Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Ο ελληνικός επαρχιωτισμός...

Ένα από τα βασικά προβλήματα της Ελλάδας την τελευταία εξαετία της ύφεσης ήταν και παραμένει ο “επαρχιωτισμός” της. Δηλαδή, το γεγονός ότι αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να ομφαλοσκοπεί “από το πρωί έως το βράδυ”, προσπαθώντας μόνο να λύσει τα μεγάλα, πράγματι, προβλήματα της, την ώρα που γύρω της άλλαζε ο κόσμος. Και κάπως έτσι έχασε πολλά και ενδιαφέροντα επεισόδια.

Επιχειρώντας μια αναγωγή στην ιστορία, περνά μια “δεύτερη τουρκοκρατία” ή έναν “δικό της μεσαίωνα”, αν προτιμάτε. Τότε που όλα... “πάγωσαν” και οποιαδήποτε πρόοδος θεωρούνταν περίπου καταδικαστέα. Αυτή την παρένθεση, η χώρα, θα την πληρώσει. Και μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε τώρα, γιατί θεωρούμε - και δικαίως σε μεγάλο βαθμό - ότι το δικό μας πρόβλημα είναι το μεγαλύτερο, ωστόσο, στο μέλλον θα νιώσουμε στο πετσί μας αυτή την απουσία από τα διεθνώς τεκταινόμενα.

Παράδειγμα; Αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη γίνεται μια μεγάλη συζήτηση για την τραπεζική ένωση. Θα πρέπει κανείς να είναι επικίνδυνα αδαής για να πιστεύει ότι δεν μας αφορά. Ωστόσο, η όλη κουβέντα γίνεται εν τη απουσία μας. Όμως, κάποια στιγμή, θα παρθούν και οι αποφάσεις, και τότε, εμείς, για άλλη μια φορά, απλώς, θα κληθούμε να τις εφαρμόσουμε, χωρίς να έχουμε πει τη γνώμη μας και δίχως να έχουμε άποψη και γνώση για το περί τίνος πρόκειται. Κι όμως, θα αφορά - ενδεχομένως να ορίζει κιόλας - την καθημερινότητα μας, την ίδια μας την ζωή.

Άλλο παράδειγμα; Κάτι ανάλογο δεν συνέβη με την περίπτωση του χρέους στις ΗΠΑ; Γιατί μπορεί στο αμερικανικό Κογκρέσο να προέκυψε συμφωνία, έστω στο παρά ένα της στάσης πληρωμών, αλλά αυτή είναι προσωρινή, με ημερομηνία λήξης μέχρι τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο. Άλλωστε, μόλις χθες επικεφαλής του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης Άνχελ Γκουρία είπε ότι η συμφωνία αυτή δεν προσφέρει πραγματική λύση και προειδοποίησε ότι έρχεται δύσκολος και αγχωμένος χειμώνας για το συγκεκριμένο θέμα.

Εμάς, πόσο μας απασχολεί, όμως, πραγματικά αυτό το θέμα; Στην κυβέρνηση, στο υπουργείο Οικονομικών, στις τράπεζες, πόσο το έχουν “ψάξει” και τι ώρες έχουν αφιερώσει για την αντιμετώπιση των πιθανών επιπτώσεων του στην παγκόσμια οικονομία άρα και στη χώρα μας, που βρίσκεται ήδη σε βαθιά ύφεση; Το πιθανότερο, από ελάχιστες έως καθόλου.

Τα παραδείγματα πολλά, ο κίνδυνος να συλληφθούμε εξ απηνής καθημερινός. Ο απομονωτισμός, στο τέλος, θα μας καταστρέψει. Είναι μεγαλύτερο πρόβλημα ακόμα κι από αυτά τα μνημόνια.

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου