Tου Φάνη Ζουρόπουλου
Η κατάσταση έχει φθάσει πλέον στο απροχώρητο. Ο μισός πληθυσμός της χώρας βρίσκεται στα όρια της φτώχειας, τα φέσια στις τράπεζες έφθασαν το ένα τρίτο των δανείων, τα φέσια στην εφορία έφθασαν στο ιλιγγιώδες ποσό των 70,16 δις, προς την ΔΕΗ το 1,7 δις, για την επιβίωσή μας εργάζεται λιγότερο από ένας στους τρεις και ένα σωρό άλλα... Μέσα σ’ αυτό το χάος, κανένα κόμμα δεν εξηγεί στην Ελληνική κοινωνία, ούτε γιατί φθάσαμε στην απελπιστική αυτή κατάσταση, ούτε τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από αυτή!
Χαϊδεύουν απλά αυτιά και συντεχνιακά συμφέροντα και συναγωνίζονται στην προσέλευση ψήφων, δημιουργώντας ένα τεχνητό διπολισμό μεταξύ «δεξιάς» και «αριστεράς» λέγοντάς μας ότι το Μνημόνιο είναι κατάρα, σερβίροντας μας ότι η μόνη σωτηρία μας είναι η μείωση του χρέους, ανταγωνιζόμενα ποιος θα το μειώσει περισσότερο και αποσιωπώντας ότι ακόμα και να μας χαριστεί σύντομα θα δημιουργηθεί ένα άλλο. Διότι χρέος θα δημιουργείται συνέχεια, όσο οι δαπάνες μας υπερβαίνουν τα έσοδά μας.
Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έχει σκαρφιστεί ένα success story ενόψει του ενδεχόμενου να οδηγηθούμε σε εκλογές τον Μάρτιο, χωρίς να πείθει κανέναν γιατί όλος ο κόσμος καταλαβαίνει ότι το πλεόνασμα επετεύχθη από το έλλειμμα που επεβλήθη φορομπηχτικώς στον οικογενειακό προγραμματισμό και όχι από περιστολή των κρατικών δαπανών. Ενώ αυτοδιαψεύδεται με τον ΕΝΦΙΑ και την αδιέξοδη οικονομική αλχημεία των 100 δόσεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω Τσίπρα, προειδοποιεί ότι δεν θα δεχθεί προαπαιτούμενα, λες και όλη η Ευρώπη τρέμει στην ιδέα ότι θα αντικαταστήσει τον Χαρδούβελη ο αλλοπρόσαλλος Λαπαβίτσας, που θα διατηρήσει, λέει, και πλεονάσματα, μειώνοντας φόρους και αυξάνοντας δαπάνες.
Τον πολιτικό παραλογισμό ολοκληρώνουν ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ που παρουσιάζονται συνέταιροι του ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας εκλογές εδώ και τώρα, ενώ όλα δείχνουν ότι δεν θα μπουν καν στη νέα Βουλή. Για το ΚΚΕ δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα, καθώς απολαμβάνει την ηρεμία του «έξω από όλα», ενώ η «Χρυσή Αυγή» θα παραμείνει ένα μόρφωμα, πολύ αποδυναμωμένο όμως στα δεξιά της δεξιάς, αν και όταν «καθαρίσει» με τις δίκες, που κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα γίνουν.
Μέσα σ’ αυτήν την πολιτική παράνοια που βιώνουμε καθημερινά, δεν είναι τυχαίο ότι ακούγεται ως φωνή πολιτικής λογικής η στάση του «Ποταμιού», ίσως γιατί δεν έχει πληγεί ακόμα από τον ιό που υπάρχει στην Βουλή, ίσως γιατί ο πλέον άπειρος Στ. Θεοδωράκης μπορεί και διακρίνει ακόμα, δημοσιογραφικά, πόσο άστεγη αισθάνεται μία κρίσιμη μάζα πολιτών που «βολοδέρνει» μεταξύ της κυβερνητικής ατολμίας και των μαγικών συνταγών του ΣΥΡΙΖΑ.
Οτι δηλαδή, για να ξανασταθεί στα πόδια του το κράτος, πρέπει αναπροσαρμόσει τα έξοδά του στην πραγματική φοροδοτική ικανότητα των πολιτών και όχι σ’ αυτήν που εκβιάζει αφαιμάσσοντας τις καταθέσεις τους. Λέει επίσης και κάτι άλλο, αυτονόητο ο αρχηγός το «Ποταμιού»:
Οτι το «μαγαζί» εξακολουθεί να ζει με δανεικά και όλοι οι «ιδιοκτήτες» του οφείλουν να συμφωνήσουν -αναγκαστικά- σε μία κοινή πορεία. Να βάλουν 3-4 κοινούς στόχους στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και να πάψουν να αλληλοκατηγορούνται, επί ζημία της χώρας. Γιατί κουραστήκαμε και απελπιστήκαμε να τους βλέπουμε να τσακώνονται και αυτή η κούραση και η απελπισία μόνο σε καλό δεν θα μας οδηγήσει.
Η κατάσταση έχει φθάσει πλέον στο απροχώρητο. Ο μισός πληθυσμός της χώρας βρίσκεται στα όρια της φτώχειας, τα φέσια στις τράπεζες έφθασαν το ένα τρίτο των δανείων, τα φέσια στην εφορία έφθασαν στο ιλιγγιώδες ποσό των 70,16 δις, προς την ΔΕΗ το 1,7 δις, για την επιβίωσή μας εργάζεται λιγότερο από ένας στους τρεις και ένα σωρό άλλα... Μέσα σ’ αυτό το χάος, κανένα κόμμα δεν εξηγεί στην Ελληνική κοινωνία, ούτε γιατί φθάσαμε στην απελπιστική αυτή κατάσταση, ούτε τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από αυτή!
Χαϊδεύουν απλά αυτιά και συντεχνιακά συμφέροντα και συναγωνίζονται στην προσέλευση ψήφων, δημιουργώντας ένα τεχνητό διπολισμό μεταξύ «δεξιάς» και «αριστεράς» λέγοντάς μας ότι το Μνημόνιο είναι κατάρα, σερβίροντας μας ότι η μόνη σωτηρία μας είναι η μείωση του χρέους, ανταγωνιζόμενα ποιος θα το μειώσει περισσότερο και αποσιωπώντας ότι ακόμα και να μας χαριστεί σύντομα θα δημιουργηθεί ένα άλλο. Διότι χρέος θα δημιουργείται συνέχεια, όσο οι δαπάνες μας υπερβαίνουν τα έσοδά μας.
Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έχει σκαρφιστεί ένα success story ενόψει του ενδεχόμενου να οδηγηθούμε σε εκλογές τον Μάρτιο, χωρίς να πείθει κανέναν γιατί όλος ο κόσμος καταλαβαίνει ότι το πλεόνασμα επετεύχθη από το έλλειμμα που επεβλήθη φορομπηχτικώς στον οικογενειακό προγραμματισμό και όχι από περιστολή των κρατικών δαπανών. Ενώ αυτοδιαψεύδεται με τον ΕΝΦΙΑ και την αδιέξοδη οικονομική αλχημεία των 100 δόσεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω Τσίπρα, προειδοποιεί ότι δεν θα δεχθεί προαπαιτούμενα, λες και όλη η Ευρώπη τρέμει στην ιδέα ότι θα αντικαταστήσει τον Χαρδούβελη ο αλλοπρόσαλλος Λαπαβίτσας, που θα διατηρήσει, λέει, και πλεονάσματα, μειώνοντας φόρους και αυξάνοντας δαπάνες.
Τον πολιτικό παραλογισμό ολοκληρώνουν ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ που παρουσιάζονται συνέταιροι του ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας εκλογές εδώ και τώρα, ενώ όλα δείχνουν ότι δεν θα μπουν καν στη νέα Βουλή. Για το ΚΚΕ δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα, καθώς απολαμβάνει την ηρεμία του «έξω από όλα», ενώ η «Χρυσή Αυγή» θα παραμείνει ένα μόρφωμα, πολύ αποδυναμωμένο όμως στα δεξιά της δεξιάς, αν και όταν «καθαρίσει» με τις δίκες, που κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα γίνουν.
Μέσα σ’ αυτήν την πολιτική παράνοια που βιώνουμε καθημερινά, δεν είναι τυχαίο ότι ακούγεται ως φωνή πολιτικής λογικής η στάση του «Ποταμιού», ίσως γιατί δεν έχει πληγεί ακόμα από τον ιό που υπάρχει στην Βουλή, ίσως γιατί ο πλέον άπειρος Στ. Θεοδωράκης μπορεί και διακρίνει ακόμα, δημοσιογραφικά, πόσο άστεγη αισθάνεται μία κρίσιμη μάζα πολιτών που «βολοδέρνει» μεταξύ της κυβερνητικής ατολμίας και των μαγικών συνταγών του ΣΥΡΙΖΑ.
Οτι δηλαδή, για να ξανασταθεί στα πόδια του το κράτος, πρέπει αναπροσαρμόσει τα έξοδά του στην πραγματική φοροδοτική ικανότητα των πολιτών και όχι σ’ αυτήν που εκβιάζει αφαιμάσσοντας τις καταθέσεις τους. Λέει επίσης και κάτι άλλο, αυτονόητο ο αρχηγός το «Ποταμιού»:
Οτι το «μαγαζί» εξακολουθεί να ζει με δανεικά και όλοι οι «ιδιοκτήτες» του οφείλουν να συμφωνήσουν -αναγκαστικά- σε μία κοινή πορεία. Να βάλουν 3-4 κοινούς στόχους στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και να πάψουν να αλληλοκατηγορούνται, επί ζημία της χώρας. Γιατί κουραστήκαμε και απελπιστήκαμε να τους βλέπουμε να τσακώνονται και αυτή η κούραση και η απελπισία μόνο σε καλό δεν θα μας οδηγήσει.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου