Από τον Ιάσωνα
«..… Περιφερόμενος ό γράφων (Κώστας Αθανασίου Σαραντόπουλος) στο χωριό για να μάθω για τον πατέρα μου, είδα τον λεβεντόκορμο με τα κατσαρά μαλλιά γείτονα μου σφαγμένο. Του είχαν κόψει τον λαιμό.. Το τραύμα ήταν μεγάλο και βαθύ και φαινόντουσαν οι αυχενικοί σπόνδυλοι. Στο ανοιχτό στόμα του οι δήμιοι, είχαν τοποθετήσει το...
ακρωτηριασμένο μόριό του. Τα μάτια του ήταν ορθάνοιχτα προσηλωμένα στο άπειρο το αξύριστο πρόσωπό του είχε πάρει ένα χρώμα σταχτί. Οι φονιάδες του είχαν αφαιρέσει τα ρούχα και τα παπούτσια και τον άφησαν με τα εσώρουχα, όπως το έκαμαν σε όλους τους δολοφονηθέντες Βαλτετσιώτες.Ο φονιάς είναι γνωστός στους επιζώντες. Δεν συντρέχει λόγος ν’ αναφερθεί το όνομά του.
Αξέχαστες μου έχουν μείνει οι εκφράσεις των προσώπων των νεκρών. Τα ανοιχτά μάτια το γεμάτο αγωνία πρόσωπο, το ανοιχτό στόμα. Ολα αυτά άλλαζαν την γνώριμη εμφάνιση του ατόμου και έκανα την αναγνώριση δύσκολη και καμιά φορά αδύνατη.
Οι αντάρτες είχαν απογυμνώσει τους νεκρούς και αφαιρέσει τα παπούτσια και τα ρούχα. Τους είχαν αφήσει μόνο το σώβρακο. Ολοι οι νεκροί είχαν συλληθεί. Τους είχαν πάρει τα δαχτυλίδια και τα ρολόγια και από μερικούς είχαν βγάλει ακόμη και τα χρυσά δόντια. Του Γιωργάκη Στάικου του είχαν κόψει το δάχτυλο για να πάρουν το δαχτυλίδι του, πράγμα που διαπίστωσα ο ίδιος.»
Βαλτέτσι 1944,
Μαρτυρία» Κώστας ΑΘ.Σαραντόπουλος,
Εκδόσεις Αρμός .Σελις 315-316
*************************************
Θα προτιμούσαμε να είχε καταστεί σεβαστή η πραγματική λήθη με σεβασμό για τα θύματα και μεταμέλεια απο τους ένοχους. Ατυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει. Και όχι μόνο. Οι δολοφόνοι και ιδεολογικοί επίγονοι αντί να μετανοήσουν για τα εγκλήματα τους, δεν αφήνουν ευκαιρία που να μην δηλώσουν, ποσο υπερήφανοι εξακολουθούν να είναι.
Διοργανώνουν γιορτές και πανηγύρια όπου εκθειάζουν τα έργα τους αμετανόητοι και προκλητικοί. Εσχατόγηροι εμέσουν μίσος αφού εξαργύρωσαν τις δολοφονίες τους και τα μισερά τους έργα με τίτλους και αξιώματα..Κάθε μέρα ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Ενώ με τα ψεύδη και την προπαγάνδα τους από τα μαρξιστοκρατούμενα Μέσα Ενημερώσεως βιώνουμε την αντεστραμμένη κατάστασι. Όπου τα υπαρκτά θύματα έχουν παραδοθεί στη λήθη, οι θύτες έχουν αγορευθεί σε «ηρωικούς μαχητές» και το μισητικό κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας, παρουσιάζεται ως το απαύγασμα της Δημοκρατίας.
Ταυτοχρόνως οι πολιτικοί των αστικών κόμματων εν ονόματι της ψηφοθηρίας και του «προοδευτισμού» συνοδοιπορούν. Ενταφιάζουν και εγκωμιάζουν με Εθνικές τιμές, του αρχισφαγείς του Ελληνικού λαού, τους πρωτεργάτες του παιδομαζώματος, τους φανατικούς υποστηρικτές της διαιρέσεως της Ελλάδας αλα Κορέα. Επισκέπτονται μονομερώς τόπους εξορίας αριστερών κομουνιστών, ενώ ηθελημένα αγνοούν παντελώς τις θυσίες των Ελλήνων που προσέφεραν την ζωήν των , για να μπορούν οι σημερινοί ανεπάγγελτοι κληρονομικοί πολιτικοί μας, να έχουν μια θέσι στο Κοινοβούλιο.
Ετσι μολονότι το έγκλημα είναι έγκλημα και δεν θα έπρεπε να αναφέρεται από σεβασμό στη μνήμη των νεκρών και για να επέλθει λήθη, αυτή η συμπεριφορά του μίσους και του ψεύδους , της ύβρεως και της ασέβειας προς τα θύματα, της περιφρονήσεως και της πλαστογραφήσεως της αληθείας, μας εξαναγκάζει να τα επαναφέρουμε στην ιστορική μνήμη και να μνημονεύουμε τα θύματα, μέχρις ότου η αληθινή συμφιλίωσι αν ποτέ υπάρξει, να είναι προϊόν ειλικρινούς μετανοίας και συγγνώμης. Αποδόσεως της ευγνωμοσύνης και του σεβασμού που αρμόζει σ'αυτους που πολέμησαν για να μπορούμε όλοι εμείς να είμεθα σήμερα ελεύθεροι .Χωρις να περάσουμε στο παραπέτασμα και στον υπαρκτό-ανύπαρκτο σοσιαλισμό του Στάλιν και των Γκούλαγκς...
β.1. Ελενη Παπαδακη.
Στό πόνημα του Πολύβιου Μαρσάν « Ελενη Παπαδακη,» εξιστορείται, ένα απ' αυτά, η δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη, την οποία ουσιαστικώς κατεδίκασε η Γενική Συνέλευση του αριστερού σωματείου των Ελλήνων ηθοποιών (ΣΕΗ) και εξετέλεσαν οι δήμιοι του ΚΚΕ / ΕΑΜ / ΕΛΑΣ. Βεβαίως αν η Ελένη Παπαδάκη ηταν κομμουνίστρια, θα είχαμε μνημείο με την προτομή της, δρόμο με το όνομά της και θα ήταν γραμμένη και στο βιβλίο ιστορίας της τρίτης λυκείου. Ενώ σε κάθε επέτειο θα είχαμε διαγωνισμό άρθρων εξιστορούντα τα του θανάτου της.
«.. Στον χώρο των Διυλιστηρίων γενικός δερβέναγας ήταν ο καπετάν Ορέστης. Εκεί βρίσκονταν και οι φοβεροί δήμιοι Ιωάννης Κοκότσης, που ηταν ο φρούραρχος της περιοχής, ο Πέτρος Τζογανάλης, ο Στέφανος Λιόλιος , ο Βλάσης Μακαρώνας μπακάλης από τους Ποδαράδες. Τα υποψήφια θύματα τα οδηγούσαν σ' ένα από τα οικήματα των Διυλιστηρίων, όπου κρατούντο πολλοί από τους συλληφθέντας. Τους αφαιρούσαν ό,τι πολύτιμο είχαν και ο Ορέστης έπαιρνε τα δαχτυλίδια τα κοσμήματα τα ρολόγια τα χρήματα τις λίρες που είχαν μερικοί μαζί τους. Μετά οδηγούσαν ένα ένα τα θύματα στο χώρο των εκτελέσεων, καμιά εκατοστή μέτρα από τα οικήματα της Ούλεν. ..
"Μου την φεραν με ενα ταξι'' διηγήθηκε ο Μακαρωνας, '' την είχαν στριμωγμένη άνθρωποι της πολιτοφυλακής .'' Απο τις καταθέσεις των άλλων εκτελεστών , που έγιναν μετά την σύλληψη τους , φαίνεται ότι το ίδιο βράδυ έκτος απο την Ελένη μετέφεραν για εκτέλεση και εφτά χωροφυλακές...Γράφει ο Δημήτρης Μυράτ στο τελευταίο του βιβλίο.
' ..Σαν ήρθε ο καπετάν Ορέστης άρχισαν να παρελαύνουν μπροστά του οι κρατούμενοι. Όπως μάθαμε στη δίκη (των εκτελεστών) όταν πέρασε η Ελένη, ο καπετάνιος της πήρε τα δαχτυλίδια και την ξαπόστειλε για ομηρία. Όταν πέρασαν καμιά δεκαριά άλλοι την θυμήθηκε. Πως είπε αυτή πως την λένε? Παπαδάκη? Δεν είναι αυτή που καταδίκασαν στο σωματείο ηθοποιών? Κι' έδωσε την διαταγή του Θανάτου, Ο απόηχος της περίφημης δίκης…
Το τέλος της άτυχης Ελένης ήταν φοβερό. Ο Μακαρώνας την παρέλαβε μπροστά στον Ορέστη, ο οποίος είχε διατάξει την εκτέλεση με τσεκούρι, όπως γινόταν με τα άλλα πολυάριθμα θύματα. Την διέταξαν να γδυθεί ενώ εκείνη είχε αντιληφθεί ότι πλησιάζει το τέλος της. Έτρεμε από το κρύο και το φόβο και κλαίγοντας τους παρακαλούσε. Έβγαλε την γούνα της την οποία παρέλαβε ο Ορέστης και όταν την διέταξε να βγάλει και τα υπόλοιπα ρούχα της αναλύθηκε σε δυνατές κραυγές απελπισίας και γόους.
Όρμησαν τότε αφιονισμένοι πάνω της και μέσα σ' ένα κατήφορο από προπηλακισμούς την έσυραν κοντά σε ένα ανοιγμένο λάκκο κι' εκεί την έγδυσαν με την βία. …»
Και ο επίλογος του δράματος.
«..Είχε περάσει πάνω από δυο μήνας από τότε που έγινε η απαγωγή της Ελένης από το σπίτι των Μυράτ την 21η Δεκεμβρίου 1944 , όταν στις 26 Ιανουαρίου του Ιανουαρίου 1945 ο προϊστάμενος του Β' Νεκροταφείου στα πατήσια ειδοποίησε τον Σαμ Μπράντενμπουργκ, ότι κατά την εκταφή πτωμάτων που είχε αρχίσει στον περίβολο των Διυλιστηρίων της Ουλεν, κάτι τον ενδιέφερε. Ο Σαμ οδηγούμενος από τον Γελαδάκη , πιστοποίησε αυτή του τη ανακάλυψη:
Σωστό ράκος αναγνώρισε την Ελένη Παπαδάκη που ήταν σε κοινό όρυγμα με τρις- τέσσερις άλλους. Σε μια κατηφόρα φυτεμένη με πεύκα ήταν ο λάκκος που βρέθηκε η Ελένη. Με μια κομπιναιζόν ανασηκωμένη γύρω από τον θώρακα, με τις ζαρτιέρες ζωσμένη στη μέση, η Ελένη αναγνωρίστηκε αμέσως. Μία σφαίρα στον αυχένα με διέξοδο στην αριστερή μετωπική χώρα είχε δώσει τέλος στο μαρτύριο της…Η βοηθός του καθηγητή Γεωργιάδη που έκανε την ιατροδικαστική εξέταση θυμόταν.. ' Εχω δή πολλά ως εκ του επαγγέλματος μου, αλλά τέτοια φρικτή κατάσταση δεν έχω ξαναδή..…
Οι φοβεροί σφαγείς των Διυλιστηρίων της Ούλεν, οι φυσικοί αυτουργοί συνελήφθησαν δύο μήνες αργότερα τελείως συμπτωματικά. Μέσα σ' ένα τράμ ένας επιβάτης αναγνώρισε ότι το πουλόβερ που φορούσε ένας τροχιοδρομικός υπάλληλος ανήκε σ' ένα εκτελεσθέντα συγγενή του. Ετσι σιγά-σιγά συνελήφθη όλο το συνεργείο των δημίων. Η αναπαράσταση των εγκλημάτων έγινε στα τέλη Μαρτίου 1945 στον τόπο των εκτελέσεων και έφερε στο φώς τις φρικιαστικές λεπτομέρειες.»
β.2. « Ιωάννης Γκουζιας του Κωνσταντίνου.
Ετων 23. Σφαγιασθείς παρά των κανιβάλων της ΟΠΛΑ Ζωγράφου. Πρωτοστάτης εκτελεστής ο Αλέκος Λεμπέσης του Χρήστου. Εξετελέσθη δια συρμάτινου βούρδουλα εις το δεσμωτήριο υπόγειο της πολιτοφυλακής , τη 1.10.1944, ωρα 5.μμ. Το έδειρε το παιδί μου με συρμάτινο βούρδουλα, αφού γύμνωσαν το παιδάκι μου , μέχρις αίματος σκίσας τας σάρκας του παιδιού μου, έως ότου υπέκυψεν την 1.10.1944, ζητών στα τελευταία λόγια να ειδοποιήσουν τους γονείς του, να τους ίδη προτού αποθάνει. Ημείς εβεβαιώθημεν τον θάνατο του παιδιού μας την 10.3.1945, παρά του Εμμαν. Μανδαλακη. Στην πηγάδα Άγιος Πέτρος Καισαριανής, έρριψαν το βασανισμένο και αγιασμένο σώμα του.»
Β.3. Από το βιβλιο «Η Απελευθέρωσις της Ελλάδος και τα μετά ταύτα Γεγονότα»
(Είναι ένα από τα ολίγα διασωθέντα
πριν την πολτοποίησι επι υπουργίας του
Ευαγγέλου Αβέρωφ στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης το 1976).
«Μόνον στην πρωτεύουσα και τον Πειραια σφαγιασθήσαν 15.685 άτομα και συνελήφθηκαν περι τους 9.800 όμηροι, άνδρες και γυναίκες πάσης τάξεως και ηλικίας, οίτινες , πάντες εν μέσω χειμώνι απήγοντο νύκτωρ εκ των οικιών των και πεζή , νηστεις και ρακένδυτοι δια μέσου των χιόνων και των χαραδρών οδηγούντο ως όμηροι. Οι εκ των συλλαμβανομένων προς εκτέλεσι οδηγούντο εις διάφορα σημεία των Αθηνών εκ των προτέρων καθορισμένα.
Εις τον συνοικισμό Περιστέρι οι κομμουνισταί εξετέλουν τα προσαγόμενα θύματα με ομαδικό τυφεκισμό και εν συνεχεία έρριπτον αυτά εντός ορυγμάτων.
Εις τα διυλιστήρια της Ούλεν , απεκεφάλιζαν τα θέματα των δια πελέκεως και τα ενταφίαζαν εις παρακείμενον αγρόν.
Εις το πεδίον βολής της σχολής ευελπιδων εξετέλουν ομαδικώς δια μαχαίρας όργανα της ασφαλείας του κράτους, χωροφύλακες, αστυφύλακες καθώς και ιδιώτες.
Εις το φρέαρ του Αγίου Πέτρου Καισαριανής μετά φρικώδη βασανιστήρια εφόνευον τα θύματα των δια σφαίρας εξ επαφής εις τον αυχένα.
Κατά παρομοίους τρόπους εξετέλουν τα θύματα των εις το κέντρον Ροσινιόλ της περιοχής των Σεπολίων, εις τα λατομεία της Κυψέλης και της Καισαριανής , εις τα τουρκοβούνια την χωματερή , την Γούβα, το Μπραχάμι το Δουργούτι, το άσυλο Κοκκινιάς.
Ο εκ των εκτελεστών κομμουνιστής Σταμάτιος Λιόλιος ενώπιον του δικαστηρίου περιέγραψε, ως κάτωθι τον τρόπο εκτελέσεως των θυμάτων του εις τα διυλιστήρια Ούυλεν.
'' Τους διέταζα πρώτα να γδυθούν και ύστερα τους έβαζα να γονατίσουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλες πέτρες , που είχα αραδιάσει έξω από τα διυλιστήρια. Τότε έπαιρνα το τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκούρια πάνω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτέλειωνα με την πρώτη τους έδινα και δεύτερη και τρίτη ώσπου να τα βροντήξουν. Αλλά παλληκαριά τους έδιναν καμπόσες μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν έρχονταν αλλουνού σειρά. Όταν κουραζόμουν έπαιρνε άλλος την σειρά μου.''
Άλλοι δήμιοι κομμουνισταί ήσαν , ο Τζογανακος, ο Μακαρονας, ο Μπουρδης, ο Μονεδας ( ο οποίος έκλεινε τα στόματα των θυμάτων του δια των σπλάχνων των) και άλλοι δια τους οποίους το ΚΚΕ και ο διεθνής κομμουνισμός οργάνωσαν παγκόσμιο σταυροφορία δια την μη εκτέλεσιν των, μετά την καταδίκη των.
Οι λόγοι εκτελέσεων ήσαν απίστευτοι. Η συμμετοχή των θυμάτων εις εθνικάς οργανώσεις, η υπηρεσία των εις τον Εθνικό στρατό ή συγγένεια με στρατιωτικούς ή των σωμάτων ασφαλείας , η συμπάθεια και η περίθαλψις Βρετανών..ήσαν ικαναί να οδηγήσωσιν εις εκτέλεσιν...
β.4). Έκθεσις της επιτροπής του Βρετανού Εργατικού Ηγέτου Γουόλτερ Σιτρίν
« 38. Από πολλάς πηγάς ηκούσαμε τρομακτικάς ιστορίας δια τα φρικαλεότητας, τας όποιας διέπραξε ενα τμήμα του ΕΛΑΣ, υπό τα όμματα της ΟΠΛΑ. Οιαδήποτε και αν είναι η αλήθεια είναι αξιωματικά πιστευτό από το σύνολο του πληθυσμού των Αθηνών , ότι η ΟΠΛΑ είναι μια τρομοκρατική οργάνωσις υπό της οποίας πολλοί πολίται, χωρίς να έχουν αναμιχθεί εις τας μάχας εδολοφονηθήσαν. Αποδείξεις μας εδόθησαν απο τας χήρας , αι οποίαι μας κατέκλυζαν καθημερινώς, των οποίων είχον φονεύσει τους συζύγους των, χωρίς καν να απολογιθώσι. Από αυτήν την απόδειξιν , θα ητο λάθος να βεβαιωθώμεν οτι όλαι αι εκτελέσεις ηκολούθησαν το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου..Διότι πολλές εκτελέσεις έλαβαν χώρα συστηματικώς πολύ ενωρίτερον .Επεσκέφθημεν επίσης το Περιστέρι , προάστειον των Αθηνών , όπου εις το έδαφος το οποίον περιέβαλεν το νεκροταφείον , είδομεν πτώματα εκθαμμένα από τα ορύγματα. Περίπου 350 ήσαν εκτεθειμένα δι αναγνώρισιν και υπήρχον ακόμη πολλά ορύγματα τα όποια δεν είχον ανοιχθει.
39. Ηρωτήσαμεν διαφόρους συγγενείς , οι οποίοι ήσαν εκεί και δεν υπήρχε λόγος να αμφιβάλωμε, ότι όλα ήσαν θύματα οργανωμένης δολοφονίας. Είχαν εκτελεσθεί εις κλειστόν χώρον και δεν υπήρχον δείγματα , ότι είχε προηγηθεί μάχη. Διότι πολλά από αυτά τα θύματα είχαν τας χειρας των υμένας με ηλεκτρικά καλώδια εις την πλάτην των, αλλων ήσαν διαρρηγμένα τα κρανία δι αιχμηρού οργάνου κλπ.
Εβεβαιώθημεν ,ότι εις την περιοχήν αυτήν ούτε Ελληνικά ούτε Βρετανικά στρατεύματα ούτε τμήματα της Εθνοφυλακής , ευρίσκοντο, όταν έγιναν αι ομαδικαί εκτελέσεις. Αυτά τα πτώματα απεκαλύφθησαν ολίγας ημέρας προ της αφίξεως μας και κατά βεβαιώσιν των Ελλήνων και Βρετανών ιατρών, οι οποίοι προέβηκαν εις νεκροψίας , οι θάνατοι των θυμάτων ειχον προσέλθει προ μηνός.
Μέχρι της 31ης Ιανουαρίου 1945 μόνον εις ελάχιστας περιοχάς των Αθηνών τας οποίας επεσκέφθημεν είχον εκταφή 1050 πτώματα ανδρών και γυναικών. Εις αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται περί τα 800 άλλα πτώματα , τα οποία είχον φονευθεί κατά τας μάχας και των οποίων τα πτώματα , μετεφέρθησαν εις το νεκροταφείο .Τα περισσότερα από τα πτώματα , τα οποία είδομεν ήσαν γυμνά χωρίς υποδήματα...
42 Είχομεν δυο ευκαιρίας κατά την διάρκεια της επισκέψεως μας να συναντηθώμεν με ομήρους , μόλις απελευθερωθέντας από τον ΕΛΑΣ. Με την πρώτη ομαδα συνηντήθημεν εις τα Αθήνας. Η κατάστασις αυτών των ανθρώπων ητο αξιοθρήνητος .Κανείς απο αυτούς δεν είχεν υποδήματα και ήσαν πολύ ελαφρά ενδεδυμένοι ή έφερον παλαιά ράκη ενδυμάτων. Όλοι διηγούντο φρικτάς ιστορίας κακομεταχειρίσεως της οποίας έτυχον από τους φρουρούς του ΕΛΑΣ...»
********************************************
Υπάρχουν εκατοντάδες περιπτώσεις θυσιασθέντων μαρτύρων που έστω και έτσι, όπως σ' αυτές που μας περιγράφουν οι συγγενείς των, με τις τραγικές τους αναμνήσεις, είχαν την «τύχη» οι συγγενείς των να τα ξεθάξουν, να τα αναγνωρίσουν παρουσία του κτηνώδους δημίου, που τις περισσότερες φορές, φοράει τα ρούχα του θύματος, και εν συνεχεία να τα να νεκρολογήσουν και να τα ξαναθάψουν με αιώνια αναπάντητα ερωτηματικά και ακοίμητες ενοχές γιατί δεν μπόρεσαν να τα σώσουν ή να απαλύνουν το μαρτύριο τους.Οι περισσότεροι όμως, ούτε αυτή την «τύχη» της ταφής και τού θρήνου της κηδείας είχαν. Διότι οι νεκροί των δεν ευρέθησαν και τα οστά των αγαπημένων τους λευκάνθησαν στις πηγάδες, στους ασβεστόλακκους και στις απρόσιτες χαράδρες, που θα παραμείνουν άγνωστες. Όπως γραφει ο Σέργιος Γυαλίστρας:
«Ο συμμοριτοπολεμος.. ήρξατο εκ μέρους ξενοκινήτων συμμοριτων εκδηλούμενος υπό την ειδεχθεστέραν μορφήν της ανθρωπίνης θηριωδίας, δια δολοφονιών, ατομικών ή ομαδικών, με τα απλούστερα φονικά μέσα, τα «κονσερβοκούτια» ..
(Εθνικοί Αγώνες 1910-1959,
Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον ΕΣΤΙΑΣ 1963, Σελίς 266)
Ας είναι και αυτή η αναφορά ένα μνημόσυνο τιμής αγάπης σεβασμού και μνήμης της θυσίας των.
Η άποψις του Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου κατά τα Δεκεμβριανά το ΕΑΜ ΕΛΑΣ στο 3ο Μέρος
Τελος 2ου Μερους Συνεχίζεται...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου