Παρέθετα δημόσια για καιρό την άποψή μου για θέματα που σχετίζονταν με το αντικείμενό μου (εκπαίδευση, έρευνα, καινοτομία). Νιώθω πλέον ότι σήμερα είναι μάταιο. Αυτά είναι «ψιλά» γράμματα, όταν διακυβεύεται το όλον εποικοδόμημα της ζωής μας από ιδεοληπτικούς, ημιμαθείς μετριότητες, νεοσταλινικούς της σημερινής Κυβέρνησης. Τι συζήτηση να κάνεις με τους Μπαλτάδες και τους Χασάπηδες της Παιδείας όταν αποσυνθέτουν ενσυνείδητα τα θεμέλια της: την άμιλλα, την προσπάθεια για αριστεία, την αξιοκρατία, την διαρκή αξιολόγηση διδασκόντων και διδασκομένων, την υπευθυνότητα στην περάτωση των σπουδών σε εύλογο χρονικό διάστημα, την διασύνδεση της εκπαίδευσης με τον διεθνή εκπαιδευτικό ιστό, την βελτιστοποίηση-προτυποποίηση της μάθησης, τις διεθνώς δοκιμασμένες καλές πρακτικές στην εκπαίδευση, την ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών στην μόρφωση και στην διαρκή εκπαίδευση και επιμόρφωση.
Νιώθω ότι η χαώδης αυτή νέα τάξη, που μας επιβλήθηκε από την ανικανότητα, την πελατειακή πολιτική των προηγούμενων κυβερνώντων, απαιτεί συνολική και όχι επιμέρους απάντηση. Νιώθω ότι διακυβεύεται ο ελεύθερος τρόπος ζωής μας, η ευρωπαϊκή δημοκρατία μας, αυτή καθεαυτή η υπόσταση της χώρας που χάνει διαρκώς φίλους και εκτίθεται στις επικίνδυνες γειτονικές αναθεωρητικές ορέξεις. Νιώθω ότι οι κυβερνώντες προσανατολίζουν την εξέλιξη του τόπου μάλλον προς τα παρελθοντικά σταλινικά Βαλκάνια παρά προς τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό του. Έχουν υποχθόνια στοχεύσει τις όποιες μέσα από την Παιδεία ελπίδες έχουμε για επιβίωση στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αμφισβητούν επιθετικά την βασική μεταπολεμική πολιτική επιλογή της χώρας.
Τα ελάχιστα χρήματα που έμειναν τα δαπανούν για σάπια 40χρονα στρατιωτικά αεροπλάνα, στα προκλητικά επιδόματα των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ, στην επαναπρόσληψη υπεράριθμων δημοσίων υπαλλήλων, στο άνοιγμα των δεκάδων κομματικών τηλεοπτικών-ραδιοφωνικών σταθμών της ΕΡΤ, στις συντάξεις 50άρηδων, στην πρόσληψη κολλητών, συγγενών, συντρόφων αγωνιούντων για εξουσία κυβερνητικών στελεχών, σε προσωπικές επιτροπές της «οριακής» Προέδρου της Βουλής, στο βόλεμα της «αριστερής» νομενκλατούρας στα υπουργεία σαν επιστημονικούς συνεργάτες, στην εγκατάσταση ενός ιδιότυπου νεοσταλινικού, ιστορικά απεχθούς καθεστώτος.
Ποιος ενδιαφέρεται για τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα, τους μικροεπιχειρηματίες που κλείνουν τα μαγαζιά τους, τις επιχειρήσεις με ξένες επενδύσεις που φεύγουν, τις απαράμιλλες δυσκολίες των όποιων εξαγωγικών επιχειρήσεων έχουν απομείνει;
Αισθάνομαι πλέον γύρω μου την αποδοχή του μοιραίου που έρχεται. Κοινωνία και αντιπολίτευση σε ύπνωση αναμένουν αποσβολωμένες το μοιραίο. Η Κυβέρνηση οδηγεί σταθερά την χώρα στην χρεοκοπία και στην περαιτέρω διάλυση της οικονομίας. Η ανεργία πάλι αυξάνει, η ύφεση είναι πάλι παρούσα, ενώ τα δημόσια ταμεία έχουν πλέον αδειάσει, με τον ιδιωτικό τομέα σχεδόν νεκρό. Χρόνος πλέον δεν υπάρχει. Η Κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της δύσκολα θα διαχειριστούν την διαφαινόμενη παταγώδη αποτυχία τους, τα εκατοντάδες ανεκπλήρωτα ψέματα και τις υποσχέσεις τους.
Το σοκ της διαφαινόμενης χρεοκοπίας θα είναι πολύ μεγαλύτερο για τους μικρούς και τους αδύναμους αλλά και για τους μικρόνοες ωφελιμιστές που εμπιστεύτηκαν απολίτικα και για μικροσυμφέροντα (ΕΝΦΙΑ) το κυβερνών συνονθύλευμα των ανεύθυνων ιδεοληπτικών και τώρα κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα. Σοκ μεγάλο θα είναι και για τους αιθεροβάμονες που έθρεψαν φρούδες ελπίδες οτι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ωριμάσει σε ένα Κόμμα ευρωπαϊκής ευθύνης. Θα έχουν όλοι αυτοί τις ευθύνες τους για την ύπνωση της κοινωνίας και την επερχόμενη καταστροφή. Η μόνη ελπίδα που μένει είναι το σοκ να ξυπνήσει, να συνεγείρει τις κοινωνικές, πνευματικές, οικονομικές δημοκρατικές, φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις που ακόμη μπορούν. Είναι αναγκαία σήμερα παρά ποτέ η συσπείρωση τους. Αποτελεί ύψιστη πράξη πολιτικής υπευθυνότητας και πατριωτισμού η επιδίωξη της, ως ανάχωμα στην προσπάθεια του επικίνδυνου γεωπολιτικού αναπροσανατολισμού, της απομάκρυνσης απο τους ευρωπαϊκούς δημοκρατικούς θεσμούς που υποχθόνια επιδιώκεται από την τερατώδη κυβερνητική συνεργασία ακροαριστερών και ακροδεξιών ανερμάτιστων.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου