Προστάδιο καταπίεσης και απολυταρχίας η δημοκρατική ψήφος.
Κάποιοι είναι σίγουροι πως ότι και να ψηφίσεις, όποιους και να ψηφίσεις, θα γίνει το δικό τους. Η δημοκρατία έχει πρακτικά πεθάνει και απλώς περιφέρεται, μια φορά στα τέσσερα χρόνια ο πολιτικός της επιτάφιος.
Η ελευθερία των εκλεγόμενων Ελλήνων πολιτικών να μεταμορφώνονται ιδεολογικά ή να υποτάσσονται ως στρατιώτες στις ιδεολογικές μεταμορφώσεις των κομματικών αρχηγών τους χωρίς να επαναβαπτίζονται στην λαϊκή βούληση, έχει μετατρέψει την... δημοκρατία σε σύστημα στρατολόγησης πολιτικών γενίτσαρων, οι οποίοι καλούνται να αποτελέσουν τα νομικά ΜΑΤ της άρχουσας ολιγαρχίας.
Συνεδριάζουν τα κόμματα για να στέψουν με πλήρη επισημότητα τα μέλη τους, με τα χειροκροτήματά τους και την ψήφο τους, τους γυμνούς από ιδέες, μα και δημοκρατικά προσχήματα ακόμη, κομματικούς βασιλείς τους.
Βλέπεις τόσους πολλούς να παίζουν το θέατρο της δημοκρατίας και εκστασιάζεσαι. Βλέπεις να καταγγέλλουν την υποκρισία των αντιπάλων τους και αναρωτιέσαι πως μπορούν και βάζουν αυτήν την λέξη που τους προδίδει, στο στόμα τους. Αναλογίζεσαι αυθόρμητα αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάνει ποτέ αυτοκριτική και πόσο πράγματι ελαφριά συνείδηση πρέπει να έχουν για να μπορούν να πηδούν σα ψύλλοι τεράστιες αποστάσεις από τα λόγια της μιας στιγμής, στα ακριβώς αντίθετα την άλλη.
Όπως ο γυμνισμός καταργεί συν τω χρόνω το αίσθημα της ντροπής, έτσι και το συνεχές ιδεολογικό τους ξεγύμνωμα τους έχει αποστερήσει από κάθε αίσθηση πολιτικής αιδούς. Και όχι μόνο αυτούς που καταδέχονται να εκλεγούν κομματικοί βασιλείς. Μα και εκείνους που δέχονται τόσο εύκολα να παίξουν τον ρόλο του κομματικού κομπάρσου για να τους χαρίσουν δημοκρατική επιφάνεια, ελπίζοντας στην μελλοντική εύνοια της πολιτειακής εξουσίας τους.
Και μετά αναρωτιόμαστε, πως κανείς δεν έβλεπε, δεν άκουγε, δεν μίλαγε για το που πήγαινε τόσα χρόνια η χώρα, όταν το πολιτικό σύστημα κατασκευάζει τυφλούς χειροκροτητές και τυφλές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Αυτοί λοιπόν, οι επιβεβαιωμένοι πριν μιλήσουν, οι ψηφισμένοι από το παρασκήνιο πριν καν ψηφισθούν από το κόμμα ή τον λαό κομματάρχες, οι επίδοξοι αυριανοί δημοκρατάρχες, αποτελούν το πολιτικό κεφάλαιο της δημοκρατίας που έρχεται σε απευθείας διάλογο και συναλλαγή με το αθόρυβο, μη εκλεγόμενο οικονομικό τοιούτο.
Ο ανιδεολογικός όμως προσωποπαγής κομματισμός, που συσπειρώνει γύρω του πολλές μικρότερες και αλληλομαχόμενες συχνά φατρίες, μικρότερων κομματικών στελεχών που χρησιμοποιούν ποικίλα ψευτοϊδεολογήματα γιά την κομματική τους άνοδο, δεν αποτελεί παρά την πιο κυνική, εθνομηδενιστική μορφή φασισμού..
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ο κομματικός εθνομηδενισμός, που είναι μέσα στο πετσί και την πολιτική πρακτική των προσωποπαγών κομμάτων εξουσίας, πέρα από τις όποιες προσχηματικές ιδεολογίες τους, συνάντησε υπό την παγκοσμιοποίηση και τον νεοφιλελευθερισμό, μετά την ιδεολογική και πολιτική υποχώρηση της αριστεράς, τον έτερο άπατρι εθνομηδενιστή, το οικονομικό κεφάλαιο.
Έτσι ετέθη ο πρώτος αδιαμαρτύρητα στην υπηρεσία του δεύτερου. Και είναι επίσης αξιοσημείωτο πως η υποχώρηση της κοινωνιοκεντρικής αντίληψης που επρέσβευε η αριστερά, έπληξε εξ’ επαγωγής, κοντά σε κάθε άλλη αντίληψη συλλογικότητας, και την κοινωνιοκεντρική εθνική αντίληψη των οπαδών της ελεύθερης οικονομίας..
Η εθνική ιδεολογία οφείλει λόγω αίματος, πέραν των όποιων ιδεολογιών, να είναι κοινωνιοκεντρική. Είναι ως εκ τούτου στο επίπεδο της κοινωνικής πολιτικής και του κοινωνικού κράτους που ξεγυμνώνονται οι κομματικοί εθνοπατριδοκάπηλοι και αποδεικνύεται η ηθική γύμνια τους και ο υποκριτικός φαρισαϊσμός τους.
Η εθνική ιδέα πολεμήθηκε καιρό λοιπόν από τους πολιτικούς διαχειριστές της δημοκρατίας μας, προτού στις μέρες μας, υπό το πρόσχημα της κρίσης χρέους και δανεισμού, καταργηθεί πλήρως η «σοσιαλιστική» εθνική κυριαρχία, που δίνει έμμεσα δικαίωμα στους πτωχούς να έχουν δικαιώματα στον δημόσιο πλούτο της χώρας και κατ’ επέκταση να εγείρουν και αξιώσεις επί του συσσωρευμένου πλούτου των πλουσίων αδελφών τους..
Ταυτόχρονα πολεμήθηκε η άλλη ιδεολογική συνιστώσα της εθνικής συναντίληψης, η χριστιανική πίστη, με την έκδηλη προσπάθεια της προσωποπαγούς δημοκραταρχίας να απαλλαγεί από τον ιδεολογικό εναγκαλισμό της κοινωνιοκεντρικής σοσιαλίζουσας ηθικής της, που ρίχνει βαρειά σκιά στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της φιλοσοφία.
Καθόσον αυτή βαθμηδόν αποκαλύπτεται πως αποσκοπεί στην δημιουργία μιας κοινωνίας πολλών διαφορετικών ταχυτήτων και άτμητων μεταξύ των, προσωποπαγών ανθρώπινων κόσμων, όπου ο πολίτης θα αδιαφορεί για την κοινωνία και θα συναλλάσσεται απλώς οικονομικά μαζί της, χωρίς να επικαλύπτεται συναισθηματικά και ψυχικά από αυτήν.
Βλέπουμε λοιπόν πως μακροπρόθεσμα ο πολιτικός νεοφιλελευθερισμός δεν φιλοδοξεί να λυτρώσει τον πολίτη από το έθνος του μόνο, αλλά και από τον κυρίαρχο πολιτισμό του, την ιστορική του μνήμη, την γλώσσα και την πίστη του και να λεηλατήσει την εθνική περιουσία. Φιλοδοξεί κατά προέκταση να τον απαλλάξει και από κάθε μορφή συλλογικότητας, από την κοινωνία την ίδια και την δημοκρατία της ακόμη.
Όπως η δημοκρατία θεωρήθηκε υπόλογη για το χρέος και φόρεσε το στέμμα της τρόϊκας, νομοθετώντας ταυτόχρονα αυτή η ίδια την υποβάθμισή της, μαζί με την κατάργηση ταυτόχρονα της εθνικής κυριαρχίας, έτσι στο μέλλον θα αυτοκατηγορηθεί για την διαφθορά της, τον αυταρχισμό της και τον γενιτσαρισμό της και θα αυτοχειριασθεί εν μια νυκτί, όπως ο σουλτάνος έσφαξε κάποτε σε μια νύχτα τους γενιτσάρους του. Ως τότε όμως ο Καισαρισμός, επωφελούμενος από την υποχώρηση των ιδεολογιών, πολιτικών και εθνικών, θα εκπροσωπεί δημοκραταρχικά την κοινωνία, υποτάσσοντάς την συστηματικά στις βουλήσεις της αφανούς, διεθνούς κεφαλαιοκρατορίας.
Συνεδριάζουν τα κόμματα για να στέψουν με πλήρη επισημότητα τα μέλη τους, με τα χειροκροτήματά τους και την ψήφο τους, τους γυμνούς από ιδέες, μα και δημοκρατικά προσχήματα ακόμη, κομματικούς βασιλείς τους.
Βλέπεις τόσους πολλούς να παίζουν το θέατρο της δημοκρατίας και εκστασιάζεσαι. Βλέπεις να καταγγέλλουν την υποκρισία των αντιπάλων τους και αναρωτιέσαι πως μπορούν και βάζουν αυτήν την λέξη που τους προδίδει, στο στόμα τους. Αναλογίζεσαι αυθόρμητα αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάνει ποτέ αυτοκριτική και πόσο πράγματι ελαφριά συνείδηση πρέπει να έχουν για να μπορούν να πηδούν σα ψύλλοι τεράστιες αποστάσεις από τα λόγια της μιας στιγμής, στα ακριβώς αντίθετα την άλλη.
Όπως ο γυμνισμός καταργεί συν τω χρόνω το αίσθημα της ντροπής, έτσι και το συνεχές ιδεολογικό τους ξεγύμνωμα τους έχει αποστερήσει από κάθε αίσθηση πολιτικής αιδούς. Και όχι μόνο αυτούς που καταδέχονται να εκλεγούν κομματικοί βασιλείς. Μα και εκείνους που δέχονται τόσο εύκολα να παίξουν τον ρόλο του κομματικού κομπάρσου για να τους χαρίσουν δημοκρατική επιφάνεια, ελπίζοντας στην μελλοντική εύνοια της πολιτειακής εξουσίας τους.
Και μετά αναρωτιόμαστε, πως κανείς δεν έβλεπε, δεν άκουγε, δεν μίλαγε για το που πήγαινε τόσα χρόνια η χώρα, όταν το πολιτικό σύστημα κατασκευάζει τυφλούς χειροκροτητές και τυφλές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Αυτοί λοιπόν, οι επιβεβαιωμένοι πριν μιλήσουν, οι ψηφισμένοι από το παρασκήνιο πριν καν ψηφισθούν από το κόμμα ή τον λαό κομματάρχες, οι επίδοξοι αυριανοί δημοκρατάρχες, αποτελούν το πολιτικό κεφάλαιο της δημοκρατίας που έρχεται σε απευθείας διάλογο και συναλλαγή με το αθόρυβο, μη εκλεγόμενο οικονομικό τοιούτο.
Ο ανιδεολογικός όμως προσωποπαγής κομματισμός, που συσπειρώνει γύρω του πολλές μικρότερες και αλληλομαχόμενες συχνά φατρίες, μικρότερων κομματικών στελεχών που χρησιμοποιούν ποικίλα ψευτοϊδεολογήματα γιά την κομματική τους άνοδο, δεν αποτελεί παρά την πιο κυνική, εθνομηδενιστική μορφή φασισμού..
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ο κομματικός εθνομηδενισμός, που είναι μέσα στο πετσί και την πολιτική πρακτική των προσωποπαγών κομμάτων εξουσίας, πέρα από τις όποιες προσχηματικές ιδεολογίες τους, συνάντησε υπό την παγκοσμιοποίηση και τον νεοφιλελευθερισμό, μετά την ιδεολογική και πολιτική υποχώρηση της αριστεράς, τον έτερο άπατρι εθνομηδενιστή, το οικονομικό κεφάλαιο.
Έτσι ετέθη ο πρώτος αδιαμαρτύρητα στην υπηρεσία του δεύτερου. Και είναι επίσης αξιοσημείωτο πως η υποχώρηση της κοινωνιοκεντρικής αντίληψης που επρέσβευε η αριστερά, έπληξε εξ’ επαγωγής, κοντά σε κάθε άλλη αντίληψη συλλογικότητας, και την κοινωνιοκεντρική εθνική αντίληψη των οπαδών της ελεύθερης οικονομίας..
Η εθνική ιδεολογία οφείλει λόγω αίματος, πέραν των όποιων ιδεολογιών, να είναι κοινωνιοκεντρική. Είναι ως εκ τούτου στο επίπεδο της κοινωνικής πολιτικής και του κοινωνικού κράτους που ξεγυμνώνονται οι κομματικοί εθνοπατριδοκάπηλοι και αποδεικνύεται η ηθική γύμνια τους και ο υποκριτικός φαρισαϊσμός τους.
Η εθνική ιδέα πολεμήθηκε καιρό λοιπόν από τους πολιτικούς διαχειριστές της δημοκρατίας μας, προτού στις μέρες μας, υπό το πρόσχημα της κρίσης χρέους και δανεισμού, καταργηθεί πλήρως η «σοσιαλιστική» εθνική κυριαρχία, που δίνει έμμεσα δικαίωμα στους πτωχούς να έχουν δικαιώματα στον δημόσιο πλούτο της χώρας και κατ’ επέκταση να εγείρουν και αξιώσεις επί του συσσωρευμένου πλούτου των πλουσίων αδελφών τους..
Ταυτόχρονα πολεμήθηκε η άλλη ιδεολογική συνιστώσα της εθνικής συναντίληψης, η χριστιανική πίστη, με την έκδηλη προσπάθεια της προσωποπαγούς δημοκραταρχίας να απαλλαγεί από τον ιδεολογικό εναγκαλισμό της κοινωνιοκεντρικής σοσιαλίζουσας ηθικής της, που ρίχνει βαρειά σκιά στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της φιλοσοφία.
Καθόσον αυτή βαθμηδόν αποκαλύπτεται πως αποσκοπεί στην δημιουργία μιας κοινωνίας πολλών διαφορετικών ταχυτήτων και άτμητων μεταξύ των, προσωποπαγών ανθρώπινων κόσμων, όπου ο πολίτης θα αδιαφορεί για την κοινωνία και θα συναλλάσσεται απλώς οικονομικά μαζί της, χωρίς να επικαλύπτεται συναισθηματικά και ψυχικά από αυτήν.
Βλέπουμε λοιπόν πως μακροπρόθεσμα ο πολιτικός νεοφιλελευθερισμός δεν φιλοδοξεί να λυτρώσει τον πολίτη από το έθνος του μόνο, αλλά και από τον κυρίαρχο πολιτισμό του, την ιστορική του μνήμη, την γλώσσα και την πίστη του και να λεηλατήσει την εθνική περιουσία. Φιλοδοξεί κατά προέκταση να τον απαλλάξει και από κάθε μορφή συλλογικότητας, από την κοινωνία την ίδια και την δημοκρατία της ακόμη.
Όπως η δημοκρατία θεωρήθηκε υπόλογη για το χρέος και φόρεσε το στέμμα της τρόϊκας, νομοθετώντας ταυτόχρονα αυτή η ίδια την υποβάθμισή της, μαζί με την κατάργηση ταυτόχρονα της εθνικής κυριαρχίας, έτσι στο μέλλον θα αυτοκατηγορηθεί για την διαφθορά της, τον αυταρχισμό της και τον γενιτσαρισμό της και θα αυτοχειριασθεί εν μια νυκτί, όπως ο σουλτάνος έσφαξε κάποτε σε μια νύχτα τους γενιτσάρους του. Ως τότε όμως ο Καισαρισμός, επωφελούμενος από την υποχώρηση των ιδεολογιών, πολιτικών και εθνικών, θα εκπροσωπεί δημοκραταρχικά την κοινωνία, υποτάσσοντάς την συστηματικά στις βουλήσεις της αφανούς, διεθνούς κεφαλαιοκρατορίας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου