Πραγματικά, πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει αυτή η χώρα; Πόση αντοχή έχουν οι Έλληνες να βλέπουν την πατρίδα τους να εξευτελίζεται και να μην αντιδρούν; Να κοιτούν απαθείς την καταστροφή τη χώρας τους και να περιμένουν τον… από μηχανής Έλληνα Θεό να τους ξανασώσει;
Έχει γίνει τόσο «σούπα» η ελληνική κοινωνία που δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια κατάσταση η οποία όσο πάει και χειροτερεύει; Μπορεί να δίνει άφεση σε μια κυβέρνηση που είναι ό,τι χειρότερο έβγαλε ποτέ αυτός ο τόπος;
Και τέλος, τι άλλο περιμένει; Μια εθνική τραγωδία για να βγει στους δρόμους;
Η χθεσινή διαδήλωση με αφορμή τη γενική απεργία των συνδικάτων (για τα μάτια του κόσμου) δεν είχε πάνω από 20-30 χιλιάδες. Ούτε παλμός, ούτε δυναμική, μόνο μια ομάδα ΠΑΜΕ έδινε λίγο τόνο σ’ αυτήν την «πτωματική» πορεία. Γιατί; Δεν έχει προβλήματα ο κόσμος; Δεν έχουμε μνημόνιο και μάλιστα το χειρότερο; Δεν υπάρχει η αίσθηση της καταστροφής και η απογοήτευση για το μέλλον; Κι όμως, ο κόσμος δεν βγήκε να διαδηλώσει κατά της δεύτερης φοράς αριστερά, παρά την έκκληση του… ΣΥΡΙΖΑ να αντισταθεί στα μέτρα που υλοποιεί ο… ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η παγκόσμια πρωτοτυπία θα μείνει πράγματι στην ιστορία. Είναι σαν την Λέσβο και τη Μυτιλήνη του Τσίπρα.
Ο πολίτης βλέπει καθημερινά να διαλύεται ο κρατικός μηχανισμός. Περισσότερο από ποτέ υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες βρίσκονται στο τέλμα αλλά δεν αντιδρά. Γιατί; Επειδή είναι η αριστερά στην εξουσία.
Ο κόσμος βλέπει να έχει στηθεί ένα παρακράτος με αριστερά στελέχη να μιλούν με τρομοκράτες και δεν του καίγεται καρφί. Βλέπει να υπάρχει μια εξωφρενική ανικανότητα διαχείρισης και των πιο απλών καθημερινών γεγονότων και δεν βρίζει, δεν ουρλιάζει, μένει απαθής.
Βλέπει τα εθνικά θέματα να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και τον ΣΥΡΙΖΑ να κυριαρχείται από έναν απίστευτο ενδοτισμό και μια δουλικότητα. Ενώ βλέπει ότι τα οικονομικά συνεχίζουν να είναι βασικό πρόβλημα που μπορεί να οδηγήσει στη χρεοκοπία.
Για να μην πούμε για τα στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος που διορίζουν «ημετέρους», στήνουν το δικό τους κράτος, υποκλέπτουν, παρακολουθούν, απειλούν.
Σα να ζούμε μέρες της ελληνικής Πομπηίας, μια πλήρης αποσάθρωση της χώρας η οποία βλέπει τον εαυτό της να οδηγείται στο γκρεμό και γελά… σαν την Μέρκελ με τον Τσίπρα.
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας; Μας αξίζει μια εθνική καταστροφή, οικονομική ή άλλη; Κι ακόμη κι αν συμβεί θα βάλουμε μυαλό; Θα κάτσουμε να δουλέψουμε για να ξανασταθούμε στα πόδια μας;
Η εμπειρία των πέντε ετών της κρίσης δείχνει ότι δεν βάζουμε μυαλό. Αφού ακόμη και σήμερα πιστεύουμε ότι λεφτά υπάρχουν και ο Αλέξης θα τα βρει και θα τα μοιράσει. Ακόμη και σήμερα πιστεύουμε ότι το κακόμοιρο το αγόρι έχει δίκιο αλλά οι κακοί ξένοι φταίνε για όλα.
Κι όσο εμείς θα ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους και θα αθωώνουμε τους ολετήρες της χώρας που σήμερα μας κυβερνούν, θα έχουμε αφήσει τους εχθρούς να μπουν στην πόλη. Τούρκοι είναι; Δανειστές είναι; Ό,τι κι αν είναι ένα πρέπει να ξέρουμε. Οι μέρες της ευτυχίας και της ευδαιμονίας μας τέλειωσαν. Τώρα πλησιάζει η ώρα της κρίσης. Και δεν θα είναι καθόλου καλή ώρα για την Ελλάδα.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου