28 Μαρτίου 1948: Η Ελλάς καταγγέλλει στον ΟΗΕ το υπό των κομμουνιστών ενεργούμενο & εγκληματικό παιδομάζωμα.

1.Το δεύτερο παιδομάζωμα του 1948

Ο ανταρτοπόλεμος του 1947-1949 αναμφισβήτητα προξένησε πολλά δεινά στην Πατρίδα μας. Πέρα από τις τεράστιες οικονομικές ζημιές (σύμφωνα με επίσημα στοιχεία έφτασαν τα 15 δισεκατ. δρχ. της εποχής εκείνης), πέρα από τις αμέτρητες ανθρώπινες ζωές, που χάθηκαν, επανέλαβε και μια συγκλονιστική «εμπειρία» της Τουρκοκρατίας. Οι Έλληνες γονείς αντιμετώπισαν για μια ακόμη φορά τον φόρο αίματος που είχαν βιώσει οι ίδιοι και τα παιδιά τους πριν αρκετά χρόνια από τους βαρβάρους Τούρκους. Το 1948 όμως η ίδια τραγωδία επαναλήφθηκε από ομόθρησκους και ομόγλωσσους, από ανθρώπους που έφεραν το όνομα Έλληνες! Είκοσι οχτώ χιλιάδες Ελληνόπουλα αρπάχτηκαν βίαια τον Μάρτιο του 1948 από Έλληνες κομμουνιστές αντάρτες και οδηγήθηκαν στις κομμουνιστικές Βαλκανικές χώρες( Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, Ανατολ. Γερμανία, Αλβανία, Γιουγκοσλαβία). Είναι το περίφημο «Παιδομάζωμα» του σύγχρονου Ελληνισμού.

2. Η άποψη των κομμουνιστών

Οι κομμουνιστές ισχυρίστηκαν πως τα παιδιά αυτά δεν αρπάχτηκαν, αλλά κατέφυγαν μόνα τους στις γειτονικές χώρες ή φυγαδεύτηκαν από τους γονείς τους, για να αποφύγουν τις συνέπειες του εμφυλίου πολέμου. Ο πρόεδρος «της Κυβέρνησης της Ελεύθερης Ελλάδας» (των ανταρτών) «στρατηγός» Μάρκος Βαφειάδης, έγραφε στις 19-9-1948 σε υπόμνημά του προς τον Ο.Η.Ε. 

«Η απαθλίωση των παιδιών, η πείνα τους, η εγκατάλειψή τους στις αεροπορικές επιδρομές και στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, υποχρέωσαν τους γονείς των παιδιών να τα στείλουν σε ασφαλή τόπο. Οι φιλανθρωπικές οργανώσεις των Λαϊκών Δημοκρατιών, δέχτηκαν με τη μεσολάβησή μας, να περιποιηθούν και να φιλοξενήσουν αυτά τα φτωχά θύματα…»

(Γ. Μανούκα «Παιδομάζωμα», έκδ. Α΄ Αθήνα 1961, σελ. 93-94). 

Τα ίδια περίπου υποστήριξαν με αναφορές τους στον Ο.Η.Ε. και στον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό και οι Λαϊκές Βαλκανικές Δημοκρατίες. 

Η Αλβανική Κυβέρνηση (19-7-1948) ισχυρίστηκε: 

«Η βοήθεια στα Ελληνόπουλα ήταν μια πράξη ανθρωπισμού» 

(United Nations, «Supplementary Report of the United Nations 

Special Committee on the Balkans Supplement, Paris 1948, σελ. 4)

Η Γιουγκοσλαβική Κυβέρνηση δήλωσε: 

«Μεγάλος αριθμός από Ελληνόπουλα ζήτησε καταφύγιο στη Γιουγκοσλαβία για να αποφύγει τον «τρόμο στην Ελλάδα»

(Supplement, σελ. 5) 

Η Βουλγαρική Κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι: 

«πήρε παιδιά για ανθρωπιστικούς λόγους, γιατί έχασαν τους γονείς τους από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα και ότι δεν είχαν αποχωριστεί από τις οικογένειές τους» 

(Supplement, N. York 1948, σελ. 20). 

Τέλος, και η ειδική επιτροπή του Ο.Η.Ε. διαπίστωσε: 

«Ραδιοφωνικές εκπομπές ανταρτών και βορείων χωρών ανακοίνωσαν ότι 12.000 παιδιά από περιοχές ελεγχόμενες από αντάρτες θα μετακομίζονταν προς τις βόρειες επαρχίες εξαιτίας: 

1. ελλείψεως ευκολιών για εκπαίδευση στην περιοχή των ανταρτών,  

1. κινδύνου πολέμου και πείνας και (γ) πολιτικής καταπίεσης».

Οι αντάρτες, καθώς συμπεραίνουμε από τις πιο πάνω επίσημες διακηρύξεις, θεωρούν πως αιτία της «φυγής» των παιδιών στις άλλες χώρες είναι: 

1. οι πολεμικές επιχειρήσεις, 
2. το φάσμα της απειλούμενης πείνας, 
3. η πολιτική καταπίεση και 
4. η έλλειψη παιδείας. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα;

3. Η πραγματικότητα

Οι πιο πάνω κομμουνιστικοί ισχυρισμοί δεν είναι ακριβείς για τους εξής λόγους..

1. Οι πολεμικές επιχειρήσεις εκ μέρους του Εθνικού στρατού δεν είχαν σε καμία περίπτωση στόχο τον άμαχο πληθυσμό. Ακόμα περισσότερο ποτέ δεν έγιναν αντικείμενο εκδικήσεως παιδιά, ακόμα κι όταν οι γονείς τους είχαν ενεργό ανάμειξη στον ανταρτοπόλεμο. Αντίθετα παιδιά και μάλιστα βρέφη είχαν κακή μεταχείριση από αντάρτες. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά είδηση του Μαΐου του 1948, σύμφωνα με την οποία στη θέση Παλιοβούνα της Γκιώνας βρέθηκαν πτώματα 40 βρεφών, τα οποία συμπεραίνεται από έκθεση συνεργείου ιατροδικαστών και μαρτυρίες ανταρτισσών ότι στραγγαλίστηκαν από τους αντάρτες (Εφημερ. Ακρόπολις, 11-5-1948).
2. Μονάχα οι συνηθισμένες σε τέτοιες περιστάσεις στερήσεις, και όχι πείνα, έπληξε τις περιοχές του ανταρτοπόλεμου. Αλλά μήπως οι συνθήκες διαβίωσης των παιδιών στις χώρες που μεταφέρθηκαν ήταν οι καλύτερες;
3. Τι προσήλωση μπορεί να είχαν στα «κομμουνιστικά δημοκρατικά ιδεώδη» παιδιά ηλικίας 3 έως 15 ετών; Στις ορεινές περιοχές που ζούσαν και με τις ασχολίες που είχαν τι ιδεολογική και πολιτική κατάρτιση μπορούσαν να αποκτήσουν; Εδώ, φυσικά, δεν αναφέρομαι στους λίγους, συγκριτικά, συνειδητούς αντάρτες που πήραν μαζί τα παιδιά τους.
4. Η εκπαίδευση των παιδιών στις ανταρτοκρατούμενες περιοχές, δεν ήταν φυσικά η ενδεδειγμένη. Αυτό οφείλεται στην κατάσταση που βρέθηκε η χώρα αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στις πολεμικές επιχειρήσεις του ανταρτοπόλεμου και στην εκδίωξη από τους αντάρτες των εθνικοφρόνων δασκάλων. Μήπως όμως, μπορεί να γίνει λόγος για πραγματική εκπαίδευση που τους παραχωρήθηκε στις λαϊκές Δημοκρατίες; Παραλείπω φυσικά, εδώ την περίπτωση των παιδιών 3-6 ετών, που δεν πήγαιναν στο σχολείο.

Υπάρχουν, όμως, αδιάσειστα στοιχεία που πείθουν πως η «φυγάδευση» των παιδιών στις γνωστές Βαλκανικές χώρες ήταν βίαιη και απέβλεπε σε συγκεκριμένους σκοπούς του Κ.Κ.Ε. Η βία ήταν άμεση ή έμμεση. Την διαπίστωση αυτή έκανε και η ειδική Ερευνητική Επιτροπή του Ο.Η.Ε. (Supplement Α/574,σ. 30-31).

Επιβεβαιωτικό, επίσης, του γεγονότος είναι... 

1. η συστηματικά σχεδιασμένη αρπαγή των παιδιών, καθώς διαπιστώθηκε και από Διεθνείς Οργανισμούς,  
2. η απόφαση του Ο.Η.Ε. να επιστραφούν τα απαχθέντα παιδιά στην Ελλάδα, και 
3. οι ανυπέρβλητες, δυσκολίες που πρόβαλαν οι λαϊκές Δημοκρατίες στις διάφορες αποστολές του Ο.Η.Ε. και του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, στις προσπάθειές τους να ερευνήσουν την αλήθεια και να επικοινωνήσουν με τα Ελληνόπουλα, που είχαν αρπαγεί.

4. Οι σκοποί των κομμουνιστών

Το Κ.Κ.Ε και όσοι κρύβονταν πίσω από αυτό, κατευθύνοντάς το, διέβλεπαν από τα τέλη του 1947 , αν όχι πιο πριν, πως ο ένοπλος «αγώνας» τους ήταν χαμένος και οι επιδιώξεις τους δεν θα πραγματοποιούνταν. Για αυτό φρόντισαν να κάνουν ότι μπορούσαν για να πετύχουν τουλάχιστον στο μέλλον το όνειρό τους, να κυριαρχήσουν στη χώρα. Έτσι, εκτός των άλλων, εφάρμοσαν και το παιδομάζωμα, αποβλέποντας στους πιο κάτω ειδικότερους στόχους...

1. Αποδυνάμωση των ακριτικών περιοχών από μια νέα γενιά, γαλουχημένη με ελληνικά Εθνικά Ιδεώδη.
2. Εξάρθρωση των καλλιεργειών και οικονομική δυσπραγία των περιοχών. Αυτό επισήμανε και κατήγγειλε η Ελλάδα και στον Ο.Η.Ε. (Supplement, A/574, σελ. 29)
3. Δημιουργία φανατικών κομμουνιστών. Τα παιδιά στο Παραπέτασμα, μεταξύ άλλων διδάσκονταν: «Σαν αδέλφια παλεύουμε μαζί, Βουλγαρόπουλα, Αλβανόπουλα για λεύτερη ζωή. Δίνετε σεις με τη γροθιά χαιρετισμό, για τους λαούς μας λευτεριά. Μαζί σας θα ζητήσουμε το δίκιο του λαού και το σπαθί θα μπήξουμε στα στήθια του εχθρού»
4. Τρομοκράτηση των κατοίκων της υπαίθρου. Ο αποκαλούμενος «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας» επωφελήθηκε για να τρομοκρατήσει καλύτερα και να υποδουλώσει τον πληθυσμό της υπαίθρου και για να σπάσει το ηθικό της Χώρας.

Για όλα αυτά η Ελληνική Κυβέρνηση με προσφυγή στον Ο.Η.Ε. θεώρησε το Παιδομάζωμα σαν «έγκλημα γενοκτονίας». Ένα έγκλημα του οποίου η ευθύνη, καταρχήν, ανήκει στην κομμουνιστική ηγεσία των χωρών του παραπετάσματος, όπου κατέστρωσαν το σχέδιο, πήραν τα Ελληνόπουλα και τα εξισλάβισαν και εν συνεχεία ανήκει στο Κ.Κ.Ε γιατί εξετέλεσε με πρωτοφανή ευσυνειδησία δούλου την απόφαση αυτή των σλάβων!

Ένα έγκλημα του οποίου το σημάδι έμεινε στην Ιστορία.. Η προδοσία όμως δεν τελείωσε. Συνεχίζεται και εξαπλώνεται. Έχει αλλάξει μορφή, πλην όμως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η διάβρωση στις Ελληνικές ψυχές δεν γίνεται τώρα πια στο εξωτερικό, αλλά μέσα στην ίδια την Ελλάδα. Τα παιδιά μας βρίσκονται στην τύχη και στις ορέξεις των αείποτε προδοτών της Φυλής μας. Ένα βλέμμα τα επιβεβαιώνει όλα αυτά. Τα Σχολειά μας, τα πανεπιστήμια, οι δρόμοι συντελούν στο να αντιληφθεί ο σημερινός Έλληνας το καινούριο παιδομάζωμα που γίνεται μέσα στην Πατρίδα του, στο σπίτι του , στην οικογένειά του!

Στις 18 Οκτωβρίου 1939 ο Γ. Παπανδρέου έλεγε: 

«Δεν συζητείται καν το αίτημα της νομιμοποιήσεως του Κ.Κ.Ε. Είναι τόση η έκτασις της προδοσίας, είναι τόση η έκτασις του εγκλήματος, είναι τόσες οι καταστροφές και οι θυσίες της Ελλάδος, οι οποίες υπερέβησαν τις θυσίες του επικού αγώνος εναντίον 2 α υ το κ ρ α τ ο ρ ι ώ ν  ώστε ουδέποτε το Έθνος και ο Λαός μας θα ανεγνώριζε την επάνοδο των προδοτών και των εγκληματιών. Αναγνώρισις του Κ.Κ.Ε σημαίνει συνθηκολόγησις του Έθνους σημαίνει ήττα του Έθνους…».

Παρά τις διαπιστώσεις αυτές το 1974 ο «Εθνοσωτήρας» νομιμοποίησε το Κ.Κ.Ε, και σαν να μην έφθανε αυτό το πολιτικό μας κατεστημένο έκρινε ορθό να διακηρύξει τη λήθη… 

Ζήτησε να ξεχασθούν τα στρατολογημένα παιδιά που απεστέλοντο να πολεμήσουν κατά της Πατρίδας. Να ξεχασθεί η Ψευτιά, η Δολιότητα, η Απάτη, η Προδοσία, το Έγκλημα. Αν όμως οι κυβερνώντες αυτού του Ιερού Τόπου ξέχασαν το 1948 και λησμόνησαν τις 28.000 Ελληνικές Ψυχές, υπάρχουν ΕΛΛΗΝΕΣ που και ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ αλλά και που ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ εναντίον κάθε ΠΡΟΔΟΤΗ, κάθε ΕΘΧΡΟΥ της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΗΣ, της ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΟΥ, της ΠΑΤΡΙΔΑΣ των ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΟΥ!!

Ελένη Ευαγγ. Κλαπανάρα