Είναι αδύνατον ο απλός άνθρωπος να φανταστεί το μέγεθος της απάτης που... αντιμετωπίζει, γιατί είναι καλά κρυμμένη μέσα σε ψεύτικα διλήμματα, μέσα σε μια ασαφή, χαλαρή γλώσσα, που χρησιμοποιείται όχι για να διασαφηνίσει αλλά να συσκοτίσει.
Το πρώτο εκβιαστικό δίλημμα στο οποίο βάζουν τον λαό, είναι το εξής: Συμμόρφωση με το μνημόνιο, επόμενη δόση, μισθοί και συντάξεις ή αμφισβήτηση του μνημονίου, μη εκταμίευση της δόσης και στάση πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις;
Αυτό το δίλημμα επωάζεται, καλλιεργείται και διασπείρεται εντέχνως από τα φερέφωνα της παγκοσμιοποίησης, τα μεγάλα κανάλια, που πολυβολούν μέρα-νύχτα τον Ελληνικό λαό. Τα μεγάλα κανάλια τα οποία δρουν ως μαντρόσκυλα που οδηγούν τον λαό στην αποδοχή του μνημονίου.
Μάταια ακούγονται μεμονωμένες φωνές, όπως αυτή του Δημήτρη Τσοβόλα, πρώην υπουργού οικονομικών, που διαβεβαιώνουν ότι αυτό το δίλημμα είναι ψευδές. Πράγματι αν ρίξει κανείς μια ματιά στον προϋπολογισμό του 2012 θα διαπιστώσει ότι οι μισθοί και οι συντάξεις δεν πληρώνονται από τις «δόσεις» αλλά από τα έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού και αποτελούν το 37% περίπου των δαπανών του.
Επί πλέον, πουθενά δεν αναφέρονται οι «δόσεις» ως έσοδα του προϋπολογισμού. Όλο σχεδόν το ποσό των δόσεων πάει κατ’ ευθείαν στην αποπληρωμή χρεολυσίων παλαιών δανείων, ενώ οι τόκοι πληρώνονται από τον προϋπολογισμό, αφαιρώντας ζωτική ρευστότητα από την Ελληνική οικονομία, και καταστρέφοντάς την. Ακριβώς αυτή είναι η αιτία της ανεργίας, της φτώχειας και της ύφεσης.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι, ό,τι παίρνουμε από τις «δανειακές» συμβάσεις χρησιμοποιείται για να ξοφλήσουμε παλαιότερα «δάνεια» ώστε το χρέος, δηλαδή ο μηχανισμός υποδουλώσεως, να παραμένει ανέπαφος ή να σκληραίνει οι δε τόκοι, ήτοι ο φόρος υποτέλειας, να πληρώνονται από τον προϋπολογισμό, από τον ιδρώτα του λαού, επ’ άπειρον. Αυτός είναι ο ορισμός της δουλείας στην οποία έχει περιπέσει ο Ελληνικός λαός.
Αυτό είναι και η μεγάλη πληγή που ανεβάζει το έλλειμμα και δεν αφήνει την Ελληνική οικονομία να ανακάμψει και να αναπτυχθεί, οι τόκοι. Χωρίς τον συνυπολογισμό των τόκων το έλλειμμα, πρωτογενές τώρα, θα ήταν της τάξεως του 2-3 %, ήτοι γύρω στα 5 δις ευρώ, απολύτως σύμφωνο με την συνθήκη του Μάαστριχτ, και θα μπορούσε εύκολα να μηδενισθεί.
Το δεύτερο εκβιαστικό δίλημμα στο οποίο βάζουν τον Ελληνικό λαό είναι το ότι αν δεν «συμμορφωθούμε» με το μνημόνιο, δηλαδή αν δεν παραδώσουμε την εθνική μας κυριαρχία, τον εθνικό μας πλούτο, αν δεν διαλύσουμε τον πολιτισμό μας, αν δεν τα ξεπουλήσουμε όλα, κι αν δεν αυτοκτονήσουμε βιολογικά… «θα μας διώξουν από το ευρώ», οπότε θα καταστραφούμε. Τώρα, τι είδους καταστροφή είναι αυτή που θα μας συμβεί μεγαλύτερη απ’ αυτή που υφιστάμεθα σήμερα εντός του ευρώ, κανείς δεν μας το περιγράφει.
Όμως εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν. Η έξοδος από το ευρώ δεν είναι μόνον θέμα οικονομικό, είναι ένα θέμα το οποίο αγγίζει το εθνικό μας ...κόμπλεξ. Να μας διώξουν από το ευρώ; Να σταματήσουμε δηλαδή να θεωρούμαστε Ευρωπαίοι; Εμείς που μας πιάνει λιγούρα κάθε φορά που ασχολούνται οι «Ευρωπαίοι» με μας; Ανήκουστο! Εδώ καταρρέει όλο το οικοδόμημα αυτοεκτιμήσεως που έχτισε ο Έλληνας όλα τα τελευταία χρόνια πάνω στην γνώμη των Ευρωπαίων.
Μπορούν όμως να μας διώξουν από το ευρώ; Για να αντιληφθούμε αυτό το δίλλημα, πρέπει να αντιληφθούμε τι ακριβώς συμβαίνει, πρέπει να κατανοήσουμε τι είναι το ευρώ και τι η ευρωζώνη.
Η ευρωζώνη δεν είναι μια νομισματική ένωση όπως πιθανόν να νομίζουν μερικοί. Η ευρωζώνη είναι ένα μαντρί, μέσα στο οποίο έχουν μαντρωθεί ορισμένα κράτη τα οποία έχουν εξαναγκασθεί, ή έχουν εξαπατηθεί να υπογράψουν ένα ενοικιαστήριο συμβόλαιο με τον ιδιοκτήτη ενός νομίσματος που λέγεται ευρώ, δηλαδή με κάποιον που τυπώνει και διαχειρίζεται χαρτιά που γράφουν επάνω την λέξη ευρώ, ότι ενοικιάζουν μια ορισμένη ποσότητα τέτοιων χαρτιών για να τα χρησιμοποιήσουν (δεν γνωρίζω αν στους όρους του συμβολαίου περιέχεται η λέξη αποκλειστικά) ως νόμισμα, έναντι κάποιου ενοικίου.
Η έννοια όμως της νομισματικής ένωσης δεν είναι αυτή. Είναι η δυνατότητα πρόσβασης των χωρών της Ένωσης σε μια ισχυρή δημόσια κεντρική τράπεζα η οποία λόγω του μεγέθους της δεν είναι ευαίσθητη στις διακυμάνσεις ρευστότητος των οικονομιών των χωρών αυτών.
Η νομισματική ένωση λοιπόν πρέπει να δρα ως «αμορτισέρ» απορροφήσεως των κραδασμών ρευστότητος. Η νομισματική ένωση πρέπει να έχει την ευθύνη συγκλίσεως των οικονομιών, την κάλυψη των ελλειμμάτων των χωρών-μελών, την ανάπτυξη των οικονομιών των, και την οικονομική αλληλεγγύη των λαών. Τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει.
Επί πλέον, το ευρώ δεν είναι εθνικό νόμισμα, ούτε της Ελλάδος ούτε καμιάς άλλης χώρας. Ένα κράτος έχει ένα νόμισμα ως εθνικό νόμισμα όταν μπορεί να προσφύγει στην κεντρική τράπεζα, η οποία το εκδίδει και το διαχειρίζεται και μπορεί να αντλήσει ρευστότητα απ’ αυτή με μηδενικό, ή σχεδόν μηδενικό επιτόκιο για να καλύψει τα ελλείμματα του προϋπολογισμού του.
Στην περίπτωση όμως του ευρώ η Ελλάς όχι μόνο δεν έχει πρόσβαση σε έναν τέτοιο μηχανισμό, αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η ΕΚΤ που εκδίδει το ευρώ δρα σαν κερδοσκόπος εις βάρος της Ελλάδος. Μειώνει την ρευστότητα αντί να την ενισχύσει. Αγοράζει από την ελεύθερη αγορά Ελληνικά ομόλογα στο 25% της τιμής των και απαιτεί από την Ελλάδα να τα εξοφλήσει στο άρτιο, κερδοσκοπώντας βάναυσα εις βάρος μιας χώρας μέλους.
Ακόμη η Ελλάς αναγκάζεται να καλύψει τα ελλείμματά της δια δανεισμού από τις τράπεζες, οι οποίες έχουν πρόσβαση στην ΕΚΤ, αντίθετα με το κράτος-μέλος Ελλάς που δεν έχει όπως θα ήταν φυσικό. Οι τράπεζες δανείζονται από την ΕΚΤ με επιτόκιο 1% και εν συνεχεία δανείζουν την Ελλάδα με 6%, κερδοσκοπώντας εις βάρος της Ελλάδος και υποβάλλοντάς την σε μια πραγματική αφαίμαξη ρευστότητος.
Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε ότι με την είσοδο μιας χώρας στο ευρώ, το εσωτερικό της χρέος μετατρέπεται αυτομάτως σε εξωτερικό, με ότι σημαίνει αυτό για την οικονομία. Επίσης ό,τι δανείζεται μια χώρα της ευρωζώνης αποτελεί εξωτερικό δανεισμό, αφού το ευρώ δεν είναι νόμισμα της χώρας αυτής, αλλά ξένης ιδιοκτησίας νόμισμα.
Για τους λόγους αυτούς το ευρώ δεν είναι εθνικό μας νόμισμα, δεν «είμαστε» στο ευρώ», απλώς το νοικιάσαμε με ενοίκιο 18 δις. ευρώ τον χρόνο και το έχουμε υιοθετήσει σαν νόμισμα συναλλαγών, όπως ακριβώς τα Σκόπια, των οποίων όμως οι εθνικές πολιτικές ηγεσίες των δεν πληρώνουν ενοίκια-χαράτσια.
Δεν είμαστε επίσης σε καμία νομισματική ένωση. Αν η ευρωζώνη ήταν νομισματική ένωση θα δρούσε σταθεροποιητικά. Η ευρωζώνη όμως δρα αποσταθεροποιητικά προκαλώντας κρίση, ύφεση, ανεργία, φτώχεια. Όχι μόνον στην «αχαΐρευτη» Ελλάδα αλλά σ’ όλη την έκτασή της. Γιατί όλες οι χώρες πληρώνουν «ενοίκιο» για το ευρώ. Τέλος, έδρασε καταστροφικά στην γεωργία, την κτηνοτροφία, την βιομηχανία, το εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδος.
Αλλά ούτε «εταίροι» μας είναι οι Ευρωπαίοι. Ποτέ δεν μας συμπαραστάθηκαν σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, στα εθνικά θέματα, το Κυπριακό, την διασφάλιση των συνόρων, το Σκοπιανό, το Αιγαίο την εξόρυξη των υδρογονανθράκων.
Δεν είμαστε λοιπόν σε καμιά νομισματική ένωση και σε κανένα ευρώ. Μας έβαλαν με το ...ζόρι, κλείνοντας τα μάτια στα δημοσιοοικονομικά μας μέσα στο μαντρί που λέγεται ευρωζώνη για να μας αρμέγουν.
Έχει αναπτυχθεί ένας ολόκληρος γλωσσικός κώδικας για να εξαπατηθεί ο λαός. Το χαρτί που μας νοικιάζουν το ονομάζουν δάνειο, το δάνειο αυτό το λένε «βοήθεια», το ενοίκιο για το χαρτί το λένε τόκο, το μαντρί το ονομάζουν ευρωζώνη και τον μαντρότοιχο ευρώ. Άντε τώρα να καταλάβει ο πολίτης τι ακριβώς συμβαίνει.
Συνεπώς ας μην ανησυχούμε. Δεν πρόκειται να μας βγάλουν από το ευρώ, ούτε να μας αναγκάσουν να φύγουμε ούτε καν να μας αφήσουν να φύγουμε, ειδικότερα σήμερα στην μετά Παπανδρέου εποχή.
Ο κ. Παπανδρέου φρόντισε να δέσει την Ελλάδα χειροπόδαρα με τα μνημόνια, και την κατέστησε όμηρο, εύκολο θύμα εκβιασμών. Στην πραγματικότητα ήταν ο ίδιος αυτός ο οποίος μας αλυσόδεσε και μας «έβαλε» στο ευρώ αμετάκλητα, χωρίς δυνατότητα εξόδου.
Δεν έχω δει ποτέ τσοπάνη να αφήνει πρόβατο που αρμέγει να φύγει από το μαντρί. Εκεί μέσα θα ...πεθάνουμε. Γι’ αυτό περιφέρονται όλοι αυτοί οι «αναλυτές» στα κανάλια, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι και μας περιγράφουν πόσο φρικτή θα είναι η ζωή εκτός ευρώ, ότι η δραχμή είναι κόλαση, πως πρέπει πάση θυσία να μείνουμε στο ευρώ, πως όλος ο Ελληνικός λαός αυτό επιθυμεί, και να μην διανοηθούμε ότι μπορούμε να φύγουμε χωρίς εθνικές περιπέτειες. Κι’ όλα αυτά για να πληρώνεται το ενοίκιο-χαράτσι στους ιδιοκτήτες του ευρώ.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου