Πετύχαμε μόνο αναβολή της ημερομηνίας κατάρρευσης...

Οι άνθρωποι αποφασίζουν κυρίως με βάση το ατομικό τους συμφέρον και συχνά με αυτό που θεωρούν ατομικό συμφέρον. Η δε αδυναμία τους να κοιτάξουν την ύπαρξή τους κατάματα, η οποία ενδέχεται να αποτελεί προϊόν τύχης που δεν έχει κανένα απώτερο σκοπό, τους οδηγεί να αναζητούν την ασφάλεια στην συμμετοχή σε ομάδες, φατρίες, κόμματα, θρησκείες...

Όταν με ρωτούν νεότεροι σε σχέση με τις σπουδές τους -καθώς ακόμη δεν νιώθουν...
αποφασισμένοι για το τι ακριβώς θέλουν να κάνουν στο μέλλον- τους απαντώ πως αυτό είναι φυσιολογικό. Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να δημιουργήσουν όσο το δυνατόν περισσότερες επιλογές για το μέλλον, όταν θα είναι σε θέση να αποφασίσουν...

Να μειώσουν δηλαδή την απώλεια επιλογών. Τούτο άλλωστε συνιστά την αρχή της ελευθερίας επιλογής.

Από αυτή την έννοια οι Έλληνες έχουμε περιορίσει τις επιλογές μας ως έθνος. Είμαστε μια χώρα που καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα παράγει σε όλα τα επίπεδα, στη σχέση συνταξιούχων - εργαζομένων, στη σχέση εισαγωγών -εξαγωγών, στην αναλογία μεταξύ εργαζομένων στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα...

Κατά συνέπεια στη χώρα υπάρχει μια ετερόκλητη μεν αλλά αθροιστικά ικανή πλειοψηφία ή έστω δεσπόζουσα μειοψηφία της οποίας τα συμφέροντα είναι συνυφασμένα με ένα μοντέλο που δεν είναι βιώσιμο και μόλις κοπούν τα δανεικά και οι επιδοτήσεις θα καταρρεύσει. 

Όταν καταρρέει μια κοινωνία οι δομές διαλύονται και τα πάντα ισοπεδώνονται. Οι συντάξεις δεν πληρώνονται, συνήθως το δημόσιο με ξένη βοήθεια προσπαθεί να κρατήσει την αστυνομία και το στρατό σε λειτουργία, όχι πάντα επιτυχώς όπως κατέδειξε η περίπτωση της κατάρρευσης της σοβιετίας.

Η διάλυση των δομών και ο μηδενισμός των απαιτήσεων δημιουργεί την υποδομή για την αποδοχή από ευρείες πλειοψηφίες μεταρρυθμίσεων που οδηγούν σε ριζική αλλαγή του μοντέλου και προσαρμογή του στα νέα δεδομένα.

Συνήθως η κατάρρευση ακολουθεί μια χρεοκοπία του παλιού μοντέλου. Στην περίπτωση της ελληνικής χρεοκοπίας δεν ακολούθησε κατάρρευση γιατί οι εταίροι για τους δικούς τους λόγους δεν επιθυμούσαν κάτι τέτοιο, γιατί υπολόγισαν πως θ’ αντιμετώπιζαν και οι ίδιοι κάποιο κόστος οικονομικό και πολιτικό. Μικρότερο ασύγκριτα από το δικό μας αλλά υπολογίσιμο...

Μπορεί η Ελλάδα να έχει 1,5 εκατ. ανέργους αλλά κατάρρευση δεν υπέστη. Οι μισθοί και οι συντάξεις μειώθηκαν αλλά μεταρρύθμιση του μοντέλου που χρεοκόπησε δεν έγινε.

Καθώς κάθε οικογένεια περίπου διαθέτει ένα συνταξιούχο και ένα εργαζόμενο που αμείβεται από τον κρατικό προϋπολογισμό, είναι δύσκολο να αρθρωθεί μια πολιτική πλειοψηφία που θα μηδενίσει το κοντέρ και θα αναδιανείμει τα διαθέσιμα, στα πλαίσια ενός βιώσιμου οικονομικού μοντέλου που θα καταφέρει να ανταπεξέλθει των αναγκών της παγκοσμιοποίησης...

Όσο οι Έλληνες θα επαιτούν 450άρια από κάποιο ΕΣΠΑ, εν είδει ταμείου ανεργίας και ανάλογους μισθούς λόγω μειωμένης ανταγωνιστικότητας, θα συντηρούν το πελατειακό πολιτικό σύστημα που εγγυάται μόνο τις φθίνουσες συντάξεις και μισθούς από επιδοτήσεις.

Για να αλλάξει το υπάρχον πολιτικό σύστημα πρέπει να αλλάξει η οικονομική βάση που το στηρίζει. Ποια είναι αυτή; Το άθροισμα των 3 εκατ. συνταξιούχων, των λιγότερο πλέον του 1 εκατ. εργαζομένων που αμείβονται έμμεσα ή άμεσα από τον προϋπολογισμό και των εκατοντάδων χιλιάδων κλειστών επαγγελμάτων και συντεχνιών που συνεχίζουν να ζουν σε βάρος της κοινωνίας και των νέων που θέλουν να μπουν στο επάγγελμά τους... 

Κατά συνέπεια το μοντέλο αυτό μπορεί να αλλάξει μόνο με ολοσχερή κατάρρευση ή κάποιο άλλο ανάλογο σοκ, όπως π.χ. μια εθνική τραγωδία...

Τα περί σκληρής διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, πολεμικών αποζημιώσεων τρισ. ευρώ ή αναλόγου αξίας πετρελαίων είναι παραμύθια ενός πολιτικού συστήματος που χρεοκόπησε και προσπαθεί να κερδίσει χρόνο αναβάλλοντας την ημερομηνία κατάρρευσης...

capital