Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η αντιμετώπιση των γονέων των δύο θυμάτων, από τους θεσμικούς παράγοντες της ελληνικής κοινωνίας. Ας ξεκινήσουμε από την δεύτερη περίπτωση. Αυτή της Μυρτώς. Η συναναστροφή των γονέων της μικρής κοπέλας με οιονδήποτε θεσμικό παράγοντα ήταν ανύπαρκτη. Εκτός και εάν θεωρήσει κανείς ότι ήταν θεσμική η επαφή με τις διάφορες οργανώσεις της ομογένειας που κατέληξαν στα δικαστήρια, γιατί τα λεφτά που μαζεύτηκαν από εράνους δεν αποδεσμεύθηκαν προκειμένου να βοηθήσουν την μικρή κοπέλα.
Από την άλλη έχουμε την περίπτωση των γονέων του Λούκμαν. Οι οποίοι ερχόμενοι στην χώρα μας για να παραστούν ως “μάρτυρες” στην δίκη για την δολοφονία του γιού τους, αυτόματα απέκτησαν καθεστώς σελέμπριτυ στην εγχώρια όχι μόνον ακροαριστερά αλλά και κεντροαριστερά. Αμέσως “πλαισιώθηκαν” από άτομα της άκρας αριστεράς.
Δεν έμεινε εκεί η ιστορία όμως όπως θα περίμενε κανείς. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι συναντήθηκαν τόσο με τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ Φώτη Κουβέλη, όσο και με τον Δήμαρχο της Αθήνας Γ. Καμίνη. Στην συνάντηση μάλιστα με τον Φώτη Κουβέλη ήταν παρών και ο Δημοτικός σύμβουλος της Αθήνας, στέλεχος του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της (επιχορηγούμενης) ΚΕΕΡΦΑ.
Όλοι οι από πάνω εξέφρασαν την συμπάθειά τους προς τους γονείς και όπως είναι αναμενόμενο καταδίκασαν τους δράστες, τον “ρατσισμό”, την “ξενοφοβία” και όλα τα υπόλοιπα.
Βλέπουμε λοιπόν μια χαώδη διαφορά ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις. Μία χαώδη διαφορά στον τρόπο που αντιμετωπίζονται σε θεσμικό επίπεδο οι Έλληνες θύματα της βίας από τους αλλοδαπούς. Και αν κάποιος ισχυρισθεί ότι πρόκειται για μοναδικές περιπτώσεις, θα του υπενθυμίσουμε τις περιπτώσεις των αλλοδαπών από την περίπτωση της Μανωλάδας που πυροβολήθηκαν και δέχθηκαν την επίσκεψη του υπουργού Ν. Δένδια, ο οποίος μάλιστα τους διαβεβαίωσε ότι δεν θα απελαθούν. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω αυτή την κατάσταση παρά ως την απαρχή της εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος θεσμικού ρατσισμού κατά των Ελλήνων.
Πού μπορεί να οδηγήσει όμως αυτή η κατάσταση;
Αυτή την στιγμή οι μοναδικοί λόγοι που οδηγούν στην καθιέρωση αυτού του καθεστώτος θεσμικού ρατσισμού κατά των Ελλήνων είναι προφανώς ιδεολογικοί, μηντιακοί και αποτέλεσμα πιέσεων διαφόρων ΜΚΟ και οργανισμών.
Φανταστείτε τι έχει να γίνει όταν οι λαθρομετανάστες γίνουν συγκροτημένες και συμπαγείς κοινωνικές και ίσως πολιτικές ομάδες. Φανταστείτε τι έχει να γίνει όταν οι μετανάστες αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου.
Ποιούς εξυπηρετεί όμως αυτός ο θεσμικός αντιφασισμός εάν κοιτάξουμε πίσω από την υποκρισία της αριστεράς και της εθελόδουλης δεξιάς τύπου Νέας Δημοκρατίας;
Εδώ και πολύ καιρό η χώρα μας έχει μετατραπεί κυριολεκτικά σε σκουπιδότοπο της Ευρώπης όσον αφορά στην παρουσία Αφρικανών και Ασιατών μεταναστών. Όχι ότι οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα μετανάστευσης, αλλά το δικό μας χάλι δεν το φτάνει καμία. Και αυτό διότι από την μία είμαστε στα σύνορα και από την άλλη έχουμε ως επικυρίαρχη ιδεολογία αυτή της αριστεράς που ό,τι και εάν ακούγεται στην βάση της τελικά έχει το θεώρημα ότι τα σύνορα είναι τεχνητά και οι λαοί δεν πρέπει να τα λαμβάνουν υπόψιν τους.
Όπως και αντίστοιχα ο στην βάση του φιλελεύθερισμού/καπιταλισμού υπάρχει το θεώρημα περί της “ελεύθερης διακίνησης των ανθρώπων”.
Και ακριβώς εκεί πρέπει να ψάξουμε το ποιός ωφελείται αφού στην εποχή μας τα συμφέροντα του άκρατου φιλελευθερισμού εξυπηρετούνται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από τις ιδεολογικές προμετωπίδες των διεθνιστών.
Η ροή μεταναστών στο ευρωπαϊκό έδαφος κατά πρώτο και κύριο λόγο εξυπηρετεί έναν παράγοντα. Αυτόν που θέλει να μετατρέψει τα συμπαγή ευρωπαϊκά έθνη, σε πληθυσμούς, σε αριθμούς που μετριούνται ανάλογα με την καταναλωτική τους δύναμη ή τα φτηνά εργατικά χέρια. Γιατί στην σημερινή παγκόσμια οικονομική κατάσταση δύο είδη χωρών υπάρχουν. Οι ανεπτυγμένες που αποτελούν τους καταναλωτές και οι αναπτυσσόμενες που χρησιμεύουν ως φθηνά μέρη για την παραγωγή.
Η χώρα μας,... ξόφλησε ως καταναλωτική χώρα. Και θα πρέπει να μετατραπεί σε χώρα όπου υπάρχει υπερπληθυσμός φτηνών εργατικών χεριών. Ήδη συμβαίνει. Θα λάβει όμως μεγαλύτερες διαστάσεις στο μέλλον.
Και αυτό το μέλλον φαντάζει ολοένα και σκοτεινότερο για τους ιθαγενείς, Έλληνες κατοίκους. Μέχρις στιγμής ο θεσμικός ρατσισμός κατά των Ελλήνων είναι κυρίαρχα μηντιακός και ψυχολογικός. Και έχει ως σκοπό να κάνει τον Έλληνα φοβικό, τρομαγμένο, υποταγμένο και σίγουρα ενοχικό.
Αυτό υπάρχουν πολλοί Έλληνες που μπορούν ακόμη να το αντιπαλέψουν. Σύντομα όμως αυτός ο θεσμικός ρατσισμός κατά των Ελλήνων θα προσλάβει άλλου είδους διαστάσεις. Η επιχείρηση ποινικοποίησης της συμμετοχής ανθρώπων στην Χρυσή Αυγή, μία πιθανή νομοθετική απαγόρευση του κόμματος αυτούς είναι τα πρώτα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Τι άλλο θα ακολουθήσει; Πολλά μπορεί να φανταστεί κανείς. Μία σειρά θετικών διακρίσεων σε δημόσιους τομείς όπως η αστυνομία, το δημόσιο και ούτε καθ' εξής, για την πρόσληψη αλλοδαπών ίσως είναι μόνον η αρχή.
Τι άλλο; Πολύ πιθανόν να έχουμε μπροστά μας καταστάσεις με διαφορετική νομική αντιμετώπιση για τα ίδια αδικήματα Ελλήνων και αλλοδαπών. Πολύ πιθανόν να έχουμε την επίσημη αναβάθμιση των διαφόρων μεταναστευτικών κοινοτήτων σε... επίσημους συνομιλητές του κράτους και της εξουσίας.
Δυστυχώς όλα αυτά δρομολογούνται οιαδήποτε και εάν είναι η κυβέρνηση. Ξεκίνησαν από το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου και τις περιόδους Χρυσοχοΐδη και συνεχίζουν επί Νέας Δημοκρατίας του Σαμαρά και του Ν. Δένδια.
Η προσπάθεια αντίδρασης του ελληνικού λαού, μέσω της ψήφου στην Χρυσή Αυγή ανάγκασε το δημοκρατικό πολίτευμα να ρίξει σε έναν μεγάλο βαθμό την μάσκα που φόραγε. Και όσο περισσότερο οι Έλληνες αντιδρούν σε αυτές τις τάσεις, τόσο περισσότερο θα φαίνεται το αποκρουστικό πρόσωπο του συστήματος. Το οποίο είναι πλέον σαφές ότι θέλει να μετατρέψει τους Έλληνες σε μία μόνον κοινότητα μέσα στο ελληνικό κράτος.
Δημήτρης Παπαγεωργίου
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου