Τι ζούμε Θεέ μου. Ο νόμιμα εκλεγμένος πρωθυπουργός, ο λαοπρόβλητος Τσίπρας να είναι όμηρος του κάθε παλαβού ή παλαβής μέσα στο κόμμα του, την ίδια στιγμή που η χώρα πνέει τα λοίσθια.
Στην πιο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα με την οικονομία να βρίσκεται σε οριακό σημείο ο πρωθυπουργός εμφανίζεται μοιραίος κι άβουλος σε σημείο που ουσιαστικά να λοιδωρείται από τους δικούς του.
Ο Λαφαζάνης του στέλνει φιρμάνι ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο, εκβιάζοντάς τον ουσιαστικά και βγάζοντάς του τη γλώσσα. Και δεν τον πετάει έξω με τις κλωτσιές.
Η δε Κωνσταντοπούλου λέει ότι «δεν υπάρχει συμφωνία γιατί ο πρωθυπουργός… εκβιάζεται». Είναι τρελό: η Ζωή ουσιαστικά χαρακτηρίζει τον αρχηγό του κράτους ένα ανόητο και άβουλο ανθρωπάκι που το εκβιάζουν και αυτό δε μπορεί να κάνει τίποτε. Δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει τι του γίνεται, είναι άσχετος; Η Ζωή απεφάνθη ότι ο Τσίπρας που τον συνδέει μαζί του σχέση συντροφικότητας, είναι κατ’ ουσίαν ένα όργανο που δέχεται εκβιασμό και δεν αντιδρά. Όσα έχει πει για κατάρρευση της χώρας αν δεν υπάρξει συμφωνία, για επιστροφή στη δραχμή που θα διαλύσει τα εισοδήματα των πολιτών, για πλήρη φτωχοποίηση της Ελλάδας η Ζωή δεν τα άκουσε αλλά έβγαλε το συμπέρασμα ότι ο πρωθυπουργός είναι άσχετος και η συμφωνία δεν ισχύει αφού εκβιάζεται.
Κι όμως, ο ισχυρότερος Έλληνας της χώρας δεν τολμά να την πετάξει κι αυτήν έξω με τις κλωτσιές. Κάθεται και την ακούει, κάθεται και την κοιτά και σαν παιδαρέλι περιμένει το επόμενο χτύπημα. Κι όλο αυτό το ονομάζουν «διαφορετικότητα της Αριστεράς» οι…επικοινωνιολόγοι του ΣΥΡΙΖΑ.
Μα δεν ντρέπεστε ρε ξεφτίλες που παίζετε θέατρο στις πλάτες του κόσμου ο οποίος αγωνιά για την επόμενη ημέρα, για τη ζωή του;
Ο λαός με την ανάσα κομμένη προσπαθεί να σχεδιάσει τη ζωή του και ο Αλέξης παίζει τις κουμπάρες με τη δική του Ζωή. Και όμως, οι ψηφοφόροι αυτό το… εναλλακτικό πολιτικό προσωπικό το θεωρούν φυσιολογικό επειδή κάηκαν με το προηγούμενο σύστημα. Επιλέγουν να έχουν έναν πρωθυπουργό της σφαλιάρας επειδή δεν του άρεσαν οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί. Είναι κι αυτό σύμπτωμα της απαξίας του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας, να έχεις το αρχηγό του κράτους, τον στρατηγό την ώρα της μάχης να τον υπονομεύουν οι στρατιώτες του κι αυτός να κάθεται και να τους κοιτά σα χάνος περιμένοντας απλά την καταστροφή, την ήττα.
Εδώ δεν υπάρχουν δεξιοί ή αριστεροί. Δεν έχει να κάνει με το τι πιστεύει κάποιος ή τι ψηφίζει. Έχει να κάνει με το πώς θέλει την πατρίδα του και ποιοι θα φέρουν ένα νέο όραμα για τους πολίτες. Εντάξει, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή εναλλακτική. Δεν υπάρχουν ηγέτες και ως διάδοχοι πλασάρονται ο Λαπαβίτσας, ο Βαρουφάκης ή ο Βαγγέλας και ο Κυριάκος με την Ντόρα.
Αντί όμως ο κόσμος να ψάξει να βρει ή να δημιουργήσει νέους ανθρώπους που με την προσφορά και την αυτοθυσία τους θα βγάλουν την Ελλάδα από το τέλμα, βολεύονται με τον Τσίπρα. Όχι απλά με τις μετριότητες αλλά με τους απίθανους, τους κλόουν της πολιτικής, κάποιους που σίγουρα δεν θα ήταν ούτε διαχειριστές της πολυκατοικίας τους σε άλλες εποχές. Που ο Καραμανλής ο κανονικός ή ο Ανδρέας θα τους είχαν για να αγοράζουν καραμέλες. Που ακόμη και ο Σημίτης ή ο Καραμανλής ο άλλος φαντάζουν ως κορυφαίες προσωπικότητες. Και που ο Σαμαράς με τα λάθη του και τις επιλογές του παρ’ όλα αυτά απέχει έτη φωτός από αυτούς τους ουτιδανούς.
Γι’ αυτό λέμε: «τι ζούμε στη χώρα αυτή και τι άλλο θα ζήσουμε». Θα προλάβουμε ή ο Αλέξης και η παλιοπαρέα που από τελευταίοι έγιναν πρώτοι θα καταφέρουν να φέρουν σε πέραν την αποστολή τους. Δηλαδή τη διάλυση της χώρας;
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου