Και ερωτώ εγώ ο αφελής: Αδιακρίτως; Να μην γίνει... πλειστηριασμός σε έναν φτωχό, έναν άνεργο, έναν που πραγματικά δεν έχει να πληρώσει, το καταλαβαίνω και συμφωνώ. Αλλά να μην γίνει και σε κάποιον που έχει να πληρώσει και δεν πληρώνει;
Να μην γίνει σε ένα σπίτι που αξίζει 100, 200, 300 χιλιάδες το καταλαβαίνω και συμφωνώ. Αδυνατώ όμως να κατανοήσω γιατί δεν πρέπει να γίνει σε ένα που αγοράστηκε ή χτίστηκε με δάνειο ενός, δύο, τριών εκατομμυρίων;
Η αξιωματική αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι πρέπει να υπαχθούν, χωρίς καμία εξαίρεση ή κριτήριο, όλες οι πρώτες κατοικίες στο ίδιο καθεστώς προστασίας; Να αντιμετωπίζονται το ίδιο οι τίμιοι μεροκαματιάρηδες με τους ξεπεσμένους αστούς και νεόπλουτους;
Αυτή είναι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ; Αν είναι αυτή, ευχαριστώ δεν θα πάρω. Είναι και άδικη και λάθος και ανεύθυνη και απαράδεκτη. Και σε κάθε περίπτωση ισοπεδώνει κάθε έννοια στεγαστικής και τραπεζικής πίστης. Θέλω να πιστεύω πως δεν είναι αυτή. Εφόσον δεν είναι, οφείλει να διευκρινίσει τι εννοεί.
Δόξα τω Θεώ, αρκετούς και καλούς νομικούς έχει η Κουμουνδούρου και εξίσου καλούς επαγγελματίες που γνωρίζουν το συνολικό θέμα των ακινήτων. Ας τους συμβουλευτούν. Αν θέλει ο Τσίπρας να πάρει στα σοβαρά ο κόσμος το κόμμα του θα πρέπει να επεξεργαστεί και να καταθέσει συγκεκριμένη αντιπρόταση, όταν η κυβέρνηση φέρει τη δική της πρόταση και διαφωνεί με αυτή. Και να μην εμφανίζονται οι βουλευτές του ως αρνητές των πάντων.
Να πει αυτοί αποκλείονται, γι’ αυτούς θα πρέπει να ισχύσουν αυτές οι προϋποθέσεις, οι τρίτοι να υπαχθούν σ’ αυτές τις ρυθμίσεις και για τους άλλους καμία προστασία. Θέλει να προστατεύσει και κάποιους πρώην ευκατάστατους, οι οποίοι πράγματι δεν είναι μπαταχτσήδες, αλλά λόγω της κρίσης έχουν περιέλθει σε πραγματική αδυναμία να πληρώσουν τις υψηλές δόσεις του δανείου τους, ας προτείνει αυτοί να πληρώνουν μικρότερη δόση. Ας είναι όσο ένα ενοίκιο.
Αν δεν είχαν αποχτήσει σπίτι ή τους το πάρουν, δεν θα έμεναν κάπου με νοίκι; Ε, ας πληρώνουν αυτό το νοίκι αντί για δόση μέχρι να ομαλοποιηθούν οι συνθήκες. Τέτοιες προτάσεις συνιστούν όντως πολιτική. Και θα έλεγα και ελκυστική πολιτική, αφού δείχνουν σοβαρότητα, μελέτη, εξειδίκευση και προετοιμασία.
Η γενική άρνηση: «Όχι στους πλειστηριασμούς» δεν συνιστά πάντως κυβερνητική πολιτική. Μάλιστα για ένα κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που ως αξιωματική αντιπολίτευση είναι και οιονεί κυβέρνηση, είναι και απωθητική, αφού το εμφανίζει ως ακραία λαϊκίστικο που μόνο στόχο έχει να χαϊδέψει αυτιά για να κερδίσει ψήφους.
Ο ακραίος λαϊκισμός, στις μέρες τις κρίσης που ζούμε, μπορεί να αθροίζει αντιπολιτευτικά ποσοστά, δεν δημιουργεί όμως κυβερνητική δυναμική. Μπορεί να βοηθάνε το ΚΚΕ, τη Χρυσή Αυγή, τον Καμμένο ή τον ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στο 4%, κόμματα δηλαδή που δεν θα κυβερνήσουν, όμως δεν βοηθάνε κόμματα που βρίσκονται προ των πυλών της εξουσίας, όπως είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Εχθές, όταν ήταν μικρό κόμμα, το βοηθούσαν. Σήμερα που είναι μεγάλο κόμμα το φρενάρουν. Και ο λόγος είναι απλός: Επειδή η κρίση είναι βαθειά και έχει συνειδητοποιηθεί απ’ όλους, όλοι περιμένουν ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες (αντι)προτάσεις. Ξέρουν ότι δεν μπορούν να έχουν τον παράδεισο. Θέλουν λοιπόν να μην μείνουν στην κόλαση.
Όταν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ λέει: όχι στους πλειστηριασμούς, αυτό προστίθεται στο όχι στις απολύσεις, όχι στις μετατάξεις, όχι στις συγχωνεύσεις οργανισμών, όχι στις πωλήσεις δημοσίων εταιρειών, όχι στις περικοπές μισθών, όχι σε δημοσιονομικά μέτρα, όχι στους δανειστές μας, όχι, όχι, όχι…
Αυτό το γενικό «όχι», παντού και σε όλα, δεν γίνεται πιστευτό ως πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, επειδή αναιρεί ακριβώς την ουσία της κρίσης. Ή έχουμε ή δεν έχουμε κρίση. Αν έχουμε, που έχουμε, θα πρέπει και κάτι να κόψουμε, να πουλήσουμε, να μειώσουμε, να αλλάξουμε. Δεν μπορεί να υπάρχει κρίση και να μείνουν όλα ως είχαν. Αυτό το θαύμα ούτε ο Ιησούς Χριστός δεν θα μπορούσε να το καταφέρει.
Και φυσικά δεν μπορεί να παραπέμπονται όλα στην επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Πλέον και ο τελευταίος των Ελλήνων γνωρίζει ότι και να μας χαρίζανε ολόκληρο το χρέος θα βρισκόμασταν ξανά στο ίδιο χάλι αν συνεχίζαμε τα «όχι».
Ούτε μπορεί να γίνεται γενική επίκληση της «ανάπτυξης» ως η θεραπεία για πάσαν νόσον και μαλακίαν. Τι είναι η ανάπτυξη; Κάτι που το διατάσσουμε και γίνεται; Κάτι που το φωνάζουμε και έρχεται; Θέλει όρους, προϋποθέσεις, παραγωγικό μοντέλο, σχέδιο, πόρους, επενδύσεις, χρόνο. Δεν επιτυγχάνεται από τη μία μέρα στην άλλη.
Πρέπει λοιπόν, κάποια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ να πει και κάποιο «ναι» για να γίνει πιστευτός. Ίσως αυτό το …κόλλημά του με το «όχι» να είναι και η εξήγηση για το δημοσκοπικό του κόλλημα τους τελευταίους μήνες. Οι πολίτες δεν θέλουν, και ορθώς, την κυβερνητική πολιτική, αλλά δεν θέλουν και γενικόλογες διακηρύξεις ή υποσχέσεις που γνωρίζουν ότι αντιστοιχούν σ’ έναν άλλο κόσμο, και πάντως όχι σ’ αυτόν της κρίσης που ζούμε.
Και πριν κλείσω έχω και μια απορία για τους πλειστηριασμούς. Εντάξει, όλοι λένε «όχι στους πλειστηριασμούς» από τις τράπεζες. Συμφωνώ. Δεν είδα όμως κανέναν να διαμαρτύρεται και να πηγαίνει να σταματάει τους πλειστηριασμούς που γίνονται κάθε μέρα από το ΙΚΑ και τις εφορίες για χρέη προς το δημόσιο…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου