Επιπλέον, τόσο η εσωκομματική του αντιπολίτευση, όσο και το πολιτικό μόρφωμα με το οποίο συγκυβερνά, ουσιαστικά του «απαγορεύουν» κάθε στροφή προς τον ρεαλισμό.
Δύσκολα τα πράγματα. Πολύ περισσότερο μετά τα χθεσινά στο Eurpogroup.
Ο αυτοεγκλωβισμός της κυβέρνησης στον λαϊκισμό του απώτερου και πρόσφατου παρελθόντος, δεν της επιτρέπει να δει και να πράξει το αυτονόητο. Την παράταση του υφιστάμενου προγράμματος, προκειμένου να διασφαλιστεί η ομαλή χρηματοδότηση της χώρας και ν’ αποτραπούν οι όποιες περιπέτειες. Μέσα δε, σ’ αυτό το χρονικό διάστημα της παράτασης, θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να διαπραγματευθεί όσα εκείνη πιστεύει. Αυτό επιτάσσει το συμφέρον του τόπου. Αλλά δεν το επιτάσσει το συμφέρον του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο αυτοεγκλωβισμός της κυβέρνησης στον λαϊκισμό του απώτερου και πρόσφατου παρελθόντος, δεν της επιτρέπει να δει και να πράξει το αυτονόητο. Την παράταση του υφιστάμενου προγράμματος, προκειμένου να διασφαλιστεί η ομαλή χρηματοδότηση της χώρας και ν’ αποτραπούν οι όποιες περιπέτειες. Μέσα δε, σ’ αυτό το χρονικό διάστημα της παράτασης, θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να διαπραγματευθεί όσα εκείνη πιστεύει. Αυτό επιτάσσει το συμφέρον του τόπου. Αλλά δεν το επιτάσσει το συμφέρον του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην κυβέρνηση αγνοούν ή κάνουν πως αγνοούν, ότι η οποιαδήποτε τροποποίηση των όρων του ισχύοντος προγράμματος –μνημονίου, απαιτεί την ομόφωνη έγκριση τόσο των οργάνων της Ευρώπης, όσο και των υπολοίπων 18 κοινοβουλίων των χωρών της Ευρωζώνης. Κάτι που δεν είναι εφικτό, τόσο για λόγους ουσιαστικούς –αφού απέναντι στη χώρα μας βρίσκεται σχεδόν το σύνολο των δανειστών- όσο και για τυπικούς –αφού στη Φινλανδία, επί παραδείγματι, βρίσκονται σε προεκλογική περίοδο και το Σύνταγμά τους απαγορεύει στην κυβέρνησή τους να επικυρώσει διεθνείς οικονομικές συμβάσεις-.
Η λογική κι ο πολιτικός ρεαλισμός επιτάσσει να ζητήσει η κυβέρνηση την παράταση για να μπορέσει εν συνεχεία να βάλει στο τραπέζι όσα εκείνη εκτιμά ότι πρέπει ν’ αλλάξουν, όπως το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων, το ασφαλιστικό, οι εργασιακές σχέσεις κλπ.
Κι από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν προτείνει επί της ουσίας τίποτα. Ούτε καν αριθμούς έχει καταθέσει. Κι από επάνω ζητά από τους δανειστές να υιοθετήσουν ένα πρόγραμμα, που δεν έχει καν καταθέσει.
Παραλογισμός; Ναι, εκπορευόμενος από τις κούφιες υποσχέσεις στο εσωτερικό. Υποσχέσεις που έλεγαν ότι θα σκιστεί το μνημόνιο κι άλλα παρόμοια φληναφήματα.
Παραλογισμός; Ναι, εκπορευόμενος από τις κούφιες υποσχέσεις στο εσωτερικό. Υποσχέσεις που έλεγαν ότι θα σκιστεί το μνημόνιο κι άλλα παρόμοια φληναφήματα.
Όμως, υπάρχει και κάτι άλλο. Ο πρωθυπουργός και το κόμμα του, έκαναν ήδη την στροφή τους, αλλά το παρελθόν δεν τους επιτρέπει να την ολοκληρώσουν. Ενώ πριν τις εκλογές μιλούσαν για το επάρατο μνημόνιο που θα σκιστεί, τώρα ισχυρίζονται ότι το 70% του μνημονίου το αποδέχονται. Επομένως, όλα γίνονται για επικοινωνιακούς –εσωτερικούς λόγους. Θέλει να πείσει ο Τσίπρας ότι εκείνος διαπραγματεύεται σθεναρά, εν αντιθέσει με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο. Το δε πόπολο να συγκεντρώνεται σε δρόμους και πλατείες και ν’ αποθεώνει τον μεγάλο ηγέτη. Που συν τοις άλλοις κατάργησε την τρόικα, αλλά συνομιλεί μ’ εκείνους που την αντικατέστησαν κι έχουν άλλη ονομασία…
Αφήστε που με την άρση των ιδιωτικοποιήσεων και την στήριξη του δημοσίου τομέα, θα γυρίσουμε και πάλι στις εποχές των ελλειμμάτων που δημιούργησαν όλα τα δεινά…
Αφήστε που με την άρση των ιδιωτικοποιήσεων και την στήριξη του δημοσίου τομέα, θα γυρίσουμε και πάλι στις εποχές των ελλειμμάτων που δημιούργησαν όλα τα δεινά…
Αφήστε που οι περίφημες «κόκκινες γραμμές» στα εργασιακά, το μόνο που θα καταφέρουν είναι η εκ νέου άνοδος της ανεργίας, με την αποτροπή προσλήψεων στον ιδιωτικό τομέα… Πολύ περισσότερο όταν το κράτος δεν έχει ευρώ τσακιστό για να ασκήσει εκείνο «επενδυτική», αναπτυξιακή πολιτική…
Είπαμε όμως. Εξωτερική κι οικονομική πολιτική με τα μάτια στραμμένα στην ουτοπία και στην εσωτερική κατανάλωση… Κι ο «λιτός βίος», που περιέγραψε ο πολύς υπουργός Οικονομικών, ίσως να βρίσκεται προ των πυλών, με ότι αυτό συνεπάγεται στον απόλυτο περιορισμό της δημόσιας κι ιδιωτικής κατανάλωσης και στις σκληρές ημέρες που ενδέχεται ν’ ακολουθήσουν…
Είπαμε όμως. Εξωτερική κι οικονομική πολιτική με τα μάτια στραμμένα στην ουτοπία και στην εσωτερική κατανάλωση… Κι ο «λιτός βίος», που περιέγραψε ο πολύς υπουργός Οικονομικών, ίσως να βρίσκεται προ των πυλών, με ότι αυτό συνεπάγεται στον απόλυτο περιορισμό της δημόσιας κι ιδιωτικής κατανάλωσης και στις σκληρές ημέρες που ενδέχεται ν’ ακολουθήσουν…
Τα νταούλια ηχούν, μα δεν χορεύουν οι αγορές αλλά εμείς…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου