Το τέλος της αριστεράς "μεταπολίτευσης"

Από την πρώτη ημέρα της μεταπολίτευσης η αριστερά με την βία επέβαλε την στυγνή της δικτατορία. Οι κόκκινες ορδές των άλουστων ξέκωλων ανθυποκουλτουριάσων με τις αξύριστες μασχάλες, των μουσάτων με τα αμπέχονα και το κουλτουριαρικο ύφος με την στρατωνισμένη σκέψη και την μονοτροπία του ιστορικού υλισμού περασμένων εποχών επέβαλλαν, με την βοήθεια και την αρωγή του Καραμανλή Α, μια στυγνή δικτατορία φρίκης σε ολόκληρη της χώρα τρομοκρατώντας και προπηλακίζοντας όποιον θα τολμούσε να φέρει αντίρρηση στον πλινθοκεραμισμό των σκέψεων τους. 

Η πολυτραγουδισμένη μεταπολίτευση δεν ήταν παρά η συνέχεια του εμφυλίου πολέμου με άλλα μέσα. Ένας άνθρωπος που θα διάβαζε "Ελεύθερο Κόσμο", έστω και τριπλογυρισμένο, κινδύνευε να φακελλωθεί από τους...  εγκάθετους της μεταπολίτευσης. Δεν τολμούσες να προφέρεις τις λέξεις πατρίδα, Έθνος, Ελλάδα και έπεφτες θύμα της πλέον χυδαίας συκοφαντίας και βάρβαρου διασυρμού. Με άναρθρες κραυγές και υψηλή υστερία αναμασούσαν με ηδονή τα μουχλιασμένα υποπροϊόντα της ιδεοληψίας τους, χωρίς να βρίσκουν κανέναν λόγο να ξανασκεφτούν κάτι, μόνιμα ασφαλείς στις γενικολογίες και αερολογίες, μόνιμα βέβαιοι ότι αυτές δείχνουν το σωστό δρόμο. Με ιησουίτικη μονομέρεια προσπάθησαν και προσπαθούν να μας διδάξουν ότι: "η "δημοκρατία" είναι η αυθαιρεσία, η "ελευθερία" είναι να ψεύδεσαι ασύστολα, "νόμος" είναι το δίκαιο του εργάτη, και ο "στοχασμός" είναι η φθηνή προπαγάνδα των μακντολναντοποιημένων γνωμοδιαμορφωτών της παγκοσμιοποίησης.

Η μεταπολίτευση διέγραψε τον δημοκρατικό πολιτισμό, που είναι η ανάσα και η ουσία της δημοκρατίας, και με το πελατειακό σύστημα των κλαδικών και των πρασινοφρουρών άρμεξε και αρμέγει το κράτος και τους πολίτες. Η γενιά του Πολυτεχνείου εξαργύρωσε βιαστικά το "ψωμί, παιδεία, ελευθερία" με τα σύμβολα και τα προνόμια της εξουσίας. Χωρίς στοιχειώδη εφόδια πνευματικής καλλιέργειας η γενιά του Πολυτεχνείου έγινε μία Ανώνυμη Εταιρεία κρατικοδίαιτων κηφήνων που κυβερνά έως σήμερα. Ακολούθησε με ασυνείδητη μακαριότητα το δρόμο του λαϊκισμού και με ψευδεπίγραφα κλισέ: "Αχ! Ελλάδα σ’αγαπώ!", υποδαύλισε μια κοινωνία αργόσχολων καταναλωτών με αποκούμπι το κράτος, χωρίς το σφρίγος της ανάπτυξης και την αυτοπεποίθηση της προκοπής και οδήγησε την Ελλάδα στην σημερινή κατάντια.

Σήμερα, τα κατεστραμμένα Πανεπιστήμια, τα υποβαθμισμένα Πανεπιστήμια, τα λουκέτα στα μαγαζιά, η απόγνωση στις γειτονιές της Ελλάδας, οι τραγωδίες στην Πάρο, οι καθημερινές ληστείες και τα εγκλήματα παίρνουν την σωστή τους θέση. Οι ανώμαλες γωνιές τους, κατάλοιπα της αριστερής λαίλαπας, εξαφανίζονται δένονται σε ένα συμπαγές σύνολο απελευθέρωσης.

Επιτέλους το μέλλον ανοίγεται μπροστά μας. 

Έχουμε αποτινάξει τα δεσμά του παρελθόντος, τα εικονικά πιστεύω και τα φανταστικά χρέη προς τα περιτρίμματα της αριστεράς. Η αριστερή βάρβαρη χυδαιότητα των επιδοτούμενων, με την ρηχή συνείδηση, λακέδων της Νέας Τάξης, που βιώσαμε σαν Έθνος, μας λύτρωσε και το μυαλό είναι ξεκάθαρο όσο ποτέ άλλοτε, μας απάλλαξε ξαφνικά από μία πίεση επίμονη, από ένα μαρτύριο τρομερό που δεν μπορούσαμε να το αντέξουμε άλλο. Από εδώ και εμπρός η λάμπα θα μένει αναμμένη. Τώρα, ξέρουμε ότι τα φαντάσματα έχουν εξορκιστεί και ο εφιάλτης δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ. Ο αγώνας τώρα αρχίζει. Δεν υπάρχουν πιστωτές και μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε.

Πάντα υπάρχει ένας δυνατότερος για να σταθεί στο πλευρό του έθνους που βασανίζεται. 

Εμείς οι Έλληνες πατριώτες είμαστε οι Δυνατοί. 

Εμείς οι Δεξιοί, οι ακροδεξιοί, οι χρυσαυγίτες -όπως και να μας πουν καρφί δεν μας καίγεται- ξεπερνάμε, αποτελεσματικά, χωρίς λάθος ή αμφιβολία κάθε δυσκολία. Είμαστε το στόμα που καρτερεί η Ελλάδα να της πει το "έλα πάλι". 

Η αλήθεια που για 38+1 χρόνια πνίγανε οι αριστερόστροφες προοδευτικάντζες είναι ανοιχτή πλέον στην ιστορία. Την ίδια στιγμή που το κενό αισθήματος στην Ελλάδα διαμορφώνει συνθήκες αποσύνθεσης έφτασε η ώρα της Δεξιάς. Η Δεξιά σήμερα οδηγεί την κοινωνία δεν την περιμένει. Εάν η μεταπολίτευση ήταν ένας εμφύλιος με άλλα μέσα, το τέλος της μεταπολίτευσης είναι η αναγέννηση της Δεξιάς σαν ιδέας, σαν τρόπος και σκοπός ζωής. 

 Για πρώτη φορά μετά 38+1 χρόνια βρίσκει διέξοδο με ένα τρόπο συνθετικό η πνευματικότητα, η πίστη ενός λαού μέσα από τις γραμμές ενός πολιτικού Εθνικιστικού κινήματος.

maximos