Η απόφαση των τριών αρχηγών να υποστείλουν τις σημαίες της αντιπαράθεσης ήταν... σίγουρα αποτέλεσμα της κοινωνικής πίεσης που ασκήθηκε από τις κινητοποιήσεις για το «μαύρο» στην ΕΡΤ, καθώς διείδαν, και ορθά, ότι υπήρχε κίνδυνος αυτές να γίνουν ανεξέλεγκτες. Όμως ο κύριος λόγος, για τον συμβιβασμό που επιτεύχθηκε, δεν ήταν αυτός. Άλλοι ήταν οι λόγοι.
Εδώ κάνω μια παρένθεση για να πω ότι, δυστυχώς, τα επιτελεία και των τριών κομμάτων έχουν αδυναμία να αναγνώσουν με επάρκεια τις κοινωνικές διεργασίες, και γι’ αυτό, στο προβλεπτό μέλλον, θα αντιμετωπίσουν μεγαλύτερης έντασης φαινόμενα κοινωνικής ανυπακοής και αντίστασης.
Ας δούμε όμως ποιοι ήταν οι λόγοι, που παρά τους εκατέρωθεν ψευτοπαλληκαρισμούς, δεν οδηγηθήκαμε σε κυβερνητική ρήξη και πτώση της κυβερνήσεως.
Πρώτον, η προσφυγή σε εκλογές θα ήταν καταστροφική και για τα τρία κόμματα. Οι ηγεσίες τους γνωρίζουν τα αποτελέσματα των μυστικών δημοσκοπήσεων. Ιδιαίτερα αυτή που έγινε σε δείγμα 5.000 ατόμων -τα ευρήματά της τους κοινοποιήθηκαν το Σάββατο- και έδειχνε τη ΔΗΜΑΡ εκτός Βουλής με μόλις 1,8% και το ΠΑΣΟΚ να εισέρχεται οριακά στο Κοινοβούλιο με 3,2%. Η Ν.Δ. μπορεί να ήταν πρώτη με 24%, όμως δεν θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση.
Επιπροσθέτως, τυχόν προσφυγή στις κάλπες μάλλον θα φούσκωνε τα πανιά του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί στη συγκεκριμένη δημοσκόπηση να είχε ποσοστό 21,5%, όμως εκλογές με πόλωση στα θέματα δημοκρατίας είναι σίγουρο ότι θα ευνοούσαν το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα.
Οι έκτακτες εκλογές ισοδυναμούσαν λοιπόν με αυτοκτονία και για τους τρεις αρχηγούς. Ο μεν Φώτης Κουβέλης, μαζί με τη ΔΗΜΑΡ, θα εξαφανίζονταν από το πολιτικό προσκήνιο, ο δε Ευάγγελος Βενιζέλος, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, θα οδηγούνταν στο περιθώριο, ένα στάδιο πριν την οριστική τους εξαφάνιση από το δημόσιο βίο.
Εξίσου μεγάλο θα ήταν και το πλήγμα για τον Αντ. Σαμαρά. Από πρωθυπουργός θα γίνονταν …κλητήρας. Αν μεν έβγαινε πρώτο κόμμα η Ν.Δ. δεν θα είχε εταίρους για να κυβερνήσει αφού, σύμφωνα πάντα με τη δημοσκόπηση, τα ποσοστά των άλλων κομμάτων είναι Χρυσή Αυγή 14,2%, ΚΚΕ 5% και ΑΝΕΛ 4,5%. Στην δε περίπτωση που έβγαινε δεύτερο κόμμα, τότε εκτός από την απώλεια της πρωθυπουργίας θα έπρεπε να παραδώσει και την αρχηγία του κόμματος.
Οι δυσοίωνες λοιπόν προοπτικές, για τους τρεις αρχηγούς και τα κόμματά τους, ήταν βασικός λόγος για να μην τα «σπάσουν» με αφορμή το θέμα της ΕΡΤ. Τώρα, και οι τρεις, μπορούν να προπαγανδίζουν ότι ανέδειξαν τη διαφορετικότητά τους. Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ την «δημοκρατική τους ευαισθησία» και τον αντιδεξιό τους χαρακτήρα, η δε Ν.Δ. τη νεοφιλελεύθερη και νεοδεξιά ιδεολογία της καθώς και την αποφασιστικότητά της «να συγκρουστεί με τον κρατισμό και τις συντεχνίες».
Το ΠΑΣΟΚ κυρίως, και λιγότερο η ΔΗΜΑΡ μπορούν να επιχαίρουν επίσης γιατί έλαβαν την υπόσχεση για ανασχηματισμό. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ουσιαστικά δεν έλαβαν τίποτε. Όλοι, από καιρό τώρα, γνωρίζουμε πως ο σχεδιασμός Σαμαρά -παρά τις διαρκείς οχλήσεις Βενιζέλου για περίπου οκτώ μήνες- ήταν να κάνει ανασχηματισμό αμέσως μετά το κομματικό του συνέδριο. Απλώς ανακοινώθηκε και επισήμως.
Την επικαιροποίηση της προγραμματικής συμφωνίας των τριών κομμάτων θα πρέπει να την κρίνουμε αφού πρώτα μας γνωστοποιηθεί, ενώ για την περίφημη «συντονιστική επιτροπή» της κυβερνήσεως μάλλον θα πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι.
Ο δεύτερος ουσιαστικός λόγος, ήταν ότι σε περίπτωση εκλογών θα σταματούσε το πρόγραμμα δανειοδότησης της χώρας. Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων θα τινάζονταν στον αέρα. Μετά τη ΔΕΠΑ, πιθανότατα θα ναυαγούσαν και οι συμφωνίες για τη ΔΕΣΦΑ και τον ΟΠΑΠ, ενώ θα πάγωναν, άγνωστο για πόσο, και οι διαδικασίες για ΟΛΠ, ΟΣΕ και ΕΥΑΘ-ΕΥΔΑΠ.
Ταυτόχρονα τα δημόσια έσοδα θα κατέρρεαν, αφού ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί η υποβολή των φορολογικών δηλώσεων. Και φυσικά θα ετίθετο εν αμφιβόλω και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, παρότι ALPHA, Εθνική και Πειραιώς έχουν ανεύρει τα χρήματα που απαιτούνται για να διατηρήσουν τον ιδιωτικό τους χαρακτήρα.
Για όλα τα παραπάνω είναι προφανές ότι, στο παρασκήνιο, ασκήθηκαν πιέσεις και υπήρξαν «παραινέσεις» τόσον από εγχώριους όσο και από διεθνείς παράγοντες, και ιδιαίτερα τους εταίρους-δανειστές μας.
Ο τρίτος λόγος συνδέεται με τη διεθνή θέση και τις υποχρεώσεις της χώρας. Σε δύο εβδομάδες η χώρα μας γίνεται μέλος της ευρωπαϊκής τρόικας, αφού σε έξι μήνες αναλαμβάνει την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα ήταν παράλογο να τρέχουν για ψήφους στην επαρχία και να αθλούνται στις διερευνητικές εντολές αντί η κυβέρνηση να προετοιμάζει το σημαντικό αυτό γεγονός και ο πρωθυπουργός να επισκέπτεται τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Ταυτόχρονα, θα ήταν και εγκληματικό τη στιγμή που η γειτονική Τουρκία φλέγεται και με τον Ερντογάν να απειλεί να κατεβάσει το στρατό στους δρόμους, εμείς να επιδιώκουμε την πολιτική αστάθεια και να προσπαθούμε, μάλλον ανεπιτυχώς, να σχηματίσουμε κυβέρνηση.
Παραλείπω να αναφέρω άλλους, δευτερεύοντες, αλλά με ιδιαίτερη βαρύτητα σε πρόσωπα και καταστάσεις, λόγους. Εξάλλου η σύσκεψη των αρχηγών δεν ολοκληρώθηκε ούτε το «αγκάθι» της ΕΡΤ βγήκε. Η ένταση, με άλλα όμως ποιοτικά χαρακτηριστικά, θα συνεχιστεί. Και φυσικά το γυαλί, μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων, ράγισε και είναι δύσκολο να επανασυγκολληθεί. Η επόμενη κρίση θα το καταδείξει…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου