Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2015

Το ζεϊμπέκικο της Λελούδως...

Α, πα-πα-πα-πα... μωρέ τι φαρμακόγλωσσες είσαστε σεις...
Σηκώθηκε η γυναίκα να χορέψει μια ζεμπεκιά και πέσατε κατευθείαν στο κράξιμο.
- Ίσα μωρή Λελούδω, που θες και μπουζούκια, ενώ έχετε στείλει τον κοσμάκη στα κάτεργα...

Δεν κατάλαβα δηλαδή;
Δεν μπορεί ένα εξέχον στέλεχος της ροζ συμμορίας, να μεταβαίνει στα μπουζούκια; Και δη στου Μαργαρίτη; Και να το γλεντάει εις υγείαν των κορόιδων;
Και τι χόρεψε ρε η γυναίκα;
"Στο κελί 33", παρακαλώ...

Ορίστε! Δείγμα ότι συμπάσχει με τους "απόκληρους και τους κατατρεγμένους". Απλώς, ελλείψει Καζαντζίδη της το τραγουδάει ο Μαργαρίτης [τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως-βεβαίως]
Δηλαδή, αν χόρευε το: "γεννηθηκες για την καταστροφή" θα σας έρχοντνα καλύτερα;
Ή μήπως θα προτιμουσατε να σας χορέψει ο Σταθάκης το: "θα τα κάψω, τα ρημαδια τα λεφτα μου..."

Συριζα ειναι αυτος, κυρια μου.
Τα παίρνει από τους απελπισμένους, για να τα δώκει στους βολεμένους.
Τι φταίνε δηλαδή τα ροζ παιδιά, αν η διεθνής πλουτοκρατία δεν τους δίνει κι αλλα δανεικά, για να χουν να μοιράζουν και στους λιμάρηδες;
"Μια ζωή πληρώνουν αμαρτίες αλλωνών" - που λέει και το άσμα, να 'ουμ... [όχι, ευτυχώς αυτο δεν το τραγουδαει ο Μαγαριτης]

Στο κελί 33...
Αμποτε, να δωκει ο Θεος...
"Κι όταν καπνίζει ο λουλάς, εσύ δεν πρέπει να μιλάς...' 
Όχι κυρία μου, δεν πρέπει ούτε να μιλάς, ούτε να αναστενάζεις, ούτε να σκούζεις.
Ο πάσα ένας έχει δικαίωμα να κλείνει πρώτο τραπέζι πίστα και να ρίχνει τους νταλκαδες του στα πατώματα.
"Φωτιά τα Σαββατόβραδα" κι αν δεν σ' αρέσει: "στην υγειά της επόμενης" και "τα λουλούδια στην κυρία από μένα..."

Θα μου πεις τώρα, ο πάσα ένας ανθρωπάκος δεν κουβαλάει στη ράχη του μαζικά εγκλήματα κατά ενός ολόκληρου λαού. Ούτε σέρνει στην καμπούρα του εκατό χιλιάδες ψέμματα, ούτε έχει υπογράψει τρίτο μνημόνιο, ούτε έχει ανοίξει τα σύνορα για να πλακώσει εδώ μέσα το κατακάθι της αφροασίας.
Ε, και;
"Είμαστε αητοί χωρίς φτερά" κι όποιος δεν μας γουστάρει, να πάει να ψηφίσει τον Άδωνη, να του ταξει "τις κοκκινες, τις πρασινες, τις θαλασσιές τις χάντρες"

Διότι το να είσαι συριζαίος κυρία μου απαιτεί να υπόκεισαι σε μια ειδική φαινομενολογία της ύπαρξης, που σε κάμει αόρατο στη συνείδηση σου.
Βλέπεις παραδείγματος χάριν, μια ουρά σιδηρόδρομο από ανέργους, να περιμένουν υπομονετικά για να λάβουν [στην καλύτερη περίπτωση] όσα σου στοιχίζουνε εσένα τα γαρούφαλλα που στρώνεις στην πίστα.
Κι ακούς γύρω σου τον κοσμάκη να τραγουδάει: "στο άδειο μου πακέτο..."
Αν είσαι φυσιολογικός άνθρωπος νιώθεις ένα μάγκωμα ρε πούστη μου, εκεί - αριστερά στο στηθος σου, στο μερος της καρδιάς. Κι απομακρύνεσαι με το κεφάλι σκυμένο, σιγοψυθιρίζοντας το αλησμόνητο... "Φτωχολογιά για σένα κάθε μου τραγούδι..."

Αν όμως είσαι συριζαίος, βλέπεις τους πεινασμένους να ψάχνουνε στα σκουπίδια και αλλάζεις πεζοδρόμιο.
Κι ενώ βαδίζεις χαρούμενος και πεταχτός, με ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη, κάμεις υπολογισμούς για το επιτόκιο που θα σου δώσουν στην ελβετική τράπεζα, όπου έχεις ακουμπήσει τις οικονομίες σου, μην κάμει καμιά στραβή ο αρχηγός σου και χaσουμε τα εβρά μας...
"Βαδίζω και παραμιλώ..."
Μάλιστα κυρία μου...

Όλα αυτά που αντικρύζουμε γύρω μας εμείς οι νορμάλ άνθρωποι, απλώς είναι αόρατα για τους συριζαίους.
Αστεγοι? Ανεργοι? Ανασφαλιστοι? Νηστικα παιδιά? Κατεστραμένοι μικροεπιχειρηαματίες? Υποψήφιοι αυτόχειρες? Λαθρέμποροι? Λαθρέποικοι? Μιζαδόροι? Λαθροειβολείς? Πρεζέμποροι?
Όλα - μα όλα, τους είναι αόρατα.
Γι' αυτούς ο κόσμος είναι: "άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε... καραβάκια στο Αιγαίο..."

Μόνο όταν έρθει η ώρα να ξεγελάσουν το πόπολο, τότε από Βούδες, γίνονται Κούδες και ενώ υπογράφουν με το μον μπλανκ τους την πραχωρηση των περιφερειακών αεροδρομίων της χωρας στους Γερμανούς, μετά κλαινε με μαύρο δάκρυ και μουρμουρίζουν ότι δεν το ηθελαν, που το εκαμαν...
"WWW.Διπρόσωπη.com"


Του βοτανικού ο μαγκας...
Αλλά τέτοιες κουφάλες ήσαστε όλες οι συριζαίες.
Κι ενώ: "τι ήσουνα... τι ήσουνα... μια παξιμαδοκλέφτρα... και τώρα που σε ψήφισα εγώ, γυρεύεις σούρτα-φέρτα..."
Για να μην πω οτι: "πίνουν και μεθούν, ωχ αμαν... μερα-νυχτα τραγουδουν..." και μετα οπου δουνε αραπη, τρεχουνε σαν ξελιγωμενες να του προσφερουνε προφυλακτικα και πλαστα διαβατηρια, να περναει για συρος προσφυγας απο τη ζουαζιλανδη...
"'Εβανε ο διαβολακος την ουρα του παλι..."

Γι αυτο σας λεω ρε αλανια...
Πως βγαινετε ρε και την κατηγορειτε τη Λελουδω, επειδη βγηκε να τα σπασει στου Μαργαριτη, ενω γυρω της εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων ακούουν βουβοί το ρεκβιεμ της ζωής τους και εκατοντάδες παιδιά εγκαταλείπονται στα χωριά ΣΟΣ, γιατί δεν εχουν οι μαναδες τους να τους αγορασουν ενα μπουκαλι γαλα.
Ε, και;
Στο μουνι της, της κυρίας.
Στο κατω-κατω ας προσεχαν. Ας γινοντουσαν δημοσιοι υπαλληλοι να παιρνουν αυξησεις, την ιδια ωρα που για να μπεις να σου κανουν εγχειρηση σε δημοσιο νοσοκομειο πρεπει να κουβαλας μαζι σου τις χαζες, το αναισθητικο, τα σεντονια, τα παμπερς, τα ψαλιδια, τα νυστερια και τη "διαθηκη" σου...
"Θ' ανέβω και θα τραγουδήσω, πα' στο ψηλότερο βουνό..."
Ναι, γεια...

Βρέχει εβρα στη στρατα μου
Γι αυτο πηγε και στον Μαργαριτη η κυρια λελουδω.
Να της πει το: "δεν με νοιαζει..." να ερθει στα ισα της.
Και σιγα μην κατσει να σκασει επειδη εσεις πιάνετε και τη βριζετε.
"Βρέχει εβρώ στη στράτα της", ρε κορόιδα κι εσεις περιμενετε να μεταβει η Λελουδω στην πλατεία Βικτωρίας και να αρχίσει τις μετάνοιες για το πως καταντησε την Ελλαδα;
Ή μήπως ελπιζατε να πάει στο σύνταγμα, στο δέντρο που είχε τινάξει τα μυαλά του εκείνος ο φαρμακοποιός και να αποθέσει στεφάνι στη μνήμη του αγνώστου αυτόχειρα, που αυτη συγκαταλεγεται στους ηθικους αυτουργους;
"Η ζωή της ολη..." είναι μια απάτη [που δεν τη γουσταρει μεν αλλα την φουμαρει μεχρι τελους - των αλλωνων, οχι του δικου της]

Πολύ καλά έκαμε λοιπον η γυναίκα και σηκώθηκε να χορέψει τη ζεμπεκιά της.
Εχει κι αυτη δικαιωμα οπως ο πασα ενας πολιτης, να τα "κάψει τα κάρβουνα"
Τώρα βέβαια [δεν ξερω αν το παρατηρησατε] αλλα οι κοκκινες κηλιδες στη πιστα την ωρα που χορευε αυτη, δεν ηντουσαν γαρυφαλλα.
Κηλιδες απο αιμα ησαν.
Κι οποιος εχει ματια, ξερει τι λεγω...

Μαλάκα μ' είπες μαι βραδυα, διχως καμια αιτια...
"Μοναδική και σπάνια γυρνάς μεσ στα Βαλκάνια, ανέμους να θερίσεις..."
Αμποτε το αιμα των θυματων, σας να πεσει τις κεφαλες σας και στα κεφαλια των παιδιων σας...

panusis

1 comments:

  1. Πίσω στα πυκνά τα καφάσια
    Σαν τη δαιμονισμένη γυρνάει
    Χρόνια το γλυκό παλληκάρι
    Περιμένει τη Σεράχ κι αγρυπνά

    Αστράφτει το σπαθί του καβαλάρη
    Σαν τη φωτιά σαν φωτιά
    Τα σίδερα λυγίζουν και σπαράζονται
    Τα κορμιά τα κορμιά

    Και αρπάζει τη Σεράχ
    κι όλες λέν’ Αλλάχ, Αλλάχ
    Εϊ γκιουλέ ολσούν

    Κλαίνε στα χαρέμια οι σκλάβες
    Τρέμουν την οργή του Πασά
    Κλαίνε στο σεράι οι αγάδες
    Ποθούσαν της Σεράχ την ομορφιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή