Ο πληθωρικός Χέλμουτ Κολ δεν δίστασε όταν άνοιξε εκείνο το δειλό παράθυρο προς το σιδηρούν παραπέτασμα της περεστρόικα... του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και όρμησε με την καθοριστική βοήθεια του κ. Σόιμπλε να διαπραγματευθεί και να απαιτήσει την επανένωση των δύο γερμανικών κρατών. Δεν ενημέρωσε τους Αμερικανούς συμμάχους του όπως δημόσια ανεγνώρισε ο πατέρας Μπους και ούτε θεώρησε σκόπιμο να ζητήσει την άδεια των πιο ισχυρών από τους Ευρωπαίους εταίρους του, Μιτεράν και Θάτσερ. Διεκδίκησε και επέτυχε εκείνο που θεωρούσε δικαίωμα του γερμανικού λαού και υλοποίησε το δικό του προσωπικό πολιτικό και ιστορικό όνειρο.
Στις 3 Οκτωβρίου του 1990, όπως και τότε, στις 18 Ιανουαρίου 1871 που στην αίθουσα των καθρεπτών του παλατιού των Βερσαλλιών οι Γερμανοί πρίγκιπες ανακήρυξαν Αυτοκράτορα της Γερμανίας τον Πρώσο πρίγκιπα Γουλιέλμο τον πρώτο, έτσι και πάλι ο γερμανικός γίγαντας ξανακάθεται στον θρόνο της Ευρώπης και διεκδικεί το στέμμα που του στέρησε η ήττα του μεγάλου πολέμου.
Ο κ. Σόιμπλε, εκφραστής της πιο σκληρής πολιτικής γραμμής τόσο στην εξωτερική πολιτική όσο και στην οικονομία, προσδοκά στην διαδοχή του Κολ για την οποία ετοιμάζεται μεθοδικά. Απαιτεί την αποχώρηση του κ. Κολ, συγκρούεται με τον ευεργέτη του, τον εκθέτει και προκαλεί το άδικο και άδοξο τέλος της πολιτικής του σταδιοδρομίας μετά την άρνησή του κ. Κολ να του παραχωρήσει τα ηνία του κόμματος και του κράτους. Στην συνέχεια βέβαια τιμωρείται από τον κ. Κολ με τον ίδιο ταυτόσημο τρόπο και έτσι ο δρόμος προς την Καγκελαρία και το κεντρικό πεδίο της εξουσίας κλείνει για αυτόν, προσωρινά βέβαια, από ό,τι φαίνεται από τα γεγονότα που ακολουθούν.
Στην σκιά μιας αδύναμης κ. Μέρκελ ο κ. Σόιμπλε αναλαμβάνει κυρίαρχο πολιτικό ρόλο και επιβάλλει τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό σε μια Ευρώπη που καταρρέει κάτω από τον ασφυκτικό νομισματικό έλεγχο. Ο γερμανικός γίγαντας ζητά διέξοδο και νέο ζωτικό χώρο. Δημιουργεί αίσθηση και ερωτηματικά το μποϊκοτάζ της Γερμανίας στην γαλλική προσπάθεια με το φιλόδοξο όνομα «Ένωση για την Μεσόγειο», με το οποίο επιχειρείται η διεύρυνση του ευρωπαϊκού ζωτικού χώρου προς τις χώρες της Βόρειας Αφρικής.
Τι ζητούν λοιπόν οι Γερμανοί υπό την καθοδήγηση του κ. Σόιμπλε; Δικαιούμαστε να σκεφθούμε ότι ο γίγαντας πρέπει και δικαιούται να προχωρήσει μόνος του αφού η Ευρώπη είναι μικρή και δεν τον χωρά, είναι αδύναμη και του στοιχίζει η βοήθεια που ζητά κάθε φορά, είναι τέλος επιρρεπής σε ιδεολογικές εξαρτήσεις υπό την σκιά του καθολικισμού και του Κάντιου κριτικού ιδεαλισμού, που αποτελούν τροχοπέδη και βαρίδι στην πολιτική της οικονομικής ολιγαρχίας.
Είναι προφανές ότι αντί της εξόδου τους από την Ευρώπη, οι Γερμανοί προτίμησαν την μετατροπή του ευρωπαϊκού οικοδομήματος σε μηχανισμό εφαρμογής της δικής τους οικονομικής πολιτικής. Κάποιος ονόμασε αυτή την προσπάθεια «γερμανοποίηση των ευρωπαϊκών θεσμών», όπως και να την ονομάσεις όμως, ο νέος δρόμος που χαράσσουν οι Γερμανοί για την Ευρώπη αποτελεί λοξοδρόμηση και παρέκκλιση από την αρχική πορεία που στόχευε στην ολοκλήρωσή της. Η νέα Ευρώπη μετατρέπεται σε γερμανικό προτεκτοράτο και έτσι θα είναι έως ότου οι λαοί θελήσουν και πάλι να αποτινάξουν τον γερμανικό ζυγό.
Δεν είναι αλήθεια αυτό που λέγεται, ότι δήθεν οι Γερμανοί δεν φεύγουν από την Ευρώπη για να μην θεωρηθεί ότι την αντιμάχονται, διακατεχόμενοι από το σύμπλεγμα της προηγούμενης αποτυχημένης και οδυνηρής προσπάθειας των ναζί. Η αλήθεια είναι ότι δεν τους αρκεί, όπως και τότε, ο χώρος ο οποίος κατοικείται από γερμανόφωνους. Θέλουν υπό την κυριαρχία τους ολόκληρη την Ευρώπη.
Ο νέος πόλεμος, η νέα κατοχή, δεν χρησιμοποιεί όπλα όπως τις προηγούμενες φορές, αλλά χρήμα. Τι θα κάνουν οι λαοί της Ευρώπης; Τι θα κάνουμε εμείς οι Έλληνες; Γρηγορείτε, η έκρηξη είναι κοντά, πολύ κοντά.
Νίκος Γιαννιός
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου