Ο Σύριζα είναι ένα δημοκρατικά εκλεγμένο κόμμα. Κι αυτό διότι, η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα που ξέρουμε, αλλά είναι ταυτόχρονα πολύ ευαίσθητο. Ο νομιναλισμός δεν αρκεί για να το μετατρέψει σε κεκτημένο. Το δημοκρατικό πολίτευμα στηρίζεται σε πολίτες με βαθιά παιδεία και συγκροτημένη δημοκρατική συνείδηση. Σε πολίτες που αναγνωρίζουν πρώτα την ευθύνη (υποχρεώσεις) και μετά το δικαίωμα. Και στη δική μας περίπτωση δεν ισχύει αυτό. Αυτό-υπονομομεύουμε κάθε προσπάθεια μετουσίωσης της επιθετικότητας, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε περισσότερη δημοκρατία και λιγότερο κοτζαμπασισμό.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι Έλληνες, είναι o λαός που κατάφερε μετά τον Δεύτερο Μεγάλο Πόλεμο και ενώ ήταν με την πλευρά των νικητών, να κάνει και εμφύλιο. Και με αυτό δεν υπαινίσσομαι τον κίνδυνο εθνικού (και μόνος αυτός ο επιθετικός προσδιορισμός μου φαίνεται αστείος) διχασμού και άλλα τέτοια ρομαντικά, αλλά λέω ξεκάθαρα κάτι πολύ χειρότερο και επικίνδυνο.
Σχετιζόμαστε με τους άλλους μέσα από την επιθετικότητα. Η σύνδεση που αναπτύσσουμε με τον Άλλο είναι τέτοιας φύσης, με αποτέλεσμα η σύνδεση (ερωτική, επαγγελματική, φιλική, οικογενειακή) να βιώνεται ως «δεσμά». Ακόμη χειρότερα, τρεφόμαστε από την επιθετικότητα. Δυσκολευόμαστε να την αποχωριστούμε. Αυτός ο αποχωρισμός συνιστά ακρωτηριασμό, απώλεια της ταυτότητας. Είναι σαν να λες ότι το κακό, είναι το πιο σημαντικό μου όπλο. Τι θα κάνω χωρίς αυτό; Πώς θα πορευτώ γυμνός και αδύναμος;
Έτσι, το κίνητρο της πράξης δεν είναι η επιθυμία, αλλά ο φόβος. Ο φόβος «που φυλάει τα έρημα». Έτσι όμως, ο άνθρωπος, διολισθαίνει ολοένα και περισσότερο στην εξάρτηση, η οποία γεννά μεγαλύτερη επιθετικότητα, η οποία επιφέρει ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση. Η αυτονομία προϋποθέτει επιθυμία, ανάληψη ευθύνης και μόχθο για δημιουργικότητα.
Φαίνεται ξεκάθαρα και από την (ν)τροπή που παίρνουν τα πράγματα (αν επιβεβαιωθεί η «συμφωνία» και δεν καταλήξουμε σε νέο, μέγα τραύμα). Επιλέχθηκε ένα κόμμα, ένας πρωθυπουργός, που βάσει των δεδομένων, είτε θα μπορούσε να τραυματίσει ανεπανόρθωτα τη χώρα, ακρωτηριάζοντας την από το Ευρωπαϊκό σώμα, λες και μπορεί να επιβιώσει το μέλος (χέρι, πόδι, συκώτι, ακόμη και καρδιά) ανεξάρτητα, είτε συντηρώντας μια ολέθρια εξάρτηση, της τάξης των όσων δις, που καταδεικνύει το μέγεθος της εξάρτησης από τον τεράστιο Ευρωπαϊκό μαστό. Προβάλλαμε το έλλειμμά μας στην Ευρώπη. Ακόμη χειρότερα, βάλαμε κι εκείνους να παίξουν ρόλο πραγματικό στην εκδραμάτιση. Αυτή είναι η συνεισφορά μας στην Ευρωπαϊκή Ιδέα. Η επιθετικότητα.
Ο Τσίπρας (εκτός όλων των άλλων, που τα γνωρίζουν καλύτερα οι οικονομολόγοι, οι πολιτικοί και οι νομικοί) νομιμοποίησε την επιθετικότητα. Την απενοχοποίησε. Είπε στο λόγο του στη βουλή πως το μόνο που έχουμε να φοβόμαστε είναι ο φόβος. Εν αρχή ην ο φόβος. Που δεν απέχει από τον φόνο, παρά ένα χιλιοστό. Όχι του άλλου, αυτός έπεται. Τον φόνο της επιθυμίας για κάτι καλύτερο και την αποδοχή της μόνης διαδικασίας που μπορεί να το επιφέρει. Του μόχθου.
Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, δυστυχώς, η επιλογή του «σοφού λαού» ήταν τραυματική. Απόλυτα συνεπής, πάνω στην ώρα που η πραγματικότητα είχε αρχίσει να δίνει χώρο στην επιθυμία, στραγγάλισε αυτή την εξέλιξη, επιβάλλοντας την επιθετικότητα. Η πρώτη επιθετική επιλογή ήταν τον Ιανουάριο, η δεύτερη την περασμένη Κυριακή.
Και αυτό δυστυχώς έχει μεγάλο κόστος. Το οποίο ευτυχώς, χάρη στη Δημοκρατία, ευτυχώς ναι, θα το πληρώσουμε όλοι.
Αυτό είναι και το «δώρο της μεταπολίτευσης» και είναι πολύ πολύ σπουδαίο και σημαντικό: να μη βάζουμε το πιστόλι στον κρόταφο του κεφαλιού μας, αλλά να είμαστε αυτο-καταστροφικοί με έναν σχεδόν, συμβολικό τρόπο.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου