Στις 27 Ιανουαρίου ορκίστηκε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ένα μήνα μετά, η χώρα βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση από το 2012 (τουλάχιστον). Αλλά τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και η περίφημη ρήση του Τόμας Χομπς μοιάζει επίκαιρη όσο ποτέ. Στην πραγματικότητα, οι πρόωρες εκλογές ήταν μια εξαιρετικά άτυχη στιγμή στη διαδικασία αργής, βασανιστικής εξόδου από την κρίση. Όμως αφού έγιναν, ας οδηγούσαν τουλάχιστον σε συναινέσεις. Λίγο πριν τις εκλογές, είχα γράψει ότι η μόνη πιθανότητα να πετύχει η χώρα έναν καλύτερο συμβιβασμό με τους δανειστές, πέρα από τεχνητές κρίσεις και εθνικιστικά πυροτεχνήματα, βρισκόταν στην επικέντρωση κυρίως στους (υπερβολικά άκαμπτους) στόχους της προσαρμογής και τα (υπερβολικά ασθενή) μέτρα τόνωσης της ανάπτυξης, μέσω μιας συναινετικής και συλλογικής προσπάθειας. Με μια κυβέρνηση ευρείας στήριξης που θα εστιαζόταν στην αναζήτηση κοινών τόπων, τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη.
Επελέγη όμως για εσωτερική κατανάλωση η οδός της τεχνητής κρίσης και της συγκρουσιακής «διαπραγμάτευσης» που θα οδηγούσε, στην καλύτερη περίπτωση, σε μια διέξοδο που ελάχιστα (στην ουσία, όχι την ονομασία) θα διέφερε από πριν. Έχουμε όμως χάσει πολύτιμο χρόνο στην οικονομία και έχουμε πάλι δηλητηριάσει τις πολιτικές σχέσεις στο εσωτερικό, μειώνοντας παράλληλα την αξιοπιστία μας στο εξωτερικό. Σε αυτό το πλαίσιο, η άποψη ορισμένων ότι πρέπει να στηριχθεί η συγκεκριμένη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι ανεπίκαιρη. Ας εξηγήσει πρώτα η κυβέρνηση στους Έλληνες πολίτες ότι ναι, υποχώρησε στην Ευρώπη διότι αυτό απαιτούσε το εθνικό συμφέρον, ας παραδεχτεί ότι προεκλογικά υποσχόταν οτιδήποτε θα τους έπειθε να την επιλέξουν, κι ας γυρίσει σελίδα ζητώντας στήριξη από όλα τα κόμματα του συνταγματικού τόξου. Χωρίς μαγκιές, ανοησίες και περαιτέρω υποκρισία. Υποκρισία που θα φέρει -στο άμεσο μέλλον- περαιτέρω «ριζοσπαστικοποίηση» των επιλογών πολλών εκ των συμπολιτών μας που τα ΜΜΕ και το πολιτικό προσωπικό διατηρούν σε κατάσταση σύγχυσης. Μόνο που αυτή τη φορά η «ριζοσπαστικοποίηση» θα είναι προς το άλλο άκρο – και το μέλλον ζοφερό.
Η Ελλάδα χρειάζεται τέσσερα πράγματα, απλά και χωρίς περιστροφές. Πρώτον, εσωτερική σταθερότητα, ειλικρινή επικοινωνία με τους πολίτες, πραγματισμό και πολιτική ηρεμία. Δεύτερον, εκ νέου οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης με την Ευρώπη. Τρίτον, την επεξεργασία ενός ατομικού πτωχευτικού θεσμικού πλαισίου (ιδιωτών), περίπου στα αμερικανικά πρότυπα, ώστε και οι πτωχεύσεις (πτυχή του οικονομικού συστήματός μας) να συμβαίνουν χωρίς πελατειακό πάρε-δώσε με «νομοθετικές πρωτοβουλίες» αλλά και τα άτομα να έχουν πραγματικές δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες. Και -τέταρτο και κρίσιμο- ένα θεσμικό, φορολογικό και συμπεριφορικό πλαίσιο που (σε συνάρτηση με τα δύο πρώτα) θα προσελκύσει εξωτερικές επενδύσεις και θα ενθαρρύνει τις όποιες εσωτερικές. Το «κούρεμα του χρέους» και η ατέρμονη «δανειολογία» τόσο στο εσωτερικό όσο και το εξωτερικό είναι προς κατανάλωση των πελατών του εγχώριου πολιτικού προσωπικού.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου