Τα "πλοία της Ελευθερίας" και η αριστεροφροσύνη

To Hellas Liberty (πρώην SS Arthur M. Huddell)
(Φωτογραφία: Wikipedia)

Έγινε προ ημερών, συγκεκριμένα την προηγούμενη Δευτέρα μία πολύ σημαντική εκδήλωση. Πολύ σημαντική και ενδιαφέρουσα, αξιοπερίεργη διότι δεν είχε ανάλογη δημοσιότητα. Η συγκέντρωση, σε υψηλό επίπεδο φιλοξενίας, έγινε στις μεγάλες αίθουσες του Χίλτον τις οποίες γέμισε. Παρέστησαν περίπου επτακόσια πενήντα άτομα, με ευπρεπή και πολιτισμένη ενδυμασία. Σχεδόν όλοι Έλληνες.

Υπολόγισα ότι θα πρέπει να είχαν συγκεντρωθεί – αθροιστικά – περίπου ένα τρισεκατομμύριο (σε οποιοδήποτε νόμισμα). 1.000.000.000.000, οικονομικής ισχύος σε αυτή την αίθουσα. Οργανωτής ήταν το ίδρυμα Greek Shipping Hall of Fame, ή «Το Πάνθεον της Ελληνικής Ναυτιλίας», σε πρόχειρη μετάφραση. Είναι δύσκολο να μετρήσει κανείς με ακρίβεια τα οικονομικά μεγέθη της Ναυτιλίας. Πόση είναι η έκθεση μιας εταιρείας σε δάνεια, πόση είναι η δανειοληπτική της ικανότητα και πόση η τιμή ενός πλοίου ανά πάσα στιγμή, αλλά και η αξία των επενδύσεων των εφοπλιστών εκτός του κλάδου. Ωστόσο αν σκεφθείτε ότι ένα μεγάλο, ή «ειδικό» πλοίο τιμάται σήμερα πολύ πάνω από εκατό εκατομμύρια – και πολλές εταιρείες έχουν δεκάδες, καταλαβαίνετε ότι δεν υπερβάλλω. Όλα αυτά αποτέλεσμα ατομικής προσπάθειας ατόμων, συχνά ναυτικών, ποτέ «συλλογικής» συνεργασίας.

Μεγάλη απορία δημιουργεί η απόσταση αυτής της πραγματικότητας, μέσα στην αίθουσα από την άλλη «έξω» στην πόλη, την «ανθρωπιστική κρίση» που μας σερβίρει (επιτυχώς) η αριστερή προπαγάνδα τα τελευταία χρόνια. Αυτή η κρίση – συγχωρείστε με – αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω, όταν τα χιονοδρομικά και παραθεριστικά μας ξενοδοχεία ανακοινώνουν πληρότητα 100% (από Έλληνες) σε κάθε ευκαιρία τριημέρου κοπάνας, ενώ οι καφετέριες όλων των πόλεων της επαρχίας είναι πλήρεις καθημερινώς – στις εργάσιμες – ώρες, και Σχολεία οργανώνουν πενθήμερες σχολικές εκδρομές σε Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ε! Δεν έχουμε φθάσει στο σημείο να μας ρίχνουν τρόφιμα και πόσιμο νερό με αλεξίπτωτα!

Όταν διηγήθηκα τις εντυπώσεις μου σε διανοούμενο φίλο μου, που πάσχει από αριστεροφροσύνη, εκείνος αμέσως ονειρεύτηκε πως θα …αρπάξουν από τους εφοπλιστές, τόσα χρήματα. Πάντοτε πως θα κατασχέσουν και μοιράσουν – ποτέ πως θα δημιουργήσουν. Τα πλοία όμως ναυπηγούνται σε ξένα ναυπηγεία, χρηματοδοτούνται από ξένες τράπεζες, ναυλώνονται από ξένες εταιρείες για να μεταφέρουν φορτία μεταξύ ξένων λιμένων κ.ο.κ. Πόθεν το δικαίωμα του Ελληνικού κράτους να εισπράττει τα κέρδη;

Παρά ταύτα υπάρχει λύση. Οι εφοπλιστές είναι πράγματι πατριώτες και συναισθηματικά δεμένοι με την Ελλάδα. Το γνωρίζω πέραν πάσης αμφιβολίας. Το αποδεικνύουν οι – κάποτε παράλογες και ζημιογόνες – επενδύσεις που έκαναν εδώ και τα πασίγνωστα ευεργετικά ιδρύματα, που πάντοτε συνεχίζουν. Θα είχαν μεγάλη διάθεση να ναυπηγούν και να επισκευάζουν τα πλοία τους εδώ.

Η ναυπηγική βιομηχανία είναι κάτι ανάλογο με την οικοδομή στην στεριά – την «ατμομηχανή» της οικονομίας μεταπολεμικώς. Ένα πλοίο – όπως και ένα κτήριο – είναι μία συναρμολόγηση χιλίων διαφορετικών οργάνων και υλικών. Σωλήνες, καλώδια, μηχανήματα ότι μπορεί να φαντασθεί κανείς. Μία ανθούσα ναυπηγική και επισκευαστική βιομηχανία θα δημιουργούσε, και θα συντηρούσε, μία ολόκληρη μεγάλη πόλη, με χιλιάδες θέσεις εργασίας και κάθε είδους οικονομική δραστηριότητα, που θα απλωνόταν παντού. Με επέκταση σε όλη την χώρα. Είχαμε, κάποτε, τον σπόρο αυτής της χρυσοφόρου συγκυρίας γεωγραφίας, παραδόσεως και επιχειρηματικής δυναμικής, μεταξύ Πειραιά και Κορίνθου.

Ακόμη και αν ξεχάσουμε την αποφασιστική επίδραση που είχαν οι κολοσσιαίες παραγγελίες των Ελλήνων εφοπλιστών στην οικονομία των χωρών της Άπω Ανατολής, εδώ, στις γειτονικές χώρες, ακόμη και στην Τουρκία, Έλληνες «χτίζουν» δεκάδες πλοία. Γιατί όχι εδώ; Η απάντηση δεν χωράει σε λίγο χώρο. Περιλαμβάνεται όμως σε τρεις λέξεις: Αριστερά –Συνδικάτα – Κράτος. Η κακοδαιμονία κάθε επενδύσεως στην Ελλάδα.

Στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια οι αμερικανοί παραχώρησαν στην Ελλάδα εκατό πλοία τύπου «Λίμπερτυ» με χαριστικούς, ή τέλος πάντων, πολύ ευνοϊκούς όρους. Το κράτος τα διένειμε μεταξύ εφοπλιστών που είχαν χάσει τα πλοία τους στον πόλεμο. Με το πνεύμα του «κρατικισμού» που πάντοτε υπήρχε, το κράτος κράτησε τρία πλοία (ένα το «Κρήτη» όπου ταξίδευσα ως επιβάτης). Τα πλοία που πήραν οι εφοπλιστές κέρδισαν «το βάρος τους σε χρυσό» και ήταν η μαγιά του πακτωλού που ανέφερα στην αρχή του κειμένου.

Στην διάρκεια του μικρού ταξιδιού μου στο «Κρήτη» αμέσως κατάλαβα γιατί και τα τρία κρατικά χρεοκόπησαν. Λειτουργούσαν υπό την εξουσία του κομμουνιστικού συνδικάτου Ο.Ε.Ν.Ο.

Τηλέμαχος Μαράτος / via