Πρέπει να ξαναφτιάξουμε το Ελληνικό Κράτος...

Γράφει ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΡΑΤΖΙΟΣ
Εμείς οι Έλληνες αν και είμεθα υπερήφανος λαός ασχολούμεθα υπέρμετρα με συνωμοσιολογικές θεωρίες και άμα ζοριστούμε, μπροστά σε κάθε συμφορά, εύκολα ρίχνουμε το ανάθεμα ακόμη και σ’ αυτόν που χθες αποθεώναμε και τον φορτώνουμε καχυποψία ή και κατάρες. Τα τελευταία 2,5 χρόνια φορέσαμε πλερέζες, κλαίμε συνεχώς για το κακό που μας βρήκε, δεν τραβάμε μια γραμμή με το παρελθόν, δεν συζητάμε σοβαρά τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από την περιπέτεια. Μας φταίνε διαρκώς οι πάντες, ενώ η αυτοκριτική είναι μια άγνωστη λέξη. Ο δημόσιος διάλογος περιέχει μόνον αρνητισμό, σύνδρομο καταδίωξης, απομονωτισμό. Το πυκνό μαύρο σύννεφο του... λαϊκισμού που έχει εγκατασταθεί πάνω από τα κεφάλια μας, η εξάρτησή μας από την τηλεόραση «δίκην αλκοολικού», η παθογένεια του βολέματος που μας οδηγεί στο να πουλάμε την ψήφο μας για ένα διορισμό στο δημόσιο, εμποδίζουν να δούμε καθαρά τον ορίζοντα, οπότε αναδύεται το ερώτημα:
Εγωισμό, εθνικό εγωισμό, δεν έχουμε για να δούμε ότι πέρα από το Μνημόνιο, πέρα από τους δανειστές μας και τους κακούς κερδοσκόπους, υπάρχουν δίπλα μας χώρες που ξεκίνησαν από περισσότερο δυσμενή βάση με εμάς και σήμερα έχουν φθάσει να μας ανταγωνίζονται και να μας ξεπερνούν σε πάρα πολλούς τομείς; Δεν μπορούμε να δούμε ότι δεχόμεθα ήττες παντού στη γειτονιά μας και δη σε προνομιακά πεδία για εμάς; Δεν συνειδητοποιήσαμε ότι η πολιτική μας έχει «γεράσει» τόσο, ώστε ακόμη και οι χώρες στην Ευρώπη, του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, που μας παρατηρούσαν με θαυμασμό στις αρχές της δεκαετίας του 2000, μας κοιτούν σήμερα με συγκατάβαση και οίκτο αντιλαμβανόμενες πόσο βιτρίνα ήμασταν; Τόσο πολύ έχει θολώσει η κρίση μας;
Τα στοιχεία που κατωτέρω παρατίθενται είναι καταλυτικά και μόνο με μια απλή ανάγνωση. Η ελληνική παραγωγικότητα ανέρχεται σε 35 δολάρια ανά ώρα την στιγμή που στην Νότια Ευρώπη είναι 49 δολάρια και στην Ανατολική 55. Ο τουρισμός μας φθίνει και βασίζεται περισσότερο στην εσωτερική ζήτηση. Το 70% της κίνησης προέρχεται από το εσωτερικό και μόνο το 30% από το εξωτερικό. Τα ποσοστά των ανταγωνιστών μας στον τουρισμό είναι: Ισπανία 66% εσωτερικός και 34% εξωτερικός. Τουρκία 55% εσωτερικός και 45% εξωτερικός, Ιταλία 65% εσωτερικός και 35% εξωτερικός, Πορτογαλία 34% εσωτερικός και 66 % εξωτερικός. Όλοι έχουν μεγαλύτερη εξωστρέφεια από εμάς.
Η γεωργία μας σε κακό χάλι, καίτοι χρηματοδοτήθηκε γενναία από τα 4 πακέτα Ντελόρ. Το μερίδιο, λοιπόν, των προϊόντων μας στις ευρωπαϊκές αγορές ανέρχεται μόλις σε 2%, ενώ της Ιταλίας σε 10% και της Ισπανίας σε 10%. Είμαστε τρίτη ελαιοπαραγωγός χώρα στην Ευρώπη και όμως πουλάμε χύμα το 60% της παραγωγής μας στους Ιταλούς, οι οποίοι συσκευάζουν και πουλάνε το λάδι μας για δικό τους. Χάνουμε έτσι ένα ευρώ το κιλό. Κτηνοτροφία: ελέγχουμε το 28% της παγκόσμιας αγοράς στη φέτα αλλά η κτηνοτροφία μας πνέει τα λοίσθια. Ιχθυοκαλλιέργειες: Αν και ξεκινήσαμε δυναμικά οι πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι οι Τούρκοι σε δύο χρόνια θα μας ξεπεράσουν σε όγκο παραγωγής και θα μας πάρουν και αυτές τις αγορές. Ναυτιλία: Μολονότι έχουμε στρατηγικό πλεονέκτημα στη Ναυτιλία, από την περιοχή μας, διακινείται το 3% του παγκόσμιου εμπορίου μεταξύ Ευρώπης και Ασίας. Οι γείτονες Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Ιταλοί και Τούρκοι έχουν αρχίσει και σηκώνουν κεφάλι. Τα λιμάνια της Κωνστάντζας, της Βάρνας και του Αμπαρλί πουλάνε σταθερότητα (ότι δεν έχουν απεργίες) ενώ διαφημίζουν ότι ξεφορτώνουν τα προϊόντα σε μισό χρόνο από ό,τι εμείς στα δικά μας λιμάνια και με το μισό κόστος σε σύγκριση με τους δικούς μας λιμενεργάτες.
Στην καινοτομία ουραγοί: Πρόσφατη μελέτη της Ενωμένης Ευρώπης (ΕΕ) έδειξε ότι η Κύπρος, η Τσεχία, η Εσθονία, η Ισπανία, η Πορτογαλία προηγούνται της Ελλάδος. Στην Κύπρο μάλιστα εγκαινιάστηκε η πρώτη ιδιωτική ιατρική σχολή, η οποία, μαζί με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που λειτουργούν εκεί, δημιουργούν μια νέα αγορά εργασίας. Η απελευθέρωση των εκπαιδευτικών υπηρεσιών στην Τουρκία την έκανε χώρα - μαγνήτη για χιλιάδες νέους από την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Στη χώρα μας όμως οι Σοσιαλιστές και η Αριστερά τροφοδοτούν ακόμη τα ξεπερασμένα συνθήματα της δεκαετίας του 1950 («Δίκαιο είναι το συμφέρον του εργάτη κλπ.), καλλιεργώντας το μίσος ανάμεσα στους εργοδότες και εργαζομένους που για το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου πρέπει να ευρίσκονται σε αγαστή συνεργασία. Οι υπηρεσίες υγείας, κυρίως οι εξωνοσοκομειακές, αναδεικνύονται επίσης σταδιακά σε προνομιακό επίπεδο παροχής υπηρεσιών για τους γείτονες που μπαίνουν σιγά-σιγά στον ανταγωνισμό. Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες άλλα στοιχεία, μα το συμπέρασμα το ίδιο. Χρειάζονται τρόικες και δανειστές για να σταματήσουμε την κλάψα, για να ανασκουμπωθούμε, να δουλέψουμε και όχι να βολευφθούμε κατά την σοσιαλιστική πεπατημένη;
Ωστόσο για να αντιμετωπιστεί η σημερινή χαοτική κρίση που διέρχεται η χώρα μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια με το σκάσιμο της φούσκας των δανείων στην Αμερική και στη συνέχεια χτύπησε πρώτα εμάς και μετά την Ιρλανδία, την Ισπανία, την Πορτογαλία και ύστερα την Ιταλία. Επίσης να μη λησμονούμε ότι πίσω από την κρίση κρύβονται η παταγώδης αποτυχία της περιβόητης «αυτορρύθμισης» των αγορών, η απληστία των χρηματοπιστωτικών οργανισμών και μεσαζόντων, αλλά και η ευθύνη που έχουμε ως κράτος, πολιτικό σύστημα και κοινωνία για το μέγεθος των συνεπειών στη χώρα μας. Ευθύνες 30 ετών καταστροφής της παραγωγικής βάσης της χώρας, διάτρητης «πολιτικής ορθότητας», διαφθοράς, διαπλοκής, διόγκωσης ενός κράτους-δεινοσαύρου και φοβικού συνδρόμου απέναντι σε κάθε εχθρό, σε κάθε μεταρρύθμιση και κυρίως αποδόμησης του εθνικού φρονήματος και των κοινωνικών προτύπων.
Κι αυτός ο άθλος ήταν κυρίως επίτευγμα του ΠΑΣΟΚ που εξακόντισε στα ύψη το χρέος, έκανε κοινωνική πολιτική και ρουσφετολογία με τα δανεικά για να διαιωνίζεται στην εξουσία, διέλυσε το κράτος και επέτρεψε στην ίδια πλοκή να γίνει η αφανής πραγματική εξουσία.
Ο Αντώνης Σαμαράς ο πρώτος που σήκωσε την αντιμνημονιακή σημαία, είπε με ειλικρίνεια ότι αντί για την άμεση καταστροφή, επέλεξε την αμφίβολη σωτηρία. Ήξερε πως αν έλεγε όχι θα είχε δημοφιλία και πρόθεση ψήφου που θα περνούσε το 50% και ότι αν γινόταν εκλογές άμεσα θα έπαιρνε ποσοστά του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974. Αντί λοιπόν του γκρεμού προτίμησε να κερδίσει χρόνο δηλώνοντας ευθέως το αμφίβολο της σωτηρίας.
Μετά ταύτα και για να βαδίσει η χώρα τον δρόμο της λύτρωσης, πρέπει πρώτα και πάνω από όλα να ξαναφτιάξει το ελληνικό κράτος όχι όπως επιβάλλουν τα συμφέροντα και τα κριτήρια της τρόικα, αλλά όπως επιβάλλουν τα εθνικά μας συμφέροντα και η επιβίωση του έθνους. Υπό την άποψη αυτή έχει πολλή δουλειά να κάνει η επόμενη Κυβέρνηση!