Στραγγαλίσαμε τήν ἀγελάδα!

Στήν Ἑλλάδα ὑπάρχει μία πολύ μεγάλη παρεξήγησις.Τό μεγαλύτερο τμῆμα τῆς κοινῆς γνώμης συνδέει τήν κοινωνική εὐημερία ἀποκλειστικῶς μέ τό κράτος. Μέ τίς πολιτικές προνοίας, τούς μισθούς, τίς συντάξεις καί τίς πάσης φύσεως ὑπηρεσίες πού παρέχει ἤ ὀφείλει νά παρέχη στούς πολίτες. Ἐνῶ γιά νά διαθέτη τό κράτος τήν δυνατότητα νά ἀσκῆ κοινωνική πολιτική, πρέπει νά ἔχη προηγηθῆ ἡ παραγωγή ἐθνικοῦ πλούτου. Ἄν δέν δημιουργοῦνται ἐθνικό εἰσόδημα καί πλοῦτος, τό κράτος... ἀπό μόνο του δέν μπορεῖ νά προσφέρη τίποτε. Καί ἄν προσφέρη, στηριζόμενο στόν δανεισμό καί χωρίς νά ὑπάρχη ἀνάλογο παραγωγικό ἀντίκρυσμα, τότε ἡ χώρα ὁδηγεῖται σέ πτώχευση.

Τό 2009 οὐσιαστικῶς αὐτό συνέβη. Ἡ ἑλληνική οἰκονομία ἔπαυσε νά ἀντέχη νά χρηματοδοτῆ τίς ὑπέρμετρες δαπάνες τοῦ κράτους. Τό Ἀκαθάριστο Ἐγχώριο Προϊόν μειώθηκε τό ἔτος ἐκεῖνο καί τά ἔσοδα τοῦ δημοσίου ἀπό τήν φορολογία ἔπεσαν σημαντικά. Ἔτσι τό δημοσιονομκό ἔλλειμμα, δηλαδή ἡ διαφορά τῶν δαπανῶν ἀπό τά ἀντίστοιχα ἔσοδα τοῦ κράτους, ἐκτινάχθηκε στά ὕψη. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν ἡ ἀδυναμία τῆς περαιτέρω χρηματοδοτήσεως τῶν ταμειακῶν ἀναγκῶν τοῦ κράτους, καθώς καί τῆς ἐξυπηρετήσεως τοῦ δημοσίου χρέους. Ὁπότε τό ἑλληνικό δημόσιο ἤ θά ἐκήρυττε στάση πληρωμῶν καί θά ἐπτώχευε ἐπισήμως ἤ θά κατέφευγε σέ μία ἔκτακτη μορφή δανεισμοῦ ὑπό πολύ αὐστηρούς ὅρους. Καί ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, τελικῶς προσέφυγε στόν Εὐρωπαϊκό Μηχανισμό Στηρίξεως καί τό Διεθνές Νομισματικό Ταμεῖο.

Ὅμως αὐτό πού λίγοι φαίνεται νά ἀντιλαμβάνονται εἶναι πώς ἡ κύρια αἰτία πού συνέβησαν ὅλα αὐτά εἶναι τό γεγο νός ὅτι ὁ ἰδιωτικός τομέας τῆς οἰκονομίας ἔπαυσε νά παράγη τό εἰσόδημα καί τόν πλοῦτο πού ἀπαιτεῖτο γιά νά μπορῆ ἀπό τό περίσσευμά του νά χρηματοδοτεῖται τό κοινωνικό κράτος. Καί ἔτσι ὅλο τό βάρος τῆς πολιτικῆς ἔπεσε στήν ἐξασφάλιση πόρων γιά νά συνεχίση τό κράτος νά δαπανᾶ ἀπρόσκοπτα, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἄν ἡ οἰκονομία πληροῦσε τίς προϋποθέσεις πού αὐτό ἀπαιτοῦσε. Μάλιστα ἔγινε καί κάτι χειρότερο: Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά τονωθῆ μέ κάθε τρόπο ὁ ἰδιωτικός τομέας, ὥστε νά μπορέση νά βγάλη τήν οἰκο νομία καί τό κράτος ἀπό τό ἀδιέξοδο, συνέβη τό ἀντίθετο.

Τό κράτος μέ τήν ἀνελέητη φορολογία ἀφαίμαξε τόν ἰδιωτικό τομέα καί κατέστησε ἀκόμη πιό δυσχερῆ τήν παραγωγή εἰσοδήματος καί πλούτου. Ἐξ οὗ καί ἡ δεινή ὕφεσις.

Στήν πραγματικότητα, ἡ πολιτική πού ἀκολουθήθηκε μετά τό 2010 ἦταν ἐσφαλμένη. Καί κακῶς ἀποδίδεται ἀποκλειστικῶς στήν Τρόϊκα. Ὁ κύριος ὑπαίτιος ἦταν ἡ Κυβέρνησις τοῦ ΠΑΣΟΚ πού δέν ἤθελε μέ κανένα τρόπο νά περιορίση τό κράτος. Ὅπου περιορισμός σημαίνει πρωτίστως ἀπολύσεις. Χωρίς ἀπολύσεις, οἱ δαπάνες δέν μποροῦν νά μειωθοῦν σημαντικά. Ἡ ὁριζόντια μείωσις τῶν μισθῶν δέν εἶναι λύσις, ἀφοῦ θίγει ὅλους τούς ἐργαζομένους ἀνεξαρτήτως παραγωγικότητος καί ἔτσι συνιστᾶ ἀντικίνητρο γιά καλύτερη ἀπόδοση. Ὅταν ἕνας ὀργανισμός ἔχη διπλάσιο ἀριθμό ἐργαζομένων ἀπό αὐτόν πού πραγματικά χρειάζεται, εἶναι λάθος νά μειώση ἀδιακρίτως τούς μισθούς ὅλων τῶν ἐργαζομένων κατά 10% ἤ 20% καί νά μήν ἀπολύση κανέναν. Δέν πρόκειται νά ἐπιβιώση ἔτσι. Αὐτό πού πρέπει νά ἐπιδιώξη εἶναι νά περιορίση τούς ὑπεραρίθμους πού ἀπασχολεῖ.

Ἐν τούτοις στήν Ἑλλάδα ἀκολουθήθηκε αὐτή ἀκριβῶςἡ ἐσφαλμένη συνταγή. Τά πρῶτα δύο χρόνια δέν ἀπολύθηκε οὔτε ἕνας ἀπό τό δημόσιο καί τόν εὐρύτερο δημόσιο τομέα, καί ἔτσι οἱ δημόσιες δαπάνες δέν μειώθηκαν δραστκά. Καί προκειμένου αὐτές νά συνεχίσουν νά ἐξυπηρετοῦνται ἀπό τόν ἰδιωτικό τομέα, τό κράτος ἐπέπεσε ἐναντίον του καί τόν ὑπερφορολόγησε. Γιά νά σωθῆ τό σπάταλο καί ἀντιπαραγωγικό κράτος, θυσιάσθηκε ὁ κύριος φορέας τῆς παραγωγῆς εἰσοδήματος καί πλούτου. 

Ἡ ἀγελάδα πού παρέχει τό γάλα στραγγαλίσθηκε. Καί αὐτό ἔγινε μέτήν πλήρη ἀνοχή, ἄν ὄχι καί προτροπή μεγάλου τμήματος τῆς κοινῆς γνώμης, ἡ ὁποία νομίζει ὅτι τά πάντα ἀρχίζουν καί τελειώνουν στό κράτος. Ἀκόμη καί σήμερα, οἱ περισσότεροι Ἕλληνες κατηγοροῦν τήν τρόϊκα διότι περιόρισετίς παροχές πού παρέχει τό κράτος. Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά τήν ἐγκαλοῦν διότι ἐπέτρεψε στό ἐγχώριο πολιτικό σύστημα νά μήν συρρικνώση δραστικά τό κράτος. 

Στήν Ἑλλάδα εἶναι ἐλάχιστοι αὐτοί πού τολμοῦν νά ποῦν τήν ἀλήθεια ὅταν εἶναι ἀντίθετη ἀπό αὐτά πού θέλει νά πιστεύη καί νά ἀκούη ἡ κοινή γνώμη. Οἱ περισσότεροι πολιτικοί χαϊδεύουν αὐτιά. Οἱ δέ διαμορφωτές τῆς κοινῆς γνώμης κατηγοροῦν ἀπό τό πρωί ἕως τό βράδυ τήν Κυβέρνηση διότι δέν ἀκολουθεῖ φιλολαϊκή πολιτική καί ἔτσι τήν ἀποτρέπουν νά λαμβάνη ἀκόμη καί στοιχειωδῶς ὀρθολογiκά μέτρα.

Αὐτό εἶναι τό μεγάλο πρόβλημα στήν χώρα μας.

Ἡ κοινή γνώμη ἔχει τέτοια ἄγνοια τῆς πραγματικότητος καί τῆς πολιτικῆς πού μπορεῖ νά ἐξαγάγη τόν τόπο ἀπό τήν κρίση, ὥστε ἀντιδρᾶ ἡ ἴδια στήν ἐφαρμογή της. Ἡ αἰτία πού φθάσαμε νά μειωθῆ μέσα σέ πέντε χρόνια τό 1/4 τοῦ Ἀκαθαρίστου Ἐγχωρίου Προϊόντος πού παράγει ἡ χώρα σέ αὐτό ὀφείλεται. Στό ὅτι διαλύσαμε τόν τομέα ἐκεῖνον πού δημιουργεῖ τόν ἐθνικό πλοῦτο, φέρνει τήν ἀνάπτυξη καί χρηματοδοτεῖ τό κοινωνικό κράτος. Καί τό πράξαμε ὄχι ὡς κυβέρνησις καί πολιτικό σύστημα, ἀλλά ὡς κοινωνία. Κανένας δέν θέλει νά δεῖ κατάματα τήν ἀλήθεια ὅταν τόν θίγη. Καί ἔτσι κανένας δέν θέλησε νά συναινέση στήν δραστική συρρίκνωση τοῦ κράτους, πού ἦταν ἀπαραίτητη γιά νά ἀνασάνη ἡ οἰκονομία καί νά μπορέση νά παραγάγη ἐθνικό πλοῦτο.

Εφημ. "Εστια" 30 – 7 – 2014