, τους αναποφάσιστους αλλά αποκολλημένους από τον δικομματισμό των δημοσκοπήσεων μέχρι τους ψάχνοντες του διαδικτύου και των προφητειών. Άνθρωποι που χάνοντας την επίπλαστη ευδαιμονία, άρχισαν να αναζητούν λύσεις πέρα και μακρυά από τις μέχρι τώρα σερβιρισμένες.

Αλλά και οι ένοχοι της κρίσης το έριξαν στην ιδεολογία. Οι μεν κρατούντες ψάχνουν να βρουν άλλοθι στον φιλελευθερισμό, αναμασώντας την καραμέλα των πάλαι ποτέ κομμουνιστικών καθεστώτων, ότι δεν φταίει η ιδέα αλλά η διαστρέβλωση που γίνεται στην εφαρμογή της. Οι δε παρακρατούντες της αριστεράς, ξεδιάντροπα μιλούν για τον μαρξισμό που είναι όμως το ίδιο φρικτός με τον καπιταλισμό.

Ας πάμε όμως και στον χώρο μας, που είναι πλέον πολυτασικός και πολυκομματικός και ας δούμε τι γίνεται όσον αφορά τα ιδεολογικά ζητήματα. Για την μεν ΝΔ καλύτερα ας μην μιλήσουμε. Το κόμμα αυτό φτιάχθηκε έτσι ώστε να μην έχει ιδεολογία ή μάλλον με τρόπο που να διαστρεβλώνει κάθε έννοια ιδεολογίας. Όλοι χωράνε, αρκεί να υπάρχει η προοπτική της εξουσίας: από τους φιλελεύθερους μέχρι την Γιαννάκου και από τους "ακτιβιστές της δεξιάς", μέχρι τον Κυριάκο. Προέκυψε όμως και ο Καμμένος, ο οποίος ένα ορθό όχι στο Μνημόνιο το ανήγαγε σε ιδεολογία, ξεχνώντας όμως να μας πει αυτός και οι συν αυτώ για τις ευθύνες τους στις πολιτικές που οδήγησαν στην σημερινή πραγματικότητα. Ο ΛΑΟΣ αφού νομιμοποίησε πολιτικά τον αντιμεταναστευτικό λόγο και έβαλε στην Βουλή τον πατριωτισμός, έπαιξε (κακώς) με την εξουσία και ζεματίστηκε γι' αυτό. Τώρα επέστρεψε στα βασικά, μιλά για νομιμοποίηση της οπλοφορίας και ανεβάζει τους τόνους στο μεταναστευτικό και τα εθνικά θέματα. Και τον κατηγορούν γι' αυτό κάποιοι, ενοχλούνται να ακούν τέτοιες κουβέντες στον δημόσιο βίο. Α! Ξέχασα, υπάρχει και η Χρυσή Αυγή. Η οποία τα τελευταία χρόνια πίσω από μία ιδεολογική καθαρότητα, κατηγορούσε τους πάντες και τα πάντα, έχοντας βρει προφανώς κάπου το αλάθητο του Πάπα. Τώρα, αφού κέρδισε συμπάθειες με τον ακτιβισμό της έχει βρει την λύση για "πάσα νόσο και κάθε μαλακία": βάλτε μας στην Βουλή και όλα θα φτιάξουν ως δια μαγείας. Προφανώς την Βουλή πολλοί εμίσησαν, το βουλευτιλίκι όμως ουδείς.

Τι είναι όμως αυτό που εννοούμε ως ιδεολογία, και μάλιστα με εθνικό και λαϊκό περιεχόμενο και πώς μπορεί μία εφημερίδα να έχει ρόλο στην ανάπτυξη και διάδοση αυτής. Ιδεολογία λοιπόν σίγουρα δεν είναι λέξεις φιλολογικώς ορθές και καλώς συνταγμένες. Ιδεολογία δεν είναι επίσης μία δικαιολογία για να μην πράττει κανείς τίποτα, κρυβόμενος πίσω από θεωρητικολογίες. Ούτε ιδεολογία είναι ένα δόγμα, απρόσιτο και αλάθητο, το οποίο λειτουργεί ως χαράκωμα για αυτοεγκλωβισμό και καθαρότητες. Αντίθετα η ιδεολογία είναι ένα συναίσθημα, ένα ιδεατό όνειρο που μπορεί να λειτουργεί ως έμπνευση για την προσφορά στην εθνική κοινότητα. Ιδεολογία που δεν μεταφράζεται σε πράξη και συμμετοχή στα δρώμενα της καθημερινότητας είναι μία σκωροφαγωμένη περγαμηνή με μουσειακή μονάχα αξία.

Άρα λοιπόν, μιλώντας για ιδεολογία, εννοούμε την παραγωγή πολιτικής και προτάσεων στα ζητήματα της καθημερινότητας. Προτάσεων στα προβλήματα του Έλληνα και της Πατρίδας ως συνόλου που θα έχει ρεαλιστική βάση. Και επειδή η καθημερινότητα διαμορφώνεται συνεχώς, οι πολιτικές αλλάζουν, οι αξίες μένουν αναλλοίωτες. Αυτό δεν είναι "κωλοτούμπα", είναι η διαμόρφωση θέσεων σε ένα περιβάλλον το οποίο δεν είναι στεγανό και αποστειρωμένο. Τα υπόλοιπα είναι καλά για να έχουμε να λέμε, να κρατάμε το μικρό ή μεγάλο μαγαζί μας και να υφαρπάζουμε ψηφαλάκια ο ένας από τον άλλον.

Αυτός θέλουμε να είναι και ο ρόλος του Ελεύθερου Κόσμο: ένα εργαστήρι παραγωγής ιδεών, λύσεων και προτάσεων για την εθνική κοινότητα. Χωρίς μικροπολιτικές αγκυλώσεις, χωρίς δογματικά στεγανά, ένας χώρος όχι αποστειρωμένος, όπου με τον διάλογο θα διαμορφώνονται θέσεις. Όχι κραυγές και αφορισμοί, όχι καθαρότητες που θα ανακαλούνται από το εκλογικό συμφέρον. Με θάρρος στην παραδοχή του λάθους, με σύνθεση διαμέσου της αντίθεσης αλλά και δυναμισμό στην καταγγελία του ψεύτικου και του υποκριτικού. Αυτή είναι η ιδεολογία μας και οι αρχές μας. Ο εθνικισμός ως θέληση για την πρόοδο της λαϊκής κοινότητας. Ο πατριωτισμός ως; συναίσθημα δημιουργικό. Ο κοινωνισμός ως απάντηση στους διεθνείς τοκογλύφους και τους εγχώριους απάτριδες της δεξιάς και της αριστεράς. Σε αυτόν τον αγώνα χωράνε όλοι όσοι θέλουν να προσφέρουν και όχι όσοι θέλουν να μιζεριάσουν, να φατριάσουν και να αναλωθούν σε πολιτικές μικροπρέπειες.

Δ. Ζαφειρόπουλος