Υπάρχει μια βασική επαναλαμβανόμενη αξία στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας: Όσο περισσότερο πληθαίνουν οι όρκοι για την άρνηση μιας προοπτικής, τόσο ενισχύεται η βεβαιότητα της!
Το τρίτο μνημόνιο ήταν έτοιμο από το Φθινόπωρο του 2014. Και βέβαια, ήταν αδύνατον να το περάσει η κυβέρνηση Σαμαρά με αντιπολίτευση την αριστερά του Τσίπρα. Μια λαϊκιστική τυχοδιωκτική συνισταμένη από απίθανες συνιστώσες που έταζαν τον "Παράδεισο" στο εκλογικό σώμα. Με λίγα λόγια, η μόνη περίπτωση για να συνεχίσει ο έλεγχος της ελληνικής οικονομίας ήταν η μετάβαση του συστήματος σε μία νέα διοίκηση με ταυτόχρονη εκτόνωση της αντισυστημικής διάθεσης των Ελλήνων.
Ήδη από τη συνάντηση του Σαμαρά με τη Μέρκελ, τον περασμένο Σεπτέμβριο, είχε συμφωνηθεί το νέο προσχέδιο. Αλλά και η περίπου ταυτόχρονη επαφή Άσμουσεν με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαίωνε τότε τις εξελίξεις. Από τη μία, είχε διευθετηθεί η δρομολόγηση της διαδικασίας και από την άλλη, η μακροπρόθεσμη αποδοχή από μια νέα κυβέρνηση με "αντισυστημικό" πλέον σχήμα.
Θα ήταν τελείως ανόητο να δεχτούμε ότι η οποιαδήποτε ελληνική διοίκηση θα μπορούσε να ανταποκριθεί στην οικονομική διαχείριση της χώρας. Από τη μία ο Σαμαράς δεν ήταν σε θέση να ασκήσει ανεξάρτητη οικονομική πολιτική με τόσες τρύπες ανοιχτές στο κόμμα του. Πολύ περισσότερο βέβαια, με συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που ποτέ δεν εγκατέλειψε τη μοιραία σχέση με τα συνδικάτα και τις συντεχνίες των συμφερόντων. Από την άλλη, στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες άκουγαν ως ανέκδοτο την αφήγηση μιας κυβέρνησης που σκίζει μνημόνια και μοιράζει τζάμπα "πιτόγυρα" στις μάζες των βουλιμικών Ελλήνων...
Θα ήταν σουρεαλιστικό να επιτρέψουν οι δανειστές την δημοσιονομική πολιτική της χώρας σε καρικατούρες πολιτικών, χωρίς την υπογραφή ενός νέου διεθνούς οικονομικού ελέγχου. Πρώτον, γιατί, χωρίς επιτήρηση, δεν μπορεί να εξασφαλιστεί η εξυπηρέτηση του χρέους και δεύτερον, η αμοιβαιότητα στην κεφαλαιακή επάρκεια των οικονομικών συστημάτων της Ένωσης, περιλαμβάνει όλα τα μέλη και φυσικά την Ελλάδα.
Όλα έγιναν όπως έπρεπε. Κανείς από τους εταίρους μας δεν ανησύχησε για την έκβαση της υπόθεσης. Μόνο ο Σόιμπλε θεώρησε ότι θα ενίσχυε την πολιτική των επικείμενων αλλαγών στην Ευρώπη ένα Grexit ελεγχόμενο πάντα από τις Βρυξέλλες και την ΕΚΤ. Για πολιτικούς όμως λόγους που μόνο η Μέρκελ, ο Τσίπρας και ο Ομπάμα γνωρίζουν καλά, αφέθηκε η εξέλιξη τριών σεναρίων με πρωταγωνιστή τον "διασκεδαστή" Βαρουφάκη, έως ότου φτάσουν τα πράγματα στο απροχώρητο. Η ελληνική οικονομία βυθίστηκε βέβαια, ακόμα πιο βαθιά, αλλά ποιος νοιάζεται για αριθμούς σε μια ευρωπαϊκή "μπανανία" που κανείς δεν παλεύει παρά μόνο για το τομάρι του και την εξουσία;
Ο Τσίπρας ήταν ο μοναδικός που μπορούσε να υπογράψει και φυσικά να εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο. Και όπως σε κάθε πολιτική "σαπουνόπερα", ο πιο εριστικός ρόλος είναι ο καταλληλότερος για να εξελιχθεί στον πιο συνεργάσιμο συνεταίρο στο μέλλον. Αρκεί να μπορεί να επωμιστεί την ευθύνη της μετάλλαξης και της απαλλαγής από τα βαρίδια της δραματουργίας. Μόνο το κόμμα του ήταν σε θέση να μπει στο προσκήνιο και να ηγηθεί ενός νέου μνημονιακού μετώπου με "προοδευτικούς" πλέον όρους και σχεδιασμούς.
Κι όσο για τη συμμαχία των αντισυστημικών, επαναστατικών, αντιμημονιακών και άλλων δυνάμεων θα πρέπει να ξέρουν ότι τα μνημόνια θα είναι μόνιμα και η εξάρτηση από τους ξένους απόλυτη. Όπως αξίζει σε κάθε πονηρό που δεν κατανοεί τους διεθνείς συσχετισμούς και την έννοια της ευθύνης στην ανεξαρτησία.
Μόνο η δράση και η δημιουργία μπορούν να δώσουν νόημα στην ελληνική αφήγηση από δω και πέρα. Μέχρι να το αποφασίσουμε, αφήνοντας στην άκρη την νοσηρότητα της αντιστασιακής φαντασίωσης, θα υπογράφουμε μνημόνια. Και κυρίως οι "αριστερές κυβερνήσεις μας! Γιατί πλέον, μόνο αυτές μπορούν να διαχειριστούν τον επαναστατικό οίστρο της νεοελληνικής κοινωνίας, που οι ίδιες καλλιέργησαν με το "ηθικό πλεονέκτημα" της δικιάς τους κουλτούρας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου