Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2015

Η χαμένη τιμή του Καραμανλισμού

Ελάχιστοι αμφισβητούν σήμερα το θετικό πολιτικό αποτύπωμα που άφησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε αυτή τη χώρα. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τη δεύτερη και πιο καθοριστική περίοδο διακυβέρνησής της μετά την πτώση της δικτατορίας. Ο Καραμανλής υπήρξε πολιτικός με όραμα και διεθνές κύρος, ισχυρή προσωπικότητα που κυβερνούσε με πυγμή και ορθολογισμό. Ήταν εχθρός του λαϊκισμού, ρεαλιστής και αποτελεσματικός.

Υποθέτω ότι αρκετοί από εμάς, που τη δεκαετία του '70 τον πολεμούσαμε, παρακαλούσαμε κρυφά τα βράδια σε μυστικές προσευχές να τον έχουν οι Θεοί καλά, ώστε και αυτός να κυβερνά και εμείς να μπορούμε να τον βρίζουμε εκ του ασφαλούς.

Αυτά είναι πλέον παρελθόν. Ο Καραμανλής έφυγε από τη ζωή με το αίσθημα της προσωπικής δικαίωσης, πράγμα το οποίο ελάχιστοι πολιτικοί έχουν την τύχη να βιώσουν. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, στο ηττημένο από τον «παπανδρεισμό» κόμμα του, οι συγγενείς του και παλιοί συνεργάτες του συνέπηξαν την τάση του «καραμανλισμού». Η Νέα Δημοκρατία πήρε μια ρεβάνς, μετά από αλλεπάλληλες ήττες, από το ΠΑΣΟΚ όταν ο διάδοχος, ανιψιός Κώστας Καραμανλής νίκησε στις εκλογές του έτους -μαγική εικόνα 2004, τον διάδοχο του «παπανδρεϊσμού» Γιώργο Παπανδρέου.

Ο Κώστας Καραμανλής κυβέρνησε για πέντε χρόνια μια χώρα που έπρεπε να αλλάξει επειγόντως, σαν να μην έτρεχε τίποτε. Αύξανε το ΑΕΠ και την τεχνητή ευδαιμονία μέσω του κρατικού δανεισμού ,των αθρόων διορισμών και του «έχει ο Θεός». Όταν είδε τα μαύρα σύννεφα να μαζεύονται έδωσε τη βόμβα στον Γιώργο Παπανδρέου ο οποίος την νόμιζε τούρτα έως ότου έσκασε στα χέρια του. Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Μια καταστροφική οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση που διαρκεί έξι χρόνια χωρίς να είναι ορατό το τέλος της. Ο «παπανδρεϊσμός» συνεχίζεται ως αριστερή καρικατούρα μέσω του ταλαντούχου Αλέξη Τσίπρα και της παρέας του και ο «καραμανλισμός» προσπαθεί να κάνει κουμάντο στις εσωκομματικές εκλογές της ηττημένης και πολυδιασπασμένης ΝΔ.

Βεβαίως με τα χρόνια ο «καραμανλισμός» απομακρύνθηκε από την έννοια της συνέχειας της πολιτικής πρακτικής και αρχών του ιδρυτή της ΝΔ και πρακτικά μιλώντας, σήμερα σημαίνει ότι κάποιος ανήκει και επηρεάζεται από το περιβάλλον του Κώστα Καραμανλή. Αν δούμε με μια κριτική ματιά ως παρατηρητές αυτό που συμβαίνει στη ΝΔ σήμερα, μπορούμε να κατανοήσουμε σημαντικές πλευρές του τέλματος που βιώνει η χώρα. Ο Κώστας Καραμανλής διεκδικεί και μάλλον έχει τον ρόλο του πιο ισχυρού πόλου στη ΝΔ, χωρίς όμως να έχει ενεργό δημόσιο λόγο και παρεμβάσεις. Επί 6 χρόνια σιωπά και αρνείται υπερασπιστεί τον εαυτό του από τις σοβαρές και τεκμηριωμένες κατηγορίες για καταστροφική οικονομική και όχι μόνον, πολιτική κατά τη θητεία του. Επιπλέον σιωπά ενώ είναι σχετικά νέος και θα όφειλε να είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης με την παράταξή του.

Αντ' αυτού είναι προφανής μια τάση μίμησης της «παρισινής περισυλλογής» του μεγάλου θείου του, η οποία όμως συνέβη από άλλου μεγέθους άνδρα, σε άλλες ιστορικές περιόδους. Επειδή ακριβώς τα μεγέθη και οι εποχές είναι άλλα,είναι προφανής και η ματαιότης και το κάπως αστείο αυτής της στάσης. Άλλωστε και η δοκιμή της παρέμβασης στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού την οποία επιχείρησε, έδειξε ότι μάλλον η πλειονότητα των πολιτών δεν συμμερίζεται την άποψη του «πολιτικού κεφαλαίου εν εφεδρεία».
Ο ελιγμός της τελευταίας στιγμής -τύπου Ανδρέα- και η ανάδειξη από τον Τσίπρα του Προκόπη Παυλόπουλου σε πρόεδρο της δημοκρατίας, δείχνει ότι η φράση «εγώ τον πάω τον μικρό» ήταν κάτι παραπάνω από ένας επιπόλαιος στιγμιαίος θαυμασμός.
Η κρίση όμως έχει συνολικό χαρακτήρα και δεν πρόκειται να αφήσει τίποτε όπως το γνωρίζαμε πριν. Η κορύφωση της σκληρής προεκλογικής αντιπαράθεσης στη ΝΔ έχει δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα που αργά ή γρήγορα θα αναφλεγεί. Τα σαλιαρίσματα ορισμένων αυτοαποκαλούμενων καραμανλικών με το περιβάλλον Μαξίμου και με τον επίσημο προπαγανδιστή του Τσίπρα, Λαζόπουλο, έκαναν το ποτήρι να ξεχειλίσει.

Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι ο Καραμανλής δεν έχει και πολύ σχέση με όλα αυτά και ότι στο κάτω-κάτω ουδέποτε έχει πει κάτι επίσημα. Η ενεργός απουσία και η παρασκηνιακή ενασχόληση με την πολιτική δεν έχει μόνο πλεονεκτήματα. Πολύ περισσότερο όταν ο ίδιος ο Τσίπρας και το περιβάλλον του αφήνουν να εννοηθεί ότι έχουν να κάνουν με φίλιο χώρο.

3 comments:

  1. ΑΚΟΜΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΥΜΑΤΙΖΕΙ Η ΣΗΜΑΙΑ

    Πέρα εκεί στα Μεσόγεια της Αττικής, Καλύβια το λένε το χωριό, σταμάτησα σε έναν φούρνο για να πάρω ψωμί. Στο προαύλιο του φούρνου μια γυναίκα και ένας άντρας, με κόντρα τον άνεμο, προσπαθούσαν να δέσουν στο σκοινί μια σημαία. Ο ένας βοήθαγε τον άλλον χωρίς αποτέλεσμα. Τους πλησίασα και τους ρώτησα αν μπορώ να βοηθήσω. Χαμογέλασαν και οι δύο.
    Βούρκωσαν τα μάτια μου από χαρά. Άπλωσα απαλά τα χέρια μου και αφού χάιδεψα τη γαλανόλευκη, με τρεις απαλές κινήσεις έδεσα τη σημαία στο σκοινί. Στάθηκα σε στάση προσοχής και τραβώντας σιγά σιγά το σκοινί η σημαία άρχισε να ανεβαίνει προς τον ουρανό.

    Για μια στιγμή φαντάστηκα ότι βρίσκομαι στον Πενταδάκτυλο της Κύπρου, ύψωμα 126 "Θέση Αετοφωλιά", έτος 1964. Έχω βρει μια σημαία δεμένη σε μια κουμαριά. Εκεί μπόρεσαν και την έδεσαν για να μην την πάρει ο αέρας. Με προσοχή να μην τη σχίσω, με απαλές κινήσεις, την πήρα και την έδεσα στη μέση μου. Περιέφερα το βλέμμα μου για να βρω το πιο ψηλό δέντρο και αφού διάλεξα ένα λεβεντόκορμο κυπαρίσσι άρχισα να αναρριχιέμαι επάνω του. Φτάνοντας στην κορφή έδεσα τη σημαία.


    Οι Τούρκοι από απέναντι άρχισαν να μου ρίχνουν με σταθερά πυρά. Ως εκ θαύματος η σημαία δεν τρύπαγε γιατί καθώς κυμάτιζε οι σφαίρες γλιστρούσαν. Ένας υπολοχαγός μου έσουρε τα "εξ αμάξης" φοβούμενος για τη ζωή μου. Άρχισα να κατεβαίνω κόβοντας τα κλαριά με ένα μαχαίρι που η λαβή του βρισκόταν πάντα στο χείλος της μπότας μου, τόσο κοντά στον κορμό του δέντρου ούτως ώστε να μην μπορεί να ανέβει κάποιος άλλος και να πάρει τη σημαία. Πάτησα στο χώμα, γύρισα σιγά σιγά προς τον ουρανό το βλέμμα μου. χαιρέτησα τη σημαία και δάκρυσαν τα μάτια μου.

    Πάντα και όπου σ' αντικρίζω
    με λαχτάρα σταματώ και
    περήφανα δακρύζω
    ταπεινά σε χαιρετώ.

    Στρατιώτης της 31ης μοίρας καταδρομών, μετά τον πόλεμο του 1974, μου είπε ότι είδε τη σημαία να κυματίζει στο σημείο που προανέφερα. Αν άντεξε στον χρόνο των δέκα ετών μπράβο της. Αν κάποιος την αντικατέστησε ο Θεός χρόνια να του δίνει, πάντως μέσα στην ψυχή μου όσα χρόνια κι αν ζήσω ακόμα μέσα μου κυματίζει αυτή η σημαία. Ήταν σημαία αγνή και καθαρή που ποτιζότανε με το γνήσιο αίμα όλων των παιδιών της Κύπρου.


    Αύγουστος 1964
    126 μ. ύψωμα
    Αετοφωλιά 201 Τ. Π.

    Μαχητής 1964

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Με συγκινείς αφάνταστα αγαπητέ μου φίλε...(8:06 μ.μ.)


    gianniotis

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η περίπτωση του μπουχέσα είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα με μεγάλη διαφορά που δείχνει τις συμφορές που έφερε στην χώρα μας η οικογενειοκρατία, γι'αυτό ο Τσίπρας ο κολλητός του αλωνίζει σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή