πέραν τῆς μονίμου ἐπωδοῦ ὅτι εἶναι κυβέρνησις μειοψηφίας, πού ὀφείλει νά παραδώσει τήν ἐξουσία στήν…πλειοψηφία τοῦ 26%, κατηγορεῖται ὡς ξενόδουλη, περίπου συμμορία στήν ὑπηρεσία τῶν μονοπωλίων καί τοῦ κεφαλαίου καί ὅ,τι ἄλλο σκαρφιστοῦν. Καί διερωτᾶται κανείς πῶς ἔπεσε ἡ Ἑλλάδα στά χέρια τέτοιων κακούργων; (Ἐννοεῖται ὅτι ἡ «πρόοδος» οὐδέποτε χρησιμοποιεῖ τέτοια ἐπίθετα ὅταν ἀναφέρεται σέ καταδικασμένους δολοφόνους καί ἄλλους ἐγκληματίες).
Βεβαίως δέν εἶναι παρά ἡ ἀρχή. Τό βιολί αὐτό πρόκειται νά συνεχιστεῖ μέ ἀφορμή ὁποιοδήποτε νομοσχέδιο προταθεῖ ἀπό τήν κυβέρνηση. Ἄς ὑποθέσουμε ὅτι αὔριο κατατίθεται σχέδιο νόμου πού θά ὁρίζει τό δικαίωμα τῶν πολιτῶν νά κυκλοφοροῦν ἐλεύθερα στούς δρόμους, νά πηγαίνουν στις δουλειές τους καί στό σπίτι τους. Αὐτονόητο; Ἀμέσως θα ὀνομασθεῖ «ἐπαίσχυντο», «κατάπτυστο» κ.τ.λ. γιατί περιορίζει τό δημοκρατικό δικαίωμα διαμαρτυρομένων νά κλείνουν τούς δρόμους ὅποτε νομίζουν. Νόμος πού θά προστατεύει τούς ἐργαζόμενους, πού θέλουν νά πᾶνε στήν ἐργασία τους, ἀπό τούς τραμπούκους τῆς «περιφρούρησης» ἀπεργίας (πού δέν ἐψήφισαν), «ἀντισυνταγματικό» «κακούργημα» καί αὐτός. Τό ἴδιο καί γιά τήν προστασία φοιτητῶν πού ἔχουν την ἀντιδραστική ἰδέα ὅτι θέλουν νά σπουδάσουν καί καθηγητῶν πού πιστεύουν ὅτι πρέπει νά διδάξουν. Ὅλα αὐτά θά τά δοῦμε μπροστά μας. Εἶναι στό πρόγραμμα τοῦ θιάσου ποικιλιῶν πού ἔχει ἀναλάβει τήν διασκέδασή μας, ὅπως θά διαπιστώσετε ἄν ἀφοσιωθεῖτε στήν παρακολούθηση τοῦ καναλιοῦ τῆς Βουλῆς πού, ἐκτός ἀπό θαυμάσια ντοκυμανταίρ, ὄπερα κ.τ.λ., ἔχει καί τήν ξεκαρδιστική λαϊκή ἐπιθεώρηση πού λέγεται «Ἀπευθείας», ἤ πιό κατανοητό “LIVE”.
Κατ’ ἀρχήν γιά νά ἀπολαύσει κανείς τό show, εἶναι ἀπαραίτητο νά ξεχάσει ἀμέσως ὅτι ἡ παράσταση τῆς ἀντιπολιτεύσεως ἔχει ὁποιοδήποτε σκοπό καί ἀποτέλεσμα. (Πέραν τῆς προβολῆς καί ὑπάρξεως τῶν παθολογικῶν ναρκίσσων, ἐννοεῖται). Ὡς συνήθως, οἱ πρωταγωνιστές, ὅπως ἄλλοτε Αὐλωνίτης, Γκιωνάκης κ.ἄ. θά κάνουν τό νούμερό τους. Ἀκολουθοῦν οἱ «σουμπρέττες» (ἀκριβολογία, ἀναζητήσατε τήν λέξη στό λεξικό) πού μονίμως προσπαθοῦν νά κλέψουν τήν παράσταση μέ θεατρινισμούς, φωνασκίες ἀλλά, κυρίως, ἀκατάσχετη φλυαρία. Ἀγνοῶντας κάθε ἔννοια σεβασμοῦ τοῦ χώρου, τοῦ χρόνου καί τοῦ δικαιώματος τῶν ἄλλων νά …ὑπάρχουν, μονοπωλοῦν τήν «σκηνή» μέ ἀποτέλεσμα νά δοκιμάζεται ἡ ἀντοχή ὅλων. Ἡ ἐπιτυχία μιᾶς πρωταγωνίστριας στό νά γίνει «νούμερο» προκάλεσε καί ἄλλες –σχεδόν πάντοτε κυρίες– να τήν μιμηθοῦν. Ὅλες ἀρνοῦνται μέ πεῖσμα νά σταματήσουν να ὁμιλοῦν ὅταν ἐξαντληθοῦν ὅλα τά ὅρια ἀνοχῆς ἀλλά και ἀντοχῆς καί ἐπαναλαμβάνουν τά ἴδια καί τά ἴδια. Τό ἴδιο ποίημα πού ἔχουν ἀποστηθίσει καί ἔχουμε μάθει πλέον καί ἐμεῖς.
Φαντάζεται κανείς μία ἀπό αὐτές τίς κυρίες σέ στιγμές οἰκογενειακῆς –ἤ συντροφικῆς– γαλήνης; Ὅταν ἔχει ἔλθει ἡ ὥρα πού ἡ φύσις ἡσυχάζει, τά πουλιά κουρνιάζουν καί ἡ τύρβη τῆς πόλεως καταλαγιάζει. Εἶναι ἡ στιγμή πού ὁ σύντροφος ἀφήνει τό βιβλίο, κλείνει τό φῶς τοῦ ἀμπαζούρ στο κομμοδίνο –ἤ τήν τηλεόραση– καί καληνυχτίζει τήν σύνευνο. Εἶναι ἡ στιγμή τῆς καταβυθίσεως στήν γαλήνη τοῦ κόσμου τῶν ὀνείρων. Ἀκριβῶς τότε ἐκείνη ἐπιλέγει νά λύσει τίς ἐκκρεμότητες πού ἔχουν μείνει ἀκόμη ἐκκρεμεῖς.
«Καί δέν μοῦ λές, γιατί εἶπες τοῦτο ἤ ἐκεῖνο…» «Χρυσό μου εἶναι ἀργά…» «Ἄν βέβαια δέν θέλεις νά τό ἀκούσεις…» «Τό ἄκουσα, μοῦ τό εἶπες…» «Ὄχι, ἀλλά δέν μέ ἀφήνεις να σοῦ ἐξηγήσω, ὡς συνήθως…» «Ναί ἀλλά εἶμαι κουρασμένος…» «Πάντα εἶσαι κουρασμένος ὅταν δέν θέλεις νά ἀκούσεις κάτι…» «Πές΄το γιά νά ἡσυχάσουμε» «Μόνο δύο λέξεις θά σοῦ πῶ…» «Ἐπί τέλους…» «Δέν μέ ἀφήνεις νά ὁλοκληρώσω…».
Μονίμως ὀργισμένες οἱ σουμπρέττες, ὅταν μέ ἀγανάκτηση σταματήσουν νά φωνάζουν –ἀπό τοῦ βήματος–, κατά παραχώρησιν, κατεβαίνουν πρός τήν θέση τους κρατῶντας πάντοτε, στήν ἔκφρασή τους, τήν ἱερά μῆνι πού τίς πλημμυρίζει, γιά νά ἐκραγοῦν ξανά σε κάθε ἀναφορά στίς ἀπόψεις τους. «Ἐπί προσωπικοῦ!» Βεβαίως. Πάντοτε περί προσωπικοῦ πρόκειται. Ἔτσι συμβαίνει πάντοτε στούς θιάσους ἐπιθεωρήσεων.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου