Άχρηστη Ιστορία - Χρήσιμοι Αφελείς...

Από τον Ιάσωνα

Το σημερινοι αρθρο της Εφημ. "Εστία" (δείτε στο τέλος του κειμένου) εχει τιτλο "Χρησιμοι Αφελεις" υπογραφεται απο τον κο Α.Π.Δημοπουλο και θιγει ένα ουσιωδες προβλημα των κοινωνιων.

Την «Χρησιμοτητα» των Ηλιθιων… που ουσιαστικως καθιστα αχρηστη την Ιστορια… Αφου η συνεχης και κατ εξακολουθησιν «παθητικη»...
δρασις των χρησιμων ηλιθιων, συνεισφερει στην διαιωνισι των προβληματων και στην οριστικη αναβολη της λυσεως τους, αδρανοποιει τις κυβερνησεις υπο την επηρεια του λαικισμου και του πολιτικου κοστους ενώ τα πασης φυσεως «κινήματα» των χρησιμων αφελων- ηλιθιων, λειτουργουν ως μοχλος ανασχεσεως. Δειτε τι εγινε στην Ελλαδα για το θεμα του «ασυλου» στα κομουνιστοκρατουμενα πανεπιστημια, για το ανοιγμα των καταστηματων τις κυριακες, για το «συμβολο της Δημοκρατιας» στο Ελλαντα την «Ελληνιδα Μουζαχεντιν Δημοσιο Υπαλληλο Καθαριστρια» για τις μηδεποτε γενομενας απολυσεις των δημοσιων υπαλληλων, για την διατηρηση του κρατισμου ως πανακεια κατά της «επαχθους» ιδιωτικης πρωτοβουλίας… για την κηρυξι πολεμου κατά των ιδιωτικων πανεπιστημιων…

Αληθως. Οι νεοελληνες είναι τοσα κοντα στη Δυσι και την ελευθερια της σκεψεως οσο το φεγγαρι στη Γη. Θελουν πεισματικα να αγνοουν την υπαρξι της Ιστοριας και της τεκμηριωμνεη γνωσεως ως εάν ουδεποτε και πουθενα τιποτα δεν συνεβη. Αρνουνται ότι υπαρχει φανταζονται-εξηγουν ότι δεν υπαρχει..

Π.χ Σημερα δημοσιευθηκε στην naftemporiki η καταδικαστικη αποφασι του δικαστηριου της των αρχιεγκληματιων ηγετων Ερυθρών Χμερ. Οι Νούον Τσέα και Κιέου Σαμφάν.

Ο 88χρονος Νούον Τσέα ήταν γνωστός ως «Αδερφός υπ' αρ. 2» και δεξί χέρι του μαοϊκού ηγέτη της Καμπότζης Πολ Ποτ, ενώ ο 83χρονος Κιέου Σαμφάν ήταν ο αρχηγός κράτους των Ερυθρών Χμερ.

Όμως οι περισσότεροι Νεοέλληνες επιθυμούν να αγνοούν τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας εναντίον ολοκλήρων λαών- όταν τα εγκλήματα αυτά διαπράττονται απο σταλινο-μαοικους παράφρονες ή ισλαμοναζιστες όπως στη Συρια στο Ιρακ ή στη Αφρικη- όπως των ερθρων Χμερ στη καμποτζη, όπου 1,7 εκατομμύρια άτομα πέθαναν από εκτελέσεις, ασιτία, εξάντληση και έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στη διάρκεια της κυριαρχίας των Ερυθρών Χμερ. Οταν οι οπαδοί του Πολ Ποτ άρχισαν αμέσως να απομακρύνουν αναγκαστικά το ένα εκατομμύριο πολίτες που είχαν βρει καταφύγιο στην πρωτεύουσα, σπρώχνοντάς τους στην επαρχία, για καταναγκαστική εργασία στα λεγόμενα «χωράφια του θανάτου.

Κατα καποαι ανεξηγητη διαστροφη η ηλιθιοτης- ιδιον των ολοκληρωτικων ιδεολογιων ισλαμο- ναζιστικο- κουμουνισμου - λειτουργει ως θανατηφορος ιος, ο οποιος αφου καθυποταξει τον οργανισμο πεθαινει μαζι του. Ακολουθει το προγραμμα του, που δεν μπορει να δραπετευσιε απο αυτό, αν δεν ολοκληρωση τον αφανισμο του συστηματος που τον φιλοξενει. 

Υ.Γ Παρακαλω διαβαστε την Εστια. Λειτουργει ως antivirous σε μολυσμενο περιβαλλον υπολογιστη.

Estia 07/08/2014

«Χρήσιμοι Ἀφελεῖς»

Του Α.Π.Δημοπουλου

Βρίσκομαι στό Βερολίνο καί λίγο πρίν διέσχισα γιά πολλοστήφορά ἕνα ἀπό τά σύμβολα τῆς διαίρεσης τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου – τό φυλάκιο ἐλέγχου Charlie. Σήμερα εἶναι ἕνα συμπαθητικό ἀξιοθέατο, εὔκολα κανείς ξεχνάει πόσα τραγικά συνέβησαν δίπλα του, μόνο ἕνας σταυρός θυμίζει τό διασημότερο θύμα του, τόν δεκαοκτάχρονο Peter Fechter, (wikipedia) τοῦ ὁποίου ὁ ἀργός θάνατος ἐντός τῆς «νεκρῆς ζώνης» του, συγκλόνισε, τό 1962,τόν ἐλεύθερο κόσμο. Ὑπάρχει ὅμως κάτι ἀκόμα, μέρος αὐτήν τήν φορά τῆς τουριστικῆς «ἀνακαίνισης» τοῦ τοπίου, πού ὑπενθυμίζει τήν ἀληθινή φύση ἐκείνης τῆς σύγκρουσης. 

Ὁ πόλεμος αὐτός δέν ἦταν πρωτίστως πόλεμος ὅπλων. Ἦταν πόλεμος παραστάσεων. Ἔτσι, ἀπό τήν πάλαι ποτέ «σοβιετική» πλευρά τοῦ φυλακίου ἀντικρύζεις καί σήμερα σέ φωτογραφία ἕναν Ἀμερiκανό στρατιώτη. Ἀπό τήν ἀμερικανική πλευρά τοῦ φυλακίου ἀντικρύζεις, σέ ἀνάλογη φωτογραφία, ἕναν Σοβιετικό στρατιώτη. Σήμερα, φυσικά, ὁ Σοβιετικός στρατιώτης φαίνεται βλοσυρός. Τότε, ὅμως, γιά πολλούς στήν Δύση, δέν ἦταν. Βλέπετε, ἀπό τήν πλευρά τῆς Δύσης, ὑπῆρχε ἕνας κόσμος, πού ἔβλεπε τούς Σοβιετικούς στρατιῶτες μέ συμπάθεια. Οἱ «συνοδοιπόροι»;

Ὄχι αὐτοί ἦταν λίγοι. Ὁ λόγος γιά τούς «χρήσιμους ἠλίθιους».

Ὁ ὅρος ἀποδίδεται, φυσικά, ἄν καί ἡ πατρότητα ἀμφισβητεῖται, στόν Λένιν. Σίγουρα τόν χρησιμοποίησε μέ παρεμφερῆ ἔννοια, ἄν καί μέ λιγότερη ὀξύτητα, ὡς «χρήσιμοι ἀθῶοι» ὁ Ludwig von Mises στό «Σχεδιασμένο Χάος». Προσωπικά προτιμῶ τόν ὅρο «χρήσιμοι ἀφελεῖς». Ἡ ἔννοιά του; Ἀναφέρεται σέ ὅσους ὑποστηρίζουν κάτι χωρίς νά ἀντιλαμβάνονται τί ἀκριβῶς ὑπο στηρίζουν. Ἀναφέρεται σέ ὅσους γίνονται ἀντικείμενο πολιτικῆς ἐκμετάλλευσης ἀπό ἐκείνους, πού πραγματικά ἀντιλαμβάνονται. Ἔτσι καί μέ τόν κομμουνισμό. Ὑπῆρχαν στή Δύση αὐτοί πού συνειδητά ὑποστήριζαν τό σύστημα, ἐν γνώσει τοῦ τί συνεπαγόταν, ἔστω καί μέ τήν ἐκδοχή μιᾶς προσωρινῆς «δικτατορίας τοῦ προλεταριάτου» – ἦταν οἱ λεγόμενοι «συνοδοιπόροι».

Ὑπῆρχε ὅμως καί ἕνας εὐρύτερος κόσμος «συμπαθούντων».Ἦταν αὐτοί πού, χωρίς νά εἶναι κομμουνιστές, ἤ νά ἀντιλαμβάνονται τί συνεπαγόταν ἡ «ἐπανάσταση», γίνονταν ὑπερασπιστές της. Ἦταν αὐτοί πού πλαισίωναν τά μαζικά «κινήματα εἰρήνης» τοῦ ’70 καί τοῦ ’80. Ἤ τίς γενικευμένες φοιτητικές ἐξεγέρσεις τοῦ ’60. Ἔβλεπαν τό σοβιετικό σύστημα ὡς παράγοντα εἰρήνης, κοινωνικῆς δικαιοσύνης, προόδου – ἀντίθετα ἔβλεπαν τήν καπιταλιστική Δύση ὡς ὑλιστική, ἄδικη καί ἀπάνθρωπη.

Ἦταν χρήσιμοι; Φυσικά – ἦταν ἡ πέμπτη φάλαγγα τοῦ καθεστῶτος στήν Δύση. Τά περίφημα «κινήματα εἰρήνης», λ.χ., τά ὁποῖα σήμερα γνωρίζουμε, ὅτι χρηματοδοτοῦνταν εὐθέως ἀπό σοβιετικά χρήματα, διαμέσου σειρᾶς ὀργανώσεων τύπου «προ-μετωπίδας», δέν ἀγωνίζονταν γιά τήν εἰρήνη. Ἀγωνίζονταν νά ἀναστείλουν τήν στρατιωτική θωράκιση τῆς Δύσης. Τό καθεστώς ἤξερε. 

Ἐάν ἡ Δύση ἄρχιζε νά ἐπενδύει σέ ἐνίσχυση καί ἐκσυγχρονισμό τῶν ἀμυντικῶν της συστημάτων, συμπεριλαμβανομένων τῶν πυρηνικῶν, ὅπως ἄλλωστε τελικά ἔγινε ἀπό τό 1980 καί μετά, οἱ μέρες του θά ἦταν μετρημένες. Πολύ ἁπλά, δέν εἶχε τήν τεχνογνωσία καί κυρίως τήν οἰκονομική δύναμη νά ἀντέξει σέ ἕναν μακροχρόνιο ἀγώνα τῶν ἐξοπλισμῶν. Ὅταν αὐτό τελικά συνέβη, τό καθεστώς κατέρρευσε – μόνο πού οἱ ἐδῶ «χρήσιμοι» ἔκαναν τό πᾶν γιά νά τό καθυστερήσουν. Τό κατάφεραν καλά γιά πάνω ἀπό εἴκοσι χρόνια – πόσο πιό χρήσιμοι νά ἦταν; Ἦταν ὅμως ἀφελεῖς; Φυσικά ἦταν. Πολλοί ἀπό αὐτούς ἦταν ἄνθρωποι καλῶν προθέσεων. Καί ὅμως ἀγωνίζονταν γιά νά περισώσουν ἕνα ἀπάνθρωπο σύστημα. Τά Γκούλαγκ. Τίς κάθε λογῆς Στάζι. Τά ἄδεια ράφια. Τά τείχη τοῦ αἴσχους.

Ὅλα αὐτά τά τερατώδη κράτησαν περισσότερο ἀπό ὅσο θά ἔπρεπε. Οἱ «χρήσιμοι» βοήθησαν πολύ σέ αὐτό. Μέ τήν ἔννοια αὐτή, δέν ἦταν ἁπλῶς ἀφελεῖς. Ἦταν ἐγκληματικά ἀφελεῖς. 

Τώρα, ὅλο αὐτόμοῦ τό θύμισε ἕνα ἐξαιρετικό ἄρθρο τοῦ Rich Lowry στή «New York Post» μέ τόν τίτλο «Οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι τῆς Hamas». Πράγματι, ἕνα μεγάλο μέρος τῆς κοινῆς γνώμης τῆς Δύσης, ἐπικεντρούμενο στίς δυσανάλογες ἀπώλειες τῆς μιᾶς πλευρᾶς στήν ἐξελισσόμενη ἐπιχείρηση τοῦ Ἰσραήλ στήν Λωρίδα τῆς Γάζας, δείχνει νά ἀντιπαρέρχεται τό τελικό πολιτικό διακύβευμα τῆς διαφορᾶς. Ὅμως μήπως ἔτσι γινόμαστε «χρήσιμοι ἠλίθιοι»; Μήπως ἡ εὐαισθησία μας ὑπηρετεῖ τούς λάθος σκοπούς; Ὁ ἀρθογράφος καί ἐκδότης τοῦ περίφημου National Review πιστεύει, ἀναφερόμενος στήν Χαμάς, πώς ναί: «Τό σχέδιο εἰρήνης της εἶναι ἡ καταστροφή τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ.

Δέν μπορεῖ νά τό κατορθώσει μέ τήν δύναμη τῶν ὅπλων. Ὁ στόχος της εἶναι, μέ τήν ὑποστήριξη συνοδοιπόρων καί χρήσιμων ἠλίθιων ἀπό ὅλο τόν κόσμο, νά μετατρέψει τό Ἰσραήλ σέ νέα Νότια Ἀφρική… Ἐάν, γιά νά γίνει αὐτό, ἀπαιτοῦνται ἀμέτρητοι νεκροί Παλαιστίνιοι, ἄς εἶναι». Εἶναι, ἀλήθεια, ἔτσι; Μήπως, ἐκτός ἀπό τά ὅπλα, εἶναι ἡ «ἀφέλειά» μας πού κοστίζει ζωές; Ὑπάρχει παραλληλισμός, ναί, μέ τόν Ψυχρό Πόλεμο. Ὅπως καί τότε, αὐτό πού μᾶς διαφεύγει εἶναι τό τελικό πολιτικό διακύβευμα τῆς διαφορᾶς. Στήν ἐπιχείρηση τῆς Γάζας δέν βρίσκονται ἀπέναντι δυό «κοινότητες» – ἀλλά δυό «τρόποι ζωῆς». Δύο διαφορετικοί κόσμοι. Ἀπό τήν μιά, ὑπάρχει μιά Δυτική δημοκρατία καί αὐτά πού συνεπάγεται – ἐλεύθερες ἐκλογές, κράτος δικαίου, σεβασμό στήν διαφορετικότητα. Δέν εἶναι τέλεια, πόσο μᾶλλον στόν πόλεμο, ἀλλά σίγουρα μοιράζεται τίς δικές μας ἀξίες. Ἀπό τήν ἄλλη, ὑπάρχει ἤ ἔστω μπορεῖ νά κυοφορηθεῖ «κάτι ἄλλο». Δέν ξέρω τί ἀκριβῶς εἶναι, γιατί εἶναι τόσο βαθιές οἱ πολιτισμικές διαφορές, ὥστε δέν μπορῶ νά τό προσεγγίσω βιωματικά. Δέν ἀφορᾶ ἴσως τούς μετριοπαθεῖς τῆς Παλαιστίνης – ὅμως δέν εἶναι ὅλοι ἔτσι. Διάβασα τίς προάλλες γιά λιθοβολισμούς γυναικῶν στό «χαλιφάτο» τῶν «ἀντιστασιακῶν» τῆς Συρίας. Μοιχεία. Σύμφωνοι, μπορεῖ νά λογισθεῖ «θετικό δίκαιο», ἐμένα ἁπλῶς σφίγγεται τό στομάχι μου. 

Καί ἐδῶ ἔγκειται τό πρόβλημα τῶν τελευταίων ἡμερῶν. Ἡ κοινή γνώμη τῆς Δύσης ἔχει φυσικά δίκιο νά θορυβεῖται γιά τίς ἀπώλειες τῶν ἀμάχων, πόσο μᾶλλον τῶν παιδιῶν. Οὔτε τό Ἰσραήλ μπορεῖ νά τεθεῖ ὑπεράνω κριτικῆς. Τό «Παλαιστινιακό» ὀφείλει τελικά νά λυθεῖ, μέ τρόπο ἀποδεκτό καί γιά τίς δύο πλευρές. Ὅμως ἡ Δύση ὀφείλει νά προσέξει. Ἄλλο ἡ κριτική στό Ἰσραήλ. Ἄλλο ἡ ἐχθρότητα πρός τό Ἰσραήλ. Πολύ ἁπλά, ἡ Δύση, ἐχθρευόμενη τό Ἰσραήλ, ἐχθρεύεται καί ἀκυρώνει ἕνα μέρος τοῦ ἑαυτοῦ της. Ὅπως οἱ «χρήσιμοι ἀφελεῖς» τῆς ἐποχῆς τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου εἶναι σάν νά δηλητηριάζει τόν ἀέρα, πού ἡ ἴδια ἀναπνέει. Καί νά ἦταν μόνο οἱ «χρήσιμοι ἀφελεῖς». Κάποτε ἡ ἐπίσημη Δύση μάτωσε στό Ἀφγανιστάν ὑπερασπιζόμενη τήν ἐλευθερία – ἀπό τούς Σοβιετικούς φυσικά. Πόσο λίγο συνειδητοποίησε, ὅτι ἐκκόλαπτε τό αὐγό τοῦ φιδιοῦ. 

Ὅταν οἱ Taliban ἀνατίναξαν τούς περίφημους Βοῦδες τοῦ Bamiyan ὁ κόσμος ἐπιτέλους κατάλαβε. Ὀφείλαμε νά εἴχαμε καταλάβει ἀπό τήν ἀρχή.