Απούσα η διανόηση. Αποπροσανατολισμένοι οι ταγοί. Τοπίο σε ομίχλη. Παράδειγμα η περίπτωση του Στέλιου Ράμφου!
Ομολογώ, εκτιμώ τον αριστοτεχνικό τρόπο με τον οποίο οικοδομεί τα επιχειρήματά του. Εκ πρώτης όψεως ελκυστικός. Όσο όμως σκαλίζεις... τα λόγια του τόσο καταλήγεις στην εκλεπτυσμένη απλοϊκότητα των συμπερασμάτων του. Όλα αυτά από μια πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε σε κυριακάτικη έκδοση της «Καθημερινής». Με αφορμή το φαινόμενο «Χρυσή Αυγή». Τη ρούφηξα. Στη συνέχεια την επεξεργάστηκα. Στο τέλος την απέρριψα. Το εξηγώ για να μην παρεξηγηθώ:
Πρώτα η βία. Γιατί λέει «μόνο με βία μπορείς να με πείσεις ότι η δική σου μερικότητα είναι το απόλυτο». Συμφωνώ. Αλλά αυτό ακριβώς ήταν, είναι και θα παραμείνει το εφαλτήριο της Ιστορίας. Με τη λαιμητόμο να δουλεύει επί 24ώρου βάσεως, η αστική τάξη ενθρονίστηκε στην εξουσία της Γαλλίας. Κι έτσι απελευθερώθηκαν εκατομμύρια εργατικά χέρια και στη συνέχεια κατέφθασε η βιομηχανία. Από την οποία άπαντες -μαζί με τον Στέλιο Ράμφο- ωφελούνται στην καθημερινότητά τους.
Με μεροκάματα πείνας, χιλιάδες Κινεζόπουλα κατασκευάζουν συσκευές κινητής τηλεφωνίας. Ενίοτε μάλιστα αρκετοί εξ αυτών των «κατεστραμμένων» πέφτουν από τα παράθυρα και αφήνουν την τελευταία τους πνοή στα πεζοδρόμια.
Με τη βία, την εκτέλεση και τον εκτοπισμό στη Σιβηρία εκατομμυρίων ψυχών, ο Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, ο επονομαζόμενος Στάλιν, κατάφερε να σπρώξει τη σοβιετική οικονομία κι εκείνη με τη σειρά της να ξεπεράσει σε ρυθμούς ανάπτυξης ακόμα και τις ΗΠΑ.
Με τη γενοκτονία χιλιάδων ιθαγενών στο Περού του 1524, ο Φρανσίσκο Πιζάρο, νόθος γιος Ισπανού συνταγματάρχη, συγκέντρωσε 13.420 λίβρες χρυσού 22 καρατίων και 26.000 λίβρες καθαρού αργύρου.
Με τη μνημονιακή βία πριονίστηκαν μισθοί και συντάξεις, εξωπετάχτηκαν από τις δουλειές τους και ευτελίστηκαν εκατομμύρια συμπολίτες μας και απαξιώθηκε το μισό του ελληνικού κεφαλαίου. Αρκετοί μέσα στην απελπισία τους επέλεξαν την αυτοχειρία. Μπόλικοι απόμαχοι της ζωής με τη μειωμένη σύνταξή τους κατέληξαν μια ώρα αρχύτερα. Μπροστά σ’ αυτό το κατά συρροήν κακούργημα, η βαρβαρότητα, ο κανιβαλισμός και ο τραμπουκισμός των μαχαιροβγαλτών και κουμπουροφόρων Χρυσαυγιτών μοιάζει με πλημμέλημα.
Βία παντού. Στο σπίτι, στον δρόμο, στην εργασία, στις σχέσεις. Βία απροκάλυπτη, καλυμμένη, οργανωμένη, σκηνοθετημένη. Βία υπέρ της πατρίδας. Υπέρ της Εκκλησίας. Βία τάχα μου για ανθρωπιστική βοήθεια. Η εικονική αλλά ακατάσχετη βία είναι η κινητήριος δύναμη της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας. Ο θάνατός σου η ζωή μου. Αυτό το σύστημα επιλέξαμε. Αυτό βολεύει το «όνειρό» μας.
Το δεύτερο συμπέρασμα που διατυπώνει ο Στέλιος Ράμφος, ψυχολογικό αυτό, αφορά στην πατρική εικόνα ως ανάγκη των μαζών. Έτσι ώστε να την εσωτερικεύσουν και να δυναμώσουν φαντασιακά. Κι αυτή μια γενική διαπίστωση. Που ισχύει παντού και για διαφορετικά καθεστώτα. Πατερούλης ο κομμουνιστής Στάλιν. Πατερούλης ο καπιταλιστής Αϊζενχάουερ. Στιβαρός πατέρας ο Καραμανλής senior. Πατρική φιγούρα ο Ντε Γκολ για τους Γάλλους. Πάντα οι μάζες αναζητούν σωτήρες. Ο Ρούζβελτ ένας εξ αυτών. Το ίδιο και ο Τσόρτσιλ. Το ίδιο και ο Χίτλερ.
Όλοι να μας οδηγήσουν. Να μας προστατεύσουν. Άλλωστε το λέει και η προσευχή: Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου, ελθέτω η βασιλεία σου!
Και τέλος η βαρύγδουπη αλλά χάρτινη θεωρία των άκρων. Το ΚΚΕ, ας πούμε, είναι το άκρο της Αριστεράς. Η Ν.Δ. το κέντρο της Δεξιάς και το ΠΑΣΟΚ το αριστερό κέντρο της Αριστεράς.
Μπερδευτήκατε; Θα σας το πω διαφορετικά. Ποιος επιδεικνύει αφόρητη, οργανωμένη, ανελέητη, βάναυση και συστηματική ακραία συμπεριφορά; Και μάλιστα προς τα πιο ευάλωτα μέλη της ελληνικής κοινωνίας; Η κομμουνιστική Αριστερά με τις απεργίες της ή το κεντρώο, το σωτήριο, το εθνικοπατριωτικό, το νομίμως εκλεγμένο κοινοβουλευτικό κυβερνητικό σύστημα;
Όπως έλεγε ο πάνσοφος Γιάννης Τσαρούχης, «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». Γι’ αυτό, ας πούμε, ότι το αόρατο ρόπαλο που κραδαίνει ο Σαμαράς, και ενίοτε πίπτει επί των κεφαλών μας κι όποιον πάρει ο χάρος, είναι καλών προθέσεων. Όπως και οι στίχοι στο θρυλικό άσμα του Γιάννη Μηλιώκα:
«Είδα τον δάσκαλο να με χτυπάει με ζήλο/Είδα τα χέρια μου πρησμένα από το ξύλο/Είδα τα νεύρα μου σιγά-σιγά να σπάνε/με καλοσύνη να αρχίζουν να με χτυπάνε/Για το καλό μου, για το καλό μου/Ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου»!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου