Το διακύβευμα για την αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι το πρόσωπο και η ηλικία του νέου προέδρου της, αλλά το κατά πόσον αυτός γνωρίζει ποια είναι τα βαθύτερα αίτια της κακοδαιμονίας του κόμματος σε μία εγκλωβισμένη κοινωνία.
Είναι σαφές ότι η Νέα Δημοκρατία έχει γεράσει –και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τις ηλικίες που ψηφίζουν υπέρ της. Στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση, το 42% από αυτούς που ψήφισαν ΝΔ ήσαν άτομα άνω των 65 ετών, το 34% άτομα 55-64 ετών και μόνον το 16% νέοι 18-24 ετών.
Επίσης, όπως επισημαίνει ο αναλυτής κ. Ηλίας Νικολακόπουλος στα Νέα του Σαββατοκύριακου, σοβαρές μεταλλάξεις παρατηρούνται και στην εκλογική βάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία ναι μεν επεκτείνεται σε περιοχές όπου κατοικούν μεσαία και ανώτερα εισοδηματικά στρώματα, όμως αποδυναμώνεται αισθητά στις λαϊκές και αγροτικές περιοχές. Έτσι, με εξαίρεση την κατηγορία των αυτοαπασχολούμενων, η ΝΔ σε όλες τις άλλες κατηγορίες ενεργού πληθυσμού εμφανίζει σοβαρή μείωση της επιρροής της κατά επτά (7) ποσοστιαίες μονάδες –που στους άνεργους εκτινάσσεται στις δώδεκα (12).
Υπογραμμίζεται έτσι από τον κ. Ηλία Νικολακόπουλο ότι «η κοινωνική περιχαράκωση της ΝΔ στους αυτοαπασχολούμενους και κυρίως στον μη ενεργό πληθυσμό (νοικοκυρές, συνταξιούχοι) είναι στενά συνδεδεμένη και με την ηλικιακή γήρανση των ψηφοφόρων της, ένα ρήγμα που εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη ένταση ήδη από τις διπλές εκλογές του 2012. Μία πρόσκαιρη ανάκαμψη στις νεότερες ηλικίες (18-34 ετών) που καταγράφηκε τον Ιανουάριο εξανεμίστηκε ύστερα από οκτώ μήνες, μία εξέλιξη που απαιτεί ιδιαίτερη σε βάθος διερεύνηση. Τα ουσιαστικά λοιπόν προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ΝΔ, έπειτα από τρεις εκλογικές ήττες μέσα σε λίγους μήνες, δεν αφορούν μόνον το αναζητούμενο ιδεολογικό της στίγμα. Αφορούν και την επανασύνδεσή της με ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία την έχουν εγκαταλείψει την τελευταία πενταετία υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης και κυρίως της ατελέσφορης διαχείρισής της».
Είναι ορατό πλέον ότι η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή εγκατέλειψε την εξουσία για να αποφύγει την διαχείριση μίας κρίσης που «έσκασε» στα χέρια του Γ.Α.Παπανδρέου. Στην συνέχεια, όμως, υπό την ηγεσία του Αντώνη Σαμαρά, διαπράχτηκαν σοβαρά λάθη, κάποια από τα οποία θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν αυτό το κόμμα διέθετε υγιέστερες δομές και ικανότερο στελεχιακό δυναμικό. Στην δε παρούσα φάση, αυτό είναι το πολύ σοβαρό πρόβλημα του κόμματος –το οποίο, επιπροσθέτως, είναι και σοβαρά υπερχρεωμένο.
Συνεπώς, ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σήμερα είναι η στελέχωσή της με ικανά και σύγχρονα πολιτικά στελέχη, τα οποία όμως θα εκπροσωπούν την πραγματικότητα του αύριο και όχι την καμαρίλα και τον πατερναλισμό του χθες. Από την άποψη αυτή, η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση έχει την ευχέρεια να εκμεταλλευθεί τον κοντοθωρισμό και τις ολέθριες ιδεοληψίες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, προσφέροντας ένα άλλο πολιτικό κομματικό πρόσωπο, προσαρμοσμένο στις προκλήσεις και τις επιταγές του 21ου αιώνα.
Η Ελλάδα των κ.κ. Αλ. Τσίπρα και Π. Καμμένου θα γνωρίσει μία πρωτοφανή εποχή ύφεσης και δυσπραξίας, από την οποία δεν θα μπορέσει να ξεφύγει χωρίς ριζικές θεσμικές και παραγωγικές ανατροπές. Αν η χώρα δεν απελευθερωθεί από την πελατοκρατία και την διαπλοκή, οι δημιουργικές της δυνάμεις θα την εγκαταλείψουν –όπως ήδη συμβαίνει, σε μικρή ακόμα κλίμακα.
Οι δημιουργικές αυτές δυνάμεις σήμερα βρίσκονται στους κόλπους των Ελλήνων της αποχής. Βρίσκονται δηλαδή μέσα στην ανώνυμη σιωπηρή πλειοψηφία του 45%, που δεν πάει να ψηφίσει γιατί γνωρίζει ότι τίποτε δεν αλλάζει στον τόπο. Για παράδειγμα, μπορεί η ΝΔ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 να πήρε ποσοστό 28,10% έναντι 27,9% του Ιανουαρίου 2015, πλην όμως σε απόλυτο αριθμό την ψήφισαν 192.000 λιγότεροι ψηφοφόροι. Δηλαδή, αν είχε καταφέρει να συσπειρώσει αυτούς που την είχαν ψηφίσει οκτώ μήνες νωρίτερα, το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα θα ήταν εντελώς διαφορετικό.
Υπό αυτή την έννοια, την ώρα που ο κ. Αλέξης Τσίπρας αντλεί πολιτική δύναμη από την κρατικοδίαιτη Ελλάδα –η οποία, όμως, σταδιακά καταρρέει– υπάρχει στην χώρα μας μία εγκλωβισμένη κοινωνία που περιμένει, όπως ο Γκοντό, το …τραίνο. Γι αυτήν δε την εγκλωβισμένη κοινωνία, ο Νίκος Βατόπουλος έγραψε, πολύ παραστατικά, στην Καθημερινή (3.10.2015):
«Το φαινόμενο του στομίου μιας μπουκάλας ζει η ελληνική κοινωνία. Υπάρχει τόση διάθεση για δουλειά και δημιουργία ανάμεσα σε όσους θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους, να προοδεύσουν και να συμβάλουν στο χτίσιμο της χώρας, στο άνοιγμα θέσεων εργασίας και στην παραγωγή πλούτου, ώστε η πρόσκρουση στην ελληνική πραγματικότητα να είναι πλήρως απογοητευτική. Το στόμιο είναι στενό και στον λαιμό της μπουκάλας παγιδεύεται όλη η δημιουργικότητα. Έχει κανείς την αίσθηση ότι υπάρχουν πολλοί Έλληνες που ξέρουν και θέλουν να προσφέρουν και να οραματιστούν την εθνική και κοινωνική ευημερία, αλλά η τραγική στασιμότητα στην οποία η κυβέρνηση έχει καταδικάσει την χώρα μουδιάζει κάθε όνειρο για το μέλλον. Ωστόσο, καθημερινά συναντώ ανθρώπους που σχεδιάζουν, δουλεύουν για το αύριο, επικοινωνούν με άξιους ανθρώπους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και όλοι έχουν ένα κοινό γνώρισμα: Δεν έχουν σχέση με το κράτος, το κρατικό χρήμα και την καθυστέρηση που αναδίδεται ως οσμή από το κυβερνητικό επιτελείο και τους παρατρεχάμενους».
Σε αυτή την εγκλωβισμένη κοινωνία πρέπει να απευθυνθούν σήμερα οι πραγματικές δυνάμεις του αύριο στην χώρα και να τής δώσουν την δυνατότητα να ξεφύγει από το χθες του λαϊκισμού και της κρατικοδίαιτης αθλιότητας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου