Η Ελλάδα, εκτιμήθηκε και αναγορεύθηκε ως ο "αδύναμος κρίκος" της ευρωπαϊκής οικογένειας. Και αντιμετωπίσθηκε ανάλογα. Μόνο που όσο περνάει ο καιρός, οι ψύχραιμοι αναλυτές αλλά ακόμη και ισχυρά στελέχη του ευρωπαϊκού απαράτ, ομολογούν με ολοένα και μεγαλύτερη ειλικρίνεια, πως ο μεγάλος φόβος βρίσκεται στην εκτίμηση ότι πιθανότατα ολόκληρη η... ευρωπαϊκή αλυσίδα είναι σκουριασμένη, οι κρίκοι της -ακόμη και οι θεωρητικά πιο ισχυροί- απειλούνται με σπάσιμο. Η αρχική "δειλή" άποψη πως η περίπτωση της...Ελλάδας (πέρα από τις αναμφισβήτητες εθνικές ιδιαιτερότητες και χρόνιες παθογένειες της...) και ο τρόπος που αντιμετωπίσθηκε χρησιμοποιήθηκε και ως "μπαμπούλας" για άλλες χώρες, λειτουργεί ως προτροπή δηλαδή να αναπροσαρμόσουν έγκαιρα τις πολιτικές τους σε μια κατεύθυνση...οικειοθελούς λιτότητας και περιορισμού του κοινωνικού κράτους, "για να μην πάθουν με βιαιότητα τα ίδια που περνάει η Ελλάδα...", όλο και κερδίζει έδαφος.
Εντάξει, οι Έλληνες είναι "τεμπέληδες, φοροφυγάδες , διαπλεκόμενοι, υπήκοοι ενός διεφθαρμένου πελατειακού κράτους..."-οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί που εξαναγκάζονται σε υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου , σε δραματική συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους που απολάμβαναν, σε μακροχρόνια προοπτική επιταχυνόμενης διαδικασίας φτωχοποίησης, τι είναι;Χώρες βιομηχανικοί και οικονομικοί κολοσσοί, όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Γαλλία- για να μείνουμε στις μεγάλες ευρωπαϊκές κυρίες-, ακόμη ακόμη και η παμμέγιστη Γερμανία που επιβάλλει περιοριστικές δημοσιονομικές και κοινωνικές πολιτικές σε βάρος της άνετης και εξασφαλισμένης διαβίωσης των υπηκόων της, πώς... κατάντησαν να κυριαρχούνται από το "ελληνικό σύνδρομο", να μυθριδατίζουν για το επαπειλούμενο "χειρότερο";
Οι ειδικοί τεχνοκράτες έχουν αποδεχθεί ότι ο ("δυτικός") καπιταλισμός στην παρούσα μορφή του εξαντλήθηκε επικίνδυνα, με πρώτο πεδίο δοκιμασίας την ευαίσθητη Ευρώπη. Η κατάρρευση του κομμουνιστικού μπλοκ (ακόμη και στην Κίνα, σε όρους πραγματικής οικονομίας!) και η ανάδυση νέων δυναμικών οικονομιών, με αδιανόητα για τα δυτικά δεδομένα κόστη εργασίας, προσέλκυσαν τα τελευταία 20 χρόνια, με την ενθάρρυνση και της "παγκοσμιοποίησης"που επιβλήθηκε ως "ιδεολογία" από την διεθνή οικονομική εξουσία, κολοσσιαία κεφάλαια στις χώρες αυτές που προσέφεραν ευκαιρίες τρομακτικής κερδοφορίας. Κεφάλαια που, βέβαια, αποσύρθηκαν από τον δυτικό κόσμο, τον μέχρι χθες "πρώτο", και κατευθύνθηκαν στον μέχρι χθες..."τρίτο"! Αναμενόμενο αποτέλεσμα: η δραματική μείωση των παραγωγικών επενδύσεων σ' Ευρώπη και Αμερική, απότομη άνοδος της ανεργίας, βίαιη( για τα μέχρι χθες δεδομένα) ανατροπή του κοινωνικού κράτους πρόνοιας (κυρίως στην πρωτοπόρα σ' αυτό Ευρώπη), οσονούπω και του κράτους δικαίου-συμβαδίζουν αυτά τα δύο...
Επιβαρυντικός παράγοντας σ' αυτές τις βίαιες και χρονικά συμπιεσμένες αλλαγές, ή άφρων συμπεριφορά του παγκόσμιου (αλλά συγκεντρωμένου σε ελάχιστα χέρια...) κεφαλαίου, που από παραγωγικό, παλιά, αφέθηκε να εξελιχθεί με την εγκληματική ανοχή της πολιτικής τάξης σε τζογαδόρικο "κεφάλαιο-καζίνο" του εύκολου αεριτζίδικου κέρδους των χρηματοπιστωτικών κολοσσών της απληστίας και της πλήρους απουσίας ελεγκτικών-εποπτικών μηχανισμών. Το αποτέλεσμα της συγκυρίας (και αλληλεπίδρασης) των δύο παραγόντων, το βιώνει τώρα πανικόβλητος ο δυτικός κόσμος, η ανεπαρκής για τα δεδομένα και τις απαιτήσεις της συγκυρίας πολιτική τάξη και τα πληρώνει (με πρώτη την "κακομαθημένη" επί 1,5 αιώνα ευρωπαϊκή...) κοινωνία.
Οι πρόχειρες και αποκλειστικά δημοσιονομικής λογικής απόπειρες αντιμετώπισης της σημερινής κρίσης, δεν δείχνουν να είναι σε μεσοπρόθεσμο βάθος χρόνου αποτελεσματικές. Αν η πολιτική εξουσία δεν αναπροσαρμοσθεί ταχύτατα, δεν αλλάξει μυαλά και ρότα, δεν αποφασίσει να συγκρουσθεί και ν' αναλάβει τα ηνία από την αχαλίνωτη οικονομική (του τζόγου, όχι της πραγματικής οικονομίας), αργά ή γρήγορα (μάλλον το δεύτερο, γιατί το όποιο "λίπος" υπάρχει ακόμη στην υπό αποσάθρωση μεσαία τάξη, που βλέπει τα προνόμιά της να μεταγγίζονται στις μέχρι χθες προλεταριακές κοινωνίες του τρίτου κόσμου, εξαντλείται...), το καζάνι θα σκάσει. Και θα δημιουργηθούν εκ των πραγμάτων πρόσφορες συνθήκες ανάδειξης ενός "νεοκομμουνισμού" στις μέχρι χθες κοινωνίες της τάξης, της δημοκρατίας , του κράτους δικαιοσύνης, που είναι σήμερα δύσκολο να διαβλέψει κανείς ποιες μορφές αγώνα θα πάρει, πόσο θα διαρκέσει, ποιες βίαιες ανακατατάξεις θα επιφέρει...
Το ζητούμενο, δεν μπορεί να είναι ο χθεσινός "τρίτος" (και επί μακρόν καταπιεζόμενος και υπό καθεστώς κατάφωρης εκμετάλλευσης) κόσμος ν' ανταλλάξει τη θέση του με τον μέχρι σήμερα "πρώτο", αλλά το πως η σωρευμένη πλέον εμπειρία θ' απολήξει σε μια ισορροπημένη και κατά το δυνατόν δίκαιη παγκόσμια συνεργασία και ευημερία των λαών-αυτό που θεωρητικά (δυστυχώς μόνο...) ευαγγελίζονταν οι απόστολοι της παγκοσμιοποίησης, μάλλον με ιδιοτέλεια των οικονομικά πανίσχυρων "χορηγών" τους...
Μήπως ωρίμασαν οι συνθήκες (και οι αντίστοιχοι κίνδυνοι...) για να γίνουν πράξη οι ιδέες για μια παγκόσμια πολιτική (ανθρωπιστική και με δικαιοσύνη) διακυβέρνηση;
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου