Ποτέμκιν και… θεωρίες

Αν η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν έθεταν, όντως, στόχο να αποσυμφορήσουν το Κέντρο της Αθήνας από μετανάστες και να καταργήσουν τα γκέτο της περιοχής Αγίου Παντελεήμονα, Πλατείας Βάθη, Πλατείας Κουμουνδούρου, Ομόνοιας κ.λπ., κ.λπ., θα ακολουθούσαν τελείως διαφορετική τακτική. Και δεν θα φωνασκούσαν από τα ραδιόφωνα και τα κανάλια.
Θα εντόπιζαν τα 30 σημεία στα οποία θα δημιουργούσαν τα Κέντρα Υποδοχής Μεταναστών. Θα ανέθεταν σε ομάδες μηχανικών να μελετήσουν, για ένα έκαστο, το οικονομικό κόστος, προκειμένου τα κέντρα αυτά να αποκτήσουν:...

1. Επάρκεια ηλεκτρικού ρεύματος και νερού
2. Υγιεινούς θαλάμους ύπνου
3. Υγιεινούς χώρους εστίασης και καθαριότητας
4. Εσωτερικούς κανονισμούς λειτουργίας, και
5. Σχέσεις του κάθε κέντρου με το φυσικό, ανθρωπογενές και κοινωνικό περιβάλλον.

Θα ανέθεταν, εν συνεχεία, σε συνεργεία τη διαμόρφωση όλων αυτών των κέντρων, σύμφωνα με τις μελέτες των μηχανικών και όταν ήταν έτοιμα να δεχθούν μετανάστες, θα καλούσαν τις τοπικές αρχές, να τους επιδείξουν τις ασφαλείς συνθήκες κάτω από τις οποίες θα λειτουργούσαν, αλλά και τα οφέλη που θα είχαν οι τοπικές κοινωνίες από την ύπαρξή τους.Ποιος (δήμαρχος ή περιφερειάρχης) θα είχε τότε μούτρα να πει «όχι»;
Ολη, όμως, αυτή η διαδικασία αποτελεί, ουσιαστικά, την πράξη. Η οποία πράξη –κατά τον μεγάλο μας στοχαστή Καζαντζάκη– «είναι η στερνή και πιο ιερή μορφή της θεωρίας». Και η πράξη απαιτεί σχέδιο, μόχθο, χρήματα και ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να ολοκληρωθεί. Και τίποτε από όλα αυτά δεν διαθέτουν οι κυβερνητικοί εταίροι – και ειδικά το ΠΑΣΟΚ.
Με δεδομένο, μάλιστα, ότι πάμε για εκλογές, η προσφυγή στην ανέξοδη θεωρία είναι για τους πολιτικούς μας προτιμότερη και (ψηφοθηρικά) επωφελέστερη: Προχωρείς στις αόριστες ανακοινώσεις, ξεσηκώνεις τις τοπικές κοινωνίες, επιμένεις, το τραβάς μέχρι τις εκλογές, μαζεύεις (ως προκαταρκτική ενέργεια) και κάποιους δυστυχείς μετανάστες, και ιδού: Ενα ακόμη «εικονικό χωριό» – σαν εκείνα που έστηνε ο περιώνυμος Ποτέμκιν για την Αικατερίνη!
Το χειρότερο από όλα, όμως, είναι ότι τα κόμματα (και ειδικά το ΠΑΣΟΚ), με τις επικοινωνιακές πρακτικές που εφαρμόζουν για όλα τα ζητήματα, έχουν χάσει την αξιοπιστία τους, όχι μόνο απέναντι στην κοινωνία, αλλά και απέναντι στους Τοπικούς Αρχοντες, οι οποίοι και αντιδρούν.
Διότι, οι Κουρουπητοί (που αυθαδίαζαν επί δεκαετίες και επέβαλαν πρόστιμα) οι παράνομες χωματερές (που δεν έκλειναν), οι ΧΥΤΑ (που πάντα εξαγγέλλονταν ποτέ δεν γίνονταν), τα κονδύλια (που υπήρχαν και πάντα έμεναν αναπορρόφητα), οι Κεραταίες (που ξεσηκώνονταν σύσσωμες στο πόδι), οι Δήμαρχοι της Φυλής και των Λιοσίων και άλλων περιοχών, (που εκβίαζαν συνήθως, την Κεντρική Διοίκηση) κ.λπ., - εκεί ακριβώς οφείλονταν:
Στην κρίση εμπιστοσύνης ανάμεσα στις εκάστοτε κυβερνήσεις και στις Τοπικές Κοινωνίες!
Και η κρίση εμπιστοσύνης βλάστησε και γιγαντώθηκε εξαιτίας ενός πολιτικού συστήματος που θυσίαζε τα πάντα στις επικοινωνιακές ανάγκες του – από τη στρεβλή ανάπτυξη μέχρι τη διόγκωση του κράτους και από τα πελατειακά κόλπα μέχρι την υπερχρέωση της χώρας.

Δυστυχώς δε, το κόστος πληρώνεται από τον λαό μας και όχι από τους πολιτικούς!

Χρήστος Θεοχαράτος