βιώνει σήμερα ο Έλληνας.
Ο ελληνικός λαός σήμερα αισθάνεται και είναι ανελεύθερος. Ζει ή μάλλον προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σ’ ένα σύστημα καθόλου ανθρωποκεντρικό και ολοκάθαρα ανήθικο. Οι οικονομικές υποβαθμίσεις και η οικονομική αδυναμία της χώρας μας του στερούν καθημερινά βασικά κεκτημένα και δικαιώματα. Οι καθημερινές θυσίες που καλείται να κάνει είναι να περιορίσει την ζωή του στα λιγότερα από τα απαραίτητα. Η κατάσταση σήμερα στην χώρα μας είναι μία διαφορετική κατοχή, απλά οικονομική, εκούσια και καθόλα αυτοκαταστροφική.
Από την άλλη οι εθνικές επετείους, είτε αυτή της 25 Μαρτίου είτε αυτή της 28 Οκτωβρίου είναι τεκμήρια μνήμης και τιμής για τους αγώνες – διαχρονικούς- των Ελλήνων για την ελευθερία. Είναι στοιχείο της ελληνικής ιστορίας ή μάλλον οι λέξεις που χαρακτηρίζει την ελληνική ιστορία είναι ο αγώνας και η ελευθερία. Οι παρελάσεις λοιπόν δεν είναι κάτι παραπάνω ούτε κάτι λιγότερο από την ίδια την συμβολική τιμή σε αυτούς τους αγώνες. Οι μαθητικές παρελάσεις αποτελούν έκφραση της τιμής των μαθητών στους αγώνες και απόδειξη της γνώσης τους για την Ελληνική ιστορία. Οι στρατιωτικές παρελάσεις απλή δήλωση ισχύος των δυνάμεων του στρατού και τιμής με αυτόν τον τρόπο.
Υπάρχει μία μεγάλη αντίφαση. Πως γίνεται να τιμούμε τους αγώνες για την ελευθερία του παρελθόντος χωρίς επί του πρακτέου να εμποδίζουμε την μείωση της έως και ελαχιστοποίηση της που πραγματώνεται σήμερα, στην χώρα μας, σε βάρος μας; Οι παρελάσεις πρέπει να αποτελέσουν την αφορμή για την πραγματική αλλαγή, τον αντίστοιχο αγώνα για την ελευθερία. Η ιστορική γνώση των Ελλήνων πρέπει να αποτελέσει αιτία τιμής, αλλά και πραγματικής αλλαγής και να μην παραμένει στα ράφια της βιβλιοθήκης μας. Η τιμή των αγώνων κάθε λαού για την ελευθερία γίνεται σε καθημερινή βάση και όχι εθιμοτυπικά, όχι ημερολογιακά. Ο συμβολισμός και η μνήμη έχουν σημασία και μεγάλη μάλιστα αλλά αν μείνουμε εκεί θα μετατραπεί στην συνείδηση σε μία απλή υποχρέωση. Έτσι η απαξία των αγώνων θα είναι γεγονός.
Σήμερα βρισκόμαστε σε παρόμοιο ιστορικό σημείο με εκείνο των δύο εθνικών αγώνων. Σήμερα όμως το παρελθόν συγκρούεται με το παρόν. Το αγωνιστικό παρελθόν της τόλμης, της αρετής και της ελευθερίας συγκρούεται με την χρεοκοπημένη ηθικά Ελλάδα. Το παρόν της κρίσης, της αγανάκτησης, του φόβου, της απογοήτευσης, του αβέβαιου μέλλοντος, της ανεργίας και της αδυναμίας πραγμάτωσης των ονείρων μας είναι εδώ. Το παρόν αυτό καταδεικνύει εναργώς την ιστορική ευκαιρία αλλαγής και την ανάγκη αλλαγής.
Στην ουσία χρειάζεται να ξεπεράσουμε το συμβολικό χαρακτήρα της παρέλασης και να περάσουμε στο στάδιο της πραγματικής αντίληψης της ιστορίας. Η παρέλαση λοιπόν μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο αντίδρασης και προάσπισης της ελευθερίας. Προφανώς και δεν αναφερόμαστε στην κυριαρχία της βίας και του φανατισμού, αλλά σε μία δημιουργική αξιοποίηση της γνώσης και της επετείου. Μεγαλύτερη τιμή για τους ελληνικούς αγώνες θα είναι η πρακτική προάσπιση της ελευθερίας μας, η πρακτική θεμελίωση των δικαιωμάτων μας, η πρακτική αλλαγή της χώρας μας. Εξάλλου ας μην ξεχνάμε πως με τους αγώνες που μνημονεύουμε και προασπίζουμε μονάχα όμως ημερολογιακά η Ελλάδα άλλαξε προς το καλύτερο. Σήμερα όμως όλοι εμείς βιώνουμε την Ελλάδα της χρεοκοπίας, την Ελλάδα της αλλαγής προς το χειρότερο.
Επομένως δεν θα πρέπει απλά και μόνο να νοιαζόμαστε για την διατήρηση του συμβολικού χαρακτήρα της παρέλασης αλλά για την επέκταση του μηνύματος των εθνικών επετείων και την διεύρυνση του. Τιμή και ειλικρινής σεβασμός προς τους αγώνες σημαίνει διαρκής και καθημερινός αγώνας διατήρησης της ελευθερίας. Η απλά και μόνο στερεοτυπική προάσπιση της παρέλασης ως σύμβολο τιμή είναι θεμιτή αλλά αν δεν συνδυάζεται με αντίστοιχη καθημερινή πρακτική, μας καθιστά όλους θύτες μίας πανανθρώπινης ιδέας, της ελευθερίας και ταυτοχρόνως θύματα ενός αντιανθρώπινου συστήματος που εξυπηρετείται από το να θυμόμαστε απλά μια ημέρα τον χρόνο, αλλά να ξεχνούμε πρακτικά. Εξυπηρετείται από το στερεότυπο, το έθιμο χωρίς την πρακτική αφομοίωση του. Το παρελθόν είναι εδώ για να μας θυμίζει, η ιστορία για να μας διδάσκει και η δημοκρατία για να μην φοβηθεί να μιλήσει. Η ιστορία όμως γράφεται και η δημοκρατία κρίνεται καθημερινά…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου