Επί τέσσερεις και πλέον μήνες βιώνουμε την διαρκή διόγκωση μίας φούσκας ψευδαισθήσεων που κινδυνεύει να σκάσει απότομα με απρόβλεπτες συνέπειες. Εκλαμβάνοντας τις επιθυμίες για πραγματικότητα – λόγω ιδεοληψίας, ανοησίας ή απειρίας, αδιάφορο – οι κυβερνήτες μας ακολουθούν μια πορεία βασιζόμενη στο λεχθέν υπό του υπουργού αρμόδιου για τον Συντονισμό του Κυβερνητικού Έργου και μέντορος του πρωθυπουργού: «Τα λεφτά θα μας τα δώσουν. Δεν τούς συμφέρει να μη μας τα δώσουν» (!) Η εκτίμηση αυτή δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι στιγμής με οδυνηρές για την χώρα συνέπειες.
Πριν από τις εκλογές, τις οποίες η τότε αξιωματική αντιπολίτευση και σημερινή κυβέρνηση εξεβίαζε παντί τρόπω, μας έλεγαν ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν πλήρως κοστολογημένο, οι πηγές χρηματοδότησης δεδομένες, η «για πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση θα έβαζε τέρμα στην λιτότητα, θα προχωρούσε σε διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους και θα καταργούσε τα επάρατα μνημόνια με έναν νόμο, ένα άρθρο. Μετά τις εκλογές η αγέρωχος Πρόεδρος της Βουλής δήλωσε ότι αυτά ήταν εν πολλοίς «σχήμα λόγου».
Όπως και αν έχει το πράγμα, η μακρόσυρτη διαπραγμάτευση με τούς «θεσμούς» φθάνει στο τέλος της και η προσγείωση στην πραγματικότητα είναι αναπόφευκτη. Αυτό πιστοποίησε και η προχθεσινή νέα συνάντηση στις Βρυξέλλες του Πρωθυπουργού με την Γερμανίδα Καγκελάριο και τον Γάλλο Πρόεδρο. Προηγουμένως, οι δανειστές μας είχαν αποστείλει κείμενο 10 σελίδων με τις θέσεις/προτάσεις τους και εμείς αντίστοιχο κείμενο 47 σελίδων. Ο πρωθυπουργός δήλωσε «σοκαρισμένος» από τις θέσεις των δανειστών, ενώ ένας ικανός διαπραγματευτής, αντιθέτως, θα έπρεπε να έχει αντιληφθεί εγκαίρως προς ποιά κατεύθυνση οδηγούνται τα πράγματα. Ίσως, όμως, μεγαλύτερη σημασία να έχει το γεγονός ότι μεγάλη μερίδα των υπουργών και στελεχών του Σύριζα (και των ΑΝΕΛ) είναι εξ ίσου, αν όχι περισσότερο σοκαρισμένοι από τις… ελληνικές προτάσεις! Ευλόγως. Γιατί οι καφενειακές αναλύσεις, οι εθνικο-λαϊκές κορώνες για νέο Κούγκι, οι απειλές ότι θα συμπαρασύρουμε την Ευρωζώνη στην άβυσσο αποδείχθηκαν ατελέσφοροι. Εκεί που διαρρηγνύαμε τα ιμάτιά μας κατά της λήψης υφεσιακών μέτρων, ήδη προτείνουμε οι ίδιοι φορο-καταιγίδα με δραστικές αυξήσεις στον ΦΠΑ, στην «έκτακτη» (διάβαζε, «τακτική») εισφορά αλληλεγγύης, στα τεκμήρια πλούτου (Ι.Χ., σπίτια, πισίνες) κ.λπ. Ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι επιτέλους αποσαφηνίσθηκε ποιοί θεωρούνται «πλούσιοι»: Είναι όσοι έχουν ετήσιο εισόδημα 30.000 ευρώ και άνω, για τους οποίους η έκτακτη εισφορά αυξάνεται τουλάχιστον κατά 50%!
Πως να μην εξανίσταται, εν όψει των ανωτέρω, ο υπουργός Εσωτερικών λέγοντας ότι το νέο πακέτο μέτρων είναι δύο φορές πιο επώδυνο από το θρυλικό πλέον «e-mail Χαρδούβελη»; Πως να μην αποφαίνεται ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης ότι «οι λεγόμενοι θεσμοί εφαρμόζουν σε βάρος της Ελλάδας ό,τι πιο μακιαβελλικό έχει αναδείξει η ιστορία της αποικιοκρατίας» (!!) και να προσθέτει ότι «δεν νομίζω ότι υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για θετική συμφωνία της κυβέρνησης του Σύριζα με τούς πιστωτές». Και ο αξεπέραστος Γιάνης – ουάου – Βαρουφάκης: «Εμείς πάμε για να πετύχουμε αυτά τα τρία (μεταρρυθμίσεις, αναδιάρθρωση του χρέους και επενδύσεις) μαζί. Αν δεν τα έχουμε αυτά τα τρία μαζί, δεν υπογράφουμε. Ως κυβέρνηση, όχι ως Βαρουφάκης. Ξεκάθαρος;». Προ τριών ημερών, 22 βουλευτές του Σύριζα κάλεσαν την κυβέρνηση να κινηθεί μονομερώς και αντίθετα από τις προτάσεις των εταίρων. Παρ’ όλα αυτά, ο σοκαρισμένος κ. Τσίπρας δηλώνει ότι «είμαστε πιο κοντά σε συμφωνία από όσο ποτέ άλλοτε»!
Διερωτώνται πολλοί, εντός αλλά και εκτός Σύριζα, ποιοί είναι οι λόγοι που οι εταίροι απαιτούν τέτοια ομοβροντία δυσβάστακτων μέτρων; Είναι η επιδείνωση της ελληνικής οικονομίας, η κόπωσή τους από τις διαρκείς παλινωδίες μας ή, μήπως, η διάθεσή τους να δώσουν ένα παραδειγματικό μάθημα σε όσους, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, φιλοδοξούν να μιμηθούν την πορεία του Σύριζα; Νομίζω ότι και οι τρείς λόγοι ισχύουν. Όλα τα μεγέθη της ελληνικής οικονομίας εμφανίζουν ραγδαία επιδείνωση. Ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται η διαπραγμάτευση και, κυρίως, η χρονική παράτασή της εξάντλησε και τα τελευταία περιθώρια ρευστότητας, αύξησε την αβεβαιότητα, απομάκρυνε τις προοπτικές επενδύσεων και ανάπτυξης. Οι εταίροι, προφανώς, ουδόλως εκτιμούν την συμπεριφορά της ελληνικής πλευράς, γι’ αυτό και ζήτησαν την αλλαγή της σύνθεσης της διαπραγματευτικής ομάδας. Οι προεκλογικές διακηρύξεις του Σύριζα, που έθεταν ως στόχο την «ανατροπή» όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, προφανώς δεν αύξησαν την αξιοπιστία μας και δεν βελτίωσαν το διαπραγματευτικό κλίμα.
Ο κ. Τσίπρας έχει ελάχιστα χρονικά και πολιτικά όρια για να κινηθεί. Πρέπει τάχιστα να καταλήξει σε μία συμφωνία με τούς δανειστές, η οποία ιδεωδώς θα μπορούσε να περιλαμβάνει μία αναφορά σε μελλοντική ελάφρυνση του χρέους (όχι μείωση της ονομαστικής αξίας) μέσω του συνδυασμού επιμήκυνσης, περαιτέρω μείωσης των επιτοκίων και, ενδεχομένως, μίας περιόδου χάριτος αναλόγως του ρυθμού υλοποίησης συμφωνημένων μεταρρυθμίσεων. Αυτό θα αποτελούσε μία πολύ σημαντική μείωση της παρούσας αξίας του χρέους. Παράλληλα, πρέπει να ρίξει άμεσα όλο το βάρος του στο εσωκομματικό μέτωπο και να εξομαλύνει τις αντιδράσεις, χωρίς άλλες καθυστερήσεις και αμφισημίες. Αρχή άνδρα δείκνυσι.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου