Στέφανε,
Κατεβαίνοντας στη Μάνη με τους γιούς μου, με πληροφόρησαν πως ζήτησες, μέσα από αρθρογραφία σου στο ΜΑΚΕΛΕΙΟ, να τοποθετηθώ δημόσια για τα συμβαίνοντα στον καινούργιο αραβο-ισραηλινό πόλεμο. Όντας απασχολημένος με τη συγγραφή ενός αποκρυφιστικής φύσεως πονήματος, είχα αυτοαπομονωθεί τον τελευταίο καιρό κι έτσι έχασα την...
αμεσότητα της πρόκλησής σου να σηκώσω το γάντι. Έστω και καθυστερημένα, θα το κάνω, γιατί θεωρώ ότι η ζωή είναι απάντηση σε προκλήσεις.
αμεσότητα της πρόκλησής σου να σηκώσω το γάντι. Έστω και καθυστερημένα, θα το κάνω, γιατί θεωρώ ότι η ζωή είναι απάντηση σε προκλήσεις.
Το ίδιο πρέπει να πρεσβεύουν και οι Ισραηλινοί, απ’ ότι βλέπω. Προκαλούμενοι συνεχώς από τις ρουκέτες της Χαμάς εναντίον των δικών τους αμάχων, που δεν είχαν τα θύματα που οι Άραβες εξτρεμιστές ή μαχητές της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης (διάλεξε και πάρε) επεδίωκαν, μόνο και μόνο λόγω της στρατιωτικής τους αδυναμίας να το πράξουν, αποφάσισαν (οι Ισραηλινοί) να τελειώσουν με αυτούς.
Εδώ σήμερα παίζεται ένα διπλό απάνθρωπο παιχνίδι με τις εκατόμβες των αμάχων. Οι μεν της Χαμάς ευελπιστούν ότι το μίσος που θα ενσπείρουν στους Παλαιστίνιους οι Ισραηλινοί θα στρατολογήσει στις τάξεις τους νέους και άφθονους τζιχαντιστές, οι δε Ισραηλινοί ότι οι βαριές απώλειες που επιφέρουν στον άμαχο πληθυσμό θα στρέψει την οργή των Παλαιστινίων εναντίον της Χαμάς η οποία προκάλεσε την επέμβαση των Εβραίων με τι συνεχείς και αναποτελεσματικές προκλήσεις της.
Το μακάβριο παιχνίδι των σφαγιαζόμενων αμάχων το ζήσαμε και στην Ελλάδα με τον εμφύλιο. Δεν θέλω επί του παρόντος να επεκταθώ σε αυτό το θέμα, θα το κάνω όμως σύντομα και δημοσίως μέσα από ένα τετράτομο βιβλίο μου με τίτλο «ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΧΩΜΑ», που βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της ολοκλήρωσής του, με αφορμή τις αναμνήσεις του πατέρα μου από γεγονότα που βίωσε το πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Μπροστά στην ιστορική αλήθεια, δεν χαρίζομαι σε ΚΑΝΕΝΑ (φίλος ο Πλάτων αλλά φιλτάτη η αλήθεια).
Πάντως, το ίδιο μακάβριο ανοσιούργημα έζησαν και οι Γερμανοί άμαχοι με τις 250.000 θύματα από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων στη Δρέσδη, το ίδιο έζησαν και οι Ιάπωνες με τα 650.000 θύματα στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, το ίδιο, και σε πολύ μεγαλύτερο και τραγικότερο βαθμό, έζησαν και οι Εβραίοι με τα δώδεκα (12) εκατομμύρια θύματα του Ολοκαυτώματος – κάποιοι λένε έξι (6) εκατομμύρια, αλλά επειδή η αμφισβήτηση αυτού του αριθμού επιφέρει ποινικές διώξεις, το διπλασιάζω για να είμαι μέσα, άλλωστε οι αριθμοί των νεκρών του παρελθόντος τείνουν να αυξάνουν μέρα με τη μέρα εκθετικά με τον πληθωρισμό (και την προπαγάνδα), όπως στο γνωστό έργο του Ιονέσκο, κατά το «αυξένεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την γή», την γη των νεκρών, όπως πάει το πράγμα.
Εν πάση περιπτώσει, σε πρόσφατες παρεμβάσεις μου, που – όπως πάντα – προκάλεσαν θύελλα αντιδράσεων, ένθεν κακείθεν, είχα εγκαίρως επισημάνει τις κοινές νιτσεϊκές ρίζες του ναζισμού με τον σιωνισμό, όπως και τις ναζιστικές αραβικές διαθέσεις των στρατολογούμενων από τον μεγάλο μουφτή της Ιερουσαλήμ, Χατζ Αμίν αλ-Χουσεΐνι (θείο του νομπελίστα Ειρήνης Αραφάτ) στην μουσουλμανική μεραρχία των SS του Χίτλερ «Χατζάρ» (χατζάρι στους άπιστους).
Τι άλλο να πω, πέραν της επισήμανσης ότι σε κάθε περίπτωση που το Ισραήλ βρίσκεται, δικαίως ή αδίκως, στο στόχαστρο της κοινής γνώμης, τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης σπεύδουν να επαναπροβάλλουν ντοκυμαντέρ με τις κτηνωδίες των ναζί εις βάρος των ομοθρήσκων τους, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.
Γνωρίζω ότι τα όσα γράφω δεν ικανοποιούν κανένα από τους ενδιαφερόμενους (και μη) για τα γεγονότα. Το ίδιο συνέβη και με το ποίημά μου «Μισραήλ» για το οποίο κατηγορούμαι συνεχώς και αδιαλείπτως από τους επιχώριους «υπερεθνικιστές του καναπέ και της σαπουνόφουσκας» ως εβραιόφιλος, εβραιόδουλος, εβραίος, εβραιομασόνος και ότι άλλο κατεβάζει το ιδεοληπτικό «τρόπος του λέγειν μυαλό» τους, χωρίς να έχουν ποτέ την εγκεφαλική χωρητικότητα να διερωτηθούν αν το ποίημα αυτό άρεσε στους Εβραίους (και όταν αντιληφθούν ότι δεν τους άρεσε, να διερωτηθούν το γιατί).
Πάντως, κάποιος θα πρέπει να γράφει τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θα ήθελε να είναι. Φυσικά τα γεγονότα ενέχουν τον δικό τους συντελεστή βαρύτητας, δεν είναι όλα ίδια. Όμως, η αξιολόγησή τους δεν είναι, και δεν μπορεί να είναι, κοινή και αντικειμενική. Είναι εν πολλοίς θέμα υποκειμενικό. Ούτως ή άλλως όμως, το λουτρό της Άρτεμης είναι πάντα αιμάτινο. Τουλάχιστον να την βλέπαμε γυμνή θα λέγαμε ότι αξίζει τον κόπο. Φοβάμαι πως τον μόνο που βλέπουμε γυμνό είναι τον διάβολο μέσα μας. Αυτόν και τα κέρατά του…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου