Το πιο διαφωτιστικό κείμενο για όποιον ενδιαφέρεται να καταλάβει τι είναι ακριβώς η κυβέρνηση που έχουμε σήμερα είναι η συνέντευξη του υπουργού Επικρατείας Αλέκου Φλαμπουράρη (δείτε εδώ) (ο παππούς Αλέκος της κυβέρνησης) στη Μαρία Κατσουνάκη, στην «Καθημερινή» της Κυριακής.
Οι αντιφάσεις του και η φυσικότητα (σχεδόν αθωότητα) με την οποία τις εκφέρει, η μποέμικη αντίληψη για τη ζωή και η ταυτόχρονη θρησκευτική προσήλωση σε παρωχημένα κομμουνιστικά θέσφατα, η άγνοια της ευρωπαϊκής πραγματικότητας και η ανατολίτικη νωχέλεια των τρόπων, όλα αυτά περιγράφουν τη φύση της σημερινής κυβέρνησης, ως προς το σκέλος του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ)―διότι οι ΑΝΕΛ είναι διαφορετικό φρούτο. Η προσωπικότητα του παππού Αλέκου, έτσι όπως προκύπτει αβίαστα στη συνέντευξη, είναι η απάντηση στο ερώτημα: τι είδους άνθρωποι μας κυβερνούν;
«Δεν πέρναγε από το μυαλό μας ούτε σαν όνειρο», ομολογεί σε σημείο της συνέντευξης όπου προσπαθεί να εξηγήσει ό,τι ο ίδιος ονομάζει «ψυχολογική κατάσταση». (Εννοεί της εξουσίας, αλλά πώς να το πει;). Είναι σχήμα λόγου, βέβαια, ο τρόπος με τον οποίο απαντά, αλλά εκφράζει κατά πολύ την πραγματικότητα.
Ο παππούς Αλέκος λέει την αλήθεια και τη λέει απλά. Ο τρόπος που την καταλαβαίνω εγώ, αν μου επιτρέπετε, έχει ως εξής: Ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) διεκδίκησε την εξουσία με αξιοθαύμαστη -το λέω ειλικρινά- επιμονή· με ορμή ακατάβλητη από ήττες, ξεφτίλες και απογοητεύσεις. Ολα αυτά, χωρίς να έχει περάσει από το μυαλό τους ούτε σαν όνειρο ότι ίσως κάποια στιγμή κυβερνήσουν. Και μάλιστα, να κυβερνήσουν σε περίοδο χρεοκοπίας του κράτους, όταν οι ίδιοι όλο τον προηγούμενο καιρό ήσαν η αντιπολίτευση, όχι ένα περιστασιακό κομματίδιο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Είναι επόμενο, λοιπόν, μέσα στη δοκιμασία της πραγματικότητας, να βλέπουμε μια «πρώτη φορά Αριστερά»-κυβέρνηση, που στέκεται στον ρόλο της με αμηχανία, φλυαρία, κωμικούς αυτοσχεδιασμούς και πλήρη άγνοια του κινδύνου.
Αν, λοιπόν, έπρεπε να ορίσω το είδος της σημερινής κυβέρνησης με μια σύντομη φράση, θα την έλεγα κυβέρνηση αμφιθεάτρου―φοιτητικού αμφιθεάτρου σε ελληνικό πανεπιστήμιο, φυσικά. Αναφέρομαι στον μεγαλύτερο εκπαιδευτικό θεσμό του Υπαρκτού (εκτός από το καφενείο) που είναι επίσης και το μέγα φυτώριο της πλειονότητας των πολιτικών, κυρίως της Αριστεράς, από τη Μεταπολίτευση και έπειτα.
Η γοητεία της πολιτικής του αμφιθεάτρου είναι ότι, επειδή ασκείται στον αέρα (ρωτήστε τον παππού Αλέκο), δεν έχει συνέπειες στην πραγματική ζωή. Το πολύ πολύ να αποφοιτήσεις σε δέκα χρόνια (ρωτήστε τον πάλι). Στο αμφιθέατρο, μπορείς να δίνεις μάχες για τη σύνταξη ψηφισμάτων σχετικά με την Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο (υπέρ, εννοείται), να τρως ξύλο και να ανοίγεις κι εσύ κεφάλια, να καταλαμβάνεις χώρους και να επιβάλλεις τον δικό σου νόμο, όλα αυτά δε χωρίς να έχουν κανένα αντίκτυπο στην πραγματικότητα. Δεν τη χρειάζεσαι την πραγματικότητα για να κάνεις τέτοια «πολιτική», αν το σκεφθείτε.
(Σύντομη παρέκβαση. Επειδή συχνά τον τελευταίο καιρό μάς αρέσει να συγκρίνουμε την περίοδο που διανύουμε τώρα με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, να θέσω στην κρίση σας μια ομοιότητα. Αντίστοιχη της πολιτικής του αμφιθεάτρου ήταν η κατάσταση με τα κόμματα στη Γερμανία του Κάιζερ: η αντιπαλότητά τους δεν είχε όρια στη Βουλή, επειδή ολόκληρη η εκτελεστική εξουσία ήταν στα χέρια του Κάιζερ. Με αυτή την πολιτική και κομματική κουλτούρα προσπάθησε η Γερμανία την περίοδο της Βαϊμάρης και γι’ αυτό απέτυχε…)
Κατά τα λοιπά, ως χαρακτήρας σε αφήγημα ο παππούς Αλέκος είναι αξεπέραστος στην κατηγορία του! (Ο Βαρουφάκης είναι σε διαφορετική κατηγορία―μόνος του, φυσικά.) Σε κάνει να σκέπτεσαι πόσο αληθινή ήταν η ηθογραφία του ελληνικού κινηματογράφου τη δεκαετία του 1950―στις καλές του στιγμές, εννοείται. Δυσκολεύεσαι να μην τον συμπαθείς κι ας βγαίνουν τρομακτικά πράγματα από το στόμα του. Τον νιώθεις άκακο κι ας είναι στην πραγματικότητα επικίνδυνος μέσα στην ισχύ του κυβερνητικού ρόλου του. Είναι, πώς να το πω; Οπως αν ξυπνήσεις μια νύχτα από ένστικτο και ανακαλύψεις τον παππού (ηρωικό μεν, αλλά ερείπιο) μέσα στην κουζίνα, με τη ρόμπα, να έχει πλακώσει τα τσίπουρα και να περιεργάζεται μια χειροβομβίδα. Σου κόβονται τα ήπατα, κατά το λεγόμενο, αλλά δεν πλημμυρίζεις από μίσος για αυτόν. Κατά κάποιο τρόπο τού αναγνωρίζεις το ακαταλόγιστο…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου