O τρίτος δρόμος για τη σωτηρία είναι ...κλειστός

Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, απερχόμενος, πλέον, πρόεδρος του Eurogroup, ήταν σαφής, με τον δικό του ιδιόρρυθμο τρόπο, με τον οποίο θα τον θυμούνται, άλλωστε, όλοι: «Όλα τα πράγματα, σε αυτή τη ζωή, έχουν ένα τέλος. Μόνο τα ...λουκάνικα έχουν δύο!», είπε και άφησε αποσβολωμένους τους δημοσιογράφους, που του ζητούσαν μια δήλωση, λίγο πριν ξεκινήσει η αποχαιρετιστήρια συνεδρίαση. Πρόκειται για γνωστή, γερμανική, παροιμία, την οποία ο Λουξεμβούργιος πρωθυπουργός είχε... σίγουρα υπόψη του, αναγγέλλοντας το τέλος της θητείας του στις Βρυξέλλες, το απόγευμα της Δευτέρας που μας πέρασε.

Είναι αμφίβολο, πάντως, αν την ήξερε και ο εκπρόσωπος της Βραζιλίας στο Διοικητικό Συμβούλιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), όταν, στην τελευταία συνεδρίαση του, πριν από μια εβδομάδα, προτίμησε να απέχει από την ψηφοφορία για την έγκριση της επόμενης δόσης προς την Ελλάδα. Πάντως, την εφάρμοσε. Γιατί, ήταν η πρώτη φορά που η εκπρόσωπος της Λατινικής Αμερικής αποφάσιζε να δώσει ένα τέλος και μαζί σάρκα και οστά, στην από μηνών απειλή της, που συνοψίζονταν στα εξής πολύ απλά:

«Δεν πρόκειται να δίνουμε εσαεί την έγκριση μας για την οικονομική στήριξη της πλούσιας Ευρώπης, από τη στιγμή που άλλες, φτωχότερες, χώρες καλούνται να τα βγάλουν πέρα μόνες τους». ‘Η σχεδόν μόνες τους, θα μπορούσε να προσθέσει κάποιος.

Η απειλή αυτή είχε εκφρασθεί για πρώτη φορά από την εποχή του Μνημονίου Ι. Ωστόσο, πάντα, κάτι συνέβαινε την τελευταία στιγμή και οι Λατινοαμερικάνοι, ποιούμενοι την ανάγκη φιλοτιμία, έδιναν τη συγκατάθεση τους στις «ελληνικές» δόσεις. Αυτή τη φορά, όμως, με τους Αργεντινούς να έχουν (ξανά)βγει στους δρόμους και να λεηλατούν ακόμα και μαγαζιά για να εξασφαλίσουν τα βασικά για την επιβίωση τους αγαθά (σσ Ειρωνεία της τύχης; Σχεδόν ταυτόχρονα με την εκεί επίσκεψη του προέδρου ΣΥΡΙΖΑ, κ. Αλέξη Τσίπρα), μάλλον δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Κι αυτό ήταν το δεύτερο «χτύπημα», κάτω από τη μέση, για όλους όσοι πίστευαν και πιστεύουν ότι υπήρχε ή υπάρχει και τρίτος δρόμος προς τη διάσωση.

Το πρώτο δόθηκε μετά την άρνηση των Ρώσων να δώσουν δεύτερο δάνειο στην Κύπρο, για να αντιμετωπίσει τα δικά της, μεγάλα, σχεδόν ανυπέρβλητα δημοσιονομικά προβλήματα. Για την ακρίβεια, η Μόσχα φέρεται να μετάνιωσε που έδωσε και το πρώτο, αν και το επιτόκιο του ήταν σαφώς ακριβότερο απ' αυτό που δανείζεται η Ελλάδα (και οσονούπω η Κύπρος) από την τρόικα.

Και αναρωτιέται κανείς: Αν οι Λατινοαμερικάνοι «ανάβουν κόκκινο» στη χορήγηση της νέας δόσης προς την Ελλάδα και οι Ρόμι αρνούνται το νέο δάνειο στην Κύπρο, ποιοι απομένουν ως εναλλακτική λύση για όσους αναζητούν τον τρίτο δρόμο προς τη σωτηρία;

O Τειρεσίας