Ακούστε: δεν ξεχνάμε. Και δεν ξεχνάμε, διότι δεν θέλουμε να τα ξαναπάθουμε. Μνήμες Δεκεμβρίου του 1944. Τότε, που κάποιοι αποφάσισαν να απλώσουν τα χέρια τους μια και καλή πάνω στη χώρα και στο λαό της και να καταλάβουν την εξουσία. Φυσικά, από τότε που ξεκίνησαν, δεν είχαν κάτσει ήσυχα...Έβαφαν σε κάθε ευκαιρία τα χέρια τους με αίμα αδερφικό. Μια ήταν ο μικρός Μαραθέας, μια ήταν ο Κίτσος Μαλτέζος, μια ήταν ο Ψαρρός και οι...
άνδρες του, μια ήταν μερικές χιλιάδες Ελλήνων στο Μελιγαλά, στo Φενεό και στο Κιλκίς, μια ήταν οι άνδρες της Αεροπορίας μας στη Θεσσαλονίκη, μια ήταν... Μνήμες Δεκεμβρίου, όταν το κομμουνιστικό δρεπάνι έκοψε το νήμα της ζωής χιλιάδων ανθρώπων στην Αθήνα και στα περίχωρά της. Μνήμες Δεκεμβρίου, όταν οι κομμουνιστές επέδραμαν κατά των Ελλήνων με αγριότητα και απανθρωπιά...
Η ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ
«Έγινε ένα κίνημα, που όλοι αναγνωρίζουν, ότι δεν έπρεπε να γίνει, ότι έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Και δυστυχώς κατά το κίνημα αυτό έγιναν, όσα έγιναν εναντίον αμάχων και αθώων». Αυτό έγραψε η εφημερίδα «Ριζοσπάστης» στις 3 Απριλίου 1945. «Τους διέταζα να γδυθούν κι ύστερα τους έβαζα να γονατίζουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα διυλιστήρια της Ούλεν.
Τότε έπαιρνα ένα τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πίσω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη, τους έδινα και δεύτερη και τρίτη ώσπου να τα βροντήξουν. Άλλα παλληκάρια, όπως ο Τζογανάκος και ο Μακαρονάς, τους έδιναν μερικές μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν ερχόταν αλλουνού η σειρά. Όταν κουραζόμουν, έπαιρνε άλλος τη θέσι μου...»Αυτά είπε ο κομμουνιστής δήμιος Στέφανος Λιόλιος. Πόσοι Έλληνες... Ελένη Παπαδάκη... Ήταν 21 Δεκεμβρίου 1944. «Μνήσθητι Κύριε: Για την ώρα που η λεπίδα του φονιά άστραψε κι όλος ο Θεός της Τραγωδίας εφάνη. Μνήσθητι Κύριε: Για την ώρα που άξαφνα κι οι εννιά αδερφές, εσκύψαν να της βάλουνε των αιώνων το στεφάνι», έγραψε ο Άγγελος Σικελιανός για τη μεγάλη ηθοποιό της ματωμένης εποχής εκείνης.
Ελένη Γκοτζαμάνη, μόλις 1,5 έτους, κακοποιήθηκε και στραγγαλίστηκε από κομμουνιστές, που ίσως αργότερα να βρέθηκαν ανάμεσά μας και πάλι, με σύνταξη εθνικής αντίστασης... Είχαν προηγηθεί οι δολοφονίες αβάπτιστων βρεφών στο Φενεό... Πολλά παιδιά... Όπως ο 6χρονος γιός του δικηγόρου Γρηγόρη Κοντοβουνήσιου, ο οποίος ρίχτηκε νεκρός πάνω στη σορό του πατρός του... Ο αστυνόμος Α’ Γεώργιος Μακροθύμιος, που κομματιάστηκε στην κυριολεξία όπως και ο συνάδελφός του αστυνομικός διοικητής του 2ου ΑΤ Πλάκας Ζαρούλης ο υπαστυνόμος Ιωάννης Κατσαμπέκης, ο υπαρχιφύλακας Νικόλαος Αγγελόπουλος (Δ’ Αστυνομικό Τμήμα) ο υπαστυνόμος Δαμιανός Συμεωνίδης (υποδιοικητής του ΙΣΤ’ Αστυνομικού Τμήματος), ο αστυφύλακας Χρήστος Λόγιος και ο αρχιμανδρίτης Βασίλειος Λυμπρίτης. Μόνο στο Περιστέρι, στη Νέα Κοκκινιά και στον τότε Βασιλικό Κήπο, ανασύρθηκαν τα πτώματα δεκάδων ανδρών της Χωροφυλακής... 23, 51 και 50 αντίστοιχα. Είχε προηγηθεί η εντελώς αναίτια σφαγή από τους κομμουνιστές (που έκαναν αντίσταση σκοτώνοντας Έλληνες), τον Απρίλιο του 1944, λίγο μετά το Δερβένι, 42 νέων παιδιών, αποφοίτων της Σχολής Αστυφυλάκων που μετέβαιναν σιδηροδρομικώς στην Πάτρα.
ΠΑΙΔΙΑ...
Αμέτρητα παιδιά, πλήρωσαν και εκείνα με τη ζωή τους την κομμουνιστική θηριωδία... Η 16χρονη Χρυσοβέργη Μαρία, η 8χρονη Δήμητρα Ξυπόλητου, ο 16χρονος Μύλλερ Αναστάσιος, η 17χρονη Θεοδώρα Ποθητή, ο 13χρονος Χρήστος Στυλιανού, ο 16χρονος Γρηγόριος Τριανταφυλλίδης, η 17χρονη Μαρία Σούλη, η 17χρονη Βασιλική Μαυροειδή, ο 17χρονος Γαβριήλ Ψύχας, ο 17χρονος Στέφανος Καραγεωργίου, η 15χρονη Αφροδίτη Παπούλια, ο 15χρονος Στέργιος Συρκόγλου... Πτώματα γυναικών παντού. Τι είδε η γη στο λατομείο Κοπανά, στον Υμηττό... Κομμουνισμός άλλωστε, σημαίνει πτώματα.
Αυτά των 15 παιδιών ηλικίας από τριών ως εννέα ετών, που δολοφονήθηκαν από τους κομμουνιστές στο χωριό Μάνδαλο, τον Νοέμβριο του 1946, μαζί με άλλους εννέα ενήλικους πολίτες. Και το παιδομάζωμα, που χαρακτηρίστηκε από τον ΟΗΕ έγκλημα πολέμου... 28.000 παιδιά εκπατρίστηκαν στο ανατολικό μπλοκ, στη συντριπτική τους πλειοψηφία παρά τη θέληση των γονιών τους. Αλλά, τι είναι η ανθρώπινη ζωή για τους κομμουνιστές; Ένα τίποτα, όπως αποδεικνύουν τα 100.000.000 νεκρών σε παγκόσμια κλίμακα, δια χειρός δήμιων που έφεραν με περηφάνια το σφυροδρέπανο. 100.000.000 τραγωδίες...
Για χρόνια μετά, παντού ανακάλυπταν γύρω από την πρωτεύουσα πρόχειρους ομαδικούς τάφους... Πολλοί εκ των δολοφονηθέντων, δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ. Και συνέχισαν οι κομμουνιστές να σφάζουν. Μόνο στη Νιγρίτα, το 1947, οι «δημοκράτες» του ΚΚΕ σκότωσαν στη διάρκεια επίθεσης έξι παιδιά, από πέντε ως 14 ετών.
Αλλά, μιλάμε για τους κομμουνιστές, που δεν λυπήθηκαν καν τα μαυροντυμένα, μετά τη ναζιστική θηριωδία εκεί, Καλάβρυτα και τον Απρίλιο του 1948 ξαναβύθισαν με την επίθεσή τους την πόλη, εκ νέου στο πένθος, σκοτώνοντας Έλληνες. Στις τότε εκθέσεις της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, διαβάζουμε συνεχώς για τα Δεκεμβριανά και την περίοδο μέχρι τον Αύγουστο του 1949: «εξετελέσθη δια μαχαίρας ο τάδε, λόγω των εθνικιστικών του φρονημάτων».
ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ – ΚΟΛΑΦΟΣ
Η έκθεση των Βρετανών συνδικαλιστών που βρέθηκαν στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1945 και παρακολούθησαν τις εκταφές στα σημεία του μαρτυρίου, ήταν κόλαφος και έμεινε στην ιστορία ως έκθεση Σιτρίν.
Διαβάστε ένα απόσπασμα:
«Επισκεφτήκαμε επίσης το Περιστέρι, προάστιο της Αθήνας, όπου σ' έναν χώρο δίπλα στο νεκροταφείο, είδαμε πτώματα που είχαν εκταφεί από τάφρους. Περίπου 250 πτώματα ήταν αραδιασμένα για να τ' αναγνωρίσουν οι δικοί τους και υπήρχαν και άλλοι τάφροι που ακόμα δεν είχαν ανοιχτεί.Η ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ
Ρωτήσαμε συγγενείς που ήταν επί τόπου και φαίνεται πως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σχεδόν όλοι, για να μην πούμε όλοι, οι νεκροί ήταν θύματα οργανωμένης δολοφονίας. Όλοι τους είχαν εκτελεστεί ομαδικά. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος ότι είχαν γίνει μάχες και πολλά από τα θύματα είχαν τα χέρια τους δεμένα πίσω με σχοινιά ή με καλώδιο. Δεν κάναμε ειδική έρευνα αλλά μας διαβεβαίωσαν οι ανώτατες αρχές ότι ούτε βρετανικά στρατιωτικά τμήματα ούτε ελληνικά, ούτε τμήματα της εθνοφρουράς βρίσκονταν στην περιοχή όταν έγιναν οι εκτελέσεις. Τα πτώματα ανακαλύφτηκαν λίγες μόνο μέρες πριν φτάσουμε στην Αθήνα.
Οι εξετάσεις που έκαναν Βρετανοί και Έλληνες γιατροί δείχνουν ότι ο θάνατος είχε συμβεί έναν μήνα νωρίτερα από τις 21 Ιανουαρίου 1945. Ανακοινώθηκε επίσημα στις 31 Ιανουαρίου 1945 ότι μέχρι τη μέρα εκείνη είχαν εκταφεί σε ορισμένες περιοχές πτώματα 1050 αντρών και 168 γυναικών. Στους αριθμούς αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται τα πτώματα ατόμων που σκοτώθηκαν στις μάχες και 800 περίπου πτώματα που είχαν μεταφερθεί στο νεκροφυλάκιο. Τα περισσότερα πτώματα που είδαμε ήταν ξυπόλυτα και σχεδόν γυμνά».
Στον πρόλογο του βιβλίου του «Δεκέμβρης του ‘44», ο Γρηγόρης Φαράκος έγραψε:
«Πιστεύω ότι κοντά μισόν αιώνα τώρα, η ελληνική Αριστερά αντιμετωπίζει ένα παιχνίδι παραπλάνησης και αλλοίωσης του περιεχομένου των αρχείων της, όσον αφορά τη σύγκρουση του Δεκέμβρη 1944. Αντιμετωπίζει ένα παιχνίδι συσκότισης, που δεν θα διαλευκάνει μέχρι τις μέρες μας».
Εμείς, ας ορθώσουμε, όσο είναι ακόμα καιρός το ανάστημά μας, στην κομμουνιστική απανθρωπιά και θηριωδία, που κάποιοι θέλουν να βάλουν και πάλι στη ζωή μας από την πίσω πόρτα.
Νίκος Χιδίρογλου
Νίκος Χιδίρογλου
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου