Είναι γεγονός ότι η αντίδραση των Ευρωπαίων άργησε πολύ να εκδηλωθεί. Λόγοι τακτικής βέβαια, τους οδήγησαν στην προχθεσινή ψυχρολουσία της κυβέρνησης. Από την άλλη, ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας ακολουθεί τη δική του αναβλητική πολιτική, προσπαθώντας να εκμεταλλευθεί τα αδιέξοδα. Και στη μέση πάντα, η ελληνική κοινωνία να παρακολουθεί απαθέστατη την διαφαινόμενη οικονομική και πολιτική καθίζηση της χώρας.
Εν τω μεταξύ, τίποτα δεν δείχνει ότι η σκληροπυρηνική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ θα ενδώσει στη συμφωνία. Ο Στρατούλης έξαλλος και με βλοσυρό βλέμμα, κραυγάζει παντού τη διάθεση για ρήξη, μιλώντας για «εναλλακτικές» λύσεις.
Ποιες όμως είναι οι εναλλακτικές προτάσεις της κυβέρνησης που λεκτικά αναδιατυπώνονται ως όρος, από όλα τα μίντια αλλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να αναλύσει; Είναι δυνατόν να είσαι υπουργός, να είσαι κυβέρνηση, να φέρεις στους ώμους σου την τύχη ενός λαού και να στηρίζεσαι μόνο σε οράματα και επιθυμίες;
Ας υποθέσουμε όμως, ότι η ώρα της κρίσης είναι πολύ πιο κοντά από ό,τι περιμέναμε. Ας υποθέσουμε ότι πάμε και σε εκλογές. Ποια θα είναι η αριστερή πρόταση απεμπλοκής από το αδιέξοδο της συμφωνίας; Μα, εδώ δεν πρόκειται για μακροπρόθεσμο προγραμματισμό στην οικονομική ή εξωτερική πολιτική.
Αυτή τη στιγμή η χώρα ασθμαίνει και πνίγεται. Και να φωνάξει ο Στρατούλης τους Ρώσους, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να δημιουργήσει ένα παροδικό διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Πούτιν και Ομπάμα, που θα τελειώσει σε δύο το πολύ ημέρες, σε βάρος της Ελλάδας. Οι Κινέζοι δεν πρόκειται καν να ασχοληθούν, σεβόμενοι τις διεθνείς συμφωνίες με τους οικονομικούς τους εταίρους και μεταξύ των Ευρωπαίων, δεν θα βρεθεί ούτε ένας να «λυπηθεί» την αφελέστατη αλαζονεία των Ελλήνων.
Πόσο πια μπορεί να δοκιμάζει τη νοημοσύνη μας η ανευθυνότητα μιας ομάδας νοσταλγών του σταλινικού κόσμου; Γιατί περί αυτού πρόκειται. Δεν υπάρχει καμία άλλη εναλλακτική από την απομόνωση της χώρας, την οικονομική της εξάντληση και την αρπαγή του εσωτερικού πλούτου που απέμεινε. Μιλάμε δηλαδή για κατάλυση της δημοκρατίας και για κίνδυνο εμφυλίου!
Εν τω μεταξύ, το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα έχει την κουτοπόνηρη αφέλεια να περιμένει την επαναφορά του, μετά τη γελοιοποίηση του Στρατούλη. Μακάρι να ήταν έτσι. Η ροπή που έχουν πάρει τα πράγματα δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Γιατί τα «τέρατα» που εξέθρεψαν τόσα χρόνια δεν πρόκειται να γυρίσουν ταπεινωμένα στο κλουβί. Θα τα παίξουν όλα για όλα, παίρνοντας μαζί τους στο χάος ολόκληρη την κοινωνία.
Κλειδί στην υπόθεση είναι μόνο μια σωτήρια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, χωρίς εκλογές. Με πρόσωπα εκτός Ελλάδας, άφθαρτα και που δεν έχουν εμπλακεί καθόλου στο πολιτικό σύστημα. Διαφορετικά οι «εναλλακτικές» του Στρατούλη θα οδηγήσουν σε προσπάθεια επιβολής «ολοκληρωτισμού» που δεν πρόκειται να ανεχθούν ούτε οι Έλληνες ούτε οι ξένοι.
Και το σημαντικότερο απ΄όλα, είναι να σταματήσει πια η κοινή γνώμη να ανέχεται συνθήματα και ιδεοληπτικά σύνδρομα. Να πάψει πια, να αποδέχεται την αναμετάδοση λογικών αλμάτων από τα άχρωμα και αυτιστικά μίντια, που «ξεπλένουν» την οποιαδήποτε ανοησία των πολιτικάντηδων. Πότε δηλαδή, θα πρέπει να υπάρξει αντίδραση; Όταν θα φτάσουμε στα όρια της σύγκρουσης και του κοινωνικού αυτοματισμού; Είναι καταπληκτικό ότι καθημερινά απολύονται άνθρωποι με σκυμμένο το κεφάλι, ενώ την ίδια ώρα ο Κατρούγκαλος υπογράφει εκατοντάδες προσλήψεις στο δημόσιο!
Αυτές τις εναλλακτικές εννοεί ο Στρατούλης; Με τέτοια λογική ούτε στη «Μονόπολη» δεν χτίζονται οικονομίες. Αντίθετα, οι «εναλλακτικές» του θυμίζουν παρέα έφηβων τραμπούκων που στρίβουν τσιγάρο και ανταλλάσσουν υπονοούμενα για το πώς θα «απαλλοτριώσουν» τα κινητά των φίλων τους.
Αλλά ακόμα δεν υπάρχει αντίδραση. Γίναμε όλοι σαν τα μικρά παιδιά. Μόνο με το μεγάλο σοκ θα ξυπνήσουμε...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου