Οριστικοποιείται η πλήρης καταστροφή της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, με τεράστιες ευθύνες για την κατάσταση αυτή των επιχειρηματιών της διαπλοκής, που άνοιξαν με τον τρόπο τους τον δρόμο της εξουσίας στον ΣΥΡΙΖΑ και τους συνοδοιπόρους του.
Η σχεδόν εξάμηνη διαπραγμάτευση-κοροϊδία έναν και μόνο στόχο είχε: την διατήρηση και ισχυροποίηση του πελατειακού κράτους, εις βάρος της υγιούς ιδιωτικής πρωτοβουλίας –η οποία, μετά τα τελευταία φορολογικά μέτρα που θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση, μπαίνει οριστικά και αμετάκλητα στον γύψο.
Τον ίδιο δε δρόμο ακολουθεί και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, η οποία στις 25 Ιανουαρίου 2015 επέλεξε την αυτοκτονία ως οδό εξόδου από την κρίση της.
Έτσι σήμερα διακυβεύονται στην Ελλάδα θεμελιακές αξίες, όπως η ελευθερία, η δημοκρατία, η γεωπολιτική κατάσταση της χώρας και, βέβαια, ο χιλιάδων ετών πολιτισμός της. Ακόμα χειρότερα, η φυγή από την Ελλάδα των πιο ικανών και ταλαντούχων νέων μας, στερεί την οικονομία και την κοινωνία από ζωτικές δυνάμεις δημιουργίας και αλλαγής, σε μία εποχή όπου παγκοσμίως οι μεταβολές είναι ραγδαίες και βαθειές ως προς την υφή τους.
Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι βέβαιον πως η ελληνική κοινωνία δεν έχει την παραμικρή διάθεση να μεταρρυθμιστεί και να απαλλαγεί μια για πάντα από τον καταστροφικό κρατισμό που την πνίγει, αλλά και την αποβλακώνει. Αντίθετα, παραμένει απαθής στην ενίσχυσή του και αδυνατεί να καταλάβει ότι η κρατική κραιπάλη είναι και η κύρια πηγή της κρίσεως και της κακοδαιμονίας μας.
Στο επίπεδο αυτό, ωστόσο, έκπληξη προκαλούν οι συμπεριφορές και οι δηλώσεις των φορέων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που, όχι μόνον δεν αντιδρούν στον απαγχονισμό τους, αλλά προσφέρουν και τα σχετικά υλικά για την υλοποίησή του. Επιβεβαιώνουν έτσι την γνωστή ρήση του Λένιν, που δεν θέλει περαιτέρω ανάλυση.
Το αξιοπερίεργο είναι, επίσης, ότι στην καταδίκη της ιδιωτικής οικονομίας στην χώρα μας ελάχιστα αντιδρούν και οι εταίροι-δανειστές μας, γεγονός που σίγουρα χρήζει όχι μόνον βαθειάς δημοσιογραφικής έρευνας αλλά και κατάλληλων ψυχαναλυτικών εργαλείων. Ως φαίνεται, όμως, στις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως είναι πλέον εδραιωμένη η πεποίθηση πως η ελληνική κρίση μπορεί να συνυπάρξει χωρίς βλάβες για την ευρωζώνη, με αποτέλεσμα να προέχει η αποστείρωσή της ώστε να μην μεταδίδεται ο ελληνικός ιός στα υπόλοιπα μέλη. Έτσι, όπως εύστοχα παρατηρεί και ο συγγραφέας Σάκης Μουμτζής, «η χώρα βουλιάζει γιατί δεν αλλάζει».
Πρέπει δε να τονιστεί ιδιαίτερα, από την άποψη αυτή, ότι η μόνη σοβαρή δικαιολογία των εταίρων μας για την «προστασία» του ελληνικού ιού είναι ότι δεν θεωρούν πως στο εσωτερικό της χώρας υπάρχουν δυνάμεις ικανές να προχωρήσουν σε μεταρρυθμίσεις και σε τομές. Έτσι, για την ώρα, χρυσοπληρώνουν την αδράνεια –αλλά μέχρι πότε;
Στο πλαίσιο αυτό, η φαιοκόκκινη κυβέρνηση –που εδραιώνεται στην εξουσία– δαπανά τα χρήματα που τής δανείζουν οι εταίροι μας για την συντήρηση των πελατών της, ήτοι στα προκλητικά επιδόματα των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ, στην επαναπρόσληψη υπεράριθμων δημοσίων υπαλλήλων, στο άνοιγμα των κομματικών τηλεοπτικο-ραδιοφωνικών σταθμών της ΕΡΤ, στις συντάξεις 50άρηδων, στην πρόσληψη κολλητών, συγγενών, συντρόφων, αγωνιούντων για εξουσία κυβερνητικών στελεχών, σε προσωπικές επιτροπές της προέδρου της Βουλής, στο βόλεμα της «αριστερής» νομενκλατούρας στα υπουργεία σαν επιστημονικούς συνεργάτες, στην εγκατάσταση ενός ιδιότυπου νεοκομμουνιστικού καθεστώτος –το οποίο σε λίγα χρόνια θα επιλέξει και τον δρόμο της αποχωρήσεως από τους ευρωπαϊκούς δημοκρατικούς θεσμούς.
Είναι δε ξεκάθαρο ότι το καθεστώς αυτό δεν ενδιαφέρεται ούτε για την ιδιωτική οικονομία, ούτε για τους ανέργους της, που καθημερινά πληθαίνουν. Ακόμα χειρότερα, η κυβέρνηση –όπως και οι προηγούμενες, εξάλλου– δείχνει να ευνοεί και την μαζική φυγή από την χώρα χιλιάδων δημιουργικών και ταλαντούχων νέων, γιατί έτσι απαλλάσσεται από δυναμικά στοιχεία τα οποία θα μπορούσαν να αντισταθούν και να αντιπαρατεθούν στις προθέσεις της και τον αυταρχικό προσανατολισμό της.
Το μέλλον της χώρας είναι εξαιρετικά ζοφερό, η δε «κόπωση» που παρατηρείται στους εταίρους-δανειστές μας από την ελληνική άρνηση για θεσμικές μεταρρυθμίσεις μόνον μία κατάληξη μπορεί να έχει. Αυτήν της οικειοθελούς αποχωρήσεώς μας από την ευρωζώνη και την ΕΕ, ως ξένο σώμα πλέον στους κόλπους της.
Από τις τελευταίες εξελίξεις γίνεται όλο και πιο αισθητή η ανάγκη μιας ριζικής μεταρρυθμιστικής στροφής σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής –χωρίς, όμως, να υπάρχουν οι αναγκαίες για τον σκοπό αυτόν πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να την αναλάβουν. Συνεπώς, εκτός και αν οι ίδιες την πάρουν στα χέρια τους, η μοίρα κάποιων γενεών Νεοελλήνων εξαρτάται από τις ιδεοληψίες και τους σκοτεινούς στόχους ενός απαίδευτου καιροσκόπου και των συν αυτώ νοσταλγών του υπαρκτού αυταρχισμού.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου