Χαρακτηριστική περίπτωση εγωπάθειας και δειλίας, είναι η περίπτωση εκείνων που απαιτούν από τους άλλους, μια συγκεκριμένη συμπεριφορά.
Μια συμπεριφορά που πρέπει να έχει, όποιος αναγκάζεται ή επιθυμεί να συναναστραφεί με τους γαλαζοαίματους ξιπασμένους.
Δε μπορείς ρε δύσμοιρε να απαιτείς.
Μπορεί να απαιτήσει η κοινωνία, μπορούν να απαιτούν οι συνθήκες, οι νόμοι, το κράτος, αλλά όχι τα άτομα…
Πίσω από αυτήν την φράση "απαιτώ να με σέβεσαι" για παράδειγμα, κρύβονται οι δυο πραγματικές αιτίες της στάσης αυτής.
Το φασιστικό μένος που απορρέει από τον μικρόψυχο που απαιτεί και ο γλοιώδης ψοφοδεησμός επαιτείας, για αναγνώριση.
Πρώτον αγράμματε και ανόητε, ο σεβασμός δεν επιβάλλεται αλλά κερδίζεται, και δεύτερον, στην φασιστική απαίτηση σου για σεβασμό, τι πρέπει να κάνει ο άλλος; Να παύσει να σέβεται τον εαυτό του και να υποταχτεί στην δική σου ονείρωξη;
Ας δούμε λίγο το προφίλ αυτών που απαιτούν και περιμένουν πάντα από τους άλλους, τον κρυοκωλισμό του καθωσπρεπισμού και την συμπεριφορά του υποτελή.
Σχεδόν πάντα πρόκειται για άτομα που είναι ετερόφωτα, κενού περιεχομένου, αβαθούς συλλογισμού, χωρίς ποτέ να έχουν κερδίσει για τον εαυτό τους τίποτα, που πραγματικά να ήθελαν.
Και στην περίπτωση που έχουν κατακτήσει κάτι, είναι αυτό που τους επέβαλε η φασιστική απαίτηση των γύρω τους.
Είναι αυτοί που μπορούν να σου μιλούν τρείς μέρες για μια ομάδα, ένα μήνα για κάποιο κόμμα, έξι ώρες για το αμάξι τους ή τα λεφτά τους, μα αν τους ζητήσεις να σου πουν για τον ίδιο τους τον εαυτό, θα εξαντλήσουν το θέμα σε δυο λεπτά.
Είναι αυτοί που δεν αντέχουν τον εαυτό τους παραπάνω από μισή ώρα.
Είτε γιατί έχουν χρήματα, είτε γιατί έχουν σημαντικές γνωριμίες και επαφές, είτε ρεκόρ πόντων ως επιβήτορες, είτε για διάφορους άλλους εξωγενείς παράγοντες, μαζεύουν γύρω τους κακομοίρηδες και εθελόδουλους, όπου απαιτούν από αυτούς καθημερινά κολακεία και λατρεία (<σεβασμό> λένε ότι απαιτούν αλλά δεν πειράζει, θα κάνουμε τα στραβά μάτια.).
Είναι αυτοί που πάντα πράττουν σωστά και δικαία και όταν κάνουν το <καλό>. περιμένουν και απαιτούν, ανταμοιβή και ανταπόκριση.
Αν δεχτούμε αποφατικά, ότι υπάρχει καλό και κακό και ότι ισχύει το <κάνε το καλό και ρίξε το στο γιαλό>, τότε αυτοί πάλι δρουν ύπουλα και φιλοτομαριστικά.
Διότι αν πιστεύεις ότι η θετική και αρμονική στάση είναι επιλογή ενός αυτόφωτου, τότε κάνεις το καλό επειδή πραγματικά θέλεις να το κάνεις και όχι για λογούς συμφεροντολογικούς.
Δεν σε νοιάζει η αντίδραση των άλλων, γιατί δεν σε κάνουν ουσιαστικά αξιότερο, ούτε αλλάζουν αυτό που είσαι, τα <εύγε> τα <ευχαριστώ>, τα <ου> και οι βρισιές.
Στην περίπτωση του εμπορικού καλού όπου τρέφεται με την ανταπόδοση και τις ευχαριστίες, το όφελος για τους αυτοκόλακες είναι διπλό.
Τα <ζήτω> και οι τεμενάδες από την μια, φουσκώνουν το κενόψυχο <ΕΓΩ>, και από την άλλη η απουσία τους, την άριστη δικαιολογία και άλλοθι για την στερητική και τομαριστική ανταποδοτική στάση.
Για να υπάρχει σεβασμός των άλλων προς εσένα, πρέπει πρώτα να σεβαστείς εσύ τον εαυτό σου.
Για να σεβαστείς τον εαυτό σου πρέπει πρώτα να τον γνωρίσεις.
Για να γίνει αυτό πρέπει να περάσεις πολλές ώρες μαζί του.
Όταν έρθει η αυτογνωσία και αναγνωρίσεις και κοιτάξεις με σεβασμό τον εαυτό σου, τότε θα κερδίσεις και τον σεβασμό, όσων δύνανται να σε αναγνωρίσουν.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου