Ναι, κάποιοι τα έχουν χάσει όλα... Αλλά μην περιμένετε να τους δείτε έξω στους δρόμους να κλαίουν και να οδύρονται, ούτε να καταλαμβάνουν δημόσιους χώρους, μετατρέποντας με το έτσι θέλω τα πάρκα μας και τις πλατείες μας σε ελεύθερα κάμπινγκ [αν και θα έπρεπε να το κάμουν....]
Όχι.
Υπομένουν την έλλειψη πάσας ελπίδας με αξιοπρέπεια και σιωπή.
Κι είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι. Άντρες και γυναίκες που κλείνονται πίσω από τις σφραγισμένες πόρτες της απόγνωσης τους, ενίοτε χωρίς ρεύμα, ενίοτε και χωρίς νερό.
Μπορεί να τους λείπει κι αυτό το κομμάτι το ψωμί αλλά δεν θα σας χτυπήσουν τη πόρτα να σας το ζητήσουν, ούτε θα ξυραφώσουν την τσάντα σας, για να σας το αρπάξουν.
Βιώνουν το Μηδεν του μέλλοντος τους, εν σιωπή...
Καμιά φορά μόνον, όταν τους περισσεύει κανένα δίευρο για να πάνε στο ιντερνετ καφέ, αφήνουν ένα ίχνος του εν ζωή θανάτου τους, στη βουβή μοναξιά της οθόνης.
Όχι επειδή πιστεύουν ότι θα συγκινηθεί κανένας.
Το πρώτο πράγμα που σε μαθαίνει η απόγνωση, είναι το ότι είσαι ολομόναχος μέσα στον κόσμο.
Αλλά έτσι...
Για να μείνει στον κόσμο και ένα χνάρι δικό τους. Να ποτιστεί η δημιουργία και με την άλλη όψη της ζωής, αυτή που την κάμει να φαίνεται ως το μεγαλύτερο από όλα τα ανθρώπινα βάσανα...
Και να τώρα, που βλέπω μπροστά μου ένα τέτοιο ίχνος. Το αποτύπωμα ενός ανθρώπου που τα έχει χάσει όλα...
Είναι ένα τόσο δα κειμενάκι, λιτό και σπαρακτικό, που δεν επιδιώκει να προκαλέσει ούτε το κλάμα, ούτε το γέλιο. Είναι ένα κείμενο που χαμογελάει πικρά, απάνω από τις φαντασιώσεις των ανθρώπων.Μια σειρά από λέξεις, βαριές σαν τη σιωπή, που δαγκώνουν το στομάχι.
Παρακαλώ διαβάστε το...
Είναι μια σπάνια και πολύτιμη μαρτυρία της ολοκληρωτικής απώλειας...
"...Σας παρακαλώ, να χαίρεστε ότι αγαπάτε, όλοι εσείς που έστω κουτσά-στραβά κάπως την βγάζετε, όσα κι αν χάθηκαν αυτά τα χρόνια, μην λέτε σ αυτούς που δεν έχουν απολύτως τίποτα διάφορα, τύπου "η ζωή είναι χαρά από μόνη της", "τα λεφτά δεν έχουν αξία", "τι τα θέλεις τα λεφτά, ζήσε την ζωή", και άλλα παρεμφερή.
Είναι κάποιοι άνθρωποι ανάμεσά σας που έχουν χάσει τα πάντα, που έχουν τα πάντα απλήρωτα για 2-3 ή και παραπάνω χρόνια, που δεν έχουν ούτε για τα απολύτως βασικά και απαραίτητα για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Δεν θέλουν λεφτά για να γίνουν Σκρουτζ. Να σας υπενθυμίσω ότι με λεφτά (ανεξαρτήτως νομίσματος) πληρώνει κάποιος για να ζεί, και για να πεθάνει βεβαίως.
Θέλουν να ξαναβρούν τρόπο να μπορούν να καλύπτουν τις ανάγκες τους. Και φυσικά ποια ζωή να ζήσουν όταν δεν μπορούν όχι να βγουν για έναν καφέ, αλλά ούτε ένα καφέ όπου μένουν να πιούν.
Και βέβαια η ζωή είναι ωραία, αρκεί να μπορείς να την ζείς. Οι περίπου 10.000 που έχουν αυτοκτονήσει τα τελευταία χρόνια, αυτά των μνημονίων, λόγω οικονομικών προβλημάτων ή/και καταστροφής, λέτε να μην αγαπούσαν την ζωή και τους οικείους τους; Λέτε να τανε όλοι λωλοί;
Χώρια όσοι πήγανε από άλλες ασθένειες που προκαλούνται απ το άγχος που τους δημιούργησε η κατάσταση και από ασθένειες που θα μπορούσαν ίσως να θεραπευτούν αλλά δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα.
Αλλωστε το ζήτημα-ερώτημα-θέμα που ασχολούμαστε όλον αυτόν τον καιρό η φτώχεια δεν είναι; Δηλαδη η έλλειψη χρημάτων. Η ένδεια που έχει πλήξει, με τις πολιτικές και τις λαμογιές των εκάστοτε κυβερνώντων τα τελευταία χρόνια, μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας και έπεται συνέχεια με τα νέα μέτρα-μνημόνιο, που ίσως καταστρέψει πιά το μεγαλύτερο μέρος του λαού.
Ζήστε εσείς που ακόμα μπορείτε την ζωή σας, όσο καλύτερα μπορείτε, πηγαίνετε βόλτες, εκδρομές, διακοπές, φαγητά, ποτά, ψώνια αλλά αφήστε τους εκείνους, αν δεν έχετε λύσεις να τους προτείνετε ή χέρι βοήθειας να τους δώσετε. Αντιλαμβάνομαι την καλή σας πρόθεση, αυτήν της παρηγοριάς, αλλά το μόνο που κάνετε είναι να τους βυθίζετε χειρότερα στην απελπισία που ήδη βιώνουν και το αυτομαστίγωμα. Κι αυτό τους οδηγεί σε χειρότερη απόμονωση και κάποιες φορές σε μη αναστρέψιμες καταστάσεις.
Πως λέμε, παρηγοριά στον άρρωστο πριν βγεί η ψυχή του; Ε, αυτό.
Μην το κάνετε!"
Ναί! Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσα μας, που έχουν χάσει τα πάντα.
Δεν θα πω εδώ τίποτα, για το ποιοι φταίνε και ποιοι τους οδηγησαν ως την καταστροφή. Θα πω μονάχα, ότι το ποσοστό των δακρύων που αναλογεί σε κάθε γενιά επί της γης, είναι σταθερό.
Μόνο που δεν μοιράζεται εξίσου.
Κάποιοι φορτώνονται το βαρύ φορτίο της ζωής, ώστε να πέφτει πολύ ελαφρύτερο σε κάποιους άλλους...
Δεν περιμένω από κανέναν να θέλει να μοιραστεί τον πόνο, απάνω στο οποίο στηρίζεται ενδεχομένως η δικιά του ευτυχία.
Κακά τα ψέμματα.
Αλλά για να υπάρχουν οι βολεμένοι, πρέπει να υπάρχουν οι απελπισμένοι. Για να υπάρχουν οι νικητές, πρέπει να υπάρχουν οι χαμένοι. Για να ζήσει ο τίγρης, πρέπει να πεθάνει το ζαρκάδι. Και για να ανοιξουν τα πανιά των Αχαιών, πρέπει να θυσιαστεί μια Ιφιγένεια...
Κι όσο περισσότερο βουλιμιαίοι είναι οι τίγρεις, τόσο περισσότερα είναι τα θυματα που χορταίνουν τη βουλιμία τους.
Θα μου πεις: μα, αυτός που περιγραφεις, δεν είναι ο κόσμος των ανθρώπων. Αυτός είναι ο κόσμος της ζούγκλας.Ναι, αυτό θα σας πω...Μήπως δεν έχωμε μετατρέψει πλέον τον αλλοτινό ουμανιστικό πολιτισμό μας, σε κόσμο της ζούγκλας;
Και θα σας πω και κάτι ακόμα...
Γνωρίζω τη συγγραφέα αυτού του σπαραχτικού κειμένου. Ήταν παλιά μου φίλη αλλά μου έκοψε και την καλημέρα επειδή είμαι φασίστας.
Δεν με πειράζει.
Την καταλαβαίνω... Και μοιράζομαι σιωπηρά, τη σκληρή σιωπή της...
Κι εγώ κι αυτή είμαστε το ίδιο μελλοθάνατοι, μέσα σε μιαν αρένα που αντηχεί από τις βρισιές και τα γέλια των θεατών.
Δεν έβανα όμως το όνομα της, επειδή πολύ πιθανόν να μην ήθελε ευρύτερη δημοσιότητα, σε ένα κείμενο που μπορεί να θεωρηθεί και αυτοβιογραφικό...
Το δημοσιεύω με το θάρρος της κοινής μας απόγνωσης...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου