Αυτό το “πανταχού απόντες”, κατά λανθάνουσα αναλογία προς το “πανταχού παρόντες”, αυτή η αντιθετική αντίληψη του όρου που αμοιβαία εξουδετερώνεται, μπορεί να σοκάρει και να προκαλεί τη λογική. Πως μπορεί να είναι κάποιοι πανταχού απόντες κι όμως να υπάρχουν; Πως μπορεί ένα όραμα να μην είναι ορατό; Πως μπορούν οι ώρες σιωπής μιας κοινωνίας να αντηχούν;
Αυτή η φαινομενικά σουρεαλιστική έκφραση “πανταχού απόντες” συνθέτει ένα εκκεντρικό, ατίθασο και δυναμικό “πιστεύω” που... απαρνιέται, παρωδεί και επικρίνει οτιδήποτε έχει επινοήσει και καθιερώσει η πολιτική εξουσία, σαν ένα καθαγιασμένο μέσο, για την υποτιθέμενη “σωτηρία” μιας κοινωνίας, η οποία ωστόσο διέρχεται μια Δαντική κόλαση. Με την ανακούφιση και την απολύτρωση να έχουν χαθεί πίσω από τους “αμμόλοφους” της πολιτικής βλακείας και της πολιτικής “κεφαλοκλισίας” στα εμφανιζόμενα ως “καλλιπάρθενα” συμφέροντα…
Οι πολιτικοί της κυνικής αναίδειας και της υποδειγματικής υποκρισίας υπάρχουν, αλλά ταυτόχρονα είναι πανταχού απόντες. Υπάρχουν ως συντελεστές του δράματος της κοινωνίας, με εκπληκτικά εφέ στα σχήματα ψεμάτων, στις ξεπερασμένες ιδεολογίες και στις παλαιοκομματικές πρακτικές. Είναι “πανταχού απόντες” από τον πόνο και την ζέουσα αγωνία των πολιτών. Από την εμπειρική αλήθεια και την πολιτική απόδειξη. Είναι παρόντες στην επίμονη ανάπτυξη των μύθων, για κάθε είδους μυθοπλασίες, που εγκλωβίζουν την κοινωνία. Μύθοι και παραμύθια της πολιτικής στηρίζονται συνήθως σε αθέμελες σκέψεις και αβάσιμες προβολές των ψυχικών πόθων του λαού…
Είναι “πανταχού απόντες” από τις ανάγκες της κοινωνίας, της οποίας ο θάνατος είναι πιο μακρύς από τη ζωή. Είναι “πανταχού απόντες” από το άλγος της κοινωνικής πραγματικότητας.Η δε τέχνη των πολιτικών “θεραπευτών” της κοινωνίας αναγράφει την απωθητική λαγνεία λογικής ασέλγειας στα εγχειρίδια των αυτόκλητων “σωτήρων”. Και η κόλασή τους στο παράδοξο μέλλον, ενοχοποιεί ακόμα και την αδυναμία ή την αφέλεια των αθώων.
Η Ελλάδα δεμένη στον τροχό της Μοίρας, έχει να επιδείξει διαχρονικά, αλλά κυρίως σήμερα πολιτικούς, που είναι παρόντες δίπλα στους σύγχρονους Μήδους και “πανταχού απόντες” στις Θερμοπύλες. Και μάλιστα λοιδωρούν τους τωρινούς “ρομαντικούς θερμοπυλιώτες”, που εναντιώνονται στους ασπόνδυλους της πολιτικής. Σ’ όλους αυτούς που “συνέπραξαν” με τους “αποικιοκράτες”. Και έχουν εκχυδαϊσει θεμελιακούς θεσμούς, εκμηδενίζοντας κοινωνικά κεκτημένα και προβάλλοντας ανθρώπινα δικαιώματα.
Η αντίθεση ανάμεσα σ’ ένα πολιτικό προσωπικό που μοιάζει να προχωρεί θριαμβευτικά με δρασκελισμό πλατύ από ανοησία και βλακεία σε απάτη και κοροϊδία του λαού, και μια προοπτική δυσοίωνη, την οποία μόνο σκεπτόμενοι άνθρωποι, με έρμα ευθύνης και διορατικότητα, έχουν διαρκώς μπροστά στα μάτια τους σαν εφιάλτη, η αντίθεση αυτή είναι το κύριο χαρακτηριστικό της κοινωνικής πραγματικότητας. Και μπορεί σε πολλούς να φαίνεται μονότονη η ανακίνηση του θέματος, να τους προκαλεί ένα αίσθημα δυσφορίας, περισσότερο βέβαια στους ευαπάτητους που προσέφυγαν στην κυβερνητική “αισιοδοξία”, ωστόσο είναι επικίνδυνο να το αντιπεράσουμε, γιατί διαβρώνει το “ρυθμιστικό ένστικτο” της κοινωνίας για την αντιμετώπιση της κρίσης…
Οι “πανταχού απόντες” της πολιτικής παραδέρνουν ανάμεσα σε επιπολαιότητες απίστευτες στα όρια της γελοιότητας και βαναυσότητες αναχρονιστικές. Έτσι, βλέπουμε την ποιότητα της πολιτικής, χωρίς πλέον να αντανακλάται στο κρύσταλλο της ιδεολογίας, να παραμορφώνεται καθώς προβάλλεται από την καιροσκοπία, τον συμβιβασμό, τη δημοκοπία, την ελαστικότητα, που είναι η μοίρα κάθε προσαρμογής.
Τι ενσαρκώνει λοιπόν την ελπίδα; Μήπως οι “πανταχού απόντες” της πολιτικής αυθαιρεσίας; Μήπως οι μύθοι που υπηρετούν την πολιτική συγκυρία και συνθλίβονται από τα ίδια τα γεγονότα;
Μόνο η πίστη της κοινωνίας που ξεπηδάει αυτόνομα από τα σπλάχνα της. Η εμμονή μας να τρεφόμαστε με αυταπάτες, να μεταθέτουμε τις ευθύνες σε αφαιρέσεις, να δεόμαστε σ’ έναν ανύπαρκτο Ορθό Λόγο, πρακτικά άσαρκου και μεταφυσικά ανυπόστατο, με τον “Πάντων Επέκεινα” να γελά με τα καμώματά μας, είναι η χειρότερη πλάνη, η χειρότερη μέθοδος διαφυγής από το ναυάγιο. Ολόκληρη ή σχεδόν ολόκληρη η κοινωνία δεν είναι παρά η αποστομωτική απεικόνιση του ναυάγιου της λογικής…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου