Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2016

Ο τρέχων χρόνος


Μέχρι να γράψει κανείς για το «Πνεύμα των Χριστουγέννων» (δείτε εδώ) πρέπει να βιαστεί και να γράψει για το «Πνεύμα της πρωτοχρονιάς», και ήδη φαίνεται από την γωνία το «Πνεύμα των Φώτων». Είναι τα χρονογραφήματα – γραφήματα του χρόνου – δηλαδή της εποχής, κάτι σαν τα κάλαντα. Πρέπει να τα πει κανείς στην ώρα τους, ακριβώς, πριν είναι αργά – αλλά πάντοτε… «μας τα ‘παν άλλοι».

Η σύγχρονη πρόοδος της τεχνολογίας μας επιτρέπει να παρατηρήσουμε τον τρέχοντα χρόνο, με την μορφή των πυροτεχνημάτων της πρωτοχρονιάς – πάντοτε τα μεσάνυχτα μιας άλλης χώρας. Με μαθηματική ακρίβεια, κλασμάτων του δευτερολέπτου, γνωρίζουμε πότε θα περάσει από πάνω μας η πρωτοχρονιά αλλά πάντοτε αναφωνούμε έκπληκτοι όταν εξαντληθεί η αντίστροφη μέτρηση, οκτώ – εφτά – έξι – πέντε… ζητωκραυγάζουμε, χοροπηδάμε και φιλιόμαστε λάμποντας από ενθουσιασμό. «Είμαστ’ ακόμα ζωντανοί» Πάει κι’ αυτό, το πηδήσαμε!

Η πρωτοχρονιά μια στιγμή που φεύγει, τρέχει προς την δύση με πολλά χιλιόμετρα την ώρα – ή σχεδόν 500 μέτρα το δευτερόλεπτο, στα δικά μας πλάτη. Μέχρι να τσουγκρίσει κανείς δηλαδή το ποτήρι του, πάει έφυγε για την Ρώμη, την Μαδρίτη και πέρα. Όσο ακριβώς η Γη στρέφει προς την ανατολή, η πρωτοχρονιά, και η ζωή μας, μένει πίσω, και γίνεται ανάμνηση.

Αυτή είναι μία από τις πολλές ταχύτητες της Γης, εκείνη που είναι γύρω από τον άξονα της και, τι περίεργο!, η μόνη που κάπως καταλαβαίνουμε από την αλλαγή του φωτός. Και παρά ταύτα έχουμε την αίσθηση ότι ο κόσμος γυρίζει γύρω από τον εαυτό μας. Οι άλλες κινήσεις, γύρω από τον Ήλιο, μέσα στον Γαλαξία που επίσης κινείται, γύρω-γύρω. Αλλά και προς κάπου. Ως προς τι όμως; Ζαλίζεται το μυαλό του ανθρώπου και για να το κατανοήσει πρέπει να αποφασίσει ένα ακίνητο σημείο – φυσικά τον εαυτό του. Και όλα αιφνιδίως τακτοποιούνται, σε μία τάξη πραγμάτων. Ακίνητος είναι ο κ. Φλαμπουράρης, ας πούμε και ο κ. Μπαλτάς, που απλώς παχαίνουν, ενώ ο κόσμος, το Σύμπαν, περνάει και τα σκυλιά γαυγίζουν. Ή ουρλιάζουν. Κατά την αντίληψη του καθενός.

Δεν μάθαμε τίποτε. Αιώνιοι φοιτητές κι εμείς, δεν μας απασχολεί το μέλλον, αφού εμείς θα το φτιάξουμε. Κατ’ εικόνα και ομοίωσιν. Σαν τα μούτρα μας δηλαδή, αφού αυτά μόνο ξέρουμε, το μόνο που έχουμε δει, κοιτώντας τον καθρέπτη. Εάν έρχονται στον νου η Παιδεία και ο Πολιτισμός, ποιος φταίει παρεκτός εκείνη η νοσηρή ιδέα, κάτι σαν αφροδίσιο νόσημα, μεταδοτικό, που λέει ότι το Υπουργείο Παιδείας – φερ’ ειπείν – είναι το «πράγμα καθ’ εαυτό» (Ding an sich) και όχι ένα φαινόμενο, πίσω από το οποίο υπάρχει η Παιδεία ή ο πολιτισμός.

Εμείς όμως βλέπουμε το φαινόμενο και λέμε αν αυτή είναι η Παιδεία, και αυτός είναι ο Πολιτισμός, ε τότε δεν πάει παρά κάτω. Και αυτή είναι η πιο αισιόδοξη πρόβλεψη που μπορώ να κάνω για το μέλλον. Από εδώ και πέρα δηλαδή δεν είναι δυνατόν – κάτι καλύτερο πρέπει να παρουσιαστεί.

Δεν πάει παρά κάτω. Τι να φοβηθούμε πια; Για θυμηθείτε! Περάσαμε έναν Βαρουφάκη, δεν μας κόστισε ούτε εκατό δισεκατομμύρια – είχαμε υπουργούς Λαφαζάνη, Στρατούλη και υπεράνω και του εαυτού της ακόμη, την αξέχαστη Ζωή – (σε λόγου μας). Τώρα πια πέρασε η εποχή που οι άνθρωποι αυτοκτονούσαν από απόγνωση και τα παιδιά λιποθυμούσαν στα σχολεία από την πείνα. Ο σοφός λαός ανακάλυψε, μετά από σοβαρή σκέψη, μία παρέα από πλουσιόπαιδα κακομαθημένα που θέλουν να γίνεται πάντα το δικό τους.

Και τους ανέθεσε ανέλπιστα την εξουσία. Και όχι μόνο μία φορά, αλλά δύο! Ανέλπιστα και για τους ίδιους. Αυτοί βρήκαν και τον τρόπο να χορτάσουν τα πλήθη των πεινασμένων. Όπως ο Ιεχωβά βρήκε το Μάνα και το έριξε από τον ουρανό να χορτάσουν τα πλήθη – αυτοί εδώ βρήκαν τους φόρους. Ψωμί και θεάματα οι Ρωμαίοι; Φόρους και κουτόχορτο οι Συριζαίοι. Πεινάτε; Φάτε και άλλους φόρους. Απλόχερα, επί δικαίων και αδίκων. Δεν χορταίνετε και θέλετε να διαμαρτυρηθείτε, σαν κακοαναθρεμμένα που είστε; Περάστε παρακαλώ. Φάτε κι’ άλλο κουτόχορτο. Μην «ζμπρώχνετε».

Ακόμη αισθάνεστε ότι κάτι σας λείπει; Ε, τότε εξασκήστε το δημοκρατικό σας δικαίωμα στην χώρα των Αχρείων. Στα «Ελεύθερα Εξάρχεια»! Κάψτε, σπάστε ό,τι βρείτε. Αρκεί να το κάνετε για καλό σκοπό. Για το ευρύτερο κοινωνικό καλό. Πιο καλό μπορεί να είναι καλύτερο από το ότι γουστάρει ένας έκαστος από σας; Αισθάνεστε κάπως στενάχωρα στην φυλακή που σας έβαλαν κακούργοι νομοθέτες; Περάστε έξω να εκτονωθείτε. Το σύνθημα δίνει το ίδιο το Υπουργείο Δικαιοσύνης!

Γυρνάει ο κόσμος, γυρνάει – έλεγε ένα παλαιότερο ιταλικό σουξέ – μέσα στο άπειρο. Σφαίρα είναι και γυρίζει. Το αύριο μπορεί να είναι συνέχεια του χθες – αλλά δεν μπορεί να είναι το ίδιο. Ο χρόνος τρέχει. Και κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει.

Εφημ."Εστία" στις  02.01.2016 / via

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου