Έτσι, 60.000 ένστολοι θα επωφεληθούν από το “κοινωνικό μέρισμα” με την μορφή έκτακτου επιδόματος ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το. Βέβαια και... οικονομικά αδύναμοι θα λάβουν αυτά τα ψίχουλα, με την κυβέρνηση να ακολουθεί την τακτική για την οποία κατηγορεί τους αντιπάλους της, δηλαδή την παροχολογία.
Το “πλεόνασμα” είναι από τα πλέον ύπουλα τεχνάσματα χειραγώγησης, καθώς αν πράγματι δεν έχεις δημοσιονομικό κενό, δεν τρέχεις “στις αγορές” αναζητώντας καλύτερους όρους για την χρηματοδότηση της χώρας λόγω του χρέους. Το πλεόνασμα είναι ανύπαρκτο, από την στιγμή που ακόμα στηρίζεται η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τρέχουν τόκοι και τοκοχρεολύσια. Δηλαδή που ακόμα έχεις “υποχρεώσεις” να φέρεις εις πέρας.
Το τραπεζικό σύστημα της Ελλάδας είναι χρεοκοπημένο και διασώζεται εις βάρος της κοινωνίας. Το υποτιθέμενο πλεόνασμα ως αφήγηση χρησιμοποιείται για να φτιασιδώσει την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής λιτότητας, να κρύψει ότι μπορεί να οδηγήσει σε αποσταθεροποίηση το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Οι οποιεσδήποτε ρήτρες και επιπλέον δεσμεύσεις που αποτυπώνονται στα ψιλά γράμματα κάθε συμφωνίας , εδώ αφήνονται στην άκρη προς το παρόν, όχι επειδή ξαφνικά οι δανειστές μας αγάπησαν, αλλά γιατί επιβάλλεται η επικοινωνιακή διαχείριση τουλάχιστον μέχρι να περάσει η προεκλογική περίοδος. Υπάρχουν φυσικά πρόθυμα επιτελεία, σαν την δημοσιογράφο Μαρία Σπυράκη που ομολόγησε ότι έκρυβε την αλήθεια “για το καλό της χώρας”.
Βέβαια, το υποτιθέμενο πλεόνασμα είναι σαρξ εκ της σαρκός μας, αφού η επίσημη ανεργία βρίσκεται στο 27%, δηλαδή ακριβώς το διπλάσιο από το 2010 που προσφύγαμε στο ΔΝΤ. Επίσης το δημόσιο χρέος έχει εκτιναχθεί από το 125% του ΑΕΠ που αντιστοιχούσε προ ΔΝΤ, σε περί το 180% του ΑΕΠ σήμερα. Επίσης, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αδυνατούν να δανειστούν. Στα 4 χρόνια της κρίσης έχουν χαθεί στην Ελλάδα 900,000 θέσεις εργασίας σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. Όλα τα παραπάνω αποτυπώνουν μια εικόνα σαφώς χειρότερη, λόγω της εφαρμογής του προγράμματος “δημοσιονομικής προσαρμογής”.
Το πλεόνασμα δεν είναι παρά το λογιστικό τέχνασμα για να μασκαρευτεί η δυστυχία και η φτώχεια και αμφότερες να περπατήσουν ως το εργοστάσιο παραγωγής ελπίδας που κάθε φορά βάζει την σφραγίδα του σε διαφορετικό πολιτικό προϊόν. Πόσοι ακόμα πρέπει να χάσουν την δουλειά τους, τι μεροκάματο θα παίρνουν όσοι τυχεροί το έχουν ακόμα, πόσες επιχειρήσεις θα χρειαστεί να κλείσουν, πόσους ακόμα μετανάστες πρέπει να μετρήσουμε προς το εξωτερικό, πόσοι θα πεθάνουν λόγω αποκλεισμού από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη; Πόσοι θα μπουν στην μηχανή που παράγει “πλεονάσματα”;
Βέβαια, η κυβέρνηση δεν μπορεί να προπαγανδίζει με “ανάκαμψη”, η σκληρή καθημερινότητα την έχει ξεπεράσει. Η ελληνική κοινωνία πάσχει, ωστόσο υπάρχουν έστω και λίγες υγιείς δυνάμεις. Το θέμα είναι πως αυτές θα κινητοποιηθούν, θα εμπνεύσουν και θα φτάσουμε μελλοντικά σε μια αντίστοιχη δίκη της Νυρεμβέργης, ώστε να πετάξουμε από πάνω μας ως χώρα, την ιστορική ρετσινιά του ραγιά.
Το “πλεόνασμα” είναι από τα πλέον ύπουλα τεχνάσματα χειραγώγησης, καθώς αν πράγματι δεν έχεις δημοσιονομικό κενό, δεν τρέχεις “στις αγορές” αναζητώντας καλύτερους όρους για την χρηματοδότηση της χώρας λόγω του χρέους. Το πλεόνασμα είναι ανύπαρκτο, από την στιγμή που ακόμα στηρίζεται η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τρέχουν τόκοι και τοκοχρεολύσια. Δηλαδή που ακόμα έχεις “υποχρεώσεις” να φέρεις εις πέρας.
Το τραπεζικό σύστημα της Ελλάδας είναι χρεοκοπημένο και διασώζεται εις βάρος της κοινωνίας. Το υποτιθέμενο πλεόνασμα ως αφήγηση χρησιμοποιείται για να φτιασιδώσει την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής λιτότητας, να κρύψει ότι μπορεί να οδηγήσει σε αποσταθεροποίηση το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Οι οποιεσδήποτε ρήτρες και επιπλέον δεσμεύσεις που αποτυπώνονται στα ψιλά γράμματα κάθε συμφωνίας , εδώ αφήνονται στην άκρη προς το παρόν, όχι επειδή ξαφνικά οι δανειστές μας αγάπησαν, αλλά γιατί επιβάλλεται η επικοινωνιακή διαχείριση τουλάχιστον μέχρι να περάσει η προεκλογική περίοδος. Υπάρχουν φυσικά πρόθυμα επιτελεία, σαν την δημοσιογράφο Μαρία Σπυράκη που ομολόγησε ότι έκρυβε την αλήθεια “για το καλό της χώρας”.
Βέβαια, το υποτιθέμενο πλεόνασμα είναι σαρξ εκ της σαρκός μας, αφού η επίσημη ανεργία βρίσκεται στο 27%, δηλαδή ακριβώς το διπλάσιο από το 2010 που προσφύγαμε στο ΔΝΤ. Επίσης το δημόσιο χρέος έχει εκτιναχθεί από το 125% του ΑΕΠ που αντιστοιχούσε προ ΔΝΤ, σε περί το 180% του ΑΕΠ σήμερα. Επίσης, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αδυνατούν να δανειστούν. Στα 4 χρόνια της κρίσης έχουν χαθεί στην Ελλάδα 900,000 θέσεις εργασίας σύμφωνα με στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. Όλα τα παραπάνω αποτυπώνουν μια εικόνα σαφώς χειρότερη, λόγω της εφαρμογής του προγράμματος “δημοσιονομικής προσαρμογής”.
Το πλεόνασμα δεν είναι παρά το λογιστικό τέχνασμα για να μασκαρευτεί η δυστυχία και η φτώχεια και αμφότερες να περπατήσουν ως το εργοστάσιο παραγωγής ελπίδας που κάθε φορά βάζει την σφραγίδα του σε διαφορετικό πολιτικό προϊόν. Πόσοι ακόμα πρέπει να χάσουν την δουλειά τους, τι μεροκάματο θα παίρνουν όσοι τυχεροί το έχουν ακόμα, πόσες επιχειρήσεις θα χρειαστεί να κλείσουν, πόσους ακόμα μετανάστες πρέπει να μετρήσουμε προς το εξωτερικό, πόσοι θα πεθάνουν λόγω αποκλεισμού από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη; Πόσοι θα μπουν στην μηχανή που παράγει “πλεονάσματα”;
Βέβαια, η κυβέρνηση δεν μπορεί να προπαγανδίζει με “ανάκαμψη”, η σκληρή καθημερινότητα την έχει ξεπεράσει. Η ελληνική κοινωνία πάσχει, ωστόσο υπάρχουν έστω και λίγες υγιείς δυνάμεις. Το θέμα είναι πως αυτές θα κινητοποιηθούν, θα εμπνεύσουν και θα φτάσουμε μελλοντικά σε μια αντίστοιχη δίκη της Νυρεμβέργης, ώστε να πετάξουμε από πάνω μας ως χώρα, την ιστορική ρετσινιά του ραγιά.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου