Ὅταν τά ΜΕΜ "ἐνηµερώνουν": Ὁ Μῦθος τοῦ Πολυτεχνείου*

Οἱ σύγχρονοι «ἐξουσιαστές» κατέχοντες ὅλα τά µέσα ἐπικοινωνίας καί ἐκφράσεως, ἀποσιωποῦν τό τραγικό παρόν καί ξαναγράφουν τό ἐπιθυµητό παρελθόν. Οἱ «ὑπήκοοι» βιώνουν τήν κατάστασι, ὅπου µέ τήν ἐπαναληπτική διάδοσι τῆς νοθευµένης ἐκδοχῆς ἑνός καθ’ ὁλοκληρίαν φανταστικού γεγονότος, αὐτὴ ἡ φαντασίωσι ἐνσωµατώνεται στίς πεποιθήσεις καί ἀποκτά κῦρος νοµιµότητος, πού κανείς δέν τολµᾶ νά ἐλέγξει τήν ἀλήθεια τῆς προελεύσεως της... Μετατρέπεται σέ δόγµα. Ὁ λόγος περί τοῦ µύθου τῆς «καθολικῆς ἀντίστασης» κατά τοῦ στρατιωτικοῦ καθεστώτος καί τῆς «στάσεως» τοῦ Πολυτεχνείου πού ἀνέτρεψαντήν χούντα. 

Βέβαια, ἡ ἐπιρροή τοῦ µύθου εἶναι ἀδύνατον νά κάλυψη πάντοτε τά ἀποσιωπούµενα πραγµατικά γεγονότα. Πού τά συζητοῦν µέ τούς ἐπιβάτες τους οἱ ταξιτζῆδες, τά ἀναλύουν ἀκόµη καί στά κουρεῖα οἱ µπαρµπέρηδες. Ἂν ὂχι ὃλοι, πάντως οἱ περισσότεροι τῶν Ἑλλήνων ἀναγνωρίζουν. Ὃτι ἡ ἀνατροπή τῆς κυβερνήσεως Γ. Παπαδοπούλου - Σ. Μαρκεζίνη** καί ἡ ἀνάληψις τῆς εξουσίας, ἀπό τό ἀπρόσωπο καθεστώς Ἰωαννίδη µέ τά µεθοδευµένα γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου τόν Νοέµβριο τοῦ 1973, ἦταν ἀπότοκος τῆς ἀρνήσεως της, νά ἐπιτρέψη τόν ἐλλιµενισµό τοῦ 6ου στόλου στήν Ἐλευσίνα καί τήν χρῆσι τῆς ἀεροπορικῆς βάσεως στή Σούδα, κατά τόν πόλεµο τοῦ Γιόµ Κιπούρ, τόν Σεπτέµβριο τοῦ 1973. Ἐνῷ τέλος ἡ ἀποκαταστασις τῆς Δηµοκρατίας στήν Ἑλλάδα ἐπετεύχθη µέ τήν ναυτικῶς ἀνεµπόδιστο, ἐκ µέρους τῆς Ἑλλάδος, εἰσβολή τῶν Τούρκων στήν Κύπρο καί τήν αὐτοκατάλυσι τοῦ καθεστῶτος. Ὂχι διότι -ἄν τοῦτο ἦτο ποτέ δυνατόν- συνεπείᾳ τῆς λειτουργίας τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθµοῦ στό πολυπαθές ἵδρυµα, µέ ἐκφωνήτρια τήν πάλαι ποτέ κοµουνίστρια καί προσφάτως µεταλλαχθεῖσα σέ σοσιαλίστρια, Δαµανάκη καί σύνθηµα 

«..Ἐδῶ Πολυτεχνεῖο, Ἐδῶ Πολυτεχνεῖο. Σᾶς µιλᾶ ὁ σταθµός τῶν ἐλεύθερων ἀγωνιζόµενων Ἑλλήνων..». 

Ἔτσι, ὅλοι «τό ’χουν τούµπανο καί µεῖς κρυφό καµάρι». Ὅτι, οὔτε ὁ λαός οὔτε οἱ ἀνύπαρκτοι «ἀντιστασιακοί», ἀνέτρεψαν τήν χούντα µέ τά γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου, ἀλλά οὔτε καί τό στρατιωτικό καθεστώς τήν καταστροφική γιά τήν Ἑλλαδα αὐγή τῆς 24ης Ἰουλίου 1974 (ἐφ΄ ὅσον τό τίµηµα ἦταν ἡ ἀπεµπόλησις τῆς Κύπρου), ὃπως ἔχουν βαλθεῖ νά µᾶς πείσουν 34 χρόνια τώρα, οἱ «ἱστορικοί καί ἐκπαιδευτικοί» τῶν Μέσων Ἐνηµερώσεως καί οἱ πολιτικοί µας. Ἔφ’ ὅσον µέ συνθήµατα στούς τοίχους καί «κροτῖδες» - πρέπει κάποτε νά τό ὁµολογήσουν – δέν ἀνετράπη οὔτε ἐκινδύνευσε τό στρατιωτικό καθεστώς. Ἀντιθέτως µακροηµέρευσε, διαρκέσαν 6 ὅλόκληρα χρόνια καί 8 µῆνες σέ δύο φάσεις (ἀπό 21/4/1967 ἔως 25/11/1973 καί 25/11/1973 ἔως 23/7/1974). Τήν ἐξουσίαν παρέδωσε ἑκουσίως σέ πολιτική κυβέρνησι, χωρίς νά ἀνατραπῆ ἀπό τήν «θρυλική» ἀντίστασι ἀλλά δυστυχῶς µέ τήν προδοσία τῆς Κύπρου..... Μάλιστα τόν ἀποκληθέντα ἀπό τούς «ἱστορικούς καί ἐκπαιδευτικούς» τῶν Μέσων Ἐνηµερώσεως, «Ἐθνάρχην» Καραµανλῆν, (τόν θεῖον τοῦ νῦν Πρωθυπουργοῦ µας) ὁ ὁποῖος τότε µόνον ἔµαθε γεωγραφία καί συνειδητοποίησε τήν γεωγραφική ἀπόστασι τῆς Κύπρου ἀπό τήν Ἑλλάδα εἰπών ὅτι «ἡ Κύπρος εἶναι µακράν» ὥρκισεν, ὅπως ἐνθυµούµεθα, Στρατιωτικός. Ὁ Πρόεδρος τοῦ αὐτοκαταλυθέντος καθεστῶτος, στρατηγός Φαίδων Γκιζίκης. 

Ἀλλά ἄς ἐπιστρέψουµε στόν πυρῆνα τοῦ Μύθου τοῦ Πολυτεχνείου. Ἡ µυθική εἰκόνα τοῦ Πολυτεχνείου στηρίζεται σέ ὡρισµένα πραγµατικά γεγονότα, ὅπως ἡ κατάληψις τοῦ ΕΜΠ ἀπό φοιτητές, ἐργάτες, µέλη ἀριστερίστικων ὀργανώσεων καί ἀναρχικῶν ὁµάδων.

Ἀλλά καί στά δυστυχῆ ἄτυχα καί ἄσχετα θύµατα ἀπό ἀδέσποτες σφαῖρες στόν χῶρο πέριξ, ὄχι ἐντός τοῦ Πολυτεχνείου, ὅπου Οὐδείς ἐφονεύθη. Ἐγιγαντώθη, διαφηµίσθηκε ἀνηγέρθη ὡς ἡ πρώτη «Ἐθνική» ἑορτή τῆς µεταπολιτευτικῆς Δηµοκρατ-(ουρ)-ίας, (µαζί µε τήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου Βαλεντίνου) γιά νά καλύψη τό τεράστιο κενό τῶν ἀνύπαρκτων ἀντιστασιακῶν πού δέν ἀνέτρεψαν τήν χούντα ἀλλά ἀκόµη περισσότερον τήν ἐν γένει ἀπροθυµία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καί τήν ἀδυναµία τῶν πολιτικῶν νά προβάλλουν κάποια συγκεκριµένη ἀντίδρασι κατά τοῦ στρατιωτικοῦ καθεστῶτος. 

Ἂς δοῦµε ὃµως τά συγκεκριµένα γεγονότα καί µαρτυρίες πού δέν εἶναι δυνατόν νά διαψευσθοῦν καί διά τοῦτο ἀποκρύπτωνται καί ἀποσιωπῶνται ἀπό τά Μέσα «Ἐνηµερώσεως»(;) τῶν Μαζῶν ἀλλά καί ἀπό τούς δειλούς πολιτικούς πού µας ἐκπροσωποῦν. 

Ὁ πρύτανις λοιπόν τοῦ Πολυτεχνείου κατά τά γεγονότα, Κ. Κονοφάγος σηµειώνει στό «ἡµερολόγιό» του, πού δέν προωρίζετο γιά τήν δηµοσιότητα, ὅτι «τό ΕΜΠ, χάρις εἰς τόν στρατόν ἐξεκενώθη ἀναιµάκτως». Ἐπίσης µέ τήν ὑπ’ ἀριθµόν 33437 ἀναφορά τῆς συγκλήτου τοῦ Πολύτεχνείου 11/10/1975, πρός τόν εἰσαγγελέα Δ. Τσεβᾶν, κανένας σπουδαστής δέν σκοτώθηκε κατά τό τριήµερο. Ὁ ἴδιος ὁ πρύτανις κατέθεσε ὡς µάρτυς στίς 20/1/1975, στό πενταµελές ἐφετεῖο Ἀθηνῶν, ὅτι µέσα στό πολυτεχνεῖο δέν σκοτώθηκε κανείς φοιτητής καί τά ἴδια βεβαιώνει και στό βιβλίο του «Ἡ Ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου» 1982 µέ τήν προσθήκη ὅτι οὔτε κανείς ἄλλος πολίτης ἔχασε τήν ζωή τοῦ µέσα στό Πολυτεχνεῖο. 

Ὁ Εὐάγελλος Ἀβέρωφ Ὑπουργός Ἐθνικῆς Ἀµύνης, δηλώνει στό περιοδικό Ἐπίκαιρα, τεῦχος 562, τήν 10 Μαίου 1979. 

«..Τό πολυτεχνεῖο ὑπῆρξε µία εὐγενική θαραλλέα δηµοκρατική ἐκδήλωση τῆς Νεολαίας. Μόλις ὅµως ἐκδηλώθηκε καί στέριωσε, κατά τήν τακτική πού δίδαξε ὁ Λένιν, ὑπερφαλαγγίστηκε ἀπό τό ΚΚΕ καί τά συνθήµατα ἀπό συνθήµατα Δηµοκρατίας ἔγιναν συνθήµατα κοµµουνισµοῦ.Τό πολυτεχνεῖο ὄχι µόνο δέ ἔρριξε τήν Δικτατορία ἀλλά τή δυνάµωσε. Γιατί αὐτό ἦταν τό ἔναυσµα πού ὤθησε πολλούς νέους ἀξιωµατικούς λίγο πολύ ἀπογοητευµένους ἀπό τήν δικτατορία, νά συσπειρωθοῦν γύρω ἀπό τόν Ἰωαννίδη πού ἑτοίµαζε συνοµωσία ἀλλά δέν µποροῦσε νά τήν κάνη πράξη. Καί ἔτσι ἐπιβλήθηκε µία χειρότερη δικτατορία.. 

Τιµῶ λοιπόν εἰλικρινά καί βαθύτατα τήν πρωτοβουλία καί τόν ἡρωισµό τῶν νέων πού ξεκίνησαν αὐτό τό κτύπηµα. Ἀλλά γιά νά τό τιµήσω, νοµίζω πῶς πρέπει νά πῶ αὐτό πού πιστεύω ὅτι εἶναι ἀλήθεια. Δέν εἶµαι διατεθειµένος λόγω ἐπιµόνου συνθηµατολογίας λόγω ἀνυπάρκτων «πολυαρίθµων νεκρῶν» νά βοηθήσω καί ἐγώ στήν θεσµοποίηση µιά ψεύτικης ἱστορίας...»

Ἐξ ἴσου ἀποκαλυπτικός ὁ ἀείµνηστος Κ. Τσάτσος (Ἀκαδηµαϊκός, Καθηγητής Πανεπιστηµίου, Φιλόσοφος καί Πρόεδρος τῆς Δηµοκρατίας κατά τά ἔτη 1974-1980) στό βιβλίο τοῦ «Λογοδοσία Μιᾶς Ζωῆς» κατάµαρτυρεῖ µέ µοναδική εἰλικρίνεια καί θάρρος: 

«..Ὅταν ἔγινε τό πολυτεχνεῖο, οὔτε πῆγα ἐπί τόπου, οὔτε συγκινήθηκα. Ἀπό τήν πρώτη στιγµή κατάλαβα ὅτι αὐτά τά πεζοδροµιακά ξεσπάσµατα δέν κλόνιζαν τήν δικτατορία καί ὅτι ὅπως στά χρόνια της κατοχῆς, ὑποκρύπτανε κοµµουνιστικές ἐπιδιώξεις ἐπικίνδυνες γιά τό µέλλον. Ἔχω τήν συνείδησή µου ἥσυχη ὅτι δέν συνήργησα στήν κατασκευή τοῦ µύθου τοῦ Πολυτεχνείου. Λυπᾶµαι τά 5-6 παιδιά πού σκοτώθησαν ἔξω καί µακριά, διότι µέσα στό Πολυτεχνεῖο δέν σκοτώθηκε κανείς. Ἡ σκληρότερη δικτατορία πού ἀκολούθησε, θά διαρκοῦσε ἀκόµη, ἄν δέν τήν ἔρριχνε ἡ ἐγκληµατική ἠλιθιότητα τῆς ἀποπείρας κατά τοῦ Μακαρίου...» 

Εἶναι δέ γνωστόν, πλήν ὅµως παντελῶς ἀποσιωπούµενο, ὅτι, µολονότι τό Τεχνικό Ἐπιµελητήριο τῆς Ἑλλάδος ἀπεφάσισε, κατόπιν ἐντολῶν τοῦ τότε ὑπουργοῦ Δηµοσίων Ἔργων καί µετέπειτα Δικαιοσύνης Γ.Α.Μαγκάκη, νά ἀπονείµη «τιµητική σύνταξη» στίς οἰκογένειες τῶν σπουδαστῶν πού «ἐσφάγησαν», οὐδείς διεκδικδικῶν ἀνευρέθη ἤ ἔλαβε τήν ἀνωτέρω σύνταξιν πού παρέµεινε ἀζήτητη. Ἐνῶ στήν µαρµάρινη πλάκα (τήν ὁποίαν ἀπεκάλυψεν ὡς Πρωθυπουργός τό 1988 ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου) καί ἡ ὁποία ἐναποτέθη πλησίον τῆς µεγάλης (ἀλλά κενῆς καί ἀσώµατης) κεφάλας γνωστοῦ ἀριστεροκαθηγητοῦ, στό χῶρο «τῆς θυσίας» στό Πολυτεχνεῖο, τελικῶς ἔχουν ἀναγραφεῖ δεκαοκτώ ὀνόµατα µέ τήν µισοσβυσµένη πλήν ὅµως ἀναγνώσιµη, διευκρινιστική περιγραφή, «Φοιτητές πού ἔδωσαν τήν ζωή τους γιά τά ἰδανικάτῆς Ἐθνικῆς Ἀντίστασης 1941-1944». Δηλαδή ἐλλείψει, εὐτυχῶς, θυµάτων, στόν ἀποκαλούµενο «ἱερό χῶρο» θυσίας, τῆς λογικῆς καί τῆς ἀλήθειας µᾶλλον ἤ φανταστικῶν νεκρῶν ἀγωνιστῶν, ἐπιστρατεύθησαν οἱ φοιτητές τοῦ 1941-1942!! . 

Βεβαίως καί δυστυχῶς ὑπάρχουν νεκροί τῶν γεγονότων τοῦ Νοεµβρίου 1973. Ὁ ἀριθµός τούς κυµαίνεται µεταξύ 23 καί 12. Ὅµως ὅλοι σκοτώθησαν ἔξω καί µακριά ἀπό τό πολυτεχνεῖο, ὅπως διαπιστώθη καί ἐπιβεβαιώθη ἀπό τό ὑπ’ ἀριθµόν 677/1975 παραπεµπτικό βούλευµα καί τήν ὑπ’ἀριθµόν 723/1975 ἀπόφασι τοῦ πενταµελοῦς Ἐφετείου Ἀθηνῶν. Τό ἴδιο ἐπιβεβαιώθη µετά τήν ἄνοδο τοῦ ΠΑΣΟΚ στήν ἐξουσία ἀπό τόν τότε ὑπουργό Δηµοσίας Τάξεως Γ. Σκουλαρίκη, ὁ ὁποῖος ἐπανέφερε µέ τίς «περγαµηνές» τοῦ ἀντιστασιακοῦ, τόν ἀστυνοµικό διευθυντή Γ, Σαµπάνη, γιά νά καταλήξη ἐκ νέου, ὅτι κατά τό τριήµερο τῶν γεγονότων τοῦ Πολυτεχνείου ἔχασαν τήν ζωή τούς ἐκτός Πολυτεχνείου 12 συνολικῶς Ἕλληνες. 

Παρά ταῦτα κατ’ ἔτος ἐν εἴδει ὁµαδικῆς παρακρούσεως καί ἀνιάτου ψυχιατρικῆς νόσου ἑκόντες ἄκοντες συνεορτάζοµεν τήν «Γιορτή τοῦ Πολυτεχνείου» δηλαδή τό ἀπόλυτο κενό. 

Καθ’ ὅτι, ὡς προείποµεν, οὔτε θύµατα- ἀγωνιστές εἴχαµε στό Πολυτεχνεῖο γιά νά τιµήσουµε, οὐδέ τήν Δηµοκρατία ἀπεκατέστησε ὁ «ἀγώνας τῶν ἡρώων του Πολυτεχνείου» Διότι ἡ πολυθρύλητος Δηµοκρατία ἀπεκατεστάθη τήν 24ην Ἰουλίου 1974, µετά ἀπό ὀκτώ µῆνες ἀπό τήν ἐξέγερσιν τοῦ Πολυτεχνείου, µέ τήν ἀπεµπόλησιν τµήµατος τῆς Κύπρου. 

Ὅπως γράφει ὁ ἀείµνηστος Θ. Παπακωνσταντίνου στό βιβλίο του «Ἡ Μεγάλη Περιπέτεια» ἐκδόσεις Κάκτος, σελίς 298, 

«..Θά ἔλθη ὅµως κάποτε ἡ ὥρα πού ἡ ὑπόθεση ‘Πολυτεχνεῖο’ θά µελετᾶται ἀπό τους ἱστορικούς, τούς κοινωνιολόγους καί τούς ψυχιάτρους ὡς µία ἀπό τάς χαρακτηριστικωτέρας ἀποδείξεις τῆς ἠθικῆς καί πνευµατικῆς καταπτώσεως τῆς ἐποχῆς µας..»

___________________________________________

* Από το βιβλίο του Ιάσωνα: "Οι Μονοπωλητές της αλήθειας" (σελίς 86)

** Τό πολυτεχνεῖο ἄρχισε ὡς ὑπόθεση τῆς σπουδαστικῆς νεολαίας. Δέν ὑπῆρχε στρατιωτικός Νόµος, ἐπροστατεύετο τό πανεπιστηµιακό ἄσυλο καί ἐπικρατοῦσε ἀτµόσφαιρα θερµῆς πολιτικῆς ἀντιδικίας. Ἀλλά κατά τήν πορεῖα του θά περιέλθει ὑπό τῶν ἀπόλυτο ἔλεγχο ἐξωφοιτητικῶν δυνάµεων, οἱ ὁποῖες θά τό ἐκµεταλλευτοῦν γιά τούς δικούς τους σκοπούς καί βεβαίως ὅπως θά ἐξελιχθεῖ οὔτε τήν Δικτατορία θά διώξει οὔτε τήν Δηµοκρατία θά ἐπαναφέρει. Θά ἀποτελέσει τό πρόσχηµα πού ἀναζητοῦσε ὁ Ἰωαννίδης καί οἱ συνεργάτες του, γιά νά ἀνατρέψουν µέ τήν ὑπόδειξη τῶν Ἀµερικανῶν µία ἑβδοµάδα ἀργότερα τόν Παπαδόπουλο, νά ἀκυρώσουν τήν ἐκλογική διαδικασία τῆς κυβερνήσεως Μαρκεζίνη καί νά ἐγκαταστήσουν ἔνα νέο τυραννικότερο καθεστώς. Θά εἶναι τό καθεστώς πού θά ὁδηγήσει ἐν τέλει στήν Κυπριακή τραγωδία. Καί ἡ ἀποκατάσταση τῆς Δηµοκρατίας θά ἐπιτευχθεῖ µέ τήν καταβολή ἐνός ἐπαχθοῦς ἐθνικοῦ τιµήµατος... Ἡ παρέµβαση τοῦ στρατοῦ ἐξ’ ἄλλου ἡ ὁποία διετάχθη γιά νά ἀποτραπῆ ἡ βέβαιη αἱµατοχυσία, ὑπῆρξε ἀναίµακτη. Τό πόρισµα τοῦ εἰσαγγελέως Δ.Τσεβά καί ἡ δίκη πού θά ἐπακολουθήση, θά βεβαιώσουν, ἐπί τοῦ σηµείου αὐτοῦ, χωρίς ἐπιφύλαξη, ὅτι δέν ὑπῆρξε νεκρός ἐντός τοῦ πολυτεχνείου κατά τήν ἐπέµβαση τοῦ στρατοῦ. Καί ὅσα θύµατα ὑπῆρξαν ἐκτός πολυτεχνείου ὀφείλοντο προφανῶς στούς ἐλεύθερους σκοπευτές πού ἔδρασαν στούς πέρι τό πολυτεχνεῖο δρόµους ἤ σέ ἀδέσποτες σφαῖρες.